Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Μετά τη γιορτή

Τέλειωσε λοιπόν. Το αποτέλεσμα βγήκε, έχουμε πρόεδρο.
Θα βγεί το ΠΑΣΟΚ δυνατό από αυτή τη διαδικασία ή όχι;
Δεν ξέρω αν θα συμβεί, ξέρω όμως ότι μπορεί.
Αρκεί να επικρατήσει η πολιτική τώρα πια και να ξεχαστούν τα συνθήματα, Αρκεί κάποιοι να καταλάβουν πως η μάχη τέλειωσε και τα τσεκούρια πρέπει να μπουν στα συρτάρια. Είναι η ώρα της συζήτησης και της δράσης και όχι των κραυγών και του πλιάτσικου.
Κάποιες παρατηρήσεις της επόμενης μέρας, έτσι για να τελειώνουν κάποια πράγματα:
1. Το Ανοιχτό κόμμα όχι μόνο ανέχεται αλλά έχει ανάγκη την διαφορετική άποψη. Η προσπάθεια για την επίτευξη ομοιομορφίας απόψεων είναι παγίδα και σ' αυτήν πέφτουν εύκολα όσοι μόνο στα λόγια επαγγέλονται την συμμετοχική δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι οι διαφορετικές απόψεις είτε εκφράζονται από άτομα είτε από οργανωμένες ομάδες ανθρώπων είτε από ρεύματα, είναι και ευπρόσδεκτες και ζητούμενες. Άρα οι δηλώσεις του κυρίου Παμπούκη, στενού συνεργάτη του προέδρου, σε απάντηση της ανακοίνωσης Βενιζέλου, είναι τουλάχιστον άστοχες.
2. Η επίσπευση του συνεδρίου και η ακύρωση στην πράξη του προσυνεδριακού διαλόγου στο όνομα (ΠΑΛΙ!) των συγκυριών, δεν προμηνύει τίποτα καλό. Δεν πάμε σε συνέδριο σύνθεσης απόψεων αλλά σε συνέδριο συσχετισμών και μηχανισμών. Κρίμα. Ως πρώτο δείγμα γραφής της νέας εποχής Παπανδρέου είναι απογοητευτικό.
3. Το ερώτημα του ρόλου των διαφόρων επιτροπών στήριξης παραμένει και θα πρέπει να λυθεί μια και καλή. Γιατί αλλιώς, οι δηλώσεις του κ. Παμπούκη αποκτούν άλλο νόημα.
Εδώ είμαστε και θα τα λέμε...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Μας έπνιξε ο Αχελώος

Για μια ακόμη φορά το ΣτΕ βάζει φρένο στον μεγαλοιδεατισμό των συντοπιτών μου Θεσσαλών και στα σχέδιά τους για εκτροπή του Αχελώου και ταυτόχρονα "τελειώνει" και την "εκτροπή" των νόμων και του συντάγματος που επιχειρεί ο Σουφλιάς με σκοπό να συντηρήσει ένα τελειωμένο σενάριο που έχει κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ στο ελληνικό κράτος.
Εν τω μεταξύ, η Θεσσαλία διψάει και η ίδια πολιτική της κατασπατάλησης των υδάτων συνεχίζεται. Με όλον τον θίασο επί σκηνής να μας δουλεύει: Νομάρχες και Δήμαρχοι, Νεοδημοκράτες, Πασόκοι, Κουκουέδες σε άγαστη σύμπραξη.
Ως πότε θα κοιμάστε, συντοπίτες Λαρισαίοι και λοιποί Θεσσαλοί; Ως πότε θα σκοτώνετε τον τόπο σας; Ο Αχελώος και η εκτροπή του είναι η ντροπή μας. Η συλλογική μας ντροπή. Είναι η εξόφθαλμη κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική μας υποκρισία. Είναι το διαρκές μας έγκλημα στον τόπο μας και στα παιδιά μας.
Το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" της Λάρισας στον παρακάτω σύνδεσμο
http://www.eleftheria.gr/index.php?MDL=pages&page=article&SiteID=Njk2OA==&all=1

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Πανελλήνιο Σουρρεαλιστικό Κίνημα

Το είδαμε κι αυτό... Ολόκληρο θέμα στην ιστοσελίδα του Γιώργου προς απάντηση των επικριτών των λεσχών στήριξής του. Με τις απαντήσεις να δημοσιεύονται αυτούσιες αλλά χωρίς καμιά αναφορά στις ...ερωτήσεις. Θα μου πεις, οι εποχές είναι πονηρές και το επικοινωνιακό παιχνίδι στο φόρτε του. Αλλά, πως από τη μια πολεμάς τα παιχνίδια της εικόνας όταν με αυτά πορεύεσαι; Πως επικαλείσαι τον διάλογο, όταν στο διάλογο χρειάζονται τουλάχιστον δύο;
Ίσως κάποιοι να χρειάζονται πολλές απλοποιήσεις για να κατανοήσουν τους φόβους ημών των επικριτών. Ας το κάνουμε λιανά λοιποοοοόν:
Υπόθεση εργασίας:
Στο εγγύς μέλλον, προκύπτει κάποιο πολιτικό θέμα τοπικού ενδιαφέροντος για παράδειγμα στο Νομό Λάρισας. Ας υποθέσουμε ότι έχει να κάνει με την επιλογή υποψήφιου για το Δήμο Τάδε. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι η Δημοτική Οργάνωση ελέγχεται από «Παπανδρεϊκούς» ενώ η Νομαρχιακή από «Βενιζελικούς». Σκεφτείτε τώρα, η δημοτική οργάνωση να επιλέγει ένα πρόσωπο και η Νομαρχιακή να προκρίνει άλλο. Σκεφτείτε επίσης η Νομαρχιακή να ανακοινώνει το σκεπτικό της και να της απαντά η λέσχη φίλων Παπανδρέου. Δείτε λίγο στο μέλλον, και απολαύστε το σουρεαλισμό που θα ζήσουμε. Αναρωτηθείτε πόσες φορές σε έναν παρόμοιο «πόλεμο» θα ακούσετε την λέξη «υπονόμευση». Αναρωτηθείτε αν θα μπορέσει να επιτευχθεί ποτέ ενότητα στη βάση. Και μιλάμε για πραγματικά ζητήματα που ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ότι θα προκύψουν. Πόσα «κέντρα» θα υπάρχουν ανά περιοχή που θα έχουν λόγο και άποψη σε κάθε ζήτημα; Για ποια ενότητα άποψης θα μιλάμε όταν η ενότητα είναι ήδη παρελθόν;
Στην κατάσταση που οδηγήσατε, σύντροφοι, τα πράγματα (δεν σας καταλογίζω κακές προθέσεις) ο μόνος γιατρός είναι ο χρόνος. Και θα χρειαστεί ΠΟΛΥΣ χρόνος να κλείσουν οι πληγές που ανοίξατε.
Έχετε ξεχάσει κάποια πράγματα στην ελιτίστικη και ναρκισιστική νιρβάνα σας. Ένα από αυτά είναι ότι υπάρχουν κοντά στα τρία εκατομμύρια άνθρωποι που μας ψήφισαν και περίμεναν από εμάς να παλέψουμε γι' αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν μόνοι. Ξέρετε, σε όσες συζητήσεις κάνω αυτές τις μέρες προσπαθώντας να πείσω συμπολίτες μου να αντισταθούν στις επελάσεις της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά μας  ταμεία ή στην τσέπη μας, συναντώ μεμψιμοιρία. Καμιά διάθεση για αντίσταση. Γιατί; Επειδή δεν νοιώθουν να έχουν κανέναν ισχυρό συμπαραστάτη που να παλέψει μαζί τους, να μπει μπροστά, να τους στηρίξει. Απάθεια. Το μεγαλύτερο έγκλημά μας, σύντροφοι: δεν είχαμε την ωριμότητα να δούμε λίγο μπροστά. Ξεχάσαμε ότι με την πολιτική ασχολούμαστε όχι για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να παράγουμε πολιτική σκέψη, αλλά για να προσφέρουμε στον τόπο και το λαό επειδή ακριβώς μπορούμε να παράγουμε πολιτική σκέψη. Κάναμε το μέσο σκοπό. ΚΑΝΑΤΕ ΤΟ ΜΕΣΟ ΣΚΟΠΟ.
Έχετε καιρό να διορθώσετε κάποια πράγματα. Διάθεση, έχετε;

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Απαξίωση

Βρέθηκα εχθές το απόγευμα στην συνέλευση της Δημοτικής Οργάνωσης Λάρισας του ΠΑΣΟΚ η οποία θα αποτιμούσε το εκλογικό αποτέλεσμα και θα πρότεινε ή θα συζητούσε το στίγμα και την πορεία της επόμενης μέρας.
Η (πρώτη) απογοήτευση ήρθε από τον αριθμό των παρόντων. Σε αντίστοιχες συγκεντρώσεις των διάφορων υποστηρικτών, αυτοί που μαζεύτηκαν ήταν κατά πολύ περισσότεροι. Αυτό που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη εκείνη την στιγμή είναι ότι ΤΑ ΠΑΣΟΚ είναι αλλού. Η οργάνωση απαξιώνεται από τα ίδια τα μέλη της. Τα ίδια τα μέλη της που κόπτονται για πολιτική λειτουργία, για συμμετοχή και για μεγάλες και ιριδίζουσες φούσκες, τα ίδια τα μέλη που καταγγέλλουν μηχανισμούς και στάσεις που εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές, πράττουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καταγγέλλουν.
Η δεύτερη απογοήτευση ήταν με τις τοποθετήσεις. Το εναγώνιο ερώτημα προς τους ομιλητές δεν ήταν «τι κάνουμε» αλλά «με ποιόν είσαι». Και μην πει κανείς ότι έμμεσα ρωτούσαν τι κάνουμε γιατί τα πρόσωπα εκφράζουν πολιτικές. Καμία σχέση. Ένα καθαρό, γηπεδικό, απολίτικο «πες ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΙΣΑΙ για να σ' ακούσω».
Τέλος πάντων. Σήμερα δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με αυτό.
Ας πούμε δυό λογάκια για το μήνυμα αυτών των εκλογών.
Πίσω από την βοή των πολλαπλών μηνυμάτων όπου ο καθένας «ακούει» και «λαμβάνει» το μήνυμα που επιθυμεί, ένα μήνυμα κραυγάζει. Κάτι σαν ρυθμός τύμπανου πίσω από την μελωδία. Σαν τον μονότονο, σταθερό και διαρκή ήχο ενός τρένου που φτάνει σε πολύβουη πόλη. Απαξίωση, απαξίωση, απαξίωση, απαξίωση...
Η χαρακτηριστική πρώτη αντίδραση του πολίτη όταν απευθύνεται σ' έναν πολιτευόμενο - το έχω ζήσει προσωπικά - είναι «επίθεση». Έχει, ο πολίτης, εκ προοιμίου και αυθόρμητα μια στάση απέναντι στον πολιτικό, άρνησης. Πολιτικός σημαίνει ψεύτης, απατεώνας, λαμόγιο. Οι ευθύνες όλων μας, και ειδικά του ΠΑΣΟΚ για αυτή την κατάντια του πολιτικού συστήματος είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Όσοι δεν έχουν «πιάσει» αυτό το μήνυμα, καθεύδουν.
Η απαξίωση έρχεται, είναι εδώ, προ των πυλών και εμείς περί άλλων τυρβάζουμε. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται αργά και σταθερά. Απαξιώνεται από τους πολιτικούς, τους πολιτευόμενους, τα κομματικά επιτελεία, τους μεγαλόσχημους κρατικούς παράγοντες και φτάνει και διαβρώνει την κοινωνία στη βάση της. Κανείς πια δεν εμπιστεύεται τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα ψηφίζει αλλά δεν τα εμπιστεύεται. Στρέφεται στα μικρότερα σε μια ύστατη προσπάθεια να γαντζωθεί από κάπου. Το επόμενο στάδιο θα είναι η αύξηση της αποχής από τις εκλογικές, πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες. Το επόμενο στάδιο θα είναι η θεμελίωση του πολιτικού αμοραλισμού ως κυρίαρχη ιδεολογία. Το επόμενο στάδιο ΕΙΝΑΙ ένα σύστημα που ως μόνο σκοπό έχει την αναπαραγωγή του. Η αντίδραση σ' αυτό το σύστημα που αναπαράγεται είναι μονόδρομος για όλους τους σκεπτόμενους ενεργούς πολίτες. Αντίδραση με πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ξεκάθαρα. Όχι πια ήξεις αφήξεις. Όχι μισόλογα. Όχι συμβιβασμούς. Με θάρρος και παρρησία.
Αν οι καρεκλοκένταυροι που έθρεψαν το σύστημα και τράφηκαν από αυτό δεν παραιτούνται (και δεν πρόκειται να το κάνουν) ας τους αποστρατεύσουμε εμείς. Η κοινωνία περιμένει κάποιους να βγουν μπροστά. Ένας σήμερα, δύο αύριο πολλοί μετά. Αλλά ΤΩΡΑ είναι η ώρα.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Όλοι μαζί

....κι ο Παντελής χώρια...

Γιατί διαφωνώ με τις οργανωμένες πρωτοβουλίες στήριξης υποψήφιων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ

 

Κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα: Δεν διαφωνώ με τις πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης πολιτών. Όχι όταν αυτές γίνονται στο όνομα κοινών αρχών.
Διαφωνώ όταν αυτές οι πρωτοβουλίες γίνονται στο όνομα προσώπων. Γιατί;
  1. Γιατί θεωρώ ότι οι συμμετέχοντες επιτρέπουν σε κάποιους να ψαρεύουν σε θολά νερά. Ηθελημένα ή αθέλητα δεν το γνωρίζω. Που σημαίνει ότι ανάμεσα στους κριτικά σκεπτόμενους όλο και κάποιο χάπαλο ψηφαλάκι θα τσιμπήσει  έτσι για να πλουτίσει το τραπέζι της ενδεκάτης ενδεκάτου του τρέχοντος έτους
  2. Γιατί θεωρώ ότι αδικούνται οι ιδέες και οι αρχές όταν ταυτίζονται με πρόσωπα ή όταν ακολουθούν αυτά. Το αντίθετο θεωρώ ότι θα έπρεπε να συμβαίνει.
  3. Γιατί πιστεύω ότι χάνεται ο «κοινός παρονομαστής» και αντικαθίσταται από ετερόκλητες συμμαχίες που μάλλον προσβάλουν το πρόσωπο στήριξης παρά το τιμούν.
  4. Γιατί πιστεύω ότι όσο κακή κι ανεπρόκοπη και αποκρουστική αν είναι η οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, ΥΠΑΡΧΕΙ. Σ' αυτήν συμμετέχουμε και πολλοί από εμάς. Σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (όχι του απώτατου αλλά του πολύ κοντινού) θα χρειαστεί οι οργανωμένοι με τους αυτοοργανωμένους να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Αυτή η προοπτική με κάνει τουλάχιστον σκεπτικό.
Με τους περισσότερους από αυτούς που εξέφρασαν με έντονα επικριτικό ύφος τις αντιρρήσεις τους στην γνώμη μου, έχω παρόμοιες ή ίδιες απόψεις. Δέχτηκα ακόμη και προσωπικές επιθέσεις από ανθρώπους που θεωρητικά θα μπορούσαν να είναι και ιδεολογικοί ή πολιτικοί σύμμαχοί μου.
Κι αυτό γιατί πίσω από την με θάρρος εκφρασθείσα γνώμη μου έβλεπαν έναν εν δυνάμει αντίπαλο, όχι γιατί διαφωνούν με τις απόψεις μου αλλά γιατί ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ εκφράστηκα κατά του ΠΡΟΣΩΠΟΥ που αυτοί υποστηρίζουν. Και μόνο το γεγονός αυτό θα μπορούσε να δικαιώσει τη θέση μου.
Με αφορμή το παραπάνω, όποιος θέλει μπορεί να γράψει ό,τι θέλει που να αφορά τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Όλα επιτρέπονται. Να μου επιτραπεί μόνο να μην απαντώ σε προσωπικές επιθέσεις.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Σελίδες μόδας, συμβουλές ομορφιάς

Παραπλανητικός ο τίτλος
Είναι ένας τρόπος κι αυτός να «τραβήξεις» αναγνώστες.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το περιβάλλον και τους πολιτικούς. Χρησιμοποιούν το περιβάλλον για να τραβήξουν ψήφους. Πόσοι όμως ασχολούνται ΣΟΒΑΡΑ μαζί του;
Τα προβλήματα συνήθως έχουν μια απλή μεθοδολογία επίλυσης:  
Αν γνωρίζουμε την αιτία που τα προκαλεί, την εξαλείφουμε.
Αν δεν γνωρίζουμε την αιτία, φροντίζουμε να μειώσουμε τα αρνητικά συμπτώματα
Αν δεν είμαστε σίγουροι για την αιτία, ακολουθούμε την αρχή της προφύλαξης.
Για παράδειγμα, είμαστε βέβαιοι πια ότι το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επιφέρει ραγδαίες αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη. Γνωρίζουμε επίσης ποιες ανθρώπινες δραστηριότητες το προκαλούν. Τι κάνουμε γι' αυτό;
Θυμάμαι τους Ευρωπαίους ηγέτες - ανάμεσα τους κι ο πρωθυπουργός της χώρας ο Κ. Καραμανλής - να βγάζουν λογύδρια για το περιβάλλον μετά από την συνάντηση του Παρισιού& Κι έπειτα, τi;
Πρόσφατα ο υπουργός δήθεν περιβάλλοντος και  δημοσίων έργων Γ. Σουφλιάς δήλωσε ότι τα δημόσια έργα είναι ο εγγυητής της προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα ανακοίνωσε την επιβολή υψηλότατων προστίμων στη ΔΕΗ για ρύπανση και μη τήρηση των περιβαλλοντικών όρων. Θα έλέγε κανείς ότι δείχνει ο υπουργός έμπρακτο ενδιαφέρον αλλά δεν...
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που ΕΞΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑ έδωσε άδεια καύσης πετ κοκ σε βιομηχανία της Λάρισας. Δεν έχουν περάσει απρά λίγοι μήνες από τότε που ανακοινώθηκε η κατασκευή από ιδιώτες μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που θα καίει λιγνίτη στο Μαντούδι της Εύβοιας. Στην παρουσίαση της επένδυσης ήταν παρόντες πολλοί βουλευτές του νομού (ανάμεσά τους και ο κ. Πιπεργιάς του ΠΑΣΟΚ). Οποία υποκρισία& Από τη μια μεριά, εξαγγελίες και πρόστιμα και από την άλλη περισσότερες ρυπογόνες μονάδες..  Και οι ανανεώσιμες πηγές να καρκινοβατούν χωρίς στρατηγικό ενεργειακό σχέδιο...
Σε ακριβοπληρωμένη καμπάνια του ίδιου υπουργείου που προσβάλει το περιβάλλον, διαφημιζόταν ως κατόρθωμα το ότι η χώρα ΚΟΥΚΟΥΛΩΣΕ κάποιες από τις χωματερές του αίσχους για να μην πληρώνει πρόστιμα. Την ίδια στιγμή που ο σχεδιασμός για την διαχείριση αποβλήτων είναι ανύπαρκτος.
Δυστυχώς για πολλούς το περιβάλλον είναι ο μαϊντανός των εκλογών. Δυστυχώς...
Δυστυχώς, κόμματα σαν τους οικολόγους - πράσινους λειτουργούν ως εισαγωγείς μόδας.
Δυστυχώς η μαζική δράση των ενεργών πολιτών δεν έχει στόχους και σχέδιο
Δυστυχώς η διάχυση των ευθυνών που εντέχνως επιχειρείται έχει αποτέλεσμα
Όλοι αισθανόμαστε ένοχοι και σιωπούμε. Κι οι πραγματικοί ένοχοι γελούν κάτω από τα μουστάκια τους.
Ας δοθεί τέλος στην απραξία.
Οι πολίτες είναι καιρός να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους
Με τοπικές δράσεις
Με αποτελεσματικές παρεμβάσεις
Δώστε ιδέες, βάλτε εφικτούς στόχους
Ένα πρώτο παράδειγμα: Πιέστε όλοι στον τόπο σας να αλλάξουν οι δήμοι και οι δημόσιες υπηρεσίες τους λαμπτήρες πυράκτωσης. Διεκδικήστε το μαζικά. Δημοσιοποιήστε το με αρθρογραφία, με επιστολές, με συλλογή υπογραφών. Σήμερα κιόλας. Τώρα...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Τι με απωθεί, τι με φοβίζει, σε τι ελπίζω.

Το να δηλώσω ότι δεν περίμενα αντιδράσεις από την δημοσιοποίηση της ανοιχτής μου επιστολής προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου, θα ήταν ψέμα.
Ακόμα κι αυτές οι - ηθελημένες ή όχι - διαστρεβλώσεις των λιτών και ξεκάθαρων απόψεών μου όπως εκφράζονται στην επιστολή μου, ήταν αναμενόμενες.
Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος σε κάποιους να αποδεχτούν την αλήθεια. Να την «χωνέψουν». Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος σε όλους να παραδεχτούν τα λάθη στις πρακτικές τους. Διαθέτω και υπομονή και επιμονή. Ίσως, τέλος, χρειάζεται να διασαφηνίσω μερικά πράγματα. Να αλλάξω το περιτύλιγμα. Να τα ομορφύνω. Δεν θα τα στρογγυλέψω όμως, για να δανειστώ μιαν έκφραση του συρμού που χρησιμοποιεί ο Γ. Παπανδρέου..
Ναι, το ΠΑΣΟΚ ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει αν επιθυμεί να διεκδικήσει ξανά την εξουσία άμεσα. Στην ερώτηση «πότε πρέπει να το κάνει;» η απάντηση είναι: «χτες».
Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε την πρόσκληση - πρόκληση της εποχής των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και αποφάσισε να γίνει κόμμα εξουσίας και να αποκηρύξει το διαμαρτυρόμενο παρελθόν του, ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσουν μια σειρά συμβιβασμών που είχαν να κάνουν με υποχωρήσεις είτε σε θέματα ιδεολογικής ακαμψίας είτε σε ζητήματα κυβερνητικής ή κομματικής πρακτικής.
Η ισχυρή παρουσία ενός πραγματικού ηγέτη - ιδρυτή του κόμματος, λειτουργούσε ως καταλύτης και ως συγκολλητικός παράγοντας πολλών διαφορετικών τάσεων, ρευμάτων, απόψεων επί σειρά ετών. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η βαρύνουσα παρουσία, σε συνδυασμό με την κυβερνητική εξουσία που είχε ήδη κατακτηθεί, αποστέωνε σταδιακά την οργανωτική δομή και την καθιστούσε μια πλαδαρή μάζα που ως μόνο καθήκον της είχε την νομή της εξουσίας και την πιστή και άκριτη αποδοχή του ηγέτη. Σταδιακά, κράτος και κόμμα ταυτίστηκαν στη συνείδηση των μελών αλλά και ολόκληρου του λαού. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η παθογένεια του κόμματος πέρασε στο κράτος ή το αντίστροφο. Γεγονός είναι πως ένα μεγάλο μέρος του υγιούς και υψηλής ποιότητας στελεχιακού δυναμικού του κόμματος, - ειδικά μεσαία στελέχη που δεν ενσωματώθηκαν στο κρατικοδιαίτο κόμμα - εγκατέλειψε το κομματικό επιτελείο και ιδιώτευσε.
Ως αποκορύφωμα της αποκοπής του κόμματος από την κοινωνία και της αποξένωσης της κορυφής της κομματικής πυραμίδας από την βάση της αλλά και από το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ», ήρθε το σκάνδαλο Κοσκωτά και η σκοτεινή περίοδος του 1989.
Το μέγεθος του ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου και η δυναμική του - πληγωμένου - ΠΑΣΟΚ, φάνηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια όταν ένας άρρωστος και δικασμένος Παπανδρέου ανάστησε το ΠΑΣΟΚ το 1993. Ένα ΠΑΣΟΚ που δεν ήταν πιά το ίδιο. Το 1996 και μετά το θάνατο του Ανδρέα, ο συγκολλητικός παράγοντας που κράτησε ενωμένο το ΠΑΣΟΚ ήταν μόνο η νομή της εξουσίας. Πολλά στελέχη επέστρεψαν, νέα εμφανίστηκαν, άλλα μπήκαν στο περιθώριο. Η επιβλητική παρουσία της φιγούρας του ηγέτη αντικαταστάθηκε από την αποτελεσματικότητα και την εκλογιμότητα ενός «εργάτη» της πολιτικής. Το κόμμα όμως εξακολουθούσε να είναι αποστεωμένο με μια διαφορά: ο ρόλος του υποβαθμίστηκε ακόμα περισσότερο καθώς η αποκοπή του από την κοινωνία πέρασε πια στην δομή του. Το κόμμα αντικαταστάθηκε πλήρως από μηχανισμούς. Μηχανισμούς βουλευτών, άτυπων ρευμάτων ή τάσεων, στελεχών κ.ά.
Αυτό το θνησιγενές σχήμα άντεξε στην εξουσία για 8 ολόκληρα χρόνια, εκπλήσσοντας τους πάντες. Παρά τα αποθαρρυντικά μηνύματα από εκλογές σε δήμους ή ευρωβουλή, σε συνδικάτα, σε μαζικούς φορείς, στο συνδικαλισμό, το κόμμα κέρδισε δυο φορές τις εκλογές. Αυτό, όχι γιατί η κοινωνία το αποδέχτηκε αλλά γιατί το ανέχτηκε. Και το ανέχτηκε γιατί η ίδια η κοινωνία αναζητούσε σημείο ισορροπίας μετά τις καταιγιστικές αλλαγές που συνέβαιναν παγκόσμια και στη γειτονιά μας αλλά και την αιώρησή των γενεών της εποχής πριν ή μετά την μεταπολίτευση και των νεώτερων.
Μετά την παράδοση του κόμματος από τον Σημίτη στον Γιώργο Παπανδρέου και την, αναμενόμενη, ήττα στις εκλογές, η πανθομολογούμενη άποψη ότι πρέπει να γίνουν ΤΟΜΕΣ τόσο σε οργανωτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο στο κόμμα βγήκε δραματικά και εκφράστηκε με το αγωνιώδες σύνθημα «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα».
Οι περισσότεροι που το φώναζαν αυτό τότε δεν είχαν αποκρυσταλλωμένη άποψη για το τι πρέπει και προς ποια κατεύθυνση να αλλάξει. Την αγωνία τους εξέφραζαν. Οι - λίγοι - υπόλοιποι είχαν ο καθένας ίσως διαφορετική άποψη τόσο για την ποιότητα, το είδος, όσο και για την ποσότητα, το εύρος, των αλλαγών που επιβαλλόταν να γίνουν.
Σημασία έχει ότι μετά και την καινοτόμα διαδικασία - δεν θα κρίνω την ίδια τη διαδικασία - εκλογής του απ' ευθείας από τους ψηφοφόρους του κόμματος και όχι από την οργανωμένη βάση του, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε και την δύναμη και την εξουσιοδότηση και την απαιτούμενη αρχική ορμή να αλλάξει πολλά.
Ήταν ακριβώς η χρονική στιγμή που αποφάσιζα, μετά από 15 χρόνια κομματικής απραξίας, να επιστρέψω.

Μικρό φλας μπακ
Οργανώθηκα στο ΠΑΣΟΚ το 1977, 15 στα 16. Πρώτα στην ΠΑΜΚ - για όσους θυμούνται - ύστερα στο μαθητικό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Ήταν η εποχή όπου η - μια και μοναδική - Τ.Ο. σε ολόκληρη Ηλιούπολη  αριθμούσε 48 μέλη από τα οποία τα 20 ήταν νεολαίοι και οι 3 εξ αυτών μαθητές. Ήταν η εποχή όπου στις εβδομαδιαίες συνελεύσεις της νεολαίας συμμετείχαν όλοι. Όπου αναλύαμε Μαρξ και Έγκελς, Σεν Σιμόν και Λένιν, Καστοριάδη και Πουλατζά. Όπου η αφισοκόλληση ήταν γιορτή και οι διαδηλώσεις πανηγύρι. Έτσι, με την οργάνωση να είναι εργοστάσιο και πανεπιστήμιο ταυτόχρονα, σαν ποτάμι που κυλάει και φουντώνει φτάσαμε στο 1981.
Ύστερα, καλοκαίρι του '81, οι Τ.Ο. γίνανε  3 και ως το 1985 είχαν φτάσει τις 5 με τα μέλη να πολλαπλασιάζονται με αστραπιαία ταχύτητα. Από συνέλευση σε συνέλευση δεν γνώριζες κανέναν. Δεν θυμάμαι αν το κοντέρ σταμάτησε στις 5 ή αν έφτασε ποτέ και στις 7 ή περισσότερες. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά λίγο μετά τις εκλογές του '81 (ως μέλος της επιτροπής διαφώτισης της Β1) μπήκαμε σε Τ.Ο. της Ηλιούπολης όπου ο μπάρμπα Γιώργης, παλιός Ενωσοκεντρίτης, καθόταν σ' ένα γραφείο μ' ένα τετράδιο ανοιχτό και είχε μια ουρά - καμιά εικοσαριά γυναίκες και άντρες - μπροστά του. Τον θυμάμαι σαν τώρα να καταγράφει τα αιτήματα: Διορισμός στην ΕΥΔΑΠ, μετάθεση του γιου κλπ. Ρουσφέτι και αίτηση μέλους...  Ο παλαιοκομματισμός που πολεμούσαμε είχε ήδη αρχίσει να καταλαμβάνει την οργάνωση και το κόμμα. Στα 1985 αναρωτιόμουν ήδη τι δουλειά είχα εγώ σ' ένα κόμμα που δεν παρήγαγε πολιτική σκέψη αλλά αναπαρήγαγε σχέσεις εξουσίας. Η απάντηση που έδινα ήταν ότι όσο υπάρχουν νεολαίοι που έρχονται στο κόμμα έστω για να βολευτούν στο δημόσιο, αξίζει να δουλεύεις μαζί τους, να τους μεταλαμπαδεύεις μέρος της φλόγας που λαμπαδεύτηκε σ' εσένα.
Από το 1988 είχα χαλαρή σχέση με την Οργάνωση. Περισσότερο ιδιώτευα...  Στα 1992, καλοκαίρι, μετακόμισα Λάρισα. Έκανα προσπάθεια επανασύνδεσης. Γράφτηκα σε μια ΤΟ χωρίς να αναφέρω το παρελθόν μου. Με κάλεσαν προεκλογικά σε αφισοκόλληση και περιφρούρηση αφισών. Ήταν η εποχή των «υπέροχων» γηπεδικών συνθημάτων για τη Ντόρα και τον Βουλγαράκη και το ανελέητο σεξ, του απίστευτου χουλιγκανισμού ανάμεσα σε οπαδούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η όλη κατάσταση ήταν μακριά από την αισθητική μου και ξαναχάθηκα, μέχρι το 2004. Όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζα ΠΑΣΟΚ.

Είχα ήδη μια άποψη για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά στο νου μου. Μια αριστερά που έχει το βλέμμα της στο μέλλον. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ή - βίαιη η μη - αλλαγή της Ευρωπαϊκής Γεωγραφίας, η επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση, οι νέες τεχνολογίες που έδιναν άλλο νόημα σε έννοιες όπως «πληροφορία» ή «επικοινωνία» δημιουργούσαν νέα δεδομένα και μας έφερναν όλους αντιμέτωπους με νέες προκλήσεις, νέα διλήμματα, νέα δίπολα. Κλασσικές έννοιες όπως καπιταλισμός - σοσιαλισμός, πάλη των τάξεων,  αντίθεση βορρά - νότου θάμπωναν ενώ νέες αντιθέσεις που ξεπηδούσαν από νέου τύπου σχέσεις παραγωγής ή εξάρτησης εμφανίζονταν. Τέλος, παγκόσμια προβλήματα που επίσης μπορούσαν να καθορίσουν αντιθέσεις ανεξερεύνητες ακόμα - τα περιβαλλοντικά προβλήματα - έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους.
Το 2004 πίστεψα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο άνθρωπος που μπορεί να εκφράσει τους προβληματισμούς της σύγχρονης αριστεράς και να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα στη νέα εποχή. Τον ψήφισα, σαν φίλος (!), συμμετείχα έτσι και στον προσυνεδριακό διάλογο, μέχρι που, αρκετά αργότερα, έγινα ξανά μέλος.
Η προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, οι λαθεμένες επιλογές σε πρόσωπα και πρακτικές, οι ανύπαρχτες ηγετικές του ικανότητες με απογοήτευσαν γρήγορα.
Οι τομές που προσπάθησε να εφαρμόσει στο κόμμα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους:
Το Κάθε Μέρα Πολίτης μετατράπηκε εν τη γεννέση του σε έναν ακόμη γραφειοκρατικό μηχανισμό προσωπικών στρατηγικών, το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης κατέληξε να γίνει χώρος πρακτικής εξάσκησης εκπαιδευτικών, οι Εθελοντές του Διαδικτύου ήταν μοναχικοί με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν γραφικοί. Η Οργανωτική αναδιάρθρωση απέτυχε παταγωδώς καθώς οι ογκώδεις και δυσκίνητες οργανώσεις ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν και καμιά προσπάθεια ανατροπής της κατάστασης δεν επιχειρήθηκε. Καμιά ανατροφοδότηση από την εμπειρία. Καμιά αλλαγή. Η ίδια αρτηριοσκληρωτική και συντηρητική αντιμετώπιση των αλλαγών.
Οι όποιες αλλαγές περιορίστηκαν σε εναλλαγές προσώπων στο κόμμα. Το φρέσκο, όταν επιχειρήθηκε, ταυτίστηκε με το λαμπερό, το glamourous. Η απολιτίκ ανανέωση στο Ευρωψηφοδέλτιο, οι χωρίς πυξίδα επιλογές στις δημοτικές εκλογές έδωσαν ένα ακόμα κακό μήνυμα. Παρά τα πολλά και συνεχόμενα μηνύματα, ο πρόεδρος έμοιαζε να ζει «αλλού».
Τα μηνύματα για τον βαρύνοντα λόγο της οικογένειας Παπανδρέου στη λήψη αποφάσεων ήταν πολλά και ανησυχητικά. Η αποτυχία επίλυσης του Οργανωτικού και Πολιτικού προβλήματος στο κόμμα οδήγησε στην απαξίωσή και εγκατάλειψή του.
Κι όμως, στην παραγωγή πολιτικής σκέψης ο πρόεδρος έμοιαζε ικανός. Γιατί τότε πολλές φορές, στην πράξη, την εφαρμογή, πελαγοδρομούσε; Η κυρίαρχη άποψη, όπως αυτή περνούσε στους ψηφοφόρους ήταν: «Καλός ο Γιωργάκης αλλά πολύ λίγος». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, αυτό ακούγαμε παντού, κι όποιος δεν το παραδέχεται, ψεύδεται. 
Η εμπειρία μου από τις κομματικές διαδικασίες ήταν μια σκέτη απογοήτευση. 100 βαριεστημένοι άνθρωποι να ακούν τους ίδιους ανθρώπους να λένε τα ίδια πράγματα στο ίδιο ακροατήριο κάθε φορά. Όταν ερχόταν η σειρά σου να μιλήσεις, μετά από βουλευτές και παρατρεχάμενους, μιλούσες σε άδειες καρέκλες. Διάλογος; Κωφών. Πολιτική; Αστείο. Το κόμμα λειτουργούσε με εγκυκλίους «από τα κεντρικά». Δημόσιο κανονικό. Καμιά τοπική πρωτοβουλία για παραγωγή πολιτικής. Όταν λείπει η πολιτική, το κενό έρχονται να το καλύψουν οι μηχανισμοί. Και, ναι, όταν εμφανίζεται η πολιτική, τρέχουν οι μηχανισμοί να της κλείσουν το στόμα για να προστατεύσουν το ζωτικό τους χώρο.
Μετά την ήττα στις εκλογές του Σεπτέμβρη ακολούθησε ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ αλαλούμ. Οι πλέον περίεργες συμμαχίες. Η λέξη «περίεργες» είναι ό,τι πιο ανώδυνο μπόρεσα να βρω. Θεωρώ τους προσκείμενους στην λεγόμενη «αριστερή πρωτοβουλία», το πλέον συντηρητικό κομμάτι μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Συντηρητικό όχι ως προς την άσκηση της διακυβέρνησης ή την πολιτική που «επαγγέλεται» αλλά στην ουσία της έννοιας: είναι το λιγότερο δεκτικό κομμάτι σε οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο που προσέτρεξε προς στήριξη του «πληγωμένου» προέδρου. Από εκεί και πέρα το χάος. Θυμικό και λογική σε έναν αχταρμά ανερμάτιστο χωρίς αρχή και τέλος. Ένα νεφελώδες «αριστερά» ακούγεται παντού και όλοι αυτοί θεωρούν πως άκουσαν το μήνυμα της κοινωνίας. Αμφιβάλλω αν έχουν επαφή με τον εαυτό τους. Πόσο μάλλον να ακούνε και μηνύματα από την κοινωνία.
 Κι έρχεται η εύλογη κατά την ταπεινή μου άποψη απορία: πως ΑΥΤΟΣ ο πρόεδρος που δεν τα κατάφερε να ισορροπήσει πριν με τις άλλες τάσεις, τους άλλους μηχανισμούς, θα ισορροπήσει με τους νέους του συμμάχους; Σε πόσα πράγματα θα συμβιβαστεί;
Είμαι πολύ μεγάλος πια να πιστεύω σε πρόσωπα και να εμπιστεύομαι τις καλές τους προθέσεις και είμαι πολύ νέος ώστε να παραιτηθώ. Θέλω αποδείξεις. Κι ο πρόεδρος ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΙΝΕΙ. Άκουσα πως όλα θα ξεδιαλύνουν στο συνέδριο. Αλήθεια; Η πικρή μικρή μου πείρα από τα συνέδρια μου λέει ότι ο διάλογος γίνεται για να πέσει λίγη στάχτη στα μάτια. Η ουσία του συνεδρίου είναι η τελική ψηφοφορία για τα μέλη των οργάνων. Αυτό, κύριοι, θα είναι το συνέδριο. Κι αν από την εκλογή βγεί ένας δυνατός πρόεδρος που λογοδοτεί μόνο στο σώμα που τον εξέλεξε (ένα νεφελώδες σώμα πολιτών που εκφράζεται, κρίνει και επικρίνει κάθε τέσσερα χρόνια;) τότε τι νόημα ύπαρξης θα έχουν οι οργανώσεις; Τότε θα εξασφαλίσουμε την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία με ελάχιστες διαφορές τόσο στην παρουσία τους όσο και στην πολιτική τους. Τότε θα λειτουργούμε ως κοινωνία με τις εναλλαγές να είναι ζήτημα χρόνου (φυσιολογικής φθοράς), δημοσκοπήσεων, επικοινωνιακών παιχνιδιών και διεθνούς περιβάλλοντος. Λυπάμαι αλλά δεν είναι αυτό που ονειρεύομαι.
Τι ελπίζω;
Ελπίζω στην κοινή λογική. Ελπίζω ότι οι άνθρωποι, οι πολίτες, θα στρατεύονται πίσω από ιδέες και όχι πίσω από πρόσωπα. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι πολίτες και όχι ψηφοφόροι. Τα πρόσωπα είναι φορείς των ιδεών. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ. Γι' αυτό έγραψα την ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτη επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου

Σύντροφε πρόεδρε
 Αν η επιθυμία σου είναι να επανιδρύσεις οργανωτικά το ΠΑΣΟΚ και επέλεξες ως μέσο την αυτό-οργάνωση με την μορφή των I love Giorgos fan club, κάπου έχεις λάθος.
 Σου απευθύνω έκκληση: Αποκήρυξε άμεσα όλους εκείνους που στο όνομά σου υποσκάπτουν τα θεμέλια του ίδιου του κόμματος την ηγεσία του οποίου ζητάς και υποτιμούν τη νοημοσύνη των μελών του. Ζήτησε τη διάλυση όλων αυτών των κομματικών παραμάγαζων που στήνονται όχι στη βάση αρχών αλλά σε προσωπολατρική βάση. Δεν είσαι - και δεν σου ταιριάζει να είσαι -«πατερούλης» τύπου Στάλιν. Σεβάσου τα μέλη των οποίων την ψήφο ζητάς για την επανεκλογή σου. Πάρε πρωτοβουλία να ανοίξει ένας διάλογος μέσα στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ με τη συμμετοχή όλων. Άσε τη δημοκρατία να ανθίσει. Μην τη φοβάσαι.
 Σύντροφε πρόεδρε
 Το κόμμα, τα μέλη, οι φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έχουν φωνή. Αυτό που λείπει είναι χώρος να συζητήσουν, μυαλά και αυτιά ανοιχτά να ακούσουν. Μην συνδέσεις το όνομά σου με τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
 Η κοινωνία είναι εδώ έξω. Όχι εκεί μέσα. Το κόμμα και οι ψηφοφόροι του είμαστε εμείς όλοι, όχι οι διάφοροι συμβουλάτορες του σαλονιού σου.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Μπορεί να αποφευχθεί η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ;

Πιό προχωρημένο ερώτημα: Υπάρχει λόγος να επιδιώκεται η ενότητα;
Σε όλη την Ελλάδα με την ανοχή ή ακόμα και την συμπαράσταση του Γιώργου Παπανδρέου, δημιουργούνται ομάδες, κινήσεις η όπως αλλιώς θέλετε στήριξης της υποψηφιότητάς του. Πολλές από αυτές αποκτούν και οργανωτική δομή με εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής. Σήμερα αποκτούν και Πανελλήνιο "καπέλο".( www.daygap.gr ). Διατρανώνουν ότι θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα της εκλογής. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιοι "αλώνουν" το κόμμα από την πίσω πόρτα. Με την μέθοδο της "αυτοοργάνωσης". Έχουν και ιδεολογικό μανδύα που καλύπτει μια προσωποκεντρική πολιτική. Οι εποχές του "πατερούλη" της Σοβιετίας ξαναζούν το 2007 στο Ελλαδιστάν.
Κρίμα. Κρίμα γιατί το 2004 πίστεψα πως Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο ηγέτης που θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ και την αριστερά μπροστά. Κρίμα γιατί πίστεψα σε "φανερά ψευδεπίγραφες εξαγγελίες". Κρίμα για τους φίλους και συντρόφους που παγιδεύονται σε τακτικές που υποτίθεται ότι πολεμούν. Κρίμα.
Κάνω έκληση σε όλους να σεβαστούν τα κοντά τρια εκατομμύρια των ψηφοφόρων, να σεβαστούν την ιστορία αυτού του τόπου, να σεβαστούν την ιστορία αυτού του χώρου, να σεβαστούν την δημοκρατία.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε λέσχη φίλων Παπανδρέου.

Γιατί Σκανδαλίδη;

Επειδή πιστεύω ότι η αληθινή πρόοδος έρχεται μέσα από διαδικασίες που αποκλείουν τις ηγεμονικές τάσεις προσώπων και μηχανισμών.
Επειδή πιστεύω ότι οι συλλογικότητες είναι τόσο αποτελεσματικές όσο ευνοούν τον διάλογο και τη σύνθεση απόψεων.
Επειδή δεν προτίθεμαι να αφήσω το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου και της χώρας έρμαιο στις «καλές προθέσεις» του όποιου φωτισμένου ηγέτη
Επειδή η σημερινή διαδικασία και οι θεσμοί που την στηρίζουν στο ΠΑΣΟΚ δεν εμπεριέχει εκείνες τις δικλείδες ασφαλείας που να εξασφαλίζουν τα παραπάνω
Επειδή αρνούμαι να συμπράξω σε πράξεις και να συνυπογράψω αποφάσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα με ξαναφέρουν στην ίδια θέση με τη σημερινή σε κάποια χρόνια
Επειδή πιστεύω στην αριστερά που κυβερνά και όχι στην αριστερά που διαμαρτύρεται
Επειδή πιστεύω ότι έχουμε χάσει την επαφή με το λαό
Επειδή κυριαρχεί στο κόμμα η λογική της διαχείρισης, η λογική των εγκύκλιων και των ιερών πολεμιστών
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 11ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΡΙΖΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΩ ΚΩΣΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗ
Όχι γιατί είναι ο καλύτερος αλλά γιατί οι άλλοι δύο αναπαράγουν λογικές και μηχανισμούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται. Αν κυβερνήσουν τη χώρα με τη λογική που αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία στο κόμμα, χαθήκαμε.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Όλα τα λεφτά ΑΥΤΟ το απόσπασμα

".... Συντρόφισσες και σύντροφοι, η δημοκρατία μετά τη μεταπολιτευτική άνοιξη του τόπου και τις μεγάλες κατακτήσεις των δεκαετιών του '80 και του '90 κάθε μέρα που περνάει γίνεται πιο ολιγαρχική και ατελέσφορη.
Παρακολουθώ αυτή τη συζήτηση για τα συμφέροντα και τις εξαρτήσεις. Θέτει κανόνες που δεν τους εγγυάται γιατί είναι πιο βαθιά η κρίση της δημοκρατίας από αυτή την ανάλυση.
Ψηφίζει νόμους που δεν τους εφαρμόζει. Οικοδομεί θεσμούς που τους αφήνει ανολοκλήρωτους. Επαγγέλλεται μεταρρυθμίσεις καταφανώς ψευδεπίγραφες. Εγκλωβίζεται σε τοπικισμούς που παραλύουν κάθε δυνατότητα απόφασης. Και πάνω απ' όλα μοιράζει ολοένα και πιο άνισα και πιο επιλεκτικά τον πλούτο που παράγει ο τόπος.
Αυτοκριτική; Το μοντέλο το οδήγησε στον ακραίο του ευτελισμό και παρακμή η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Αυτοκριτική; Προφανώς τις ρίζες τους τις κληρονομήσαμε στην ύστερη διακυβέρνησή μας.
Ο πολίτης νιώθει ολοένα και περισσότερο ως μοναχικός ιδιώτης αντιμετωπίζοντας το κράτος των συμφερόντων που κυριαρχεί μαζί με τους γραφειοκράτες και τους διαμεσολαβητές που το στηρίζουν.
Νιώθει έρμαιο σε μια ασύδοτη αγορά αιχμάλωτος σε μια οικονομία με πήλινα πόδια ανασφαλής σε μια χώρα φθηνής εργασίας και ακριβής διαβίωσης. Σε μια κοινωνία που καταναλώνει περισσότερα απ' όσα παράγει.
Νιώθει ο πολίτης κάθε στιγμή την άδικη κατανομή των βαρών. Όταν πληρώνει υπέρογκους φόρους και δυσβάσταχτα τέλη χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση. Όταν του μιλούν και μιλάμε για μας για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία ενώ η εκπαίδευση και η περίθαλψη του στοιχίζουν πανάκριβα.
Νιώθει μοναχικός όταν οι συντεταγμένες εξουσίες της πολιτείας η δημόσια διοίκηση η δικαιοσύνη η αστυνομία ακόμα και η εκκλησία που υπάρχουν για να τον υπηρετούν τον εκμεταλλεύονται μέσα από το κράτος των γραφειοκρατών των δικαστών των αστυνόμων.
Και νιώθει ακόμα πιο μοναχικός όταν οι αντιπροσωπευτικοί του θεσμοί τα βάθρα της δημοκρατίας η Βουλή η αυτοδιοίκηση το συνδικάτο που οφείλουν κάθε στιγμή να τον εκπροσωπούν μετατρέπονται σε νέο κατεστημένο. Στο κατεστημένο των βουλευτών των δημάρχων των νομαρχών και των συνδικαλιστών.
Ακόμα και τα κόμματα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που τόσο υποστηρίζουμε γιατί γεννήθηκαν να εκφράσουν την άμεση δημοκρατία ενσωματώνονται και επαγγελματοποιούνται στις παντοδύναμες εξουσιαστικές σχέσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι μια ολιγαρχική δημοκρατία με πολίτες που μετατρέπονται σε μοναχικούς ιδιώτες δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε όταν στις 3 Σεπτέμβρη του '74 μαζί με τον Ανδρέα ξεκινούσαμε μια μακριά πορεία προς τα εμπρός.
Δεν ονειρευτήκαμε τον ορίζοντα της φιλοδοξίας μας να περιορίζεται στο μικρό μας εγώ και σπάνια να ξεπερνάει την ατομική μας επιδίωξη. Ούτε τα πρότυπα που εκπέμπουμε ως πολιτική ή πολιτικοί, με όμικρον γιώτα ή ήτα, στην κοινωνία ονειρευτήκαμε να αναπαράγονται με τόσο μίζερο και φτωχό τρόπο στα όνειρα και τις επιδιώξεις των ανθρώπων και ιδίως της νέας γενιάς που πάντα στην αλλαγή των εποχών όταν επρόκειτο για προοδευτικές εποχές αποτελούσε ουσιαστικά την εμπροσθοφυλακή της ιστορίας.... "

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Η παρθένα με τον σατανά ή Τζιώτης για πρόεδρος

Όλα είναι μαγικά...
Αν ακούσει κανείς τις αναλύσεις των κατώτερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τα αίτια της ήττας θα του λυθεί κάθε απορία γιατί χάσαμε.
Έχω ακούσει ΑΠΙΘΑΝΑ πράγματα από γραμματείς (και φαρισαίους βεβαίως - βεβαίως). Όπως επίσης έχω δει τις πιό ετερόκλητες των συμμαχιών υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου για την προεδρία του κόμματος.
"Φταίνε οι δημοσιογράφοι" λένε
Δεν εξηγούν όμως αν μέσα σ' αυτούς βάζουν και τον Λιάγκα. Φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος.
"Φταίνε οι οργανώσεις που δεν δούλεψαν" λένε
Δεν αναρωτιούνται όμως ποιος εισηγήθηκε την Οργανωτική μεταρρύθμιση - αποδόμηση, ποιος είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει μια δυσκίνητη οργάνωση με 5000 μέλη στο δήμο Λάρισας. Φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος.
"Φταίει η απουσία καθοδήγησης" λένε
Φυσικά, δεν κατανοούν ότι κάποιοι, κάποτε πάλεψαν και παλέυουν ώστε να εξαλειφθεί το σταλινικό μοντέλο της "γραμμής" και η μετατροπή των Οργανώσεων σε κυψέλες πολιτικής σκέψης και όχι σε στρατό αφισσοκολλητών. Τι λέω ο άνθρωπος; Φράση με πάνω από δύο λέξεις χωρίς τελεία είναι γρίφος άλυτος γι' αυτούς. Και, φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος...
Αν καθήσεις και ακούσεις δε και αναλύσεις για το τι πρέπει να γίνει ή το ποιός πρέπει να είναι ο ηγέτης της παράταξης, τότε το πόνημα : "Είναι Παπανδρέου άρα είναι ικανός" μοιάζει με το "Κεφάλαιο" του Μάρξ. Τέτοιο στίψιμο του μυαλού.
Κάποιοι εισηγούνται την απογόρευση της κριτικής. Κάποιοι εισηγούνται την λογοκρισία των στελεχών εκτός αν χειροκροτούν τον πρόεδρο (ο οποίος - ως γνωστόν - έχει ΠΑΝΤΑ δίκιο). Το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι έβριζαν τον άλλον πρόεδρο, τον Σημίτη. Αλλά ο Σημίτης δεν είχε το αλάθητο γιατί δεν ήταν Παπανδρέου. (Αχ ρε Ασκητή, έλα εδώ να σε προσλάβουμε ως επίσημο ψυχαναλυτή - σεξολόγο της Οργάνωσης).
Μη νομίσετε ότι οι υποστήρικτές του Βαγγέλη είναι καλύτεροι. Τα έχουν βάλει με αυτούς που ζητούν να σταματήσει η έκδοση λευκών επιταγών στο όνομα του οποιουδήποτε προέδρου. "Γιατί" αναρωτιούνται τα χρυσά μου "να μην πάρει και ο δικός μας μια επιταγούλα;". Έχουν απορίες "ο άλλος καλύτερος ήταν; γιατί αυτός πήρε;"
Γι αυτό σας λέω. Ο ΤΖΙΩΤΗΣ για πρόεδρος. Γιατί έτσι πρέπει. Σ' έναν θίασο θεάτρου σκιών, Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Άλλος για πρόεδρος;

Αφού το παιχνίδι της ηγεσίας ανοίγει, ας ανοίξουν και κάποια χαρτιά στο τραπέζι...
Πρώτες προσωπικές εκτιμήσεις:
Γιώργος Παπανδρέου
Αναγορεύτηκε ηγέτης με μια πρωτοφανή και καινοτόμα διαδικασία σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για την παράταξη. Κάτω από το βάρος μιας φυσιολογικής και έντονης φθοράς ύστερα από την εντεκάχρονη συνεχή διακυβέρνησης της χώρας από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη, ανέλαβε την ηγεσία του κόματος για να διχειριστεί στην ουσία την ήττα. Πήρε πρωτοβουλίες για άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία, για συμμετοχική δημοκρατία, για κοινωνικό διάλογο, όπως το "Κάθε μέρα πολίτης", τους "Εθελοντές του διαδικτύου"΄και το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης". Πρωτοβουλίες τις οποίες είτε δεν μπόρεσε είτε δεν τον άφησαν να τις στηρίξει. Η οργανωτική δομή του κόμματος, όπως διαμορφώθηκε, με μέλη και φίλους δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και το κόμμα φάνηκε να αποκόπτεται από τον κοινωνικό ιστό και τις διεργασίες εντός αυτού. Η αδυναμία του να επιβάλει ενιαία προς τα έξω φωνή, οι παλινωδίες σε ουσιώδη θέματα, οι λαθεμένες επιλογές προσώπων, η άρνηση να προχωρήσει σε τομές και ρήξεις με καθεστυκίες απόψεις και πρόσωπα και το ελάχιστα ηγετικό του προφίλ είναι τα κύρια αρνητικά του. Στα θετικά του, ο ριζοσπαστισμός, οι προχωρημένες απόψεις, το διεθνές κύρος και το ήθος. Στα επικοινωνιακά μειονεκτήματα συμπεριλαμβάνεται και η εμφανής τα πρώτα χρόνια αδυναμία χειρισμού της Ελληνικής γλώσσας. Στα επικοινωνιακά θετικά του η διείσδυση σε χώρους που παραδοσιακά οι πολιτικοί δέχονταν σκληρή και ανηλεή κριτική (π.χ. διαδίκτυο)
Ευάγγελος Βενιζέλος
Δεν κατανοώ την δήθεν έκπληξη πολλών από την ανακοίνωση της υποψήφιότητάς του. Η πρόθεσή του ήταν γνωστή από παλιά. Ίσως να ξένισε η επιλογή και ο χώρος για την ανακοίνωση. Ίσως. Πολιτικός με χειμαρώδη λόγο αλλά ελάχιστη ουσία. Μπορεί να μιλά μισή ώρα χωρίς να πει κάτι ουσιώδες. Για πολλούς, οι προθέσεις του σε επιμέρους ζητήματα πολιτικής - ασφαλιστικό, οικονομία, εξωτερική πολιτική, παιδεία κ.ά. - είναι ένας γρίφος. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο του μειονέκτημα. Είναι προφανές ότι η προσεκτική καλλιέργεια από μέρους του ενός ηγετικού προφίλ, του δίνει την απαραίτητη αρχική ορμή ώστε να μπορέσει να οδηγήσει την παράταξη ΄σε ανάκαμψη. Αλλά αυτό δεν είναι εχέγγυο επιτυχίας. Η θητεία και πορεία του Γ. Α. Παπανδρέου το αποδεικνύει περίτρανα. Αν η ενότητα της παράταξης δεν πληγεί ανεπανόρθωτα κατά τη διαδικασία εκλογής, ίσως να τα καταφέρει.
Κώστας Σκανδαλίδης
Εκφράζει άραγε τον Τρίτο πόλο ή η υποψηφιότητά του υποκρύπτει κάτι άλλο; Η μέχρι τώρα πορεία του δείχνει αν μη τι άλλο πολιτική εντιμότητα και ευθύτητα. Δεν έχει - και δεν φρόντισε να καλλιεργήσει - ηγετικό προφίλ. Ίσως η υποψηφιότητα Σκανδαλίδη να λειτουργήσει εξισορροπητικά και να συγκεντρώσει, χωρίς να προσωποποιεί, σε μια συντεταγμένη παρουσία όλους εκείνους που βλέπουν από άλλη οπτική γωνία την κούρσα ηγεσίας. Ίσως σταθεί η αφορμή να αφεθεί περισσότερος χώρος στην πολιτική έκφραση και όχι στον παραγοντισμό και τους μηχανισμούς.
Σε αναμονή των όποιων εξελίξεων.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Διλήμματα: Γιώργος εναντίον Ευάγγελου και στο βάθος Άννα

Το ΠΑΣΟΚ αριθμεί ήδη 33 χρόνια ζωής και οι ρίζες του φτάνουν πολλά χρόνια πίσω στο χρόνο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Στα 33 αυτά χρόνια ζωής έχει καταφέρει να εκφράσει μακροχρόνια αιτήματα, ελπίδες και οράματα του Ελληνικού λαού. Έχει αγαπηθεί με πάθος, έχει μισηθεί επίσης με πάθος και ποτέ δεν υπήρξε αδιάφορο. Στα 33 αυτά χρόνια έχει κάνει λάθη, πολλές φορές έχει μάθει από αυτά άλλες όχι. Στα 33 αυτά χρόνια έχει αποδείξει ότι ξέρει να δίνει και να κερδίζει μάχες. Είναι καιρός να μάθει να χάνει. Είναι καιρός να ωριμάσει. Να αποδείξει όπως έκανε πολλές φορές στο παρελθόν ότι έχει ακόμη την ικανότητα να λαμβάνει τα μηνύματα της κάθε εποχής και να τα μετουσιώνει σε πρόγραμμα, πολιτικές θέσεις και πρακτικές.
Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένας αόριστος αυθύπαρχτος και αποκομμένος από την κοινωνία πολιτικός Οργανισμός. Το ΠΑΣΟΚ είμαστε όλοι εμείς: Παλιά και νέα μέλη, φίλοι, ψηφοφόροι, σκεπτόμενοι άμθρωποι, πνεύματα ανήσυχα. Είμαστε όλοι εμείς που είτε συμμετέχουμε σε όργανα είτε όχι, έχουμε μια κοινή ανησυχία: Το μέλλον αυτού του τόπου και αυτού του λαού.
Για το ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να υπάρχουν αδιέξοδα διλήμματα. Μετά την οδυνηρή ήττα στις εκλογές της 16ης του Σεπτέμβρη, ο ίδιος ο πρόεδρος του, Γιώργος Παπανδρέου, άνοιξε το θέμα της ηγεσίας. Πολλά έχουν ακουστεί αυτές τις λίγες μέρες από τότε. Έχω αποφύγει να τοποθετηθώ δημόσια στο θέμα για λόγους αρχής. Πριν το κάνω, θέλω να καταθέσω την άποψή μου.
Το ίδιο το βράδυ των εκλογών, δήλωσα δημόσια σε τηλεοπτική εκπομπή τοπικού καναλιού της Θεσσαλίας ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια οδυνηρή ήττα. Ήττα εντυπώσεων, εικόνων και πειθούς. Όχι ήττα προγραμματικών θέσεων. Είναι πεποίθησή μου που προέρχεται από την προεκλογική μου εκστρατεία ότι σ' αυτές τις εκλογές δεν ηττήθηκε το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Ηττήθηκε η εικόνα που η κοινωνία εισπράττει από εμάς. Δεν πείσαμε στα τρία και μισό αυτά χρόνια ότι αλλάξαμε, ότι πήραμε το μήνυμα της εκλογικής ήττας του 2004, ότι αυτή τη φορά θα είμαστε καλύτεροι, ωριμότεροι, αποτελεσματικότεροι. Δεν πείσαμε ότι μπορούμε να κυβερνήσουμε καλύτερα. Δεν πείσαμε γιατί - όπως σοφά παρατήρησε ο Μίμης Ανδρουλάκης - το "κάδρο" του ΠΑΣΟΚ παρέμεινε το ίδιο. Τα ίδια πρόσωπα που - δίκαια ή άδικα - απαξιώθηκαν από πρακτικές παρέμειναν στο προσκήνιο. Πρόσωπα των οποίων η φήμη θα προηγείτε πάντα του λόγου των. Δεν πείσαμε γιατί ο ηγέτης του κινήματος - καλώς η κακώς - δεν έπεισε ότι μπορεί ή θέλει να αλλάξει αυτή την εικόνα, αυτό το κάδρο. Δεν πείσαμε γιατί αντιμετωπίσαμε τον ψηφοφόρο σαν "καταναλωτή" συνθημάτων και λαμπερών προσώπων. Δεν πείσαμε γιατί, ως κόμμα, έχουμε χάσει από καιρό την επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι, έχουμε αποδεχτεί την ύπαρξη μηχανισμών σε αντικατάσταση πολιτικών πρακτικών, έχουμε αποδεχτεί τον παραγοντισμό αντί της πολιτικής έκφρασης στην κομματική ιεραρχια.
Η σημερνή συγκυρία είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε και να εκφράσουμε ξανά ένα πλειοψηφικό ρεύμα εξουσίας. Στη σημερινή συγκυρία δεν περισσεύει κανένας. Μικρόνοοι διαχωρισμοί σε προεδρικούς και εκσυγχρονιστές, αριστερόστροφους και κεντρώους δεν έχουν θέση. Τώρα μπορούμε και πρέπει να εκφράσουμε την λαϊκή θέληση για ριζικές αλλαγές. Στην καθημερινότητα, στην παιδεία, στο περιβάλλον, στη δημόσια διοίκηση, στις σχέσεις του πολίτη με το κράτος, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση. Τώρα είναι η ευκαιρία να πούμε αλήθειες. Οδυνηρές ίσως αλλά αλήθειες.
Να πούμε ότι ανεχτήκαμε φαινόμενα διαφθοράς στο δημόσιο βίο αλλά τώρα είμαστε έτοιμοι να το αλλάξουμε αυτό θεσμικά. Να θωρακίσουμε το κράτος με νόμους και μηχανισμούς ελέγχου και διαφάνειας. Να συγκρουστούμε με συμφέροντα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.Να σπάσουμε πελατειακές σχέσεις που οι ίδιοι θρέψαμε και εκμεταλλευτήκαμε. Να χτυπήσουμε τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα.
Να πούμε ότι το ασφαλιστικό είναι το μεγάλο πρόβλημα που πρέπει άμεσα να λυθεί προς όφελος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των ταμείων τους.
Να θέσουμε το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής ως πρώτη προτεραιότητα με έργα και πράξεις και όχι γενικόλογα, αόριστα και γραφειοκρατικά.
Να υπερασπιστούμε τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας, δίνοντας πόρους αλλά ελέγχοντας και αξιολογώντας τις διοικήσεις ιδρυμάτων για τον τρόπο που διαχειρίζονται τα χρήματα του Ελληνικού λαού.
Είναι προφανείς οι ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου του Γ. Α. Παπανδρέου. Οι κοινώνιες δεν αλλάζουν και οι εκλογές δεν κερδίζονται με καλές προθέσεις. Οι ηγέτες δεν κρίνονται από τις προθέσεις τους αλλά από το έργο τους. Είναι επίσης προφανής η απουσία προθέσεων του Βαγγέλη Βενιζέλου. Περιμένω να ακούσω τις τοποθετήσεις τους, την αυτοκριτική τους, αυτοκριτική με ειλικρίνεια και σε συγκεκριμένα θέματα, τις θέσεις τους σχετικά με τα μεγάλα θέματα που αφορούν τον τόπο, τις απόψεις τους σχετικά με την λειτουργία του κόμματος. Μετά από αυτό θα πάρω θέση.
Έχω τονίσει σε κατ' ιδίαν συζητήσεις ότι το κόμμα μας μοιάζει με καράβι. Το σκαρί είναι γερό. Αντέχει. Όποιος θέλει να αναλάβει καπετάνιος θα πρέπει να αποδείξει πρώτα ότι ξέρει να το κουμαντάρει. Ύστερα θα πρέπει να μας δείξει που θέλει να το πάει και να μας ανακοινώσει τη ρότα που θα χαράξει. Διαφορετικά θα ξανασυζητάμε τα ίδια στην επόμενή μας πρόσκρουση σε ξέρα.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Εμπειρίες ενός υποψήφιου

Τι έφταιξε;
Μα, έφταιξε η αδυναμία να πείσουμε ότι κάτι άλλαξε από το 2004 ως σήμερα, σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ. Έφταιξε η αδυναμία να πείσουμε ότι αλλάξαμε. Έφταιξε κι ο ηγέτης. Όταν έχεις στα χέρια σου ένα πλεούμενο που κουμαντάρεις έχεις να αποδείξεις πολλά πράγματα, σύντροφε Γιώργο. Το ότι το πλεούμενο είναι γερό σκαρί το ξέρουμε. Πρέπει όμως να ξέρουμε τη ρότα, τον προορισμό και να έχουμε καλό καπετάνιο. Τίποτα από αυτά δεν ήταν βέβαιο και σταθερό τα τελευταία χρόνια.
Μα, έφταιξε η αδυναμία να πείσουμε τη νεολαία, τους πολίτες, ότι μπορούν μαζί μας να έχουν ελπίδα.
Τι έζησα τις λίγες αυτές μέρες που είχα στη διάθεσή μου;
Πρώτ' απ' όλα αποδέχτηκα συνειδητά το ρόλο του άλλοθι. Άλλοθι της εναλλακτικής φωνής και παρουσίας απέναντι στην παρουσία του Λιάγκα - του κάθε Λιάγκα - στο ψηφοδέλτιο ενός κόματος με αριστερές καταβολές σαν το ΠΑΣΟΚ. Τον αποδέχτηκα γιατί δεν μπορώ να εγκαταλείψω το κόμμα που μαζί του μεγάλωσα. Μέχρι να μ' εγκαταλείψει αυτό.
Ανέχτηκα αυτές τις λίγες μέρες που κράτησε αυτό το "πανηγύρι της δημοκρατίας" (τι βλακώδης άποψη) απαράδεκτες πρακτικές συνυποψήφιων προς χάρη του "γενικότερου καλού". Πως αλλιώς αν όχι απαράδεκτη να χαρακτηρίσω τη συμπεριφορά όσων δεν σεβάστηκαν την πόλη που τους φιλοξενεί και την ρύπαιναν καθημερινά πετώντας από αυτοκίνητα φυλλάδια στους δρόμους;
Ακολούθησα την πρακτική της "χειραψίας" και δεν συζήτησα πολιτικά, δεν ενημέρωσα τον κόσμο για το πρόγραμμα, για τις θέσεις μας. Παρασύρθηκα από τον πανικό του κυνηγητού του σταυρού και έχασα τον εαυτό μου.
Τώρα, την επόμενη μέρα, περιμένω από τους υποψήφιους καπετάνιους να μου δείξουν ότι και τον προορισμό ξέρουν, και τη ρότα έχουν χαράξει αλλά και ότι στο κουπί και στο τιμόνι τα καταφέρνουν.
Είδωμεν σύντροφοι. Είδωμεν....

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Οργή, θλίψη, αγανάκτηση...

Οργή; Αγανάκτηση; Θλίψη; Τι; Τι;
Πώς να εκφράσεις όλα όσα νοιώθεις; Πώς να χειριστείς τα συναισθήματα που σε πνίγουν; Που να βρεις γλώσσα λογικής; Τι να πεις στους συμπολίτες σου που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους; Πως θα κοιμηθούν απόψε όλοι ΟΛΟΙ αυτοί οι ανεύθυνο-υπεύθυνοι που διοικούν;
 Χρόνια κάποιοι φωνάζουμε για την καταστροφή που έρχεται. Για την καταστροφή που ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Χρόνια φωνάζουμε τόσο δυνατά που στέγνωσε το στόμα μας. Τώρα πια στέγνωσαν και τα δάκρυά μας. Μόνο ο θυμός να ξεχειλίζει απόμεινε. Όχι κύριοι. Δεν είναι ντόμινο η κλιματική αλλαγή. Χιονοστιβάδα είναι που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Κι εσείς, κύριοι, αντί να προετοιμάζετε την έρμη τούτη χώρα που τώρα βουλιάζει στο πένθος, αντί να την θωρακίζετε απέναντι στους ολοένα και περισσότερους και πιο έντονους καύσωνες, στις ολοένα και περισσότερες  πλημμύρες, ΕΓΚΛΗΜΑΤΕΙΤΕ. Παίζετε κομματικά παιχνίδια στην πυροσβεστική, αρνείστε να χρηματοδοτήσετε την πρόληψη, εξαγγέλλετε με υποκριτική περηφάνια κι άλλες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με λιγνίτη, δίνετε άδειες σε βιομηχανίες για χρήση πέτ-κοκ.
Χάθηκε η ντροπή; Χάθηκε το φιλότιμο;  Υπουργοί που προΐστανται της πυροσβεστικής,  που έχουν την ευθύνη του σχεδιασμού, που καθορίζουν την ενεργειακή πολιτική, βουλευτές όλων των αποχρώσεων που χειροκροτούν εξαγγελίες για εκμετάλλευση λιγνίτη, κερδοσκόποι που κοιτούν την τσέπη τους θα πρέπει ΤΩΡΑ να απολογηθούν στις μανάδες που κλαίνε τα παιδιά τους, στα παιδιά που αναζητούν τους γονείς τους στ' αποκαΐδια. Να απολογηθούν στους ανθρώπους που χάνουν το σπίτι τους, που χάνουν το βιό τους. Φτάνει πια! Ξυπνήστε κύριοι! Είστε Υπεύθυνοι. Είστε συνένοχοι.
Κανένα χρηματικό ποσό δεν είναι αρκετό να θεραπεύσει αυτό τον πόνο όσο η σοβαρότητα απουσιάζει. Καμιά επένδυση δεν φέρνει πίσω τους νεκρούς. Όσες θέσεις εργασίας κι αν εξαγγείλετε δεν μπαίνουν στη ζυγαριά και δεν ισορροπούν τους νεκρούς.


........................
Υπάρχει πάντα κάπου η φωνή της συνείδησης. Αυτή η φωνή που σε βγάζει απ' την απάνθρωπη μακαριότητα όπου νομίζεις ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω από εσένα η από αυτό που κάνεις. Αυτή η φωνή με συγκλόνισε σήμερα το απόγευμα όταν μου ψιθύρισε: «Παντελή, τι κάνεις; Η πατρίδα μας θρηνεί νεκρούς κι εσύ κάνεις περιοδείες;» Θεωρώ τουλάχιστον υποχρέωση μου να διακόψω κάθε μου δραστηριότητα.  Να σκύψω το κεφάλι και να κλάψω μαζί με τους συμπολίτες μας.
Παντελής Μήτσιου
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε την Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007 το απόγευμα και δημοσιευτηκε τις επόμενες ημέρες στον τοπικό τύπο. Όντας υποψήφιος βουλευτής διέκοψα κάθε μου δραστηριότητα για μια εβδομάδα.

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2007

Που είναι το νερό, οέο;

Διψάει ο κάμπος. Τι θα κάνουμε γι' αυτό? Μια σύσκεψη!

Αυτή είναι η λογική που επικρατεί στον πολύπαθο Θεσσαλικό κάμπο. Καλλιέργειες καίγονται, οικονομίες καταστρέφονται, η κατάσταση γίνεται χειρότερη χρόνο με το χρόνο κι εμείς κάνουμε συσκέψεις...

Η ανευθυνότητα στο απώγειό της! Κάποτε, είχα ακούσει από χείλη αρμοδίων το αμίμητο: "Όταν δεν θέλεις να διαθέσεις πόρους για ένα έργο, κάνε μελέτη. Θα βουλώσεις στόματα και θα κερδίσεις χρόνο". Η σύσκεψη είναι μια δημιουργική παραλλαγή της υπηρεσιακής λογικής της μελέτης.

Η σύσκεψη έχει και τα καλά της. Οι ερίφηδες της περιφέρειας, της νομαρχίας και άλλοι διάφοροι κυνηγοί της φωτογραφίας βρίσκουν την ευκαιρία να πλουτίσουν τη φωτογραφική τους συλλογή και να επιβεβαιώσουν την κενότητά τους με μερικά τετραγωνικά εκατσοστά δημοσιότητας στις μέσα σελίδες του τοπικού τύπου.

Αποτέλεσμα; Μηδέν. Κουλούρα. Νούλα, Τίποτα. Ανταλλαγή απόψεων; Απύθμενη και ατελεύτητη μπουρδολογία.

Ρε μπαγάσηδες, αφού το ξέρετε ότι το νερό θα λιγοστεύει κάθε χρόνο, ότι ο Αχελώος είναι στάχτη στα μάτια όσων δεν γνωρίζουν, ότι αν δεν αλλάξει ριζικά η αγροτική παραγωγή και ο τρόπος καλλιέργειας το κακό θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερο. Γιατί κοροϊδεύετε τον κόσμο; Θαρρώ ότι το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η προσωπική σας προβολή και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δικών σας και των κολλητών σας.

Υ.Γ. Αλήθεια, μ' εκείνον τον έρμο τον νόμο για την διαχείριση των νερών, τι θα γίνει; Θα τον εφαρμόσετε πριν ή μετά τα πρόστιμα από την Ε.Ε.; Ε; Τι περιμένετε; Πόσους και για πόσο ακόμα μπορείτε να κοροϊδεύετε;

Τρίτη 24 Ιουλίου 2007

Ένα βήμα κάθε φορά


Πριν λίγο καιρό κλήθηκα να μιλήσω σε εκδήλωση με θέμα "Περιβάλλον SOS». Την εκδήλωση διοργάνωνε κάποιος δραστήριος πολιτιστικός μορφωτικός σύλλογος ενός μικρού χωριού, από αυτά τα χαρακτηριστικά χωριά της Ελληνικής επαρχίας που θα μπορούσαν να αποτελέσουν χαρακτηριστικό παράδειγμα ερήμωσης. Το ακροατήριο, πέρα από τους λογής επίσημους, αποτελούσαν μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, κύρια απόμαχοι συνταξιούχοι του ΟΓΑ. Αναρωτήθηκα τι θα μπορούσα να πω σ' αυτούς τους ανθρώπους για το περιβάλλον. Τι νόημα θα είχε να αναφερθώ στο φαινόμενο του θερμοκηπίου ή στην καταστροφή των δασών της βροχής. Τι νόημα θα είχε να μιλήσω για την βιοποικιλότητα ή την ρύπανση της ατμόσφαιρας. Το πιθανότερο ήταν να προκαλέσω σύγχυση, χασμουρητά και να δημιουργήσω ατμόσφαιρα πλήξης.
Διάλεξα να τους μιλήσω για τα χωράφια τους, για την παραγωγή τους, για τα δάση και τα ποτάμια τους, για την καθημερινότητά τους. Τους μίλησα για τον τόπο τους που ερημώνει, για τα παιδιά τους, για τον μόχθο τους και για το μέλλον τους. Απέφυγα να τους δώσω προοπτικές ή να τους προτείνω λύσεις για πολλούς λόγους και κύρια γιατί δεν ήμουν σίγουρος για την αποτελεσματικότητα των όποιων λύσεων.
Στο τέλος της εκδήλωσης αναρωτήθηκα αν όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα προβλήματα που αφορούν το περιβάλλον έχουμε πραγματικά καταφέρει να κάνουμε κοινωνό των διαστάσεων των προβλημάτων την πλειοψηφία της κοινωνίας. Δυστυχώς για εμάς, κατέληξα στο συμπέρασμα πως έχουμε αποτύχει. Έχουμε αποτύχει στην ουσία και αυτό φαίνεται: από το πλήθος των άσχετων που έχουν μπεί στο παιχνίδι της οικολογίας και νέμονται αξιώματα εκμεταλλευόμενοι την «μόδα» και από τα υψηλά ποσοστά αυτών που δεν γνωρίζουν την ουσία των προβλημάτων και αρκούνται στο να θεωρούν ως περιβαλλοντική πολιτική και συνείδηση μια νεφελώδη γενικόλογη και χύμα κατάσταση που περιλαμβάνει τα σκουπίδια, τα δάση και την ατμοσφαιρική ρύπανση.
Αυτό που φαίνεται να λείπει είναι η εξειδίκευση των προβλημάτων ανά περιοχή και ανά χρονική στιγμή - ανάλογα με τη σημαντικότητα και την επικαιρότητα - και η στοχευμένη παρέμβαση με υψηλές πιθανότητες αποτελεσματικότητας.
Για παράδειγμα, η μελέτη και κατασκευή χώρων για το πλύσιμο των ψεκαστικών μηχανών ανά οικισμό σε αγροτικούς δήμους είναι ένας στόχος εφικτός και εύκολα πραγματοποιήσιμος. Ένας στόχος που απαντά σε προβλήματα που κατανοούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι και ταυτόχρονα λύνει υπαρκτά και μεγάλα προβλήματα που αφορούν στη ρύπανση των επιφανειακών υδάτων. Άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι μια κίνηση η οποία θα στόχευε στην αλλαγή των λαμπτήρων πυράκτωσης σε όλα τα δημόσια κτήρια σε επίπεδο δήμων ή νομού.
Τέτοιες παρεμβάσεις με απτά και άμεσα αποτελέσματα θα έδιναν σε οικολογικές πρωτοβουλίες κύρος και θα έδιναν στους μετέχοντες την αίσθηση ότι οι αγώνες τους δεν είναι ουτοπικοι.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Ζήτω που καήκαμε

Ευτυχώς όμως σώθηκε το Μον Παρνές και το πάρκο κεραιών στην Πάρνηθα.
Για άλλη μια φορά, εν μέσω καλοκαιριού και καύσωνα, ήρθαν και οι πυρκαγιές. Συνηθίσαμε πια να τις περιμένουμε σαν τα χελιδόνια την άνοιξη... Αναπόφευχτες, θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Όμως εκείνο το έρμο το κτηματολόγιο και το δασολόγιο έχουν γίνει σήριαλ, εθνικά, αιτία διενέξεων, προστίμων, εξαγγελιών... Μόνο πράξη δεν λένε να γίνουν. Μπας και γλυτώσουμε από τους εμπρησμούς τουλάχιστον.
Τώρα περιμένουμε και τις πλημμύρες και τις αναδασώσεις. Θέλετε να βάλουμε στοιχήματα για το ποιό από τα δυό θα συμβεί; Πλημμύρες ή αναδασώσεις; Εγω, αν επιθυμείτε τη γνώμη μου, πάντως έχω ένα σίγουρο...
Ρε παιδιά, αφού οι μπαγλαμάδες οι πολιτικάντηδες δεν πρόκειται να κάνουν ΤΙΠΟΤΑ (γι' αυτό είναι και μπαγλαμάδες) δεν την πέρνουμε πάνω μας την υπόθεση "προστασία" και "αποκατάσταση". Ας κάνουμε παντού εθελοντικές ομάδες... Έτσι, για να τους μπούμε στο μάτι..
Πάρνηθα, Πήλιο, Κίσσαβος....  Να υιοθετήσουμε τις περιοχές και να αναλάβουμε δράση. Τώρα. Σήμερα.
Συντονισμός χρειάζεται. Ειδικούς θα βρούμε να μας καθοδηγήσουν στο τι και πως μπορούμε να κάνουμε. Μεράκι έχουμε.. Πάμε;

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Καβάλα προσκυνάνε



To αυτοκίνητο αγκομαχούσε καθώς ανέβαινε τον φιδογυριστό δρόμο με τις συνεχείς φουρκέτες ανάμεσα σε έλατα, καστανιές και κέδρα. Η διαδρομή από τα 1000 στα 1400 μέτρα υψόμετρο καλύφθηκε σε λίγα λεπτά. Ο δρόμος κατέληγε σε πλάτωμα μπροστά σ' ένα κάθετο σχεδόν βράχο. Εκεί που σταματούσε η άσφαλτος έστεκε μια μεγάλη συρόμενη με μηχανισμό καγκελόπορτα. Στον αριστερό παραστάτη είχε στηθεί μια ξύλινη παράγκα κι ένας πιτσιρίκος πουλούσε βάζα με αποξηραμένα αρωματικά βότανα, μέλι, εικονίτσες, άλλα αναθήματα και καρτ ποστάλ. Πίσω απ' την καγκελόπορτα ξεκινούσε ένας ανηφορικός πλακόστρωτος δρόμος που, μετά περίπου 200 μέτρα, οδηγούσε στην, πλακόστρωτη επίσης, αυλή του μοναστηριού. Σεβάστηκα την πινακίδα στην πόρτα «απαγορεύεται η είσοδος οχημάτων στον περίβολο της Ιεράς Μονής», πάρκαρα στο έρεισμα κι ανέβηκα με τα πόδια. Έκπληκτος, στη διαδρομή είδα αυτοκίνητα να με προσπερνούν. Φτάνοντας στην αυλή μέτρησα καμιά δεκαριά αυτοκίνητα. Όταν κατέφτασαν όλοι οι καλεσμένοι, μέτρησα 28 αυτοκίνητα να έχουν γεμίσει τον προαύλιο χώρο. Θηριώδη SUV, πολυτελή Γερμανικά sedan και χαμηλά διθέσια στην πλειοψηφία τους. Όπως κατέφταναν ένας - ένας, οι οδηγοί έβριζαν «τον παπά» που πήρε ένα τέτοιο «φασιστικό (!!)» μέτρο να απαγορεύσει τα «αμάξια» να γεμίζουν τον περίβολο της μονής.
«Δεν κουβαληθήκαμε από την Αθήνα στα κατσάβραχα για να σπάσουμε το ψηλοτάκουνο στις πέτρες» Ούρλιαξε η Ψηλοτάκουνη Ξωβυζίδου.
«Καλά τα λες ρε Σούλα», αποκρίθηκε ο Μαυριδερός Σαπιοκοιλιάς , Μεγαλέμπορος από την Μεσσηνία όπως αργότερα με πληροφόρησε η Σύζυγος Κερατόγλου, συμπληρώνοντας με νόημα: «Πολλά λεφτά!»
Η εισβολή των τετράτροχων στο μοναστήρι έγινε το κύριο θέμα συζήτησης των καλεσμένων. Τόλμησα να αντιτείνω, περισσότερο σκεφτόμενος φωναχτά παρά έχοντας διάθεση για αντιπαράθεση, ότι θεωρώ απαράδεκτη την μαζική παραβίαση ενός κανόνα που κάποιοι θέσπισαν για το χώρο τους. Σαν από θαύμα όλες οι συζητήσεις σταμάτησαν, εκατόν είκοσι κεφάλια στράφηκαν στο μέρος μου και εκατόν είκοσι ζευγάρια μάτια γουρλωμένα από απορία καρφώθηκαν πάνω μου. Σαν να έβλεπαν το Χριστό με στολή εκστρατείας, ξέρετε, κράνος, άρβυλα, στολή παραλλαγής και όλα τα σχετικά.
Νεοέλληνες, νεόπλουτοι.
Υ.Γ. Αυθεντικός διάλογος
«Ρε παιδιά γιατί δεν ανάβετε κάνα φώς; Οικονομία κάνετε;»
«Κύριε, ξέρετε, οι αγιογραφίες καταστρέφονται από τα φώτα. Εξάλλου εδώ είναι μοναστήρι»
«Ποιες αγιογραφίες ρε παληκάρι. Αυτές είναι χαλασμένες. Να σου στείλω εγώ ένα μάστορα να στο φτιάξει το εκκλησάκι πρώτο; Έκανε τη διακόσμηση στο Romeo, έξω απ' τον Πύργο, ξέρεις. Έχει πάθει πλάκα όλη η περιοχή. Χέστηκε στο τάληρο ο τύπος»

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Γυμνόστηθες Σουηδέζες στον Πηνειό!

«... Πρασίνισε ξανά ο κοινόχρηστος χώρος, έκτασης 8 στρεμμάτων, απέναντι από το γραφείο του Συλλόγου, Ανδρούτσου και Παξινού, 800 μ. από την Α' είσοδο του Νέου Βουτζά. Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε από τον Σύλλογο του Νέου Βουτζά  «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» μίνι αναδάσωση, στην οποία συμμετείχαν περίπου 30 εθελοντές. Με τη συμπαράσταση του Δήμου Ραφήνας και τη χρηματοδότηση και επίβλεψη του Συλλόγου, τοποθετήθηκαν συνολικά 300 μεσαία και μεγάλα δένδρα διαφόρων ειδών και ήδη εγκαταστάθηκε από τον Σύλλογο, σύστημα ποτίσματος...» (Από την ιστοσελίδα του συλλόγου)
«... Και τι έγινε αν κοπούν καμιά πενηνταριά δέντρα στον Πηνειό; Αυτό βλέπουν μερικοί όψιμοι περιβαλλοντολόγοι και οικολόγοι; Τα χιλιάδες δέντρα που φυτέψαμε στο Μεζούρλο δεν τα βλέπουν;..» (Από δηλώσεις του Τζανακούλη σε ραδιοφωνικό σταθμό)
            Φυτεύτηκαν δέντρα στον Νέο Βουτζά Αττικής.  Ας μην έχει τύψεις λοιπόν ο δήμαρχος Λαρισαίων, όσοι ανησυχούν ας κοιμούνται ήσυχοι και οι όψιμοι ας βγάλουν τον σκασμό. Ο εργολάβος που θα εγκατασταθεί στην παλιά καθώς κι αυτός που ήδη εργάζεται στην νέα κοίτη του Πηνειού μπορεί άνετα να κόψει περισσότερα από «καμιά πενηνταριά δέντρα». Διότι και στο Μεζούρλο, και στο Βουτζά και σε κάποια μέρη στον Αμαζόνιο γίνονται δενδροφυτεύσεις. Οπότε το ισοζύγιο κομμένα - φυτεμένα βγαίνει θετικό. Τζανακούλειος λογική. Ανωτέρα της Αριστοτέλειας. Εξ άλλου δεν γίνεται αλλιώς από ότι μας λένε. Πρέπει να κόψουμε δέντρα για να θωρακιστεί η πόλη απέναντι στις πλημμύρες. Έτσι δεν είναι;
            Βέβαια, την ερωτησούλα μας την έχουμε αν τα συγκεκριμένα έργα εξυπηρετούν ΜΟΝΟ την αντιπλημμυρική προστασία της πόλης ή και την πλευσιμότητα του ποταμού αλλά, ας είναι. Αν είναι να δούμε σκανδιναβές τουρίστριες σε κρουαζιέρα στον Άγιο Αχίλλειο, ας πάν και τα παλιόδεντρα! Επίσης βέβαια ακούγονται κάτι φωνούλες ότι πολλές από τις παρεμβάσεις θα μπορούσαν να είναι κάπως διαφορετικές και με λιγότερο περιβαλλοντικό κόστος. Αλλά, τι στο διάολο, τους γραφικούς θα ακούμε τώρα; Εδώ μιλάμε για ανάπτυξη! (ε, κύριε δήμαρχέ μας;).
            Πάντως είχα και έχω την απορία γιατί νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί ο κ. δήμαρχος για έργα τα οποία μελετήθηκαν, δημοπρατήθηκαν και υλοποιούνται από άλλους; Μήπως ανέλαβε πόστο στην Περιφέρεια; Μήπως ο καϋμός για παρουσία σε πανελλήνια πόστα δεν του 'χει περάσει; Ή μήπως νοιώθει την ανάγκη να απολογηθεί για το σύνολο του έργου της Ν.Δ.; Μάλλον απλά τον βολεύει. Γιατί σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις ο δήμαρχος μας μοστράρει την αναρμοδιότητά του ενώ τώρα οικειοποιείται τα έργα; Γιατί δεν απολογείται και για την εκτεταμένη ρύπανση στο ποτάμι ακόμα και μέσα στα όρια του Δήμου; Γιατί τσέλιγκα αλλού σιωπάς κι αλλού φωνάζεις;
            Είπε κι άλλα ο μεγάλος τις τελευταίες μέρες. Με κορυφαίο την αναφορά στην ρύπανση του &πολιτικού πολιτισμού. Έτσι είναι δήμαρχε! Όσοι κάνουν κριτική, ρυπαίνουν τον πολιτικό (σας) πολιτισμό (sic).  Εξ άλλου το ίδιο δήλωσε κι ο έτερος ομόσταυλος αστέρας σας κ. Γεωργίου (αντινομάρχης Τρικάλων) με άλλα λόγια: «η πολλή δημοκρατία βλάπτει». Την καρέκλα σας συμπληρώνω εγώ.
            Το άκουσα κι αυτό: «Μην διαμαρτύρεσαι για τα έργα στον Πηνειό γιατί αρέσουν στον κόσμο». Από πότε ρε καλόπαιδα επιβλήθηκε η ομοιομορφία στις απόψεις; Αυτό είναι δημοκρατία; Να ενστερνιζόμαστε τις απόψεις των πολλών; Γιατί εγώ άλλο ήξερα για δημοκρατία. Μήπως κάποιοι έχουν μπερδέψει τις βούρτσες με ....την πραγματικότητα;

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Άει στα σκουπίδια!

Δημόσια ενημέρωση σήμερα στις Εργατικές Κατοικίες στη Γιάννουλη Λάρισας σχετικά με την αποκατάσταση της παλιάς χωματερής της Λάρισας στην περιοχή "Κιόσκι". Ενημέρωση από τον Αντιδήμαρχο Καθαριότητας και Υπηρεσιακούς παράγοντες.
Για την ιστορία, από το 1958 έως το 1998, επί σαράντα χρόνια η περιοχή δεχόταν τα σκουπίδια της πόλης. Κάποιοι, δεν ξέρω με ποιό σκεπτικό, αποφάσισαν και δημιούργησαν έναν τεράστιο οικισμό Εργατικών Κατοικιών δίπλα στο σκουπιδότοπο και ανάμεσα σε πυλώνες υψηλής τάσης. Ίσως να σκέφτηκαν ότι και πολύ τους είναι των εργαζομένων που τους φτιάχνουμε σπίτια. Που θέλανε να πάνε; Στην Εκάλη ή στη Ραφήνα; Βέβαια ότι επί χρόνια οι εργαζόμενοι αυτοί πληρώνουν εισφορές και για χρόνια θα ξεπληρώνουν το σπίτι που δικαιωματικά πήραν κανείς δεν το λογαριάζει.
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα. Από τότε που άρχισαν να πέφτουν τα πρόστιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τις χωματερές, τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Αποφασίσαμε τελευταία στιγμή να τις κλείσουμε όλες. Παραγγέλθηκαν περιβαλλοντικές μελέτες, αξιολογήθηκε η επικινδυνότητα, και συντάχτηκαν μελέτες αποκατάστασης. Έλα μου όμως που τα λεφτά ήταν μετρημένα! Έτσι φτάσαμε στη μαϊμου αποκατάσταση ή αλλιώς στο κουκούλωμα.
Από ερευνητικές γεωτρήσεις στον όγκο των θαμένων σκουπιδιών που βρίσκονται σε απόσταση 15 - 20 μέτρων από τις Εργατικές, βρέθηκε ότι τα σκουπίδια βρίσκονται ακόμη σε φάση ζύμωσης. Αυτό σημαίναι ότι είναι γεμάτες βακτήρια και μικροβιακό φορτίο άκρως επικίνδυνο για την δημόσια υγεία και ότι εξακολουθεί να παράγεται εκρηκτικό και τοξικό βιοαέριο. Επίσης, στον όγκο των σκουπιδιών βρέθηκαν βαρέα μέταλλα και τοξικές ουσίες σε μεγάλες συγκεντρώσεις. Για να καταλάβετε, αν αποφάσιζε κανείς σήμερα να μεταφέρει τα σκουπίδια σε άλλη θέση, θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα βιολογικού πολέμου κατά την εκσκαφή και μεταφορά γιατί ο κίνδυνος εξάπλωσης μολυσματικών ασθενειών θα ήταν πολύ μεγάλος. Πολύ μεγάλος θα ήταν και ο κίνδυνος για δηλητηριάσεις από βαρέα μέταλλα και τοξικά αέρια!
Σε μια τέτοια χωματερή, το ΥΠΕΧΩΔΕ διέθεσε κοντά στο 1 εκατομμύριο ¬ για αποκατάσταση. Τα λεφτά όμως αυτά φτάνουν για ουσιαστική αποκατάσταση μόνο των 300 πρώτων μέτρων μιας χωματερής που αγγίζει τα 2 χιλιόμετρα σε μήκος! Αυτό σημαίνει ότι στην υπόλοιπη έκταση απλώς θα θάψουμε τα σκουπίδια!
Βέβαια όλα τα τοξικά υλικά, σταδιακά μπορεί να φτάσουν και να μολύνουν τα υπόγεια νερά. Βέβαια, κανείς δεν εγγυάται ότι δεν κινδυνεύει άμεσα η υγεία όσων ζουν και εργάζονται στην περιοχή. Βέβαια, κανείς δεν αναρωτήθηκε πόσες τοξικές ουσίες, που έχουν την τάση να συσσωρεύονται σε ζωντανούς ιστούς, πέρασαν στην τροφική αλυσίδα μέσα από τα κοπάδια που βόσκουν στην χωματερή. Βέβαια, κανείς δεν φρόντισε να απμακρύνει βιοτεχνίες αλλαντικών ή χοιροστάσια που λειτουργούν σχεδόν μέσα στη χωματερή. Βέβαια το ΥΠΕΧΩΔΕ δεν νοιάζεται για την υγεία των πολιτών. Νοιάζεται μόνο να σταματήσουμε να πληρώνουμε πρόστιμα στην ΕΕ. Βέβαια, το ότι στην περιοχή υπάρχουν δεκάδες αρδευτικές γεωτρήσεις που ποτίζουν και κηπευτικά και τουλάχιστον μια γεώτρηση ύδρευσης, κανέναν δεν θορυβεί.
Ε, άει στα σκουπίδια! Φάσκελα μόνο πρέπουν!

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία

"Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του"

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»


(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»


(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Πρασίνισε ο κάμπος



Ελάτε που περιμένατε ότι θα σταματούσε ο βρωμύλος να αδειάζει τά απόβλητα στον Πηνειό!
Γιατί να το κάνει; τον μάλωσε κανείς; Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το πρωϊ...
Βλέπετε τις λαδιές να κυλούν νωχελικά δίπλα στα όμορφα πρανή κάνοντας το τοπίο ειδυλιακό..
Οποία ομορφιά! Ούτε καν η χθεσινοβραδυνή μπόρα δεν κατάφερε να ξεπλύνει τη βρωμιά... Ίσως γιατί είναι φρέσκια.. Της ώρας ... πρωϊνή!
Αυτός είναι ο Αργυροδίνης ποταμός των αρχαίων ημών προγόνων? Μάλλον ...ελαιοδίνης θά έπρεπε να λέγεται...
Ας μην ξυπνάμε όμως τους αρμόδιους. Δεν κάνει!
Κύριε Νομάρχα, Λουκά Κατσαρέ, κύριε αντινομάρχα, Κώνσταντίνε Σουφλιά, Κύριε Γενικέ της Περιφερείας Φώτη Γκούπα, κύριοι της περιφερειακής Διεύθυνσης Δημοσίων Έργων, ΚΑΛΟΝ ΥΠΝΟ! Όταν ξυπνήσετε, να μας το πείτε..


Όμως έχουμε και εξελίξεις! Λένε ότι ο θρυλικός κάμπος της Θεσσαλίας είναι και ..θηλυκός. Γιατί γεννάει καρπούς και παραγωγές!
Μάλλον είναι υπερβολικά επιεικής αυτή η άποψη. Διότι στη Θεσσαλία πρασινίζουν ακόμη και τα ποτάμια και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς. Δείτε τις επόμενες δύο φωτογραφίες. Η πρώτη τραβήχτηκε σήμερα το πρωϊ και η δεύτερη το απόγευμα από την γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο. Στο κέντρο σχεδόν της πόλης. Όχι, δεν είναι γρασίδι αυτό το πράσινο!  Είναι ο Πηνειός! Θαύμα γεωπονικής και υδροπονικής αντάμα! Δίπλα στο λιμάνι του τσελιγκοσερίφη βγήκε γκαζόν! και μάλιστα ταχείας ανάπτυξης!
Α ρε Τζακ Τσέλιγκα! Πας για Νόμπελ! Πρασίνισες τη Λάρισα μεγάλε!

Τετάρτη 16 Μαΐου 2007

Πολιτιστικά παρατράγουδα

Ανταπόκριση από Αθήνα.
Από την Κυριακή στον τόπο που μεγάλωσα κι έζησα μέχρι τα τριάντα μου. Παρέες με παιδικούς φίλους, έξοδοι σε παλιά στέκια, αναμνήσεις... Όσο κι αν είναι αποκρουστική η Αθήνα με τα τόσα προβλήματά της, ο τόπος που μεγάλωσε κανείς είναι πάντα αγαπημένος. Πάντα. Ίσως γιατί είναι συνδεμένος με την εποχή της αθωότητας, των μεγάλων ερώτων, ίσως γιατί είναι δεμένος με τη νιότη.. Ίσως να είναι απλά ζήτημα νοσταλγίας όταν συνειδητοποιείς ότι τα χρόνια περνάνε...  γρήγορα...
Χτες βράδυ, ύστερα από περιπλανήσεις στις μνήμες, καταλήξαμε μια παρέα τεσσάρων σε ταβερνάκι συνοικιακό, ήσυχο και γουστόζικο για κρασάκι και κουβεντούλα. Όντας όλοι ενεργά πολιτικά όντα, χωρίς να το καταλάβουμε η κουβέντα οδηγήθηκε στα τοπικά πράγματα. Πληροφορήθηκα λοιπόν με έκπληξη ότι αρμόδιος για τα πολιτιστικά στον Δήμο που μεγάλωσα είναι ένας από τους υπεύθυνους των γνωστών εκπομπών της επίσης γνωστής TV περσόνας Ανιτας Πάνια!!
Η αρχική μου έκπληξη έγινε μεγαλύτερη - και περισσότερο οδυνηρή - όταν στις ενστάσεις μου, σχεδόν σύσσωμη η παρέα αντέδρασε με επιχειρήματα.
Δεν ξέρω αν εγώ είμαι απολίθωμα μιας κοινωνίας που αλλάζει και αδυνατώ (αρνούμαι!) να την παρακολουθήσω. Δεν ξέρω αν όλοι έχουν δίκιο κι εγώ άδικο (δεν μ' ενδιαφέρει!). Δεν είχα ποτέ τη φιλοδοξία να γίνω μέρος του συνόλου, να ενταχθώ στο ρεύμα, να ενσωματωθώ στην καθημερινότητα της μάζας. Εγώ θα εξακολουθήσω να αντιμάχομαι λογικές που μου είναι ξένες προς το χαρακτήρα μου και που θεωρώ εκφυλιστικές και καταστροφικές. Για όλους μας και κύρια για τα παιδιά μας..
Εκφυλιστικές λογικές που ορθώνουν στη συζήτηση δύο κύρια επιχειρήματα :
1. Ο εν λόγω κύριος (ο του πολιτισμού) είναι καλό παιδί και η συμμετοχή του στις εκπομπές της κυρίας Πάνια έχει βιοποριστικό χαρακτήρα.
2. Αφού αυτά θέλει ο κόσμος, τι να κάνουμε; Ξέρεις πόσο πουλάει ο Βας Βας Παρασκευάς;
Κι όμως, τα όσα έχει να αντιτάξει κανείς σ' αυτά τα "επιχειρήματα" μοιάζουν τόσο προφανή κι αυτό είναι που με τρομάζει..
Γνώμη μου είναι ότι όσοι κατέχουν δημόσια αξιώματα έχουν υποχρέωση να τιμούν το αξιώμά τους όχι μόνο με τις ιδέες τους αλλά και με τη στάση τους στη ζωή. Αν η κοσμοθεωρία σου δεν στηρίζεται από την ζωή σου, τότε κάτσε σπίτι σου και ...φιλοσόφησέ το. Δεν χωρά η λογική "το πρωϊ καλόγρια το βράδυ πόρνη" στην εξουσία. Πρέπει και να είσαι και να φαίνεσαι τίμιος. Τι πάει να πει "καλό παιδί"; Είναι κριτήριο επιλογής αρμόδιων για οποιοδήποτε θέμα το "καλό παιδί"; 'Ασε, που στα πενηνταφεύγα του πουρόγερος παρά παιδί είναι. Αν είναι "καλό παιδί" να το πει στις προξενήτρες να του βρούν ένα "καλό κορίτσι" κι ας αφήσει τις αρμοδιότητες σε άλλους...
Την καραμέλα "αυτά θέλει ο κόσμος" την πιπιλάνε για χρόνια πολλοί... Έχω την απορία, τόσα χρόνια πως τα καταφέρνουν και δεν την έχουν καταπιεί να τους κάτσει στο λαιμό; Άκου επιχείρημα! Δώσαμε στον νηστικό να φάει και του σερβίραμε σκατά. Του τα πασπαλίσαμε με ρίγανη, τα βάλαμε και σε καλό πιάτο και πέσαμε όλοι από πάνω του κάνοντας του πλύση εγκεφάλου για το πόσο νόστιμα είναι, πόσο θα τον χορτάσουν κλπ κλπ... Κι αφού τον ταϊζουμε χρόνια τώρα σκατά, έχουμε και το επιχείρημα ότι "σκατά του αρέσουν, σκατά τρώει.." Τόσο καλά!  Αμ αν ήταν έτσι, καλόπαιδα, η κοινωνία των ανθρώπων θα γρύλιζε ακόμα και θα περπάταγε με τα τέσσερα... Αλλα φαίνεται ότι σας αρέσει να έχετε τον κόσμο στα τέσσερα.. σαν τα πρόβατα. Δουλεύει για σας και όποτε θέλετε τον πηδάτε κι όλας...
Καλό απομεσήμερο, σε όλα τα καλόπαιδα... Καλή ξεκούραση... και το βράδυ, κερκίδα στο je t' aime και στα παρατράγουδα!
Αααα ρε πολιτισμέ τι μας κάνεις!

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Τα ματάκια μου καλέεεεεεε





Κάποτε, στην έξω κοίτη του Πηνειού, υπήρχε ένα όμορφο δάσος (φωτογραφία 1.). Αποφάσισαν κάποιοι και το "ξύρισαν" (φωτογραφία 2.). Ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να δουλέψει το λιμανι του τσελιγκοσερίφη μας στην παλιά κοίτη...

Έτσι είναι οι σοβαροί μελετητές... γιούργια στον ταβά με τα κουλούρια. Βλέπουν μπροστά.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν βλέπουν μπροστά τους. Την τύφλα τους τα παιδιά. Δεν έχουν ματάκια. Μόνο οράματα με μεγάλα έργα και πολύβουα λιμάνια κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο έχουν.

Ααααααααααααα, δεν μπορώ να πω! Αν και τα ματάκια τους δεν βλέπουν είναι πλημμυρισμένα στα δάκρυα. Για το καυμένο το ποτάμι που το ρυπαίνουν οι ασυνείδητοι! Κορόμηλο το δάκρυ απ' τους κροκόδειλους του Πηνειού.

Έτσι εξηγείται ότι δεν είδαν τα σκατά που αδειάζει ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΗ ΜΥΤΗ ΤΟΥΣ στο ποτάμι ο παραπήνειος βρωμύλος, οι επιβλέποντες τα έργα. Δεν είδαν ούτε όταν τα έργα τους έκοβαν τον παράνομο αγωγό; Ούτε όταν ο βρωμύλος τον αποκατέστησε; Ή μήπως οι ίδιοι φρόντισαν να μην τον κόψουν; ή οι ίδιοι φρόντισαν να τον αποκαταστήσουν; Αχ! αυτοί οι της περιφερειακής υπηρεσίας δημσίων έργων... Το μόνο που βλέπουν από εκεί, στην Καλλιθέας, δίπλα στο ποτάμι, είναι το λιμάνι. Κι ονειρεύονται να δένουν μιλιούνια Sea Diamonds και να βγαίνουν χιλιάδες ξανθιές καλλίπυγες τουρίστριες.. Γι' αυτό τους βγήκαν τα μάτια...

Και οι τρεις φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο με διαφορά κάποιων μηνών. Στην πρώτη βλέπετε το όμορφο παραποτάμιο δάσος που μαγικά χεράκια εξαφάνισαν στις άλλες δύο.

Προσέξτε στην πρώτη φωτογραφία αριστερά μέσα στο ποτάμι την κηλίδα των ρύπων που απλώνεται καθώς βγαίνει από κρυφό αγωγό.

Προσέξτε την ίδια εικόνα στο ποτάμι και στην τρίτη φωτογραφία.

Έχει προηγηθεί η εκσκαφή και διαπλάτυνση της κοίτης.

Τα δέντρα τα είδαν και τα έκοψαν. Την παρανομία ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΕ ΚΑΝΕΙΣ; Οι μηχανικοί της περιφέρειας είναι τυφλοί;

Οι αγαπητοί ... "Φίλοι του Πηνειού" είναι φίλα προσκείμενοι προς αυτόν; Είναι; ΕΙΝΑΙ;

Δευτέρα 30 Απριλίου 2007

Στης Λαρίσης το ποτάμι

Κάποτε μ' άρεσε αυτή η βόλτα.... Από την Μανωλάκη ως τις Εργατικές της Γιάννουλης με τα πόδια. Ειδικά την άνοιξη όταν ο καιρός ήταν γλυκός κι η μέρα όμορφη. Περνούσα από την γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο, με τις ιτιές, τα πλατάνια, τις ακακίες σ\' έναν πράσινο οργασμό, με τον Πηνειό να αργοσέρνεται τεμπέλικα προς τα Ταμπάκικα. Κατέβαινα στο Αλκαζάρ, από εκεί στο κολυμβητήριο, στα αναχώματα, στην γέφυρα της έξω κοίτης, δίπλα στο Αισθητικό..

Υπέροχη διαδρομή.. ένοιωθα, άκουγα, μύριζα τον ασταμάτητο καλπασμό της επελαύνουσας Ανοιξης - έχετε ακούσει το bolero του Ravel; Οργασμός ζωής. Οργασμός έρωτα.

Κάποτε...

Ύστερα ήρθαν τα έργα...

Δεν ξέρω γιατί «τα έργα» θα πρέπει να είναι συνυφασμένα με την καταστροφή ενώ η λέξη εμπεριέχει την δημιουργία. Η κατάντια της λέξης όμως συμβαδίζει με την πραγματικότητα. Πρώτα, το ανεκδιήγητο λιμανάκι με τις ασφάλτινες διαδρομές στην κοίτη. Ύστερα η αποψίλωση των αναχωμάτων με το πρόσχημα - όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - της παγωνιάς που έκαψε τα δέντρα. Έπειτα η ισοπέδωσή τους για να γίνουν δρόμοι, δακτύλιοι και άλλα θαυμαστά. Τέλος, ο βιασμός της νέας κοίτης με την καταστροφή δεκάδων στρεμμάτων παραποτάμιου δάσους και την καθετοποίηση των πρανών απλά και μόνο για να «δουλέψει» το λιμανάκι του Τσελιγκοσερίφη.

Τώρα η διαδρομή μοιάζει με πορεία σε ερείπια. Τώρα η διαδρομή είναι καταναγκασμός.

Δεν θα την ξανακάνω με τα πόδια. Μόνο με αυτοκίνητο. Να περνάει γρήγορα το τοπίο να μην το βλέπω. Αντί -οικολογικό μεν αλλά ανθρώπινο...

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Το Άγγιγμα του Δημοσίου

Το τι τραβάει αυτό το έρμο το περιβάλλον δεν λέγεται. Καθημερινά, από τον πιό ασήμαντο πολίτη αυτής της χώρας μέχρι τον πλέον μεγαλόσχημο υπουργό, όλοι και κάτι του "χώνουμε" ώστε να μην ξεχνάει την "μαγκιά της φυλής" μας.

Ακόμα και έννοιες - όπως προστασία ή ακόμα και περιβάλλον - κακοποιούνται συστηματικά και καθημερινά.

Κάποιοι έχουν μπερδέψει - όχι τα μπούτια τους, αυτά είναι μόνιμα μπερδεμένα - την έννοια "περιβάλλον" με έννοιες όπως "οικολογία", "φυσιολατρεία"¨, "ακτιβισμός" και άλλα. Άλλοι έχουν ανακατέψει την έννοια "αποτροπή επιπτώσεων" με την "προστασία" ενώ τρίτοι όταν ακούν για "περιβάλλον", βγάζουν την μπέμπελη καθώς οτιδήποτε εμπεριέχει αυτή τη λέξη οδηγεί αυτόματα σε μπελάδες.

Τούτο το μπέρδεμα, αυτός ο αχταρμάς, έχει αντίκτυπο σε όλες τις ενέργειες του Δημόσιου Τομέα (φτού, κακά!) της χώρας μας. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, ποιόν θεωρεί ως έχοντα τεχνική και επιστημονική πληρότητα το Δημόσιο ώστε να μπορεί να εκπονήσει περιβαλλοντικές μελέτες: Μα όλους! ήγουν, τη σάρα, τη μάρα και το κακό συναπάντημα ομού μετά των ακολούθων τους. Χημικοί, βιολόγοι, γεωπόνοι, αρχιτέκτονες, γεωλόγοι, πολιτικοί μηχανικοί, χημικοί μηχανικοί, περιβαλλοντολόγοι, περιβαλλοντικοί μηχανικοί και άλλα τινά ζώα και φυτά - όλοι οι καλοί χωράνε.

Και ποιοί ελέγχουν, κρίνουν, αποδέχονται ή απορρίπτουν τις μελέτες αυτές; Υπάλληλοι του Δημοσίου. Καλά, θα μου πείτε, τι υπάλληλοι; οποίας ειδικότητας; Αχ! θα σας μαλώσω. Ο υπάλληλος του δημοσίου δεν έχει ειδικότητα. Είναι απλά Δημόσιος Υπάλληλος. Ένα ξεχωριστό ον, μια ειδικότητα από μόνος του. Μπορεί να είναι απόφοιτος του δημοτικού ή του χάρβαρντ αλλα άπαξ και έκατσε στην καρέκλα, μεταλλάσσεται.

Για τον έλεγχο, λοιπόν το μόνο που χρειάζεται είναι μια εγκύκλιος, ένας υπάλληλος και μια καρέκλα (ΤΟ αξεσουάρ). Τι είπατε; γνώσεις; Ελάτε τώρα!

Α! δεν μπορεί να μην αναγνωρίσουμε παραγωγικότητα στον Άρχοντα Ελεγκτή. Υπάρχουν άπειρες "πρότυπες" μελέτες οι οποίες έχουν "εκπονηθεί" από υπαλλήλους του δημοσίου και οι οποίες θα έκαναν οποιοδήποτε μελετητή με πλούσια κόμη να γίνει ...Κότζακ εν μία νυκτί.

Είναι τρομερό το τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος αν τον "αγγίξει" το Δημόσιο (μπρρρ!). Πάρτε για παράδειγμα τους Νομαρχιακούς Συμβούλους οι οποίοι εγκρίνουν σωρηδόν και καθημερινά περιβαλλοντικούς όρους. Δεν χαμπαριάζουν Χριστό τι πατάτα έχουν ψηφίσει (ομοφώνως, τρομάρα τους). Δεν ξέρω, αλλά μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έχετε παρατηρήσει ότι ή πλειονότητα των Δημοτικών ή Νομαρχιακών συμβούλων προέρχονται από την συνομοταξία των δημσίων υπαλλήλων; Έχετε, επίσης, παρατηρήσει ότι άπαξ και εις δημοτικός σύμβουλος έχει "υπηρετήσει την πόλη ή τον νομό από θέση ευθύνης" (μπουχαχχαχαχχα!) αποκτά όλα τα χαρακτηριστικά του Δημόσιου υπάλληλου; Αρχίζει και ομιλεί με αναφορές σε εγκυκλίους, σε προγράμματα, σε νόμους κλπ. Κανονική μετάλλαξη!

Ίσως, το Δημόσιο να αποτελεί την πλεόν μεταδοτική νόσο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Ίσως το Άγγιγμα του (ελληνικού) Δημοσίου να απειλεί την ύπαρξη του ίδιου του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού από τη στιγμή που οι κουτόφραγκοι κάνανε το λάθος και μας εμπασαν ως ισότιμους εταίρους στο μαγαζί τους...

Ασκουρίδα

Αφορμή για το παρόν θέμα στάθηκε το χτεσινό ρεπορτάζ γύρω απ' την σχεδιαζόμενη ανασύσταση της λίμνης Ασκουρίδας (Νεζερού) στην ορεινή κοινότητα της Καλλιπεύκης στη Λάρισα.

Πολλοί είναι εκείνοι που στην ιδέα της ανασύστασης ονειρεύονται μιλιούνια τουρίστες και τα αντίστοιχα πεντάευρα να συρρεόυν στις τσέπες τους. Ονειρεύονται επιδοτήσεις, ξενοδοχεία, αρπαχτές, κονόμες και βάλε. Πολλοί θαρρούν ότι το φαινόμενο "Λίμνη Πλαστήρα" μπορεί να επαναλαμβάνεται ως κανόνας σε όλες τις περιπτώσεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απογοητευτούν στην πράξη. Αυτό, βέβαια, καθόλου δεν με πειράζει. Το αντίθετο μάλιστα.

Αυτό που με φοβίζει είναι η προχειρότητα με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο προσεγγίζει τα λεγόμενα "μεγάλα έργα" και η μαγική σχεδόν ικανότητά του να τα μετατρέπει σε χίμαιρες η να τα ολοκληρώνει ως καρικατούρες. Για παράδειγμα, φοβάμαι ότι κανείς δεν έχει προσεγγίσει με την δέουσα προσοχή έργα και μελέτες που θα έπρεπε να προηγηθούν της τελικής μελέτης πριν ξεκινήσει η καθ' εαυτή αποκατάσταση. Να εξηγηθώ αν και θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω γλώσσα όχι πάντα οικεία σε όλους. Η λίμνη Ασκουρίδα είναι κλασσικό παράδειγμα "κλειστής" λίμνης. Επρόκειτο ουσιαστικά για μια ορεινή λεκάνη χωρίς έξοδο στην οποία συνέρρεαν τα νερά των χειμάρων από τις γειτονικές πλαγιές του Ολύμπου. Το κακό είναι ότι οι χείμαροι στην πορεία τους δεν κουβαλάνε μόνο νερό αλλά τμηματικά κατεβάζουν μαζί τους σε χαμηλότερα σημεία και κομμάτια του ίδιου του βουνου. Μικρές ή και μεγαλύτερες πέτρες και χώματα σταδιακά έφταναν στη λεκάνη και χρόνο με το χρόνο σχημάτισαν ένα στρώμα αρκετών μέτρων πάχους καθιστώντας τη λίμνη σχετικά αβαθή. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η λίμνη είχε ημερομηνία λήξης. Κάποια στιγμή οι φερτές ύλες θα γέμιζαν ως επάνω την ορεινή λεκάνη και τα νερά θα έβρισκαν διέξοδο προς τον κάμπο.

Τι έχει αλλάξει σήμερα; Τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία ώστε να ξέρουμε αν και με ποιόν τρόπο έχουν αλλάξει τα μετεωρολογικά δεδομένα της περιοχής. Δεν ξέρουμε αν έχει μεταβληθεί το ύψος ή και η ένταση των βροχοπτώσεων και, κατά συνέπεια, ο όγκος των φερτών υλών που φτάνουν στο οροπέδιο. Δυστυχώς επίσης, αν αποφασισθεί η εκτέλεση του έργου είναι αργά πια να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μετρήσεις τώρα ώστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Αυτό όμως που πρέπει να γίνει πρώτα απ' όλα είναι η μελέτη, σχεδίαση και εκτέλεση εργων συγκράτησης των φερτών υλών στους χειμάρους ώστε να εξασφαλιστεί η παράταση της ζωής της υπό ανασύσταση της λίμνης.

Διάβασα στο ρεπορτάζ ότι συζητήθηκαν δύο σενάρια που έχουν να κάνουν με το ύψος του φράγματος και κατά συνέπεια με την έκταση την οποία θα κατακλυστεί. Λογικά και ευτυχώς επιλέχτηκε το σενάριο που προβλέπει υψηλότερο φράγμα άρα και μεγαλύτερο βάθος. Η μορφολογία του οροπέδιου - όσι γνωρίζουν την περιοχή καταλαβαίνουν τι εννοώ - είναι τέτοια ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι γνωστό. Δεν ξέρω ποιό προβλέπεται να είναι το μέγιστο βάθος της λίμνης. Ένα είναι σίγουρο: τη μεγαλύτερη έκταση θα καταλαμβάνουν νερά μικρού βάθους. Αν στις εκτάσεις που θα απομείνουν καλλιεργήσιμες απαγορευτεί η χρήση χημικών και φυτοφαρμάκων είναι σίγουρο ότι θα αναπτυχθεί ένας πλούσιος ορεινός υγροβιότοπος. Είναι σίγουρο επίσης ότι θα μπορέσουν να αναπτυχθουν ήπιες τουριστικές δραστηριότητες. Δραστηριότητες από εκείνες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν σημαντικά το πενιχρό αγροτικό εισόδημα αλλά θα εμποδίσουν αεριτζήδες να "χεστούν στο ταληρο". Αν όμως δεν ελεγχθούν τώρα οι φερτές ύλες, όσο ΄χαμηλότερο θα είναι το φράγμα τόσο πιό σύντομη θα είναι και η ζωή της λίμνης.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2007

Ο Τζανακούλης ξαναχτυπά

Με ...θύμα αυτή τη φορά το Συμβούλιο της Επικρατείας (!!) και το σύνταγμα (!!!!!). Κατά τον κ. Τζανακούλη αυτά ευθύνονται για το ότι δεν προχωρούν τα μεγάλα έργα. Τώρα, θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Τζανακούλης με τα μεγάλα έργα; Λυπάμαι, θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Λοιπόν, εδήλωσε ο κ. Τζανακούλης - ζηλώσας την δόξα του άλλου τέκνου της Λαρισαϊκής γης και ομόσταυλού του στη ΝΔ κ. Γ. Σουφλιά - ότι θα πρέπει "..να ξεπεραστούν επιτέλους τα συνταγματικά, διότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει να μπαίνει το ΣτΕ εμπόδιο σε τέτοια έργα...".

Μα, να τα καταργήσουμε και το σύνταγμα και το ΣτΕ αφού εμποδίζουν τον Τσελιγκοσερίφη μας. Αφού έχουμε αρχηγό που τα σκέφτεται όλα στην πόλη τι τους θέλουμε τους νόμους και τα δικαστήρια;

Υ.Γ. Τον έχετε παρατηρήσει; Δεν φέρνει στον Ντούτσε ώρες - ώρες; Για ποιον λέω, δεν σας λέω μην φάω και καμιά μήνυση...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Η Δικτατορία των Διδακτόρων

Έχετε παρατηρήσει ότι τελευταία έχουμε "πήξει" στα μεταπτυχιακά και στα διδακτορικά; Έχετε ιδέα με πόση ευκολία "στήνεται" ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στα ημεδαπά Πανεπιστήμια; Αναρωτηθήκατε γιατί οι υποψήφιοι διδάκτορες αυξάνονται γεωμετρικά τα τελευταία χρόνια; Λες και έχουμε εκπτώσεις στη γνώση. Ξεπούλημα τίτλων.

Να εξηγούμαι. Όταν λέω ότι ένα μεταπτυχιακό "στήνεται με ευκολία" δεν εννοώ το ...στοιχηματικό στήσιμο ούτε αναφέρομαι σε ...υλικοτεχνική ευκολία αλλά ευκολία - ήγουν προχειρότητα - τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην υλοποίηση του προγράμματος.

Αν αναζητήσει κανείς το "γιατί" στα παραπάνω, μπορεί να ανιχνεύσει σωρεία απαντήσεων.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η ίδρυση πολλών νέων πανεπιστημίων και σχολών άνοιξε την αγορά εργασίας με αποτέλεσμα να ανέβει η ζήτηση τίτλων με φυσικό επόμενο να ανθίσει και η αντίστοιχη παραγωγή. Με την ίδια λογική της αγοράς, ήταν επόμενο να βρεθούμε στο άλλο άκρο μιας φυσικής ταλάντωσης - στην υπερπροσφορά τίτλων - μέχρι να βρούμε το σημείο ισορροπίας.

Κάποιος άλλος θα προσέθετε ότι η σύνδεση των τίτλων με τον διορισμό στο δημόσιο έκανε πιό πολύπλοκο το σύστημα προσφοράς και ζήτησης και τις εκτροπές από το σημείο ισορροπίας μεγαλύτερες και εντονότερες.

Κάποιος τρίτος θα μπορούσε να συνδέσει το γεγονός με την εισροή κοινοτικών κονδυλίων και στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης και την πρεμούρα μας να τα απορροφήσουμε στα βιαστικά - όπως πάντα - και χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό - επίσης όπως πάντα.

Λογικά και επόμενα, κάποιος τέταρτος θα έβρισκε ως βαθύτερη αιτία την προχειρότητα με την οποία ως λαός αντιμετωπίζουμε τα περισσότερα πράγματα.

Ό,τι κι αν πει κανείς, το γεγονός παραμένει ένα: Γεμίσαμε διδάκτορες αλλά πληρώνουμε το τίμημα της έκπτωσης των γνώσεων. Τα χειρότερα όμως είναι μπροστά μας αν σκεφτεί κανείς ότι θα διδάξουν τους αυριανούς πτυχιούχους μας άνθρωποι οι οποίοι απέκτησαν τίτλους σε περίοδο εκπτώσεων....

Μην αναρωτηθείτε τι σχέση έχουν τα παραπάνω με το περιβάλλον, τη Λάρισα ή τη θεματολογία του παρόντος χώρου διότι έχουν και παραέχουν. Εν καιρώ αυτό θα γίνει κατανοητό..

Τετάρτη 18 Απριλίου 2007

Ο πολιτισμός του τσελιγκοσερίφη της Λάρισας

Σε μια επίπεδη - πολιτιστικά και τοπογραφικά - Λάρισα, δημαρχεύει ο Τσελιγκοσερίφης. Του χάλαγε το ισιάδη ένα μικρό έξαρμα, μια μικρή ανάταση του επιπέδου: Το Εικαστικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης. Αποφάσισε να το ισοπεδώσει. Με τον μόνο τρόπο που γνωρίζει: Το διέλυσε. Αξίζει να διαμαρτυρηθούμε. Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι ευθεία γραμμή είναι μόνο ο θάνατος. Όλοι όσοι πιστεύουμε ότι η όσα προσφέρει η Τέχνη δεν αποτιμώνται σε χρήμα και δεν χωράνε σε ισολογισμούς. Αν ήταν έτσι, δεν θα είχαμε Παρθενώνες.

Σύλλογος Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας.


ΚΑΛΕΣΜΑ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Το Δ.Σ. του Συλλόγου των Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης
Λάρισας καλεί σε Γενική Συνέλευση την Πέμπτη 19 Απριλίου
στο κλαμπ του Μύλου του Παπά στις 8,00 μ.μ. με θέματα:

Α) Ενημέρωση - απολογισμός του Δ.Σ. για τις εξελίξεις στο Ε.Κ.Σ.Τ.Λ.
Β) Συζήτηση - τοποθετήσεις μελών και φορέων για περαιτέρω πορεία
Γ) Εκλογή νέου Δ.Σ.

Καλούμε όλα τα μέλη του Συλλόγου, όλους τους Πολίτες που ενδιαφέρονται για
τον πολιτισμό και τους θεσμούς του στην πόλης μας, όλους τους Καλλιτέχνες
Φορείς και Συλλόγους, να συμμετάσχουν σ' αυτή τη σημαντική συνάντηση -
συνέλευση έτσι ώστε μέσα από έναν γόνιμο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων να
επαναδιαμορφωθούν οι στόχοι και οι δραστηριότητες του Συλλόγου μας αλλά και
του νέου Δ.Σ.
Παρ' όλα τα τελευταία θλιβερά γεγονότα της διάλυσης του νομικού προσώπου του
Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας, από τον Δήμαρχο κο Τζανακούλη,
ο σύλλογος των Φίλων του Εικαστικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Λάρισας
υφίσταται και ανασυντάσσεται πάνω στα νέα δεδομένα.
Θεωρούμε ότι θεσμοί, όπως το Ε.Κ.Σ.Τ.Λ., με διεθνή ορίζοντα και δεκαετή
πορεία και εμπειρία δεν πρέπει να καταργούνται ή να συρρικνώνονται. Αντίθετα
η πολιτεία, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες οφείλουν να τους υποστηρίζουν και
να συμμετέχουν ενεργά στην ενίσχυση και την εξέλιξή τους.


Με εκτίμηση
Για το Δ.Σ. η πρόεδρος
Τζένη Μπαμπαλή

Στείλτε αυτό το μήνυμα σ' όλους τους γνωστούς σας.
Στείλτε μας την συμπαράστασή σας με ένα μήνυμα ή συνυπογράψτε το κείμενο
διαμαρτυρίας με τους εκατοντάδες πολίτες, καταξιωμένους καλλιτέχνες και
σημαντικές προσωπικότητες της χώρας μας στο asteriosx@gmail.com ή στο
jeny.bampali@hotmail.com