Εκλογές Τώρα

Εικόνες ντροπής μπροστά στο Κοινοβούλιο

Το ότι οι στιγμές που ζει η χώρα είναι κρίσιμες, είναι γεγονός που ακόμα και η Αλέκα Παπαρήγα το διατύπωσε με κρυστάλλινη καθαρότητα:  υπάρχει κρίση, είναι βαθύτατη και οποιαδήποτε λύση που θα μας οδηγούσε εκτός Ευρώπης αυτή τη στιγμή θα ήταν καταστροφή.

Το ότι το πολιτικό σύστημα ασθενεί είναι επίσης αδιαμφισβήτητο γεγονός. Οι περισσότεροι αναλυτές των πολιτικών μας πραγμάτων επίσης γνωρίζουν ότι η κρίση του πολιτικού συστήματος δεν εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με την οικονομική κρίση. Προϋπήρχε αυτής και μάλιστα η οικονομική κρίση μπορεί να θεωρηθεί αποτέλεσμα της πολιτικής.

Γνωρίζω καλά τι λέω όταν χρησιμοποιώ τη φράση «μπορεί να θεωρηθεί» και όχι τη λέξη «είναι», επειδή υπάρχει μια Τρίτη σοβούσα κρίση στην Ελλάδα, η κοινωνική κρίση. Η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής και της πολιτικής κρίσης. Θα ήταν αστείο άλλωστε να υποστηριχθεί από οποιονδήποτε ότι μπορεί να υπάρξει άρρωστο πολιτικό σύστημα εν μέσω υγιούς κοινωνίας. Για να προλάβω καλοθελητές σε πονηρούς καιρούς, δεν λέω ότι η κοινωνία και το πολιτικό προσωπικό ισομοιράζονται τις ευθύνες. Λέω απλά ότι ο καθείς έχει τις ευθύνες του.

Επειδή ακριβώς η κρίση αυτή είναι πολυεπίπεδη δεν θα αντιμετωπισθεί με μια απλή υιοθέτηση μέτρων που θα συνοδεύεται με απλή απόρριψη πρακτικών.  Κερδίζει συνεχώς έδαφος στο νου μου ότι η όποια λύση θα έχει τον χαρακτήρα κάθαρσης, άρα θα πρέπει να προϋπάρξει τραγωδία και ίσως να ακολουθήσει ο «από μηχανής θεός». Ο χορός έχει ήδη βγει στη σκηνή εξ άλλου.

Στις παρούσες συνθήκες, όσο κι αν ακούγεται επιζήμιο ίσως και για την ίδια τη χώρα, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη η προσφυγή στις κάλπες. Δεν είμαι αισιόδοξος για όσα ακολουθήσουν ή και προηγηθούν των εκλογών. Ο πολιτικός χρόνος από τη στιγμή της ανακοίνωσης μέχρι την ψηφοφορία μπορεί να φαντάζει τότε μικρός αλλά θα είναι τεράστιος. Γνωρίζω ότι θα ασκηθούν τρομερές πιέσεις σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς από πιστωτές αλλά και «επενδυτές» ή «οικονομικούς αναλυτές». Γνωρίζω ότι δεν θα αρθρωθεί πολιτικός λόγος – πότε άλλωστε αρθρώθηκε τέτοιος προεκλογικά;. Γνωρίζω ότι  οι λαϊκιστές θα κάνουν πάρτι στα μπαλκόνια και στις πλατείες με λάφυρο τους αγανακτισμένους . Τίποτα όμως δεν με κάνει να αλλάξω άποψη: η προσφυγή στην λαϊκή εντολή είναι η μόνη πράξη που απομένει σ’ αυτή την κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σ’ έναν λαό να «σωθεί» αν ο ίδιος δεν το θέλει. Πολύ περισσότερο αν ο ίδιος ο λαός δεν πιστεύει ότι κάποιος προσπαθεί να τον σώσει.  Ακόμα κι αν κάποιοι διαφωνούν με τις εκλογές, ας λογαριάσουν πόσο αυξάνεται ο κίνδυνος εκτροπών του πολιτεύματος όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται.