Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Στης Λαρίσης το ποτάμι

Κάποτε μ' άρεσε αυτή η βόλτα.... Από την Μανωλάκη ως τις Εργατικές της Γιάννουλης με τα πόδια. Ειδικά την άνοιξη όταν ο καιρός ήταν γλυκός κι η μέρα όμορφη. Περνούσα από την γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο, με τις ιτιές, τα πλατάνια, τις ακακίες σ\' έναν πράσινο οργασμό, με τον Πηνειό να αργοσέρνεται τεμπέλικα προς τα Ταμπάκικα. Κατέβαινα στο Αλκαζάρ, από εκεί στο κολυμβητήριο, στα αναχώματα, στην γέφυρα της έξω κοίτης, δίπλα στο Αισθητικό..

Υπέροχη διαδρομή.. ένοιωθα, άκουγα, μύριζα τον ασταμάτητο καλπασμό της επελαύνουσας Ανοιξης - έχετε ακούσει το bolero του Ravel; Οργασμός ζωής. Οργασμός έρωτα.

Κάποτε...

Ύστερα ήρθαν τα έργα...

Δεν ξέρω γιατί «τα έργα» θα πρέπει να είναι συνυφασμένα με την καταστροφή ενώ η λέξη εμπεριέχει την δημιουργία. Η κατάντια της λέξης όμως συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Πρώτα, το ανεκδιήγητο λιμανάκι με τις ασφάλτινες διαδρομές στην κοίτη. Ύστερα η αποψίλωση των αναχωμάτων με το πρόσχημα - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - της παγωνιάς που έκαψε τα δέντρα. Έπειτα η ισοπέδωσή τους για να γίνουν δρόμοι, δακτύλιοι και άλλα θαυμαστά. Τέλος, ο βιασμός της νέας κοίτης με την καταστροφή δεκάδων στρεμμάτων παραποτάμιου δάσους και την καθετοποίηση των πρανών απλά και μόνο για να «δουλέψει» το λιμανάκι του Τσελιγκοσερίφη.

Τώρα η διαδρομή μοιάζει με πορεία σε ερείπια. Τώρα η διαδρομή είναι καταναγκασμός.

Δεν θα την ξανακάνω με τα πόδια. Μόνο με αυτοκίνητο. Να περνάει γρήγορα το τοπίο να μην το βλέπω. Αντί -οικολογικό μεν αλλά ανθρώπινο...

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Το Άγγιγμα του Δημοσίου

Το τι τραβάει αυτό το έρμο το περιβάλλον δεν λέγεται. Καθημερινά, από τον πιό ασήμαντο πολίτη αυτής της χώρας μέχρι τον πλέον μεγαλόσχημο υπουργό, όλοι και κάτι του "χώνουμε" ώστε να μην ξεχνάει την "μαγκιά της φυλής" μας.

Ακόμα και έννοιες - όπως προστασία ή ακόμα και περιβάλλον - κακοποιούνται συστηματικά και καθημερινά.

Κάποιοι έχουν μπερδέψει - όχι τα μπούτια τους, αυτά είναι μόνιμα μπερδεμένα - την έννοια "περιβάλλον" με έννοιες όπως "οικολογία", "φυσιολατρεία"¨, "ακτιβισμός" και άλλα. Άλλοι έχουν ανακατέψει την έννοια "αποτροπή επιπτώσεων" με την "προστασία" ενώ τρίτοι όταν ακούν για "περιβάλλον", βγάζουν την μπέμπελη καθώς οτιδήποτε εμπεριέχει αυτή τη λέξη οδηγεί αυτόματα σε μπελάδες.

Τούτο το μπέρδεμα, αυτός ο αχταρμάς, έχει αντίκτυπο σε όλες τις ενέργειες του Δημόσιου Τομέα (φτού, κακά!) της χώρας μας. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, ποιόν θεωρεί ως έχοντα τεχνική και επιστημονική πληρότητα το Δημόσιο ώστε να μπορεί να εκπονήσει περιβαλλοντικές μελέτες: Μα όλους! ήγουν, τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα ομού μετά των ακολούθων τους. Χημικοί, βιολόγοι, γεωπόνοι, αρχιτέκτονες, γεωλόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, χημικοί μηχανικοί, περιβαλλοντολόγοι, περιβαλλοντικοί μηχανικοί και άλλα τινά ζώα και φυτά - όλοι οι καλοί χωράνε.

Και ποιοί ελέγχουν, κρίνουν, αποδέχονται ή απορρίπτουν τις μελέτες αυτές; Υπάλληλοι του Δημοσίου. Καλά, θα μου πείτε, τι υπάλληλοι; οποίας ειδικότητας; Αχ! θα σας μαλώσω. Ο υπάλληλος του δημοσίου δεν έχει ειδικότητα. Είναι απλά Δημόσιος Υπάλληλος. Ένα ξεχωριστό ον, μια ειδικότητα από μόνος του. Μπορεί να είναι απόφοιτος του δημοτικού ή του χάρβαρντ αλλα άπαξ και έκατσε στην καρέκλα, μεταλλάσσεται.

Για τον έλεγχο, λοιπόν το μόνο που χρειάζεται είναι μια εγκύκλιος, ένας υπάλληλος και μια καρέκλα (ΤΟ αξεσουάρ). Τι είπατε; γνώσεις; Ελάτε τώρα!

Α! δεν μπορεί να μην αναγνωρίσουμε παραγωγικότητα στον Άρχοντα Ελεγκτή. Υπάρχουν άπειρες "πρότυπες" μελέτες οι οποίες έχουν "εκπονηθεί" από υπαλλήλους του δημοσίου και οι οποίες θα έκαναν οποιοδήποτε μελετητή με πλούσια κόμη να γίνει ...Κότζακ εν μία νυκτί.

Είναι τρομερό το τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος αν τον "αγγίξει" το Δημόσιο (μπρρρ!). Πάρτε για παράδειγμα τους Νομαρχιακούς Συμβούλους οι οποίοι εγκρίνουν σωρηδόν και καθημερινά περιβαλλοντικούς όρους. Δεν χαμπαριάζουν Χριστό τι πατάτα έχουν ψηφίσει (ομοφώνως, τρομάρα τους). Δεν ξέρω, αλλά μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έχετε παρατηρήσει ότι ή πλειονότητα των Δημοτικών ή Νομαρχιακών συμβούλων προέρχονται από την συνομοταξία των δημσίων υπαλλήλων; Έχετε, επίσης, παρατηρήσει ότι άπαξ και εις δημοτικός σύμβουλος έχει "υπηρετήσει την πόλη ή τον νομό από θέση ευθύνης" (μπουχαχχαχαχχα!) αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά του Δημόσιου υπάλληλου; Αρχίζει και ομιλεί με αναφορές σε εγκυκλίους, σε προγράμματα, σε νόμους κλπ. Κανονική μετάλλαξη!

Ίσως, το Δημόσιο να αποτελεί την πλεόν μεταδοτική νόσο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ίσως το Άγγιγμα του (ελληνικού) Δημοσίου να απειλεί την ύπαρξη του ίδιου του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού από τη στιγμή που οι κουτόφραγκοι κάνανε το λάθος και μας εμπασαν ως ισότιμους εταίρους στο μαγαζί τους...

Ασκουρίδα

Αφορμή για το παρόν θέμα στάθηκε το χτεσινό ρεπορτάζ γύρω απ' την σχεδιαζόμενη ανασύσταση της λίμνης Ασκουρίδας (Νεζερού) στην ορεινή κοινότητα της Καλλιπεύκης στη Λάρισα.

Πολλοί είναι εκείνοι που στην ιδέα της ανασύστασης ονειρεύονται μιλιούνια τουρίστες και τα αντίστοιχα πεντάευρα να συρρεόυν στις τσέπες τους. Ονειρεύονται επιδοτήσεις, ξενοδοχεία, αρπαχτές, κονόμες και βάλε. Πολλοί θαρρούν ότι το φαινόμενο "Λίμνη Πλαστήρα" μπορεί να επαναλαμβάνεται ως κανόνας σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απογοητευτούν στην πράξη. Αυτό, βέβαια, καθόλου δεν με πειράζει. Το αντίθετο μάλιστα.

Αυτό που με φοβίζει είναι η προχειρότητα με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο προσεγγίζει τα λεγόμενα "μεγάλα έργα" και η μαγική σχεδόν ικανότητά του να τα μετατρέπει σε χίμαιρες η να τα ολοκληρώνει ως καρικατούρες. Για παράδειγμα, φοβάμαι ότι κανείς δεν έχει προσεγγίσει με την δέουσα προσοχή έργα και μελέτες που θα έπρεπε να προηγηθούν της τελικής μελέτης πριν ξεκινήσει η καθ' εαυτή αποκατάσταση. Να εξηγηθώ αν και θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω γλώσσα όχι πάντα οικεία σε όλους. Η λίμνη Ασκουρίδα είναι κλασσικό παράδειγμα "κλειστής" λίμνης. Επρόκειτο ουσιαστικά για μια ορεινή λεκάνη χωρίς έξοδο στην οποία συνέρρεαν τα νερά των χειμάρων από τις γειτονικές πλαγιές του Ολύμπου. Το κακό είναι ότι οι χείμαροι στην πορεία τους δεν κουβαλάνε μόνο νερό αλλά τμηματικά κατεβάζουν μαζί τους σε χαμηλότερα σημεία και κομμάτια του ίδιου του βουνου. Μικρές ή και μεγαλύτερες πέτρες και χώματα σταδιακά έφταναν στη λεκάνη και χρόνο με το χρόνο σχημάτισαν ένα στρώμα αρκετών μέτρων πάχους καθιστώντας τη λίμνη σχετικά αβαθή. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η λίμνη είχε ημερομηνία λήξης. Κάποια στιγμή οι φερτές ύλες θα γέμιζαν ως επάνω την ορεινή λεκάνη και τα νερά θα έβρισκαν διέξοδο προς τον κάμπο.

Τι έχει αλλάξει σήμερα; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία ώστε να ξέρουμε αν και με ποιόν τρόπο έχουν αλλάξει τα μετεωρολογικά δεδομένα της περιοχής. Δεν ξέρουμε αν έχει μεταβληθεί το ύψος ή και η ένταση των βροχοπτώσεων και, κατά συνέπεια, ο όγκος των φερτών υλών που φτάνουν στο οροπέδιο. Δυστυχώς επίσης, αν αποφασισθεί η εκτέλεση του έργου είναι αργά πια να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μετρήσεις τώρα ώστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει πρώτα απ' όλα είναι η μελέτη, σχεδίαση και εκτέλεση εργων συγκράτησης των φερτών υλών στους χειμάρους ώστε να εξασφαλιστεί η παράταση της ζωής της υπό ανασύσταση της λίμνης.

Διάβασα στο ρεπορτάζ ότι συζητήθηκαν δύο σενάρια που έχουν να κάνουν με το ύψος του φράγματος και κατά συνέπεια με την έκταση την οποία θα κατακλυστεί. Λογικά και ευτυχώς επιλέχτηκε το σενάριο που προβλέπει υψηλότερο φράγμα άρα και μεγαλύτερο βάθος. Η μορφολογία του οροπέδιου - όσι γνωρίζουν την περιοχή καταλαβαίνουν τι εννοώ - είναι τέτοια ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι γνωστό. Δεν ξέρω ποιό προβλέπεται να είναι το μέγιστο βάθος της λίμνης. Ένα είναι σίγουρο: τη μεγαλύτερη έκταση θα καταλαμβάνουν νερά μικρού βάθους. Αν στις εκτάσεις που θα απομείνουν καλλιεργήσιμες απαγορευτεί η χρήση χημικών και φυτοφαρμάκων είναι σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί ένας πλούσιος ορεινός υγροβιότοπος. Είναι σίγουρο επίσης ότι θα μπορέσουν να αναπτυχθουν ήπιες τουριστικές δραστηριότητες. Δραστηριότητες από εκείνες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν σημαντικά το πενιχρό αγροτικό εισόδημα αλλά θα εμποδίσουν αεριτζήδες να "χεστούν στο ταληρο". Αν όμως δεν ελεγχθούν τώρα οι φερτές ύλες, όσο ΄χαμηλότερο θα είναι το φράγμα τόσο πιό σύντομη θα είναι και η ζωή της λίμνης.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Ο Τζανακούλης ξαναχτυπά

Με ...θύμα αυτή τη φορά το Συμβούλιο της Επικρατείας (!!) και το σύνταγμα (!!!!!). Κατά τον κ. Τζανακούλη αυτά ευθύνονται για το ότι δεν προχωρούν τα μεγάλα έργα. Τώρα, θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Τζανακούλης με τα μεγάλα έργα; Λυπάμαι, θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Λοιπόν, εδήλωσε ο κ. Τζανακούλης - ζηλώσας την δόξα του άλλου τέκνου της Λαρισαϊκής γης και ομόσταυλού του στη ΝΔ κ. Γ. Σουφλιά - ότι θα πρέπει "..να ξεπεραστούν επιτέλους τα συνταγματικά, διότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει να μπαίνει το ΣτΕ εμπόδιο σε τέτοια έργα...".

Μα, να τα καταργήσουμε και το σύνταγμα και το ΣτΕ αφού εμποδίζουν τον Τσελιγκοσερίφη μας. Αφού έχουμε αρχηγό που τα σκέφτεται όλα στην πόλη τι τους θέλουμε τους νόμους και τα δικαστήρια;

Υ.Γ. Τον έχετε παρατηρήσει; Δεν φέρνει στον Ντούτσε ώρες - ώρες; Για ποιον λέω, δεν σας λέω μην φάω και καμιά μήνυση...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Η Δικτατορία των Διδακτόρων

Έχετε παρατηρήσει ότι τελευταία έχουμε "πήξει" στα μεταπτυχιακά και στα διδακτορικά; Έχετε ιδέα με πόση ευκολία "στήνεται" ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στα ημεδαπά Πανεπιστήμια; Αναρωτηθήκατε γιατί οι υποψήφιοι διδάκτορες αυξάνονται γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια; Λες και έχουμε εκπτώσεις στη γνώση. Ξεπούλημα τίτλων.

Να εξηγούμαι. Όταν λέω ότι ένα μεταπτυχιακό "στήνεται με ευκολία" δεν εννοώ το ...στοιχηματικό στήσιμο ούτε αναφέρομαι σε ...υλικοτεχνική ευκολία αλλά ευκολία - ήγουν προχειρότητα - τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην υλοποίηση του προγράμματος.

Αν αναζητήσει κανείς το "γιατί" στα παραπάνω, μπορεί να ανιχνεύσει σωρεία απαντήσεων.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η ίδρυση πολλών νέων πανεπιστημίων και σχολών άνοιξε την αγορά εργασίας με αποτέλεσμα να ανέβει η ζήτηση τίτλων με φυσικό επόμενο να ανθίσει και η αντίστοιχη παραγωγή. Με την ίδια λογική της αγοράς, ήταν επόμενο να βρεθούμε στο άλλο άκρο μιας φυσικής ταλάντωσης - στην υπερπροσφορά τίτλων - μέχρι να βρούμε το σημείο ισορροπίας.

Κάποιος άλλος θα προσέθετε ότι η σύνδεση των τίτλων με τον διορισμό στο δημόσιο έκανε πιό πολύπλοκο το σύστημα προσφοράς και ζήτησης και τις εκτροπές από το σημείο ισορροπίας μεγαλύτερες και εντονότερες.

Κάποιος τρίτος θα μπορούσε να συνδέσει το γεγονός με την εισροή κοινοτικών κονδυλίων και στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης και την πρεμούρα μας να τα απορροφήσουμε στα βιαστικά - όπως πάντα - και χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό - επίσης όπως πάντα.

Λογικά και επόμενα, κάποιος τέταρτος θα έβρισκε ως βαθύτερη αιτία την προχειρότητα με την οποία ως λαός αντιμετωπίζουμε τα περισσότερα πράγματα.

Ό,τι κι αν πει κανείς, το γεγονός παραμένει ένα: Γεμίσαμε διδάκτορες αλλά πληρώνουμε το τίμημα της έκπτωσης των γνώσεων. Τα χειρότερα όμως είναι μπροστά μας αν σκεφτεί κανείς ότι θα διδάξουν τους αυριανούς πτυχιούχους μας άνθρωποι οι οποίοι απέκτησαν τίτλους σε περίοδο εκπτώσεων....

Μην αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν τα παραπάνω με το περιβάλλον, τη Λάρισα ή τη θεματολογία του παρόντος χώρου διότι έχουν και παραέχουν. Εν καιρώ αυτό θα γίνει κατανοητό..

Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

Ο πολιτισμός του τσελιγκοσερίφη της Λάρισας

Σε μια επίπεδη - πολιτιστικά και τοπογραφικά - Λάρισα, δημαρχεύει ο Τσελιγκοσερίφης. Του χάλαγε το ισιάδη ένα μικρό έξαρμα, μια μικρή ανάταση του επιπέδου: Το Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης. Αποφάσισε να το ισοπεδώσει. Με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει: Το διέλυσε. Αξίζει να διαμαρτυρηθούμε. Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι ευθεία γραμμή είναι μόνο ο θάνατος. Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι η όσα προσφέρει η Τέχνη δεν αποτιμώνται σε χρήμα και δεν χωράνε σε ισολογισμούς. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχαμε Παρθενώνες.

Σύλλογος Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας.


ΚΑΛΕΣΜΑ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Το Δ.Σ. του Συλλόγου των Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης
Λάρισας καλεί σε Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 19 Απριλίου
στο κλαμπ του Μύλου του Παπά στις 8,00 μ.μ. με θέματα:

Α) Ενημέρωση - απολογισμός του Δ.Σ. για τις εξελίξεις στο Ε.Κ.Σ.Τ.Λ.
Β) Συζήτηση - τοποθετήσεις μελών και φορέων για περαιτέρω πορεία
Γ) Εκλογή νέου Δ.Σ.

Καλούμε όλα τα μέλη του Συλλόγου, όλους τους Πολίτες που ενδιαφέρονται για
τον πολιτισμό και τους θεσμούς του στην πόλης μας, όλους τους Καλλιτέχνες
Φορείς και Συλλόγους, να συμμετάσχουν σ' αυτή τη σημαντική συνάντηση -
συνέλευση έτσι ώστε μέσα από έναν γόνιμο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων να
επαναδιαμορφωθούν οι στόχοι και οι δραστηριότητες του Συλλόγου μας αλλά και
του νέου Δ.Σ.
Παρ' όλα τα τελευταία θλιβερά γεγονότα της διάλυσης του νομικού προσώπου του
Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας, από τον Δήμαρχο κο Τζανακούλη,
ο σύλλογος των Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας
υφίσταται και ανασυντάσσεται πάνω στα νέα δεδομένα.
Θεωρούμε ότι θεσμοί, όπως το Ε.Κ.Σ.Τ.Λ., με διεθνή ορίζοντα και δεκαετή
πορεία και εμπειρία δεν πρέπει να καταργούνται ή να συρρικνώνονται. Αντίθετα
η πολιτεία, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να τους υποστηρίζουν και
να συμμετέχουν ενεργά στην ενίσχυση και την εξέλιξή τους.


Με εκτίμηση
Για το Δ.Σ. η πρόεδρος
Τζένη Μπαμπαλή

Στείλτε αυτό το μήνυμα σ' όλους τους γνωστούς σας.
Στείλτε μας την συμπαράστασή σας με ένα μήνυμα ή συνυπογράψτε το κείμενο
διαμαρτυρίας με τους εκατοντάδες πολίτες, καταξιωμένους καλλιτέχνες και
σημαντικές προσωπικότητες της χώρας μας στο asteriosx@gmail.com ή στο
jeny.bampali@hotmail.com

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Παρασκευή 20 Απριλίου. Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας στη Λάρισα

Είναι πεποίθηση πολλών ότι στην υπόθεση «ρύπανση», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την περιοχή μας, είμαστε ακόμα στην αρχή. Δυστυχώς, η πραγματικότητα δείχνει να επιβεβαιώνει δραματικά αυτή την πεποίθηση. Η, παρά την σχεδόν καθολική αντίθεση των πολιτών και των φορέων της περιοχής, χορήγηση δεύτερης άδειας χρήσης στερεού καυσίμου από βιομηχανική μονάδα που μάλιστα και αυτή λειτουργεί στα όρια της πόλης, δεν προοιωνίζει τίποτα καλό.

Πέρα από τις εύλογες απορίες που γεννιούνται στο μυαλό μας, πως δηλαδή η ίδια υπηρεσία του ίδιου Υπουργείου μέσα σε διάστημα μικρότερο του έτους την μία φορά απορρίπτει το αίτημα εταιρείας να χρησιμοποιήσει πετ-κοκ ως καύσιμο με την αιτιολογία της αυξημένης ρυπογόνου δράσης του και την δεύτερη το επιτρέπει, αυτό που έχει κυρίαρχη σημασία είναι η ευκολία με την οποία δύο κορυφαίοι Θεσσαλοί υπουργοί συνυπογράφουν αποφάσεις οι οποίες είναι επιστημονικά διάτρητες, περιβαλλοντικά εγκληματικές και πολιτικά απαράδεκτες. Είναι η προκλητική αδιαφορία ολόκληρης της κυβέρνησης για την άποψη του συνόλου σχεδόν των φορέων του νομού.

Απέναντι στα γεγονότα, κανείς πια στον Νομό δεν μπορεί να υποδυθεί τον Πόντιο Πιλάτο και να νίπτει τας χείρας του. Κανείς δεν μπορεί να μένει με σταυρωμένα τα χέρια ούτε να αρκείται σε ψηφίσματα. Μια τέτοια στάση δηλώνει τουλάχιστον συνενοχή. Οι πολίτες περιμένουν, τουλάχιστον από τους τοπικούς άρχοντες που πρόσφατα μάλιστα πήραν τη λαϊκή εντολή να μας εκπροσωπήσουν, να αναλάβουν δράση. Ο ρόλος τους δεν είναι αυτός του διεκπεραιωτή των υπουργικών αποφάσεων. Η περιβαλλοντική τους ευαισθησία δεν μπορεί να εξαντλείται σε προεκλογικά ευχολόγια και σε μετεκλογικά ψηφίσματα πομφόλυγες. Απαιτείται η συστράτευση όλων σε μια συντονισμένη προσπάθεια που θα έχει έναν και μοναδικό στόχο: την ανάκληση των αποφάσεων των δύο υπουργών και την παύση της χρήσης του πετ-κοκ ως καυσίμου τώρα. Σ' αυτή την προσπάθεια πρέπει να συμμετέχουν όλοι: βουλευτές, νομάρχης, δήμαρχοι, φορείς και να συμμετέχουν ενεργά. Να κατεβούν στο δρόμο, να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν όπως το έκαναν πολλές φορές στο παρελθόν και για λιγότερο σημαντικές αιτίες. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι τα «μπαλκόνια» και οι «πλατείες» δεν είναι μόνο για να εισπράττουν προεκλογικά χειροκροτήματα ούτε για να διοργανώνουν πρωτοχρονιάτικες φιέστες. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν τους θέλουμε να λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας αλλά τους ψηφίζουμε για να παλεύουν για τα συμφέροντά μας. Το πρόβλημα είναι εδώ, είναι τώρα και είναι σοβαρό. Οι ίδιοι, που θα είναι όταν οι πολίτες της πόλης θα είναι στο δρόμο;

Ας καταλάβουμε όλοι ότι κανείς υπουργός δεν θα νοιαστεί για μας αν εμείς δεν νοιαστούμε πρώτοι για το σπίτι μας. Ας καταλάβουμε όλοι ότι το πρόβλημα της ρύπανσης επηρεάζει εμάς και τα παιδιά μας και όχι τους εν Αθήναις διαβιούντες υπουργούς. Ας καταλάβουμε όλοι ότι αν δεν πιέσουμε τώρα για άμεση λύση, αργότερα θα αναλύουμε στατιστικές. Στατιστικές ασθενειών και θανάτων. Αργότερα, θα διοργανώνουμε ημερίδες αποτίμησης της βλακείας μας.

Αν αγαπάμε τον τόπο μας, αν αγαπάμε τα παιδιά μας, δεν θα πρέπει να λείψει κανείς από την συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της καύσης του πετ-κοκ. Γιατί, αν δεν παλέψουμε εμείς, κανείς άλλος δεν θα το κάνει για μας.



Σημείωση: Το παραπάνω άρθρο - πρόσκληση δημοσιεύθηκε την Κυριακή 15/4 στην εφημερίδα "Ελευθερία" της Λάρισας.

Κυριακή 15 Απριλίου 2007

Λάρισα: Υπόθεση Πετ Κοκ

Τι είναι το πετ κοκ

Το πετ κοκ ή pet coke (συντομογραφία του petroleum coke) είναι παραπροϊόν της διύλισης του πετρελαίου. Έχει υψηλή θερμογόνο δύναμη, και γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιήθηκε ως καύσιμο. Λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε θείο και μετά τις εκτεταμένες καταστροφές που προκλήθηκαν στα δάση της βόρειας Ευρώπης λόγω του φαινομένου της όξινης βροχής, η χρήση του έχει περιοριστεί στο ελάχιστο.

Πέρα από τις υψηλές εκπομπές διοξειδίου του θείου, κατά την καύση του εκλύονται μονοξείδιο και διοξείδιο του άνθρακα, πολυαρωματικοί υδρογονάνθρακες, βαρέα μέταλλα (βανάδιο και νικέλιο), τέφρα, αναπνεύσιμα μικροσωματίδια κ.ά. Το πετ κοκ χρησιμοποιείται ως καύσιμο από τις τσιμεντοβιομηχανίες και τα ασβεστοκάμινα καθώς θεωρείται ότι το θείο αντιδρά με τον ασβέστη και δεσμεύεται το παραγόμενο διοξείδιο του θείου.

Σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες είχαν αποθέματα πετ κοκ επετράπη η χρήση του ως καυσίμου μετά από επεξεργασία αποθείωσης ώστε να μειωθούν στο ελάχιστο οι εκπομπές διοξειδίου του θείου (κάτι αντίστοιχο με αυτό που ισχύει με το μαζούτ χαμηλού θείου).

Στην Μεγάλη Βρετανία, πρόσφατα, εγκρίθηκε πιλοτικό πρόγραμμα σύμφωνα με το οποίο αποθειωμένο πετ-κοκ θα χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο σε ποσοστό 5% σε μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Οι περιβαλλοντικοί όροι προκειμένου να εγκριθεί το πιλοτικό πρόγραμμα ήταν αυστηρότατοι και προβλέπουν καθημερινές μετρήσεις εκπομπών αερίων, μικροσωματιδίων και βαρέων μετάλλων σε διάφορα σημεία σε απόσταση μέχρι και 25 χιλιόμετρα από την μονάδα. Επίσης προβλέπεται η εγκατάσταση ειδικών φίλτρων τόσο στην καμινάδα της μονάδας όσο και στους -υπόγειους - χώρους αποθήκευσης και λειοτρίβησης του πετ κοκ. Μετρήσεις θα γίνονται καθημερίνα και σε τρία σημεία σε διαφορετικές φάσεις της παραγωγικής διαδικασίας. Οι μετρήσεις δημοσιεύονται καθημερινά στον τύπο και στο internet.

Είναι άξιο να σημειωθεί εδώ ότι σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία, το πετ κοκ δεν θεωρείται καύσιμο και δεν φορολογείται ως τέτοιο, με αποτέλεσμα η τιμή αγοράς του να είναι εξωφρενικά χαμηλή

Τι συμβαίνει στη Λάρισα;

Στα τέλη της δεκαετίας του '90, γνωστή βιομηχανία παραγωγής τούβλων και κεραμιδιών της περιοχής, εκμεταλλευόμενη την άγνοια των υπηρεσιών, εισάγει από την Αλβανία πετ κοκ με σκοπό να το χρησιμοποιήσει ως πρόσμιξη στο χώμα με το οποίο παρήγαγε τα προϊόντα της με στόχο την κατασκευή καλύτερων ποιοτικά προϊόντων. Πιθανότατα άμεσα, αρχίζει να το χρησιμοποιεί ως καύσιμο μειώνοντας κατακόρυφα το κόστος παραγωγής και αυξάνοντας αντίστοιχα τα κέρδη της.

Σε έλεγχο του ΣΔΟΕ, γίνεται αντιληπτή η απάτη και, το 2003, κατατίθεται έκθεση σύμφωνα με την οποία το ύψος των απολεσθέντων εσόδων του δημοσίου ανέρχεται σε ποσό μεγαλύτερο των 300.000 Ευρώ. Παράλληλα, εγκρίνονται οι περιβαλλοντικοί όροι λειτουργίας της μονάδας, σύμφωνα με τους οποίους δινόταν περιθώριο μερικών ετών στην εταιρεία να περάσει από τη χρήση μαζούτ στο φυσικό αέριο.

Η εταιρεία, δύο φορές υποβάλει αίτημα καύσης πετ κοκ στο ΥΠΕΧΩΔΕ (το 2002 και το 2003). Και τις δύο φορές η απάντηση του Υπουργείου είναι αρνητική. Ανάμεσα στα άλλα, το αιτιολογικό της απόρριψης αναφέρεται στον εξαιρετικά ρυπογόνο χαρακτήρα του πετ κοκ. Μετά τις εκλογές του 2004, η εταιρεία επανέρχεται για τρίτη φορά και - θαύμα! - η ίδια υπηρεσία, ο ίδιος υπάλληλος, αυτή τη φορά εγκρίνει την καύση πετ κοκ πιλοτικά για ένα χρόνο, τροποποιώντας την απόφαση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων. Την απόφαση συνυπογράφουν ο Λαρισαίος Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Σουφλιάς και ο Καρδιτσιώτης Υπουργός Ανάπτυξης Σιούφας. Την απόφαση καταδικάζει ο Νομάρχης Λάρισας (εκλεγμένος με τη ΝΔ) και σύσσωμο το νομαρχιακό συμβούλιο, το ΤΕΕ (παράρτημα δυτικής θεσσαλίας), ο Ιατρικός Σύλλογος όλα τα επιμελητήρια και σχεδόν όλοι οι βουλευτές του Νομού, αλλά το αυτί του κ. Σουφλιά δεν ιδρώνει.

Στις αρχές του 2005, το Σώμα Επιθεωρητών Περιβάλλοντος σε έλεγχό του διαπιστώνει ότι από τους 42 περιβαλλοντικούς όρους που της τέθηκαν, η εταιρεία δεν τηρεί 15, ενώ για άλλους 8, το σώμα δεν μπόρεσε να βγάλει συμπέρασμα λέγοντας ότι τηρούνται «κατά δήλωση της εταιρείας» (!!!!). Μετά το τέλος του πιλοτικού προγράμματος, η εταιρεία συνεχίζει να καίει πετ κοκ τουλάχιστον για τρεις μήνες. Στις αρχές του 2007, με νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση των ίδιων Υπουργών δίνεται πενταετής άδεια καύσης πετ κοκ, καθώς, σύμφωνα με το σκεπτικό τους «δεν επιβαρύνθηκε το περιβάλλον από την καύση του» (!!!!!!!!!).

Ένα μήνα μετά, μόλις 2 μέρες πριν, έφτασε στη Νομαρχία Λάρισας δεύτερη απόφαση καύσης πετ κοκ και από άλλο κεραμοποιείο της περιοχής.

Και έπεται συνέχεια. Μάθαμε ότι και το τρίτο κεραμοποιείο έχει υποβάλει παρόμοιο αίτημα το οποίο οσονούπω θα ικανοποιηθεί.

Να σημειωθεί εδώ ότι τα δύο κεραμοποιεία απέχουν από τον οικιστικό ιστό της πόλης της Λάρισας, το μεν πρώτο 2.500 μέτρα το δε δεύτερο 1.800 μέτρα.

Αν κάποιος θεωρεί ότι το πετ κοκ είναι πρόβλημα της Λάρισας μόνο, ας ξέρει ότι στην Ελλάδα λειτουργούν πάνω από 40 εργοστάσια κεραμοποιείας και ότι ήδη 16 από αυτά έχουν υποβάλει ανάλογα αιτήματα...

Σάββατο 14 Απριλίου 2007

Ποιός φταίει; Τι κάνουμε τώρα;

Πρόσφατα, σε εκπομπή τοπικού τηλεοπτικού καναλιού, σε συζήτηση με θέμα την ρύπανση στον Πηνειό όπου συμμετείχα, τέθηκαν δύο ερωτήματα:

1. Ποιός φταίει για την απαράδεκτη κατάσταση του Πηνειού (θεωρείται το πιο ρυπασμένο ποτάμι στην Ελλάδα και το δεύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση)
2. Τι μπορούμε να κάνουμε για το περιβάλλον

Οι απαντήσεις που κυριάρχησαν στο πάνελ ήταν στο μεν πρώτο ερώτημα "όλοι είμαστε υπεύθυνοι" στο δε δεύτερο "να εισάγουμε το μάθημα της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης στα σχολεία". Διαφώνησα, όχι τόσο γιατί θεωρώ άστοχες ή λάθος τις απαντήσεις αλλά γιατί αμβλύνουν το πρόβλημα και μεταθέτουν την όποια λύση στο οραματικό μέλλον.

Άποψή μου είναι ότι η προσπάθεια διάχυσης της ευθύνης σε όλους, δίνει άλλοθι στους πραγματικά υπεύθυνους να συνεχίζουν την εγκληματική τακτική τους και η αναγωγή της λύσης στην παιδεία των πολιτών, αθωώνει την πολιτεία που δεν εφαρμόζει νόμους και δεν λύνει προβλήματα.

Από τη μια, δηλαδή, βάζει στο ίδιο τσουβάλι τον ηλίθιο που αδειάζει το τασάκι του αυτοκινήτου του από το παράθυρο στο δρόμο με την ΔΕΗ που "αδειάζει" χιλιάδες τόνους διοξειδίου του άνθρακα στον αέρα που αναπνέουμε και από την άλλη ισομοιράζει την ευθύνη της λύσης στον δάσκαλο που παρακολούθησε ένα κουτσό σεμινάριο για το περιβάλλον με τον Νομάρχη ο οποίος κάνει τα στραβά μάτια στη βιομηχανία που έχει κλειστή την μονάδα βιολογικού καθαρισμού των λυμάτων της και αδειάζει το βόθρο της με τα απόβλητα στο ποτάμι.

Ίσα κι όμοια...

Το κακό είναι ότι υποτιθέμενα συνειδητοποιημένοι πολίτες έχουν πέσει βαθειά σ' αυτή τη λούμπα και δεν το 'χουν πάρει χαμπάρι...

Γιατί blog;

Γιατί blog λοιπόν;

Γιατί πιστεύω ότι συνειδητοποιημένος πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης.

Γιατί πσιτεύω ότι τα κλασσικά κανάλια ενημέρωσης δεν προσφέρουν πάντα τις καλύτερες των υπηρεσιών.

Γιατί στο χώρο μας, στη Λάρισα και στη Θεσσαλία γενικότερα, περισσεύει η σιωπή και λείπει η αλήθεια σε ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον.

Ο παρόν χώρος φιλοδοξεί να γίνει χώρος κατάθεσης ιδεών και προβληματισμού σχετικά με ζητήματα που αφορούν το περιβάλλον. Είναι ανοιχτός σε όλους όσους επιθυμούν να εκφράσουν άποψη, να αναδείξουν θέμα, να σχολιάσουν τις απόψεις των άλλων ή τις δικές μου. Δεν δένεται με κανέναν τρόπο με κόμματα, οργανώσεις, φορείς, παρατάξεις. Κι εγώ, όπως όλοι μας άλλωστε, έχω τις πολιτικές μου απόψεις και ίσως να τις περνάω μέσα από τα σχόλια ή τα κείμενά μου. Ο χώρος αυτός όμως θα είναι χώρος ελεύθερης έκφρασης και προβληματισμού.

Ευχαριστώ όσους αφιερώσουν χρόνο για να διαβάσουν, όσους σχολιάσουν γραπτά και όσους θελήσουν να αναρτήσουν κείμενο εδώ.