Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Καλές Γιορτές


Μη νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα. Έχεις τα πάντα, απλά κοίταξε γύρω σου 

Οι δυσκολίες σφυρηλατούν τις σχέσεις σε υγιή, πιο ανθρώπινη βάση.  Το συναίσθημα αντικαθιστά την συναλλαγή και η παρέα συντίθεται στο όνομα της αγάπης, του σεβασμού, της εκτίμησης αντί των κοινωνικών, εργασιακών ή άλλων συμβάσεων.  Το κόστος του γιορτινού τραπεζιού δεν θα είναι πια το μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στα φετινά, τα επόμενα και τα προηγούμενα Χριστούγεννα  ή πρωτοχρονιά, αλλά η διαδικασία προετοιμασίας του, το γέλιο, το κέφι, οι από καρδιάς ευχές που θα κατατεθούν επ’ αυτού.
Μην αφήσετε την κρίση να σας πάρει από κάτω. Κλείστε κατάμουτρα την πόρτα στη μιζέρια. Προγραμματίστε το δείπνο μαζί με τους αγαπημένους σας. Σχεδιάστε το μενού γνωρίζοντας ότι το μόνο απαραίτητο κι αναντικατάστατο συστατικό είναι η αγάπη. Κάντε μικρές διορθώσεις, προσθήκες, βελτιώσεις ως την ώρα που θα πάτε για ψώνια. Μοιραστείτε τις αγορές. Καλύτερα, μοιραστείτε τα πάντα. Εξ άλλου αγάπη σημαίνει να μοιράζεσαι. Ύστερα, μαγειρέψτε όλοι μαζί. Κάντε τη κουζίνα ένα μεγάλο μίξερ που αναμειγνύει καρδιές και προσωπικότητες ώστε να βγάλει ένα ομοιογενές σύνολο που όσοι ξέρουν το αποκαλούν «παρέα». Πραγματική παρέα. Κάντε λάθη, διορθώστε τα, γελάστε, τραγουδήστε κι ας μην ξέρετε να τραγουδάτε καλά. Ειδικά τότε. Ετοιμάστε το τραπέζι μαζί και στο τέλος καθίστε όλοι μαζί στο τραπέζι. Για ώρα πολλή. Η παρέα γύρω από ένα τραπέζι είναι ίσως αυτό που συνέβαλε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη μετατροπή του ανθρώπου από ανθρωποπίθηκο σε έλλογο ον. Γελάστε, τραγουδήστε, μιλήστε, χορέψτε έστω κι αν δεν ξέρετε. Ειδικά τότε. Δεν είναι γιορτές η «έξοδος», οι μεγάλες απρόσωπες συγκεντρώσεις, η αμυντική – ατομική διασκέδαση. Θα το καταλάβετε καλύτερα όταν στις αρχές του νέου χρόνου κάνετε τον απολογισμό σας.
Καλές γιορτές σε όλους σας.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Γιώργος Χατζημιχάλης: "Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα"


Όποιος ανεβαίνει τα νοτιοανατολικά σκαλιά και φτάνει στο περιστύλιο του Ωδείου των Αθηνών, προερχόμενος από την Βασιλέως Γεωργίου, έρχεται αντιμέτωπος με την πνιγηρή οσμή της αμμωνίας από ανθρώπινα ούρα. Κλιμακοστάσια που οδηγούν σε κλειστές πόρτες έχουν μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια κι αυτό μερικές εκατοντάδες μέτρα από το διοικητικό κέντρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και ανάμεσα σε σημαντικά μουσεία της πρωτεύουσας και πρεσβευτικές κατοικίες. Η εικόνα της εγκατάλειψης τόσο του κτιρίου όσο και του περιβάλλοντα χώρου, ξενίζει και απωθεί τον επισκέπτη. Διασχίσαμε βιαστικά και με αρνητικά σχόλια τα λίγα μέτρα ως την δυτική είσοδο που οδηγεί στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο προσωρινά φιλοξενείται στα υπόγεια του Ωδείου. Στόχος μας, η έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη «Ο ζωγράφος Α.Κ.. Ένα μυθιστόρημα».
….
«Μπορείς να ζωγραφίσεις τη νύχτα; Το απόλυτο σκοτάδι;»
Μπορείς. Ο Χατζημιχάλης το έκανε. Με μια μεγάλη σειρά μικρού κυρίως αλλά και μεσαίου μεγέθους έργα, ταξιδεύει τον θεατή στη ζωή ενός φανταστικού ζωγράφου. Το σκοτάδι στην αρχή που σκίζεται προσωρινά από εφήμερες αναλαμπές ή μικρές θνησιγενείς χαραμάδες. Μάτια, πρόσωπα ή υποψίες προσώπων, νυχτερινός ουρανός κι η ευθεία γραμμή του φωτός ενός φάρου. Η ζωή ανάκατη με τον θάνατο ή μάλλον η ζωή ανάκατη με τη λατρεία του θανάτου που συναντά κανείς στους σκοτεινούς ποιητές. Κι ύστερα η γυναίκα. Η γυναίκα που φέρνει γνώση και φως, κι έρωτα και ζωή, και χρώματα και ημέρα και έρωτα, έρωτα, έρωτα και φθορά, αρρώστια, απώλεια, και πόνο συνεχή και θάνατο. Όχι το θάνατο του ποιητή, όχι το θάνατο της νεότητας αλλά το θάνατο που είναι συνυφασμένος με την τραγωδία της απώλειας που φέρνει ξανά το σκοτάδι χωρίς φως, χωρίς χαραμάδες, χωρίς ελπίδα. Μόνο σκιές, χρώματα που σβήνουν σε τόνους του γκρι. Τέλος, σε μιαν έκρηξη δημιουργικότητας, η τρέλα. Μια τρέλα που επικεντρώνει στη λεπτομέρεια, την ανούσια αναπαράσταση που δεν κουβαλά κανένα νόημα, δεν αντικατοπτρίζει καμιά ιδέα δεν αναπαριστά τίποτα, δεν εκφράζει κανένα παρά μόνο το δημιουργό της. Απίστευτες οπτικές γωνίες και αποτυπώσεις της πλέον απροσδόκητης  λεπτομέρειας : το μωσαϊκό, η τάπα στο νιπτήρα, το καρφί στο παράθυρο, η χαρακιά της πόρτας στο παρκέ, το παρκέ το ίδιο, η μούχλα στη γωνία, το πόμολο, ο σύρτης, ξανά το μωσαϊκό, ξανά το μωσαϊκό.  Απίστευτα ρεαλιστικές εικόνες.
«Σε καμιά περίπτωση όμως δεν παύουν να είναι και να δείχνουν ζωγραφιές. Δεν μπορείς να τις μπερδέψεις, δεν σου λένε ψέματα, είναι πίνακες ζωγραφικής»
…..
Ο Γιώργος Χατζημιχάλης είναι μια ιδιοφυία. Μην χάσετε αυτή την έκθεση.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Οι εξαιρετικές ζωγραφιές της Άννας Μιχαηλίδου. Updated



Δεν ήθελα να τη χάσω. Ήταν η τελευταία μέρα της έκθεσης και προσπάθησα να στριμώξω τα ραντεβού μου έτσι ώστε να τα καταφέρω. Βέβαια, είχα δει τις δουλειές της στο διαδίκτυο αλλά η αίσθηση που δίνει το έργο της όταν το παρατηρείς από κοντά είναι αναντικατάστατη. Άλλωστε της το είχα υποσχεθεί και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν ήθελα να αθετήσω την υπόσχεσή που έδωσα  σε μια Κυρία που δεν γνωρίζω καν, παρά μόνο μέσα από μερικά μέιλ που ανταλλάξαμε και – κυρίως – μέσα από τα σπουδαία έργα της.
Όπως πρόδιδαν τα περιπολικά που κινούνταν με ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνση  και τις σειρήνες να ουρλιάζουν, καθώς και η παρουσία τροχονόμων σε κάθε διασταύρωση, είχαμε ένταση στο κέντρο. Προσπάθησα να κρατήσω το άγχος και την περιρρέουσα ένταση μακριά από το μυαλό και τη διάθεσή μου. Πλησιάζαμε στο Νούμερο 42 της Βασιλέως Κωνσταντίνου και μόνο η θέα από τη τζαμαρία της Γκαλερί Art Zone 42, μας έκοψε την ανάσα. Τα εκπληκτικής καθαρότητας χρώματα των καμβάδων της Άννας Μιχαηλίδου μας καθήλωσαν για δευτερόλεπτα.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι είναι αυτό που μου αρέσει πραγματικά στη ζωγραφική της. Πολλά και όλα. Σήμερα θα σταθώ σε ένα έργο της και θα προσπαθήσω να σας δείξω τι βλέπω σ’ αυτό κι ίσως τελικά δούμε το ίδιο ή εσείς δείτε κάτι άλλο. 
Who put the fat in the fire???



by Anna Michailidou
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια εσωτερική ανάγκη να κινηθώ και να τραβήξω το μωρό μέσα από το ναρκοπέδιο. Αυτό οφείλεται τόσο στον ρεαλισμό της απεικόνισης όσο και στην ενστικτώδη τάση κάθε είδους – εν προκειμένω, του ανθρώπινου – να προστατεύσει τα μικρά του, να υπερασπιστεί τη συνέχεια της ύπαρξής του. Ποια συνέχεια όμως, και πως αυτή διασφαλίζεται; Πως μπορείς να αφήσεις ένα παιδί να κινηθεί μέσα σε έναν κόσμο που κρύβει κυρίως παγίδες; Δεν είναι τίποτα φανταστικό σε αυτή την εικόνα. Δεν υπονοεί κανείς τίποτα. Όλα φωνάζουν, όλα καταδεικνύουν. Το πινέλο δεν αφαιρεί αλλά τονίζει, η εικόνα δεν παραπέμπει σε μια πραγματικότητα που ανήκει στον καλλιτέχνη ή σε μερικούς μυημένους, ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα. Πως μπορείς να αγνοήσεις το φόρεμα που πάτησε αδέξια στην κίνησή της προς το αγριολούλουδο η παιδούλα; Πως μπορείς να μην δεις το εντελώς αθώο και με διάθεση παιχνιδιού βλέμμα που απαντά στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ σιωπηλή κραυγή αγωνίας ή της πανικόβλητης μητέρας που δεν ξέρει τι να κάνει;  Δεν μπορείς γιατί το κοριτσάκι είναι το κέντρο του πίνακα αλλά βρίσκεται και στο κέντρο της καταιγίδας συναισθημάτων που σε κυριεύει για δευτερόλεπτα, όταν βλέπεις τον πίνακα. Όπως δεν μπορείς επίσης να τραβήξεις το βλέμμα σου από το γκρίζο πεδίο που παραπέμπει σε λιβάδι με αγριολούλουδα αλλά στην πραγματικότητα κρύβει το θάνατο σε κάθε γωνιά, σε κάθε κατεύθυνση. Δεν έχει να κάνει με το δρόμο που θα διαλέξει το μωρό, δεν υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο και άλλο στη σωτηρία. Δεν υπάρχει προκαθορισμένο καλό ή κακό. Ο θάνατος και η ζωή υπάρχουν μαζί και υπάρχουν παντού. Η ζωή αγκαλιά με το θάνατο, οι κληρονόμοι του ανθρώπινου είδους ανυπεράσπιστοι κόντρα στην πραγματικότητα.
Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας να ζήσουν;  Τι κόσμο τους αφήνουμε;  Τι κόσμο φτιάξαμε γι’ αυτά;  Τι προστασία μπορεί να προσφέρει το χαρούμενο φόρεμα, το κοκαλάκι στα μαλλιά; Πόσο το προφυλάσσει και τι του προσφέρει η καταφανώς επαρκής ποσότητα τροφής μπροστά στην ίδια τη ζωή; Τι θα συμβεί όταν μπροστά του ή στο χέρι του δεν θα βρίσκεται το χρωματιστό λουλούδι αλλά η γκρίζα περόνη της νάρκης;
Η Άννα Μιχαηλίδου δεν ζωγραφίζει. Γράφει σενάρια και σκηνοθετεί παραστάσεις. Κάθε πίνακάς της είναι μια παράσταση και μια ιστορία. Η αφήγησή της είναι ρεαλιστική και ταυτόχρονα απόκοσμη. Οι φιγούρες της, απόλυτα πραγματικές, αιωρούνται σε ένα εκθαμβωτικό φόντο που και αναδεικνύει το θέμα αλλά και το αγκαλιάζει κερδίζοντας την προσοχή του θεατή.  Η Άννα περιγράφει τις πιο σκοτεινές ιστορίες αφού τις λούσει με ένα απίστευτο φως. Σαν να βγάζει τους εφιάλτες της στο φως της ημέρας με σκοπό να τους ξορκίσει. Σαν να περιγράφει στιγμές έντασης με τη φυσικότητα ενός πολύπειρου τυχοδιώκτη που μπορεί να αποστασιοποιείται από την ίδια του την περιπέτεια. 
Warbirds

About World Poverty
Η ατομική της έκθεση τελείωσε σήμερα. Δυστυχώς για όσους δεν πρόλαβαν να τη δουν και για μένα που δεν είχα την ευχέρεια να θαυμάσω τη δουλειά της για περισσότερο χρόνο. Κάτι όμως μου λέει ότι στο μέλλον θα ακούμε συχνά γι' αυτήν και θα βλέπουμε συχνότερα πράματα δικά της. 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Πέντε καθημερινές στιγμές της εθνικής μας Φούσκας


Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, αναλογιζόμενη την κρισιμότητα
των στιγμών, τίθεται επικεφαλής της
Μεγάλης Εθνικής Πορείας Προς Το Μέλλον. 

Στιγμή Πρώτη
Ευρύτερος Δημόσιος Τομέας. Τρείς κουστουμάτοι και γραβατωμένοι τύποι ρεμπελεύουν από γραφείο σε γραφείο στον δεύτερο όροφο της υπηρεσίας. Στο ισόγειο έρχεται ο λαός για συναλλαγές, στον 1ο το υπαλληλικό προσωπικό και στον 2ο κατοικοεδρεύουν τα στελέχη. «Ποιοι είναι αυτοί;» ρωτώ τον φίλο μου, καθώς με παραξενεύει το ντύσιμο και η μεγάλη οικειότητά τους με το – έστω ανώτερο -  προσωπικό που δεν συνάδουν με τη συμπεριφορά χασομέρη. «Αααα, αυτοί; Αυτοί είναι ψυγεία» απαντά με φυσικότητα ο φίλος. Δεν διακρίνω καμιά ομοιότητα ούτε με δίπορτα ούτε με τα αμερικάνικα τύπου ντουλάπας, δεν είναι άσπροι, δεν έχουν γωνίες και από πίσω δεν διακρίνω μοτέρ οπότε γυρίζω με το  βλέμμα όλο απορία στο φίλο μου. Μου ανταποδίδει την απορία στο βλέμμα κι όταν συνειδητοποιεί την άγνοιά μου, μου λέει: «Ψυγεία; Όταν αλλάζει η κυβέρνηση ή ο υπουργός ή ο διοικητής της υπηρεσίας, ο καινούριος διώχνει τους παλιούς διευθυντές και βάζει δικούς του. Ο παλιός κρατά τον βαθμό μαζί με τα λεφτά αλλά χωρίς αντικείμενο, μπαίνει δηλαδή στο ψυγείο μέχρι να ξανάρθουν οι δικοί του στα πράγματα. Μέχρι τότε κοπροσκυλιάζει στους διαδρόμους και στα γραφεία, αν έρθει στην υπηρεσία. Τώρα έχουμε τρείς. Έχουμε φτάσει μέχρι και πέντε ψυγεία." Παγοκολώνα εγώ...
Στιγμή Δεύτερη.
Να ενισχύσω, λέει, τις ελληνικές επιχειρήσεις. Πολύ καλά, να το κάνω. Το μεσημέρι, εξ ανάγκης τσίμπησα σε αμερικάνικο εστιατόριο. Πολύ φαγητό, μέτρια προς κακή ποιότητα, άριστη εξυπηρέτηση, τσιμπημένες τιμές. Δυό πιάτα με δυό αναψυκτικά, 35 €. Το βράδυ σε συνοικιακή μπιραρία, η καλύτερη της Αθήνας για ορισμένους, ελληνικό μαγαζί. Σαλάτα, ποικιλία μεζεδάκια, 4 μπίρες, άριστη εξυπηρέτηση, μέτρια ποιότητα, 46 €. Ο Αμερικάνος με απόδειξη, από τον Έλληνα έπρεπε να τη ζητήσουμε και να υποστούμε και την υποτιμητική του γκριμάτσα. Να πάει να απαυτωθεί κι αυτός και το μαγαζί του και όλη η εκστρατεία μας για στήριξη του έλληνα μικρομεσαίου. Βαρέθηκα να παριστάνω τον μεγαλομαλάκα για να ζήσει σε βάρος μου ο μικρομεσαίος.  
Στιγμή τρίτη.
Χειριστής εκσκαφέα. Ευρύτερο Δημόσιο. Μηνιαία αντιμισθία, περί τα 1.500 ευρά με κάτι επιδοματάκια. Κοντά 2.500 με ΤΟ επίδομα. Επίδομα παραγωγικών ωρών! Όσο δουλεύει ο εκσκαφέας, γράφει ο ταχογράφος, πληρώνεται εξτρά ο χειριστής. Όταν ΚΑΘΕΤΑΙ ο χειριστής, παίρνει ΜΟΝΟ τα 1.500.  Και μην  πει κανείς ότι μπορεί να μη σκάβει αλλά απλά μετακινείται από εργοτάξιο σε εργοτάξιο., διότι για κάθε χιλιόμετρο κίνησης εκτός εργοταξίου παίρνει επίδομα και μάλιστα μεγαλύτερο όταν κινείται σε χωματόδρομο και μικρότερο σε άσφαλτο. Νοικοκυρεμένα…
Στιγμή τέταρτη.
Θέλεις να βάλεις ένα πυροσβεστήρα οροφής σε δωμάτιο καυστήρα. Σου λέει ο «όλα-τα-ξέρω-και-είμαι-ο-γαμάτος»  υδραυλικοκαυστηρατζής. "Κοίτα, μια κατοστάρα το μηχάνημα, συν τα εργατικά, συν ο φιπιάς, 150 με διακόσια." Large ρε φίλε. Και πάς στον …πυροσβεστηρά και πληρώνεις 70 σύνολο και με την απόδειξη και με την εγγύηση. Ύστερα πάς στον καθρέφτη και κοιτάς με προσοχή να δεις αν γράφει πουθενά στο μούτρο σου «είμαι μαλάκας» κα δεν τόχεις μέχρι σήμερα προσέξει.
Στιγμή Πέμπτη.
Ο ίκας έκανε απογραφή συνταξιούχων να δει τι, γιατί και πόσο πλερώνει τους γερόντους. Δεν ζήτησε όμως από κανένα να καταθέσει  ρε παιδάκι μου και το εκκαθαριστικό της εφορίας μαζί, αφού εκείνο το ρημάδι το ΕΚΑΣ, καταβάλλεται με εισοδηματικά κριτήρια. Κι έρχεται ο Νοέμβρης και πάει ο ογδοντάχρονος να πάρει λεφτά από το λογαριασμό για να πληρώσει και τη ΔΕΗ μαζί με το «χαράτσι» που το λένε στον Αλφα το πρωί, να δώσει και τα κοινόχρηστα γιατί είπαν να βάλουν πετρέλαιο για τα Χριστούγεννα, να πάνε και στο Lidl για ψώνια «με την κυρία». Ακόμα απορώ πως το γλίτωσε το εγκεφαλικό μετ’ εμφράγματος. Από 739 ολόκληρα ευρά σύνταξη γήρατος, του έβαλαν 502. Διακόσια τριάντα εφτά ευρά μείον. Κομμένα. «Κάνε ένσταση μέχρι 31/12, και ως το Μάιο του ΄12 θα τα πάρεις αναδρομικά» λέει ο υπάλληλος χωρίς να αντιλαμβάνεται το κωμικοτραγικό της δήλωσής του: «Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι τον Μάη». Αφού ρε ρεμπεσκέ το έκανες επίτηδες για να παρουσιάσεις λογιστικά μικρότερο έλλειμμα, σε βάρος του πλέον ανήμπορου. Το έκανες γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρωστούμενα, δεν φαίνονται πουθενά, είναι καθαρό λογιστικό κέρδος. Ελπίζεις ρε ρεμάλι να χρεωθεί άλλος «αρμόδιος» την πληρωμή άρα και τη λογιστική δαπάνη ή ελπίζεις ότι θα βρέξει λεφτά και κανείς δεν θα καταλάβει την πουστίτσα σου. Γι αυτό είχε δίκιο η σύζυγος του ογδοντάχρονου που φώναζε: «Τους πούστηδες! Από το ερείπιο βρήκαν να κόψουν τα σύνταξη που να τα φάνε σε γιατρούς και νεκροθάφτες!».