Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Χρυσά ΜΑΤ


Διάλογος περί της υπάρξεως και του νοήματος
της ζωής μεταξύ Οργάνου και Πολίτη

Εδώ και χρόνια έχουμε ενδείξεις για σχέσεις αίματος ανάμεσα στις ειδικές μονάδες της αστυνομίας και στην Χρυσή Αυγή. Δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων της Καισαριανής εκεί όπου οι άντρες των ΜΑΤ ψήφιζαν με ειδικούς καταλόγους. Πραγματικά δεν θα ενδιέφερε κανένα η ιδεολογική ταυτότητα ή η πολιτική τοποθέτηση των Ματατζήδων, αν α) δεν επηρέαζε τον τρόπο με τον οποίο ασκούν τη δουλειά τους και β) αν η πολιτική τους τοποθέτηση δεν ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με το έργο το οποίο καλούνται να επιτελέσουν.

Έχοντας αυτό υπόψη, είχα καλέσει δημόσια τον κ. Χρυσοχοϊδη, να βρει και να διαλύσει τον πυρήνα των φασιστών μέσα στην αστυνομία, διαφορετικά είναι σαν να ρισκάρει την ίδια την κοινωνική ειρήνη στο όνομα της επιχειρησιακής ετοιμότητας και ικανότητας των ΜΑΤ.

Οι τελευταίες αποδείξεις για τις επιλεκτικές συγγένειες των ΜΑΤ, ήρθαν απλά να επιβεβαιώσουν αυτό που ήδη ξέραμε. Αφήνουν έκθετους όμως μια σειρά ανθρώπους. Πρώτον, τον κ. Παπουτσή ο οποίος αν και συμπεριφερόμενος ως επερωτών αντιπολιτευόμενος βουλευτής πριν μερικούς μήνες είχε δηλώσει ότι υπάρχουν θύλακες ακραίων στοιχείων στην αστυνομία, προκαλώντας τη μήνι των συνδικαλιστών των σωμάτων ασφαλείας (χα!), δεν φαίνεται να έκανε τίποτα γι’ αυτό. Ο κ. Παπουτσής οφείλει να παραιτηθεί και επειδή δεν κατάφερε να δικαιολογήσει τον τίτλο του  αλλά και γιατί όσο παραμένει υπουργός, η ανικανότητά του παύει να είναι ατομική αλλά γίνεται κυβερνητική. Ελπίζω να θυμάται ο κ. Παπουτσής ότι η κυβέρνηση έχει και κάποιον επικεφαλή και η ευθύνη, αν δεν την αναλάβει αυτός, θα μεταφερθεί εξ ολοκλήρου στον πρωθυπουργό.

Άλλος έκθετος είναι ο εκπρόσωπος της αστυνομίας ο οποίος βιάστηκε να δικαιώσει τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση της υπόθαλψης των ταραξιών που εμφανίζονται ως συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ. Εκτός αν μέσα σε λίγες ώρες ολοκληρώθηκε η ΕΔΕ. Αν όντως έτσι έγινε, τότε θα πρέπει η ΑΛΑΣ να δώσει μαθήματα ταχύτατης διεκπεραίωσης υποθέσεων σε όλον τον κόσμο. Να υπενθυμίσω στον κ. Κοκκαλάκη ότι όλοι οι μπαχαλάκηδες έχουν και μια άλλη ιδιότητα. Μπορεί να είναι φοιτητές, γιατροί, εργάτες, οδοκαθαριστές, υπάλληλοι του Υπουργείου ΠΡΟΠΟ. Η άλλη τους ιδιότητα, η κοσμική, δεν τους αθωώνει. Να του υπενθυμίζω επίσης ότι δεν πείθει κανέναν η άποψη ότι μέσα στο χαμό τα ΜΑΤ που συνήθως δεν ρωτούν, απλά επεμβαίνουν, κατάλαβαν ότι αυτός ο κουκουλοφόρος είναι αθώος και ο άλλος όχι. Εκτός αν γνωρίζονταν από πριν! Να πω τέλος ότι κανέναν πολίτη που ήταν εν δυνάμει θύμα επίθεσης δεν είδα να τον προστατεύουν, μεταφέροντας τον στο χώρο τους. Συνήθως τους σέρνουν, ενίοτε από τα μαλλιά, στις κλούβες.

Από τα παραπάνω βγαίνει μια ακόμη διαπίστωση και τεκμηριώνεται ένα ακόμη αίτημα: Δεν μπορεί τις ΕΔΕ να διεξάγουν μόνοι οι επικεφαλής των διμοιριών των ΜΑΤ μαζί με κάποιους αστυνομικούς. Χάνεται, προφανώς, το τεκμήριο της αντικειμενικότητας! Νομίζω ότι είναι απαραίτητη η παρουσία 2 δικαστικών λειτουργών σε κάθε ΕΔΕ που αφορά τόσο σημαντικά θέματα.

Τέλος, κατανοώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι αντικειμενικός ειδικά όταν εμπλέκεσαι συναισθηματικά σε ένα γεγονός. Ας είμαστε όμως όλοι περισσότερο προσεκτικοί όταν αναμεταδίδουμε «ειδήσεις» ή σχολιάζουμε γεγονότα. Την συγκεκριμένη παραίνεση την απευθύνω και στον εαυτό μου. 

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Ας μιλήσουμε για Δημοκρατία


Το 2005, ο Κώστας Κονδύλης μου τηλεφώνησε ενθουσιασμένος. «Έλα ρε, ανακάλυψα μια πρωτοποριακή πολιτική πρακτική. Συμμετοχικός προϋπολογισμός και εφαρμόζεται ήδη σε Δήμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης!». Αυτός ήταν ο Κώστας. Άνθρωπος με Πολιτικό ένστικτο. Από τη γενιά που κατά τα λεγόμενα μερικών ανιστόρητων κατάστρεψε την Ελλάδα. Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας.
Συμμετοχικός προϋπολογισμός. Είναι ίσως ένα πραγματικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Αν το επιδιωκόμενο είναι η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός φαίνεται να είναι το όχημα που μπορεί να μας πάει εκεί.
Καμιά συμμετοχική διαδικασία δεν μπορεί να εφαρμοσθεί προφανώς σε κλίμακα κράτους για πρακτικούς και μόνο λόγους. Σε ένα Δήμο όμως και μάλιστα σε κάθε Καλλικρατικό Δήμο της Ελλάδας, ο θεσμός της σύνταξης Συμμετοχικού προϋπολογισμού μπορεί να βρει την ιδανική του εφαρμογή.
Παρωδίες συμμετοχικού προϋπολογισμού έχουν δοκιμαστεί πολλές φορές, όπως η ηλεκτρονική υποβολή προτάσεων σχετικών με τον προϋπολογισμό ή η έγγραφη αποστολή προτάσεων από συλλόγους ή προσωπικότητες. Τέτοιες πρακτικές μάλλον γελοιοποιούν την έννοια και την ουσία της έννοιας και απομακρύνουν τους πολίτες από την πολιτική. Ας δούμε όμως τι είναι και πως θα μπορούσε να εφαρμοσθεί ο συμμετοχικός προϋπολογισμός με ένα παράδειγμα:
Έστω ένας Δήμος, ας πούμε 50.000 κατοίκων που έχει 10 γειτονιές. Ας υποθέσουμε ότι σε κεντρικό δημοτικό επίπεδο έχει αποφασισθεί ότι για π.χ. τεχνικά έργα ή συντήρηση υποδομών θα  διατεθεί 1.000.000 €.  Η κατανομή, για λόγους ευκολίας, υποθέτουμε ότι γίνεται ισομερώς, έτσι στην Χ γειτονιά φτάνουν 100.000 € που πρέπει να διαχειριστεί.  Τα χρήματα αυτά ανήκουν στη γειτονιά και αυτή είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για τη διαχείρισή τους. Προσοχή όμως. Το ποσό μπορεί να διατεθεί αποκλειστικά και μόνο για τον σκοπό για τον οποίο εκταμιεύθηκε. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για προσλήψεις, για πολιτισμό, για αναψυχή παρά μόνο για τεχνικά έργα και συντήρηση υποδομών. Έτσι, η γειτονιά, συζητά, διαφωνεί, ξανασυζητά, ρωτά αρμόδιους ή επαίοντες, συγκεντρώνει στοιχεία και τελικά αποφασίζει ότι με τις 100.000 αυτές θα επισκευάσει τις παιδικές χαρές, θα «θεραπεύσει» τις λακούβες, θα καθαρίσει τα πρανή των δρόμων και θα εγκαταστήσει σύστημα αυτόματης άρδευσης στη νησίδα ενός δρόμου. Η απόφαση, φτάνει στις υπηρεσίες του Δήμου οι οποίες αναλαμβάνουν την υλοποίησή τους. Η γειτονιά ενημερώνεται σε τακτά διαστήματα για την πορεία υλοποίησης, παρακολουθεί και ελέγχει την ποιότητα του έργου έχοντας το δικαίωμα να παρέμβει όχι στον εργολάβο αλλά στις υπηρεσίες του Δήμου. Καμιά απόφαση της γειτονιάς, εφόσον λήφθηκε νομότυπα δεν μπορεί να ανατραπεί εκ των υστέρων παρά μόνο αν υπάρχει νομικό ή κανονιστικό πρόβλημα ή εάν αυτή καθ’ εαυτή η απόφαση δεν είναι τεχνικά υλοποιήσιμη. Χρήματα μπορούν να μεταφερθούν από έτος σε έτος μόνο αν η πορεία υλοποίησης του έργου το επιβάλει. Σε περίπτωση που από μια γειτονιά δεν αποφασισθεί η διάθεση των χρημάτων που της αναλογούν μέσα στην προθεσμία, τα χρήματα αυτά επιστρέφουν στην κεντρική διοίκηση του Δήμου ο οποίος ενημερώνει την πόλη για την αποτυχία απορρόφησης του προϋπολογισμού από τη συγκεκριμένη γειτονιά.
Η διαδικασία της απόφασης κατανομής του ποσού που αναλογεί στη Χ γειτονιά είναι μια συνεχώς διαμορφούμενη ζωντανή διαδικασία και εξαρτάται από τις πολιτισμικές, χωροταξικές, κοινωνικές ή άλλες ιδιαιτερότητες της κάθε γειτονιάς. Θα μπορούσε για παράδειγμα κάποια ομάδα πολιτών (ένας σύλλογος ή ακόμα και το ΚΑΠΗ) να προετοιμάζει τις λαϊκές συνελεύσεις, καταγράφοντας και ταξινομώντας  τα προς επίλυση ζητήματα ή μεταφέροντας από και προς τη συνέλευση προτάσεις και απόψεις πολιτών ή οργανωμένων φορέων. Σκοπός είναι οι συζητήσεις να είναι ουσιαστικές και γόνιμες, να υπάρχει χρονοδιάγραμμα και υποστήριξη της προσπάθειας από τον Δήμο. Τα τεχνικά ή πρακτικά προβλήματα που θα προκύπτουν, θα γίνεται προσπάθεια να επιλύονται εκ των ενόντων. Για το σκοπό αυτό, σε κάθε συνέλευση παρίσταται τεχνικός σύμβουλος – αντιπρόσωπος του Δήμου ο οποίος μπορεί να μεταφέρει γνώσεις και εμπειρία από γειτονιά σε γειτονιά.
Υπάρχουν δαπάνες που μπορεί να περνάνε μέσα από διαδικασίες συμμετοχικού προϋπολογισμού και άλλες για οι οποίες  είναι πρακτικά και ουσιαστικά αδύνατο. Το ζητούμενο είναι η όλη διαδικασία να οδηγεί σε συμμετοχή των πολιτών και να μην χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι συμμετοχής και στην ουσία τελικής κοροϊδίας.
Τον θεσμό του συμμετοχικού προϋπολογισμού πρότεινα το 2006 στον συνδυασμό του Γιάννη Σάπκα με σκοπό να τον συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του. Πέρα από έναν – δύο υποψήφιους συμβούλους (λέγε με Φάνη και Δημήτρη) οι υπόλοιποι δεν πιστεύω καν να με άκουσαν. Αναφέρθηκε όμως σε αυτόν άλλος υποψήφιος δήμαρχος, ο Αποστόλης ο Καλογιάννης. Το περίεργο είναι ότι από τους τόσους Δημάρχους που εκλέχθηκαν ανά την Ελλάδα με τη σημαία οποιουδήποτε κόμματος, δεν βρέθηκε ένας να στηρίξει μια έστω πειραματική ουσιαστική εφαρμογή ενός τέτοιου συμμετοχικού θεσμού. Έχω μάλιστα την υποψία ότι κανείς θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει την πιλοτική εφαρμογή μέσα από Ευρωπαϊκά Προγράμματα χωρίς να είμαι βέβαιος. Τώρα όμως σχεδόν όλοι οι Δήμαρχοι κόπτονται για την άμεση δημοκρατία και τον λαό. 

Links για μελέτη:

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Η τρομοκρατία της αλήθειας


Τι μας φέρνει το μεσοπρόθεσμο:

Ανεργία από 20 έως 25%. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία και η σχέση των ανέργων επί του συνόλου του δυνητικά οικονομικά ενεργού πληθυσμού θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις

Καταβαράθρωση της αγοραστικής δύναμης λόγω εσωτερικής υποτίμησης έως και 50 %. Τι σημαίνει αυτό; Μείωση μισθών, αύξηση έμμεσων φόρων, εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους. Οι μισθοί και οι αμοιβές μας δηλαδή θα επαρκούν για την κάλυψη μέρους των αναγκών μας και μόνο. Αυτό σημαίνει ότι οι «ανάγκες» επαναπροσδιορίζονται προς τα κάτω με «κόψιμο» των «περιττών». Κοινωνικές εκρήξεις.

Οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν πλησιάζοντας σχεδόν στην πλήρη απελευθέρωση. Το κοινωνικό κράτος περιορίζεται στα ελάχιστα.

Οι αριθμοί όσων κινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή της εξαθλίωσης αυξάνονται ραγδαία.


Τι μας φέρνει η χρεοκοπία και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα:

Ανεργία  30% και προς τα επάνω. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική ανεργία και η σχέση των ανέργων επί του συνόλου του δυνητικά οικονομικά ενεργού πληθυσμού θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις

Καταβαράθρωση της αγοραστικής δύναμης λόγω υποτίμησης και πληθωρισμού που μπορεί να κινηθεί σε αστρονομικά ύψη. Τι σημαίνει αυτό; Άφθονο χρήμα χωρίς πρακτική αξία, καλό μόνο για τη σόμπα. Ανυπαρξία αγοράς, ελλείψεις βασικών αγαθών, δελτίο σε τρόφιμα, κοινωνικές εκρήξεις, λεηλασίες καταστημάτων. 

Εργασιακές σχέσεις δεν υπάρχουν καθώς πρακτικά δεν λειτουργεί αγορά εργασίας. Το κοινωνικό κράτος περιορίζεται στα ελάχιστα.

Οι αριθμοί όσων κινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή της εξαθλίωσης αγγίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού 

Σε αυτούς τους τομείς, σχεδόν ισοπαλία... διαλέξτε αποχρώσεις του μαύρου

Επικαιρότητα: καλύτερη κι από τη φαντασία



Εκλογές

Ένα μήνα πριν, ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να κινηθεί πολιτικά προκηρύσσοντας εκλογές. Προτίμησε να μην το κάνει. Στο ενδιάμεσο της πορείας από τότε μέχρι σήμερα σύρθηκε σε αποφάσεις που έχουν άρωμα κομματικής και όχι πολιτικής λογικής. Δυστυχώς, πολλοί στο κυβερνόν κόμμα φαίνεται να ταυτίζουν ακόμα το κομματικό με το εθνικό συμφέρον. Ένα μήνα μετά την πρότασή μου, ο ατμός που συσσωρεύεται κάτω από το καπάκι γίνεται όλο και περισσότερος και η ζέστη κάτω από το καζάνι, δυναμώνει ανεξέλεγκτα και επικίνδυνα. Από εδώ και πέρα έχω αρχίζει να φοβάμαι για την πορεία των εξελίξεων.

Πονάει το μεσοπρόθεσμο παλληκάρια;

«Πάρα πολύ» είναι η μοναδική απάντηση. Αφάνταστα πολύ. Η επιβολή όμως εσωτερικής υποτίμησης μεγαλύτερης του 40% που αρχικά θεωρούσα ως πιθανή, περνά μέσα από αποφάσεις και μέτρα σαν κι αυτά. Βέβαια, είναι πεποίθησή μου ότι αν είχαμε εφαρμόσει σωστά και με προσήλωση τα όσα προβλεπόταν στο Μνημόνιο Ι και αν είχαμε προωθήσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, σήμερα δεν θα χρειαζόταν τόσο αυστηρά μέτρα. Δυστυχώς όμως, το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του έχει κάποια όρια τα οποία είναι δύσκολο να ξεπεράσει. Για όσους αναρωτιούνται αν θα πάρουμε την 5η δόση έχω να πω ότι με τον ίδιο τρόπο θα μας βγαίνει η ψυχή για κάθε δόση που θα παίρνουμε όσο παραμένουμε εξαρτημένοι σε τέτοιο βαθμό από τους δανειστές μας. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι έχουν βρεθεί στην ανάγκη να αναζητήσουν τη δόση τους. Επιμένω όμως μονότονα: Όσο δεν προβαίνει η κυβέρνηση με ταχύτητα σε εκείνες τις αλλαγές που θα καθιστούν δυνατές τις εφαρμογές στοχευμένων πολιτικών και παρεμβάσεων, θα είναι αναγκασμένη – και αυτή και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση -  και νέα και οριζόντια και άδικα μέτρα να παίρνει.  Βέβαια μη σας κοροϊδεύουν ότι δεν υπάρχει άλλη πορεία. Πάντα υπάρχουν εναλλακτικές. Δεν αρκεί όμως να μας δείχνουν το πόσο κακή είναι η συγκεκριμένη ώστε να την εγκαταλείψουμε. Πρέπει να μας πουν τι μας περιμένει στη νέα μας διαδρομή, αν αποφασίσουμε ότι αυτή δεν γίνεται αποδεκτή και ακολουθήσουμε άλλη. Θεωρώ μέγιστη κοροϊδία και απάτη σε επίπεδο παπατζη την άποψη «ας γκρεμίσουμε αυτή και βλέπουμε». Διότι εσείς μπορεί να βλέπετε, εμείς όμως θα βιώσουμε αυτό που εσείς βλέπετε αλλά δεν μας λέτε.

Πάγκαλος

Λένε μερικοί ότι λέει αλήθειες. Λένε ότι είναι παρεξηγημένος. Λένε ότι δικαιούται να λέει ότι θέλει διότι είναι Ο Πάγκαλος. Θα τους πω το εξής. Μια οικογένεια φίλων είχε ένα παππού ο οποίος έλεγε πάντα τη γνώμη του και ήταν αλήθεια. Όταν ο γιος του φίλου μου χρειάστηκε να φέρει το καινούργιο του αφεντικό στο σπίτι, ο παππούς ήταν στην κορφή του τραπεζιού διότι στου φίλου μου τιμούν τα ιστορικά οικογενειακά στελέχη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δείπνου – το οποίο εξελίχθηκε σε τραγωδία – ο παππούς έκλανε, έφτυνε και έλεγε όλα όσα δεν έπρεπε να ακούσει ο καλεσμένος: από σχόλια για το περουκίνι του μέχρι το ότι όταν σκύβει στο πιάτο θυμίζει μοσχάρι στο παχνί. Θέλω να πω, ας τον κλείσουν κάπου τον Θεόδωρο, δεν ειν’ κακό… Στην ουσία τώρα, ναι έχει δίκιο. Θα βγουν τανκς αλλά θα έχουν προηγηθεί οι πολιτοφυλακές που θα οργώνουν τις ικανές να αυτοσυντηρηθούν γειτονιές για να προστατεύσουν το μπακάλικο από τις πλιατσικολογικές επιθέσεις των πεινασμένων. 

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Ο ακκισμός της Αριστεράς


Είναι απογοητευτική η εικόνα. Απογοητευτική. Κοινωνικά διανύουμε μια εκρηκτική περίοδο που πολιτικά μοιάζει να είναι εντελώς στείρα. Να με συγχωρούν οι αγανακτισμένοι, αλλά ο στενός πυρήνας της υποτιθέμενης πολιτικοποίησης της «πλατείας» είναι οικτρή μειοψηφία που μάλλον σύρεται από τα πλήθη που συρρέουν παρά τα καθοδηγεί. Παραβλέπω το γεγονός της μονομερούς ιδεολογικής και πολιτικής προσέγγισης των πραγμάτων γιατί αυτό μάλλον αποτελεί μομφή για όσους δεν είναι στην πλατεία παρά γι’ αυτούς που βρίσκονται εκεί.
Πολιτικά εντελώς στείρα εποχή, καθώς τον ρυθμό δεν τον δίνουν οι συζητήσεις αλλά τα συνθήματα. Τη γραμμή δεν την περνά η λογική αλλά τα συναισθήματα. Γι’ αυτό υπερτερεί το «ούστ» και η μούντζα. Γι’ αυτό βασιλεύει ο λαϊκισμός και η δημαγωγία του συνθήματος.
Τα πλήθη προσέλκυε πάντα η διονυσιακή εκρηκτικότητα της αρένας παρά η βασανιστική για το μυαλό αίθουσα ενός θεάτρου ή το αμφιθέατρο ενός Πανεπιστημίου. Την δόξα δε κέρδιζε η αρένα σε περιόδους σκοτεινές που είτε προηγούνταν είτε ακολουθούσαν μια κοινωνική κατάρρευση. Η αρένα, το γνωρίζουν όλοι, δεν νοιάζεται ούτε αναζητά δικαιοσύνη. Αυτό που την θρέφει είναι το «αίμα» και όχι η προέλευσή του. Την δυναμική της αρένας τη γνωρίζουν όλοι και πολλοί πολιτικοί έχουν επιχειρήσει πολλές φορές στο παρελθόν να αλιεύσουν δύναμη στα θολά νερά της. Αν και η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ολοκληρωτισμό και ανελευθερία γεννά η αρένα, φαίνεται ότι αυτό δεν αποθαρρύνει διάφορους να σουλατσάρουν αμέριμνοι ανάμεσα στον όχλο, να ακκίζονται και να βαυκαλίζονται ότι τα λόγια τους έχουν απήχηση στο λαό. Δεν συνειδητοποιούν άραγε ότι αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι αποδεκτή γίνεται η παρουσία τους στην αρένα και όχι οι ιδέες τους; Είναι σαν να νομίζει κάποιος ποιητής ότι η αποδοχή της παρουσίας του στο γήπεδο από τους οπαδούς μιας ομάδας είναι αναγνώριση ή (χειρότερα) κατανόηση του έργου του. Δεν περίμενα πραγματικά τέτοιο βαθμό ηλιθιότητας από ιστορικούς ηγέτες της Αριστεράς.

Δεν έχω εμπειρία ή δεν έχω πληροφορηθεί για παρόμοια μαζική σύγχυση. Δεν περίμενα, το παραδέχομαι, από ένα λαό που επαίρεται ότι είναι ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης, να άγεται και να φέρεται από ανόητους ή επικίνδυνους ή φαρσέρ  που πολλές φορές διοργανώνουν γεγονότα για πλάκα.

Στριμόκωλα* τα πράματα


Εικόνα από την εποχή της μεγάλης
κρίσης του 1929 στις ΗΠΑ

Δεν νομίζετε ότι έχουμε αναλωθεί επί μήνες για το τι θα πρέπει και πώς να κάνουμε ως χώρα αναφορικά με την οικονομική κρίση; Δεν νομίζετε ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να χτίζουμε μύθους και να συζητήσουμε για αλήθειες;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς πλέον που αμφισβητεί την ύπαρξη της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν επίσης να αμφισβητηθούν οι συνέπειές της. Μπορεί λοιπόν να ευχόμαστε ή να απαιτούμε να μην πληρώσουμε εμείς (ο καθένας ας βάλει όποια ομάδα νομίζει στο «εμείς») την κρίση (τους , μας, σας – διαλέξτε ό,τι θέλετε), το βέβαιο είναι ότι θα πληρωθεί. Ανεξάρτητα από το είδος και τον τρόπο πληρωμής, θα υπάρξουν συνέπειες οι οποίες θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας. Δεν θα ήθελα να ανοίξω συζήτηση  σχετική με τη διάρκεια ή την ένταση της επίδρασης της κρίσης στις  – αν και έχω άποψη – θα πω απλά την βεβαιότητα ότι η επίδραση θα είναι ασφαλώς αρνητική. Θα πω επίσης ότι στην ουσία κανείς μας ακόμη δεν βίωσε πραγματικά τις συνέπειες και ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Το επόμενο, άγνωστης διάρκειας, χρονικό διάστημα και σαν συνέπεια της προσπάθειας αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης, αναμένεται να αυξηθεί δραματικά η ανεργία, να μειωθεί επίσης δραματικά και το ονομαστικό εισόδημα όσων έχουν δουλειά αλλά και η αγοραστική δύναμη του εισοδήματός τους. Το κοινωνικό κράτος ή το κράτος πρόνοιας θα ξηλωθεί, μεγάλες ομάδες του πληθυσμού θα οδηγηθούν κυριολεκτικά στην εξαθλίωση.  Οι διαχωριστικές γραμμές κοινωνικής διαστρωμάτωσης θα είναι εμφανείς και θα εμφανιστούν ακόμα και ανάμεσα σε ομάδες της ίδιας τάξης. Στην χειρότερη εκδοχή αυτής της πραγματικότητας η πείνα θα συνοδεύσει την φτώχεια που μέχρι σήμερα είτε ακούγαμε γι’ αυτή είτε την προσπερνάγαμε όταν, σπάνια, τη συναντούσαμε σε κάποια απάνεμη γωνιά ή σε ένα φανάρι. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό της επερχόμενης κατάστασης θα είναι η απότομη έλευσή της και η ραγδαία εξέλιξή της
Επαναλαμβάνω και αυτό είναι πέρα από κάθε συζήτηση ότι αυτή η κατάσταση που περιγράφω θα υπάρξει σε κάθε περίπτωση, άσχετα από το ποιος κυβερνά τη χώρα ή ποια εξέλιξη θα έχουν τα ανοιχτά θέματα της πολιτικής επικαιρότητας. Αυτό το οποίο διακυβεύεται από τις πολιτικές επιλογές είναι η ένταση και η διάρκεια των συνεπειών της κρίσης και ασφαλώς η επόμενη μέρα, όποτε κι αν αυτή έρθει.
Λυπάμαι που χαλάω το Σαββατοκύριακο ορισμένων αλλά επιτέλους θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κατάματα και να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν κακομαθημένοι και ανώριμοι έφηβοι. Έχουμε υποχρέωση να κάνουμε τουλάχιστον αυτό για τα παιδιά μας αφού στα υπόλοιπα τα κάναμε μαντάρα.

Υ.Γ. Κάποιοι με ρωτούν πως μπορώ να είμαι αισιόδοξος μέσα σε αυτό τον κυκεώνα. Για δύο λόγους: Πρώτο γιατί έχω παιδιά σε παραγωγικές ηλικίες και ΥΠΟΧΡΕΟΥΜΑΙ να είμαι αισιόδοξος και δεύτερο επειδή προβλέπω μικρή ένταση του φαινομένου και καλή προοπτική μετά την έξοδο εάν τηρηθούν ορισμένες προϋποθέσεις.

*στριμόκωλα = υπερβολικά δύσκολα, καθόλου άνετα

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Μια φέτα λεμόνι στο κάθε μάγουλο


Ο Γκρινιάρης

                Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία. Διάβαζα στην αρχή με έκπληξη και αργότερα χαμογελώντας ειρωνικά την μόνιμη «αγανάκτηση» κάποιων εναντίον των δημοσιογράφων που απεργούσαν στις μεγάλες πανεργατικές – πανελλαδικές απεργίες. Γιατί; Επειδή δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τα «εκτεταμένα επεισόδια», για τις επιθέσεις των ΜΑΤ, για την «μεγαλειώδη συγκέντρωση». Βέβαια, ποτέ στην ουσία δεν μας έλειψε η ενημέρωση γιατί όλοι ξέρουν τα πάντα γύρω από τις επιθέσεις των ΜΑΤ και τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Είδηση θα ήταν η μη ύπαρξη μιας εκ των δύο αυτών σταθερών. Οι κατηγορίες όμως κατά των αλητών τε και ρουφιάνων παρέμεναν σε ισχύ. Κατηγορίες που εκτοξεύονταν συνήθως από συναδέλφους των αλητών – ρουφιάνων. Όμως αν κάποιος κάλυπτε τα γεγονότα σπάζοντας την απεργία, το πιθανότερο θα ήταν να τον ξαναβρίσουν οι ίδιοι συνάδελφοί του γιατί είναι απεργοσπάστης. Η «λογική» όλης αυτής της σκέψης είναι ότι υπάρχει κάποιο «κέντρο» το οποίο κατευθύνει τα πάντα, ώστε να κρατά τον λαό απληροφόρητο και να κοιμίζει συνειδήσεις.
                Την ίδια «λογική» συνάντησα σήμερα όταν διάβασα ότι η χρονική στιγμή των αποκαλύψεων γύρω από το ποδόσφαιρο επελέγη με σκοπό να τραβήξει την κοινή γνώμη από τα «πραγματικά προβλήματα» και να τον οδηγήσει στα μικρά και ανούσια. Μα, αν ο λαός τόσο εύκολα αποπροσανατολίζεται, δεν είναι θεμιτό και πιθανό να πω εγώ ότι η πλειοψηφία όσων ξεροσταλιάζουν στο Σύνταγμα είναι επειδή κάποιος τους παραπλάνησε λέγοντάς τους ότι σύντομα θα περάσει κάποιος και θα μοιράσει ευρά με τη σέσουλα;
                Διαχρονική «λογική»: Οι συλλήψεις της αντιτρομοκρατικής αποπροσανατολίζουν, οι συλλήψεις παραγόντων αποπροσανατολίζουν, οι δημοσιογράφοι απεργούν για να μη μάθουμε για τη συγκέντρωση και τα λεωφορεία για να μην πάμε στη συγκέντρωση. Είναι πιο λογική η εικόνα του αστυνομικού που μελετά το απεργιακό δελτίο ή το επαναστατικό θερμόμετρο πριν αποφασίσει να συλλάβει κάποιον.
                Μετά από τέτοιες σκέψεις αποφαίνομαι ότι η μιζέρια είναι γραμμένη στο DNA κάποιων ανθρώπων. Αυτή η μόνιμη γκρίνια, το στραβομουτσούνιασμα, η ξινίλα λες κι έχει δυό φέτες λεμόνι στο μάγουλο ο άλλος, αυτό, ναι. Μόνιμο όμως! Όλα τους πειράζουν, όλα τους φταίνε, όλοι ασχολούνται μαζί τους και όλοι τους κυνηγούν. Κι αν τους πεις κάτι, ψάλλουν το ίδιο τροπάρι που ξεκινά με το κλασικό «ξέρεις ποιος ειμαι εγώ ρε;» και καταλήγει σε μια απαρίθμηση των ηρωϊκών πράξεων με ταυτόχρονη κατάθεση του επαναστατικού βιογραφικού. 

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Παράνοια


Edvard Munch Angst

Να χρεοκοπήσουμε, λένε, και να επιστρέψουμε στη δραχμή για να σωθούμε από τους εχθρούς μας. Την ίδια στιγμή κατηγορούν τον Παπανδρέου ότι στοιχημάτισε υπέρ της χρεωκοπίας της χώρας. Ταυτόχρονα τον κατηγορούν ότι καταδικάζει τη χώρα σε βαθιά ύφεση επειδή προσπαθεί να αποφύγει την χρεοκοπία Υπέρ της οποίας όμως στοιχημάτισε. Ταυτόχρονα στηλιτεύουν τους οίκους αξιολόγησης που «σπρώχνουν» την Ελλάδα προς την χρεοκοπία μειώνοντας την αξιοπιστία της. Αυτούς τους ίδιους οίκους αξιολόγησης που έχουν δεσμούς αίματος με τα οικονομικά και πολιτικά Μ.Μ.Ε που κατηγορούν την Ελληνική Κυβέρνηση επειδή δεν χρεοκοπεί τη χώρα για να σωθεί ο λαός. Κι ενώ αναμασούν τα όσα γράφουν οι Financial Times, που προωθούν τη χρεοκοπία μας και στηρίζουν τους κακούς οίκους αξιολόγησης, βρίζουν τους Γερμανούς που δεν θέλουν να χρεοκοπήσουμε αλλά δεν κάνουν κάτι υπέρ αυτού παρά μόνο μας μαλώνουν επειδή εμείς δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.

Για όλα φταίει, λένε, η λέσχη Bildeberg  η οποία θέλει να χρεοκοπήσουμε. Θέλει δηλαδή το ίδιο που θέλουν και αυτοί που λένε ότι για όλα φταίει η Bildeberg αλλά δεν το θέλει η Μέρκελ και αυτό είναι κακό γιατί δεν μπορεί να μην είναι κακό ακόμα κι αν δεν μοιάζει σαν τέτοιο. Να χρεοκοπήσουμε, λένε αλλά να μην χάσουμε ούτε μισθούς ούτε ανέσεις. Γιατί έχουμε πετρέλαια και ορυκτό πλούτο. Γι’ αυτό άλλωστε γίνονται όλα, για να μας πάρουν τον ορυκτό μας πλούτο κοψοχρονιάς. Βέβαια, εμείς οι ίδιοι που κατηγορούμε τους άλλους ότι θέλουν να μας πάρουν τον πλούτο μας, αρνούμαστε τη λειτουργία μεταλλίων χρυσού και πολεμάμε τα μεταλλεία βωξίτη ή νικελίου. Δεν ζητάμε βελτίωση των συνθηκών εξόρυξης, δεν βάζουμε όρους: Δεν τα αφήνουμε να λειτουργήσουν ολωσδιόλου. Ξερά.

Κατηγορούμε τους Ευρωπαίους που δεν μας στήριξαν εγκαίρως με οικονομική βοήθεια, τους κατηγορούμε και επειδή σκέφτονται να μας δώσουν κι άλλη βοήθεια. Τους κατηγορούμε επειδή ζητούν εγγυήσεις για τα λεφτά που μας δίνουν, τους κατηγορούμε επίσης επειδή στο παρελθόν μας τα έδιναν χωρίς εγγυήσεις. Δεν θέλουμε λέμε τα λεφτά τους αλλά όταν λένε ότι δεν μας δίνουν λεφτά, τους βρίζουμε εγωπαθείς, αλαζόνες και ιμπεριαλιστές.

Τα χάπια μου!

Άλλοι θέλουν να μην χρεοκοπήσουμε αλλά να βγούμε απ’ την ευρωζώνη, άλλοι να χρεοκοπήσουμε και να βγούμε απ’ την ευρωζώνη, τρίτοι να χρεοκοπήσουμε, να βγούμε απ’ την ευρωζώνη και ν’ αλλάξουμε Ήπειρο, να πάμε σαν χώρα στον Ισημερινό της Αμερικής. Μερικοί, να χρεοκοπήσουμε και να μείνουμε στο ευρώ. Όλοι πάντως θέλουν να μην αλλάξει σε τίποτα η δική τους ζωή.  Κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει ότι το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή τους δεν θα είναι η ίδια. Ποτέ πιά.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Η πολιτική λύση πιο κοντά από ποτέ


Summer - Stamatis Papdimos

Πιο κοντά από κάθε άλλη φορά είναι η πολιτική λύση για τη σύνθετη κρίση της Ελλάδας. Η Ευρώπη ξεπερνώντας τις οργανωτικές της αδυναμίες φτάνει εκεί που πολλοί πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είχε βρεθεί από την πρώτη στιγμή: στην αποφασιστική και καίρια ενίσχυση της Ελλάδας. Άλλοι πάλι λένε ότι τα όσα έχουν μεσολαβήσει τους τελευταίους είκοσι μήνες διαμόρφωσαν έτσι το ούτως ή άλλως δυναμικό οικονομικό περιβάλλον, ώστε να θεωρείται σήμερα φυσική εξέλιξη αυτό που τότε ήταν αδιανόητο. Κανείς βέβαια δεν γνωρίζει πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν η Ελλάδα έδειχνε μεγαλύτερη ωριμότητα στη λήψη μέτρων στην κατεύθυνση λιγότερου κράτους, αποτελεσματικότερης διοίκησης, μηδενικής διαφθοράς, ανταγωνιστικότερης οικονομίας και δημοσιονομικής εγκράτειας.

Μπορεί τεχνοκρατικά η χρεωκοπία να φάνταζε μονόδρομος, αλλά ευτυχώς για εμάς, τις αποφάσεις τις παίρνουν πολιτικοί και οι πολιτικοί δεν επιθυμούν ανεξέλεγκτες κρίσεις στην ευρωζώνη. Ευτυχώς επίσης κανείς δεν επιθυμεί κοινωνικές αναταραχές στην αυλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό σημαίνει ότι τα περισσότερα think tanks της Ευρώπης αναζητούν λύση που να ικανοποιεί όλα τα μέρη και να καταπραϋνει τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Το παράδειγμα της πώλησης Ηλιακής Ηλεκτρικής Ενέργειας είναι προς αυτή την κατεύθυνση, αρκεί να γίνει κατανοητό ότι μερικές πωλήσεις είναι εξαγωγές και όχι «εκχωρήσεις». Μερικοί από εμάς έχουμε δώσει μάχη ώστε να γίνουν αποδεκτές άλλου είδους εγγυήσεις από τους εταίρους μας προκειμένου να εκταμιευθούν οι όποιες βοήθειες.

Δεν φοβάμαι τον Ελληνικό λαό. Κατανοώ την αντίδρασή του στη βίαιη ούτως ή άλλως κατεδάφιση της πραγματικότητας και της ζωής του. Την αβεβαιότητα για το μέλλον, την εργασιακή ανασφάλεια, τις οικονομικές δυσχέρειες τις βιώνω και εγώ. Είμαι όμως βέβαιος ότι τη στιγμή που θα του τεθεί το ερώτημα θα δώσει την σωστή απάντηση.

Πιστεύω επίσης ότι το πολιτικό σύστημα θα ωριμάσει μαζί με τον λαό και θα αναγκαστεί να αλλάξει. Σε δεδομένη στιγμή και σταδιακά θα αλλάξει και το πολιτικό προσωπικό. Δεν γνωρίζω ποια κόμματα και με τι συσχετισμούς θα υπάρχουν σε ένα ή δύο χρόνια από σήμερα είμαι όμως σχεδόν βέβαιος ότι σε μερικά χρόνια οι οικονομολόγοι θα μιλούν για το «ελληνικό θαύμα». Γιατί αυτή η χώρα μπορεί να παλεύει στα όρια της εξαφάνισης αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να κινηθεί στην πρωτοπορία. Γιατί οι Έλληνες μπορούμε να κάνουμε θαύματα αν το πιστέψουμε.

Πλέον δεν φοβάμαι και όσους εκτός Ελλάδας έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν οικονομικά παιχνίδια σε βάρος μας και σε βάρος της ευρωζώνης και δεν τους φοβάμαι γιατί το παιχνίδι τους το επέτρεψε η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης καθώς η Ελλάδα είναι αδύναμη μπροστά στα μεγέθη των παιχτών που πόνταραν στο χαμό της. Από τη στιγμή που πλέον η Ευρώπη δείχνει να αποκτά βηματισμό, οι κερδοσκόποι θα εξαφανιστούν και θα σπεύσουν να αναζητήσουν κέρδη από τα κέρδη μας.

Ας ελπίσουμε μόνο να έχουμε την ωριμότητα να βγούμε εντελώς διαφορετικοί από την συγκεκριμένη κρίση και -  δεν θα κουραστώ να το λέω – θα κάνουμε τα πάντα ώστε ποτέ ξανά να μην βρεθούμε στην ίδια θέση.  

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Προς Υπουργόν Επιστολή 3η. Νόμοι και άλλα


Ο πολιτικός του μέλλοντος μεγαλώνει στο Σύνταγμα

Υπουργέ μου
Επανέρχομαι να σε σκοτίσω λίγο κι ανακεφαλαιώνω:
Φτιάξαμε λοιπόν τον υπηρεσιακό μηχανισμό που είνπολαι ικανός να κινήσει τις αποφάσεις σας σε όλα τα διοικητικά επίπεδα, με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Έτσι, είμαστε σχετικά βέβαιοι ότι οι αποφάσεις σας θα γίνονται πράξη το  συντομότερο δυνατό.
Καταφέραμε επίσης να μειώσουμε σε πιεσμένη εθελοντική βάση τις δαπάνες στο Υπουργείο σας. Αν δεν σας αρκεί η μείωση, ρίξτε μια ματιά στα εκτός έδρας των υπαλλήλων σας (αν έχουν τέτοια). Κάτι θα περικόψετε κι από εκεί. Αν και πάλι δεν φτάνει, κάντε οριζόντια περικοπή δαπανών στο ύψος του υπολοίπου, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Αυτό που θα πρέπει να περάσει σαν άποψη σε όλους όσους βρίσκονται κοντά σας, γύρω σας και σε θέσεις κλειδιά του υπουργείου σας, υπουργέ μου, είναι ότι την εμπειρία τους να την ξεχάσουν. Τα πάντα πλέον πρέπει να τα βλέπουν όλοι με διαφορετικό μάτι. Δεν υπάρχει σάλιο και πρέπει να το νοιώσουν. Όλες οι κινήσεις τους πρέπει να έχουν στόχο τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης με τις ελάχιστες δυνατές δαπάνες. Οι πολιτικές που θα σχεδιάζουν πρέπει να στοχεύουν στη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος και στην αιματηρή μείωση δαπανών. Η ημερίδα ενημέρωσης του τύπου σχετικά με την εξέλιξη της τάδε δράσης – για να καταλάβεις – δεν υπάρχει λόγος να γίνει στο Intercontinental. Μπορεί να γίνει στα Φιλιατρά και οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί παρατρεχάμενοι, μπορεί να μαζεύουν ελιές στα διαλείμματα της ενημέρωσης (ελπίζω να καταλαβαίνεις το πνεύμα μου). Το πάν είναι να μπορέσεις να κινητοποιήσεις τον κόσμο. Θέλει δουλειά και δεν τόχεις, αλλά αν το ξεκινήσεις μπορεί σε έναν χρόνο να τα καταφέρεις. Μη σε στεναχωρεί η πλατεία, μη σε πτοούν τα γιαούρτια. Τη θυμάσαι την παροιμία «τα λένε της πεθεράς για να τα’ ακούει η νύφη»; Είναι βέβαιο ότι σε έξι μήνες η πλειοψηφία των ανθρώπων που σήμερα μουτζώνουν θα τρέξουν να βοηθήσουν, άκου με που στο λέω. Κι όταν θα έρθουν, θα έχουν ένα σωρό ιδέες φρεσκότατες και δημιουργικές.
Εσύ, στο μεταξύ, φρόντισε για τη θεσμική θωράκιση της νέας πραγματικότητας. Εισηγήσου σοβαρά νομοσχέδια. Φτιάξε θεσμικά πλαίσια απλά και άμεσα εφαρμόσιμα. Μην ξαναγίνεις «ρόμπα» με νομοσχέδια που δεν πρόκειται να εφαρμοσθούν. Τι, δεν το ξέρεις; Υπάρχουν νομοσχέδια που δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ. Για παράδειγμα, δύο φορές ψηφίσαμε νομοσχέδια για τη διαχείριση των νερών, μια φορά το 1998 και μετά το 2003. Του 98 δεν εφαρμόσθηκε ποτέ ούτε ένα άρθρο του. Του 2003 το βασανίζουμε και αν αναγκαστούμε να το εφαρμόσουμε, θα το κάνουμε λόγω ΕΕ. Μακριά λοιπόν από τέτοια νομοσχέδια. Εμείς θέλουμε άμεσα εφαρμόσιμα και με απλές διαδικασίες.  Απλές! Η τομή στη νομοθεσία είναι η υιοθέτηση της απλότητας και της υπευθυνότητας μιας υπηρεσίας. Να ξέρω ότι για τη λακούβα στο δρόμο υπεύθυνη είναι η τάδε υπηρεσία και να μη μπορεί αυτή να πετάξει το μπαλάκι αλλού. Γι’ αυτό, λιγότερα νομοσχέδια αλλά πιο αποτελεσματικά είναι η λύση. Ξέρεις πως το κάνεις αυτό; Όλοι ξέρουν αλλά τους «τρέχει» η επικαιρότητα και η εκλογική τους περιφέρεια. Τα νομοσχέδια γίνονται για να ισχύουν παντού και σε βάθος χρόνου. Να είναι γενικά δίκαια και να προσφέρουν ένα περιβάλλον σταθερότητας σε όλους. Δεν γίνονται για να λύνουν ένα συγκεκριμένο πρόβλημα μιας περιοχής. Η πολιτική πνοής δεν είναι διαχείριση κρίσεων, δεν είναι πυρόσβεση, δεν είναι επίλυση προβλημάτων μεμονωμένων κοινωνικών ομάδων.
Κάνε εσύ αυτά και άσε άλλους να σου μαζέψουν ψηφαλάκια. Να είσαι σίγουρος ότι μπορούν και χωρίς ρουσφέτια. Κι εκεί μυαλό και πρωτότυπες ιδέες χρειάζονται. Όπως και η αντιμετώπιση της κρίσης…
Την καλησπέρα μου και καλό κουράγιο… 

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Κουκουλόπουλος για λιγνίτες Ελασσόνας


Λιγνιτψρυχειο

Άκουγα τον νέο Υπουργό επί των Εσωτερικών σε συνέντευξή του σε τηλεοπτικό σταθμό και η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα. Δεν ξέρω αν ο κ. Κουκουλόπουλος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη την υπουργοποίησή του αλλά νομίζω ότι γνωρίζει πως διέβει τα εσκαμμένα με τις δηλώσεις του.
Δήλωσε ο κ. Κουκουλόπουλος ότι η χώρα πρέπει να προωθήσει την εκμετάλλευση από ιδιώτες των λιγνιτικών της αποθεμάτων, υποδεικνύοντας μάλιστα το κοίτασμα της Ελασσόνας ως χαρακτηριστικό προς εκμετάλλευση κοίτασμα. Έκανε επίσης μια σαφέστατη τοποθέτηση υπέρ της πυρόλυσης των αστικών απορριμμάτων. Και τις δύο αυτές απόψεις του τις στήριξε, λέγοντας ότι πλέον υπάρχουν οι τεχνολογίες που εξασφαλίζουν τις μικρότερες δυνατές επιβαρύνσεις προς το περιβάλλον, αν δεν τις μηδενίζουν.
Με δύο τρόπους μπορεί να «διαβάσει» κανείς τις δηλώσεις και ας εξετάσουμε και τους δύο.
1.       Ο κ. Κουκουλόπουλος δεν είναι πια ένας απλός βουλευτής αλλά υπουργός της κυβέρνησης. Επιπλέον δεν έχει παρά λίγες ημέρες που ανέλαβε καθήκοντα. Είναι προφανές ότι δεν πρόλαβε να ενημερωθεί για τα του οίκου του, παρ’ όλ’ αυτά εκφράζει δημόσια άποψη για θέματα άλλου υπουργείου. Εντάξει, να πω ότι στο ζήτημα των αστικών απορριμμάτων είναι συναρμόδιος κατά κάποιο τρόπο, αλλά σε ζητήματα ενεργειακής πολιτικής; Δεν τίθεται ζήτημα γνώσεων ή πληροφόρησης αλλά λειτουργίας της κυβέρνησης. Γνωρίζει πολύ καλά ο μκ. Κουκουλόπουλος ότι ο καθένας πια θα χρησιμοποιεί μια δήλωση ενός υπουργού για να επιχειρηματολογεί υπέρ της υιοθέτησης μιας λύσης, άσχετα αν αυτή έχει υιοθετηθεί από την κυβέρνηση. Γνωρίζει επίσης ότι φέρνει σε δύσκολη θέση τον αρμόδιο Υπουργό Περιβάλλοντος. Αρκετοί είναι βέβαια αυτοί που λένε ότι οι δηλώσεις του κ. Κουκουλόπουλου, τον υπουργό ΠΕΚΑ είχαν ως στόχο. Μην ξεχνάτε ότι αν αποφασίσει να πολιτευτεί ξανά ο κ. Παπακωνσταντίνου, στην Κοζάνη θα είναι υποψήφιος ομού μετά του κ. Κουκουλόπουλου
2.       Ο κ. Κουκουλόπουλος και λόγω επαγγέλματος (είναι Χημικός Μηχανικός) και λόγω επαγγελματικής σταδιοδρομίας (υπήρξε υπάλληλος της ΔΕΗ) γνωρίζει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων το ερώτημα στο οποία καλείται να απαντήσει ένα υπουργείο περιβάλλοντος πριν αποφασίσει για το αν ένα έργο θα υλοποιηθεί δεν είναι αν μπορεί να γίνει αλλά τι επιπτώσεις υπάρχουν από την κατασκευή και λειτουργία του και αν αυτές μπορούν να μετριασθούν ή να εξαλειφθούν. Οπότε, κύριε Κουκουλόπουλε, μπορεί να είναι δυνατή η κατασκευή μιας λιγνιτικής θερμοηλεκτρικής μονάδας χαμηλών εκπομπών και πολύ μικρών επιπτώσεων στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον, τι συμβαίνει όμως όταν μια τέτοια επέμβαση μπορεί να αλλάξει άρδην προς το αρνητικό την ποιότητα  και την ποσότητα των υπόγειων υδάτων σε μια υδατικά ελλειμματική περιοχή; Με απλά λόγια, θα κάνατε μονάδα σε μια περιοχή που θεωρείται ο τροφοδότης των υπόγειων νερών όλης της ανατολικής θεσσαλικής πεδιάδας;
Κύριε Κουκουλόπουλε, παρακαλείσθε να μην δείχνετε ότι λειτουργείται σαν πλασιέ επιχειρηματικών συμφερόντων ούτε σαν πολιτικάντης που επιδιώκει να κερδίσει πόντους απέναντι σε εσωκομματικούς του αντιπάλους. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την προσέλκυση επενδύσεων σε χαλεπούς καιρούς. Έχω όμως πρόβλημα με κακούς πολιτικούς. Προκλητικά κακους.   

Ένας ακόμη τραμπούκος


Πότμος: ένας ακόμη τραμπούκος

«Αν ήμουν στη Λάρισα, δε θα ήμουν απλώς με «σφυρίχτρες» έξω από τη συνεδρίαση των ΠΑΣΟΚων, αλλά θα τους πλάκωνα στις φάπες όπου τυχόν εμφανίζονταν.»
Τρομάζει ο βίαιος φανατισμός της παραπάνω δήλωσης. Μιας δήλωσης που ακολούθησε δικό μου δημοσίευμα – οργισμένης αντίδρασης στην επίθεση μερικών δεκάδων «αγανακτισμένων» σε κομματική συνέλευση του ΠΑΣΟΚ.
Ποιος είναι ο συντάκτης της παραπάνω δήλωσης; Άγνωστο. Ανώνυμος. Μπορεί ελεύθερα να απειλεί χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν. Η ανωνυμία του μάλιστα προστατεύεται από τους νόμους της δημοκρατίας την οποία ο ίδιος λοιδορεί. Ένας ανώνυμος με το ψευδώνυμο Πότμος και με ομώνυμο ιστολόγιο.
Ο συντάκτης της παραπάνω δήλωσης δεν μένει εκεί. Προχωρά, ως καλός μαθητής του Γκέμπελς ακόμα περισσότερο. Στο κείμενό μου, εκφράζοντας την αγωνία μου για μια πιθανή τραγική κλιμάκωση των προκλήσεων που θα προέκυπτε από θερμόαιμους ως απάντηση της επίθεσης των αγανακτισμένων, έγραφα: «Στην κατήφορό τους αυτό δεν διστάζουν να ρισκάρουν συγκρούσεις ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες πολιτών την εξέλιξη των οποίων κανείς δεν μπορεί (ή δεν θέλει καν) να προβλέψει. Αλήθεια, ποιος θα συγκρατήσει αύριο εκατό θερμόαιμους Πασοκτσήδες από το να πάνε στην συνέλευση των αγανακτισμένων της Λάρισας και να την κάνουν λαμπόγυαλο;»
Ξέρετε πως μετέφρασε την παραπάνω εκδήλωση αγωνίας το ανθρωποειδές με την κουκούλα; Ως απειλή! «Η κάστα σκυλιών της εξουσίας που λέγονται ΠΑΣΟΚοι και ΝΔτες (ένα και το αυτό, αδιαίρετοι και ομοούσιοι) δεν είναι παρά ένας φασιστικός κομματικός ψηφοστρατός. Πλην όμως, στον πραγματικό κόσμο, είναι τόσο αισχρή μειοψηφία που, όχι 100, ούτε 10 δε μπορούν να μαζέψουν, ώστε να απειλούν και μάλιστα με τη δική σου θρασύτητα, οποιαδήποτε συγκέντρωση.» γράφει το ανεκδιήγητο φασιστάκι.
Δεν θα ανέφερα τίποτα από τα παραπάνω αν δεν γνώριζα μερικά πράγματα για τον αλήτη που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Πότμος. Αυτό που έχω να πω είναι ότι η ανεκτικότητα όχι της πολιτείας αλλά μερίδας πολιτών απέναντι σε αλήτες σαν τον παραπάνω οδηγεί με ασφάλεια στην αποθράσυνση τους.  

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Επώδυνες αλήθειες


Edvard Munch - Death in Sickroom

Το 1985 ο Κώστας Σημίτης, ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας προσπάθησε να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα λιτότητας και διόρθωσης κάποιων δημοσιονομικών ανωμαλιών. Το κατάφερε μέχρι το 1987 και μάλιστα με σημαντικά αποτελέσματα. Υπό το βάρος όμως της λαϊκής δυσαρέσκειας, ο Ανδρέας Παπανδρέου τον αντικατέστησε με τον Δημήτρη Τσοβόλα με την εντολή να ξαναμοιράσει όλα όσα με κόπο κατάφερε να συμμαζέψει ο προηγούμενος. Την ίδια τύχη είχαν όλοι οι υπουργοί ανεξάρτητα από ποια κυβέρνηση προέρχονταν που προσπάθησαν να συμμαζέψουν έστω και στο ελάχιστο την οικονομία του τόπου.
Θα μπορούσαν άραγε οι κυβερνήσεις να επιμείνουν στις πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής παρά την συνήθως καθολική αντίδραση του λαού; Θα ήταν νόθευση της δημοκρατίας εάν επέμεναν στην πολιτική τους, αγνοώντας τις αντιδράσεις αυτές;  Η όποια απάντηση κρίνεται και αξιολογείται μέσα στην πραγματικότητα και το χρόνο που τίθεται το ερώτημα. Στην ευδαιμονία του τέλους του προηγούμενου αιώνα, για παράδειγμα, η πολιτική του Σημίτη το 1985 ή του Μάνου το 1992 θα έμοιαζε ως εξωπραγματική και σαφώς αντιλαϊκή. Στην μελαγχολία του 2011 όμως οι επιλογές Σημίτη, Μάνου ή οι προτάσεις της επιτροπής Σπράου ή του Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό, μοιάζουν οι σωστές επιλογές που δεν ακολουθήθηκαν.
Είναι εύκολη η κριτική εκ του αποτελέσματος. Εύκολη και ανέξοδη. Μπορεί κανείς να λέει ό,τι θέλει και κάθε φορά να φαίνεται ως σωστός. Το δύσκολο είναι να αποφασίζει το πρακτέο. Ακόμα περισσότερο, να πρέπει να το υλοποιήσει.
Σήμερα, η ελληνική κοινωνία βιώνει μια πρωτοφανή για τον παρόντα ιστορικό χρόνο κρίση. Κρίση πολύπλευρη που αγγίζει την κοινωνία, το πολιτικό σύστημα και την οικονομία. Η κάθε έκφανση της κρίσης επηρεάζεται και επηρεάζει τις άλλες σε τέτοιο βαθμό που, τελικά, είναι πολύ δύσκολο κανείς να τοποθετήσει στη σωστή χρονική σειρά την κάθε μια ή να περιγράψει την πορεία τους και πως η μια τροφοδοτούσε την άλλη ή ανατροφοδοτούσε τον εαυτό της. Οι συνέπειες της κρίσης, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε, θα είναι τραγικές. Τραγικές. Θα σημαδέψουν για πολλά χρόνια μέχρι το κόκκαλο την κοινωνία και θα καθορίσουν τα πάντα τις επόμενες δεκαετίες: την πολιτική, τον πολιτισμό, την καλλιτεχνική και λογοτεχνική δημιουργία, την παιδεία, την κοινωνία, τις κοινωνικές δομές και σχέσεις. Όλα θα ανατραπούν βίαια και θα επανακαθορισθούν με βάση τα καινούργια δεδομένα που θα αναπτυχθούν στις καινούργιες σταθερές, στα νέα σημεία όπου θα ισορροπήσει η κοινωνία. Ο πρώτος που έτρεξε να πιάσει θέση στον «βατήρα» των εξελίξεων είναι ο λαϊκισμός. Δεν είναι ούτε παράξενο ούτε πρωτόγνωρο. Μάλλον φυσιολογικό είναι. Όπως φυσιολογικό θεωρώ ότι είναι, τελικά, μετά από πολλές και έντονες διαδρομές του ιστορικού εκκρεμούς, αυτό να καταλήξει σε ένα νέο «κέντρο». Η ευχή είναι οι διαδρομές στα άκρα να μην είναι επώδυνες για τον λαό και τις ελευθερίες του.
Πάντα, πολύ περισσότερο στις παρούσες συνθήκες, οι πρέπουσες πολιτικές είναι αντιδημοφιλείς. Σήμερα όμως είναι επιτακτική ανάγκη να ακολουθηθούν. Ο πολιτικός που θα θυσιάσει το προσωπικό ή το κομματικό του μέλλον, σήμερα θα δικαιωθεί ιστορικά αύριο. Ποιος είναι αρκετά αλτρουιστής, αρκετά πατριώτης να το κάνει; Θα το διαπιστώσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα

Προς Υπουργόν Επιστολή 2η


Λεφτά υπάρχουν           .

Επανέρχομαι, κύριε Υπουργέ μου, τώρα που έχετε συνειδητοποιήσει πού δεχτήκατε να πάτε (και πότε βεβαίως – βεβαίως) και σας λέω να μην ανησυχείτε, εδώ είμαι εγώ να σας βοηθήσω.
Αφού, το λοιπό, έχετε αλλάξει δύο, τρείς, πέντε, δέκα  - όσους χρειασθεί τέλος πάντων – ανθρώπους κλειδιά, απαραίτητους για να γίνονται τα σούρτα – φέρτα των αποφάσεων σας γρήγορα, όπως τα είπαμε στο πρώτο γράμμα, καιρός να περάσουμε στην ουσία.
Υπουργέ μου
Σήμερα κιόλας, βρείτε και μελετήστε τα οικονομικά στοιχεία του υπουργείου σας. Πόσα εισπράττετε, πόσα ξοδεύετε, που περίπου πάνε αυτά. Αφού έχετε μια εικόνα, φωνάξτε τους επικεφαλής των διευθύνσεων και ζητήστε τους μέσα σε είκοσι μέρες το πολύ να σας έχουν φέρει συγκεκριμένη πρόταση μείωσης των δαπανών της διεύθυνσής τους. Πείτε τους ότι αν δεν το κάνουν αυτοί, θα προβείτε εσείς σε οριζόντιο κούρεμα. Δώστε τους επίσης μια πυξίδα, μια λογική, έναν δρόμο: οι περικοπές θα γίνουν ούτως ή άλλως και σε συγκεκριμένο ύψος. Δεν είναι επειδή είστε τσιγκούνης εκ πεποιθήσεως αλλά τα πράγματα ειναι δύσκολα. Πείτε τους ότι τους δίνετε μια ευκαιρία. Η ευκαιρία που έχουν οι υπηρεσιακοί παράγοντες είναι να εξορθολογίσουν τις περικοπές, να κάνουν τις κατάλληλες επιλογές γιατί αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι, πόσο και από πού πρέπει να κοπεί . Να επιλέξουν δηλαδή ποιες δαπάνες πρέπει σε ποιό ύψος και από που να μειώσουν. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Εάν εγώ είμαι διευθυντής και έχω έξι τμήματα, μπορεί να είναι λογικότερο να κλείσω δύο, χωρίς να επηρεάσω την λειτουργικότητα της υπηρεσίας μου παρά να κάνω μια γενική μείωση σε όλα τα τμήματα.
Αυτό, υπουργέ μου, έπρεπε να το έχετε κάνει εδώ και είκοσι μήνες, αλλά ακόμα και τώρα δεν είναι αργά, Είναι μια αρχή.  Κάντε το ανεξάρτητα από το τι θα κάνει ο Βαγγέλης, ο Φίλιππος κι ο Παντελής.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Προς Υπουργόν Επιστολή 1η


Η φυλακή                .

Υπουργέ μου
Μετά από 20 μήνες στην κυβέρνηση (τουλάχιστον, διότι αν είσαι ο Μιλτιάδης, τόχτισες το μαγαζί απ’ τα θεμέλια) πρέπει έχει καταστεί σαφές σε όλους σας ότι καμιά απόφαση είτε μικρή είτε πρωτοπόρα και ρηξικέλευθη δεν μπορεί να εφαρμοσθεί εάν δεν υπάρχει εκείνος ο μηχανισμός που θα σχεδιάσει και θα δρομολογήσει την υλοποίησή της. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη κρέμεστε από την δυνατότητα των υπηρεσιών σας να παράγουν έργο και την όρεξη των γραφειοκρατών και συνδικαλιστών σας να προωθήσουν τις αποφάσεις σας.
Σκεφθείτε ότι αυτό θα το αντιμετωπίσετε τουλάχιστον σε 3 διαφορετικά επίπεδα: κεντρικό, περιφερειακό, τοπικό. Δεν αρκεί δηλαδή να φύγει η απόφαση από τον διευθυντή του γραφείου σας. Πρέπει να ταξιδέψει σε κάποια Γενική Διεύθυνση, μετά σε κάποιες κεντρικές διευθύνσεις από εκεί στη Γενική της Περιφέρειας, στις Αντίστοιχες περιφερειακές για να καταλήξει στις τέως Νομαρχιακές και κάποια στιγμή στο γραφείο του χι υπαλλήλου ο οποίος και θα πρέπει να την υλοποιήσει. Αυτός, το πιθανότερο, θα έχει απορίες, θα προσπαθήσει να τις λύσει τηλεφωνικά κάνοντας την διαδρομή του εγγράφου ανάποδα. Μην περιμένετε ταχύτητα, ένα τηλεφώνημα την ημέρα. Ακόμα κι όταν φτάσει στην πηγή οι απορίες του θα είναι περισσότερες, θα στείλει έγγραφο με το οποίο θα ζητά διευκρινήσεις. Το έγγραφο θα φύγει «υπηρεσιακά» που σημαίνει θα περιμένει περίπου ένα μήνα σε πρωτόκολλα και ταχυδρομικά γραφεία ως 3ης προτεραιότητας ακόμα κι αν χαρακτηριστεί «επείγον». Κάποια στιγμή θα φτάσει στην πηγή μαζί με άλλα παρόμοια, θα εξεταστεί, πιθανά θα απαιτηθούν συσκέψεις, πιθανότατα θα ρωτήσουν τους συμβούλους σας, αν όχι εσας τον ίδιο, κάποια στιγμή θα αποσταλεί διευκρινιστική εγκύκλιος η οποία με τον γνωστό τρόπο θα φτάσει «κάτω». Η συνήθης αντίδραση του «κάτω» είναι: «τι λένε μωρέ οι ….. Που νομίζουν ότι βρίσκονται; Στην Ελβετία (που έχει και άμεση δημοκρατία);» και ΔΕΝ θα κάνει τίποτα από όσα του έχουν παραγγελθεί μέχρι να αναγκαστεί με 2η ή και 3η διευκρινιστική ή με κάποιο επείγον έγγραφό που θα αναφέρει καταληκτικές ημερομηνίες. Ή μέχρι να εξαναγκαστεί από κάποιον πιεστικό και στριμμένο πολίτη.
Προέχει λοιπόν η δημιουργία δομών ή ο εξορθολογισμός των υπαρχουσών και η επιλογή εκείνων των υπηρεσιακών παραγόντων που μπορούν και θέλουν να φέρουν σε πέρας το έργο σας και να υλοποιήσουν τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου σας. Αν δεν το φροντίσετε, το πιθανότερο είναι αποφάσεις να παίρνετε και έργο να μη βλέπετε. 

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Η 3η Κυβέρνηση Γ.Α.Π.


Η Ελλάδα βαδίζει σταθερά στο δρόμο που της ετοίμασε το ΠΑΣΟΚ

Η κυβέρνηση που ορκίστηκε πριν λίγο, ίσως είναι από τις λίγες χωρίς περίοδο χάριτος. Αντίθετα, θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να κερδίσει έστω την μηδενική ανοχή. Αφού το πολιτικό προσωπικό δεν κατάφερε να σχηματίσει έστω μια ληξιπρόθεσμη κυβέρνηση, τώρα θα συμπορευτούμε με μια υπερήμερη. Ας είναι.
Ο άνθρωπος, λένε, δεν αλλάζει και έχουν απόλυτο δίκιο. Η μεγάλη αδυναμία του Γ.Α. Παπανδρέου, να προσπαθεί δηλαδή να ισορροπήσει όλες τις αντίρροπες τάσεις στο ΠΑΣΟΚ, εκδηλώθηκε και σ’ αυτή την κυβέρνηση. Φαίνεται ότι όσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα γύρω του, τόσο πιο έντονα εκδηλώνεται η συγκεκριμένη αδυναμία του. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ένα σχήμα στο κρισιμότερο ίσως υπουργείο που εμπεριέχει Βενιζέλο, Σαχινίδη και Οικονόμου; Η συμβίωση Βενιζέλου – Σαχινίδη δεν θα είναι δύσκολη επειδή κατά το μάλλον ή ήττον πρεσβεύουν τα ίδια πράγματα ή κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι ο Παντελής Οικονόμου του οποίου η μέχρι τώρα στάση και άποψη στο ζήτημα των χειρισμών της κρίσης χρέους ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή της κυβέρνησης. Ελπίζει κανείς ότι δεν θα σταθεί εμπόδιο στους όποιους χειρισμούς ή στις όποιες αποφάσεις οι οποίες, άπαντες γνωρίζουν ότι, πρέπει να είναι (και θα είναι) επώδυνες; Αν η κρυφή σκέψη και ο ανομολόγητος στόχος είναι ο εσωκομματικός αφοπλισμός των αριστερόστροφων μελών του κινήματος, λυπάμαι αλλά σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές ακόμα και η υποψία εσωκομματικών επιδιώξεων είναι όχι απλά μεμπτή αλλά επικίνδυνη.
Βέβαια, μπορεί οι στόχοι του ανασχηματισμού να είναι πολύ περισσότερο μυωπικοί από όσο φαίνεται. Αν ο μόνος στόχος είναι η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου, νομίζω ότι πλέον είναι εξασφαλισμένος. Αυτό που τίθεται σε αμφισβήτηση είναι η εφαρμογή του και αυτό είναι που με κάνει να ανησυχώ, διότι όλα θα ήταν διαφορετικά σήμερα αν οι προηγούμενες 2 κυβερνήσεις Γ.Α. Παπανδρέου έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους στην εφαρμογή του Μνημονίου.
Αν ένα κριτήριο επιλογής προσώπων είναι η αποτελεσματικότητα των επιλεγέντων στην  εφαρμογής ενός προγράμματος μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών και επώδυνων μέτρων, ένα άλλο θα έπρεπε να είναι η αίσθηση της αλλαγής, της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού έστω μέσω της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού. Σ’ αυτό το σημείο η 3η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτυγχάνει παταγωδώς. Κανείς έχει την αίσθηση ότι τα τελευταία 30 χρόνια η Ελλάδα αδυνατεί να παράγει στελεχιακό δυναμικό και στηρίζεται στα ίδια πρόσωπα που εναλλάσσονται σε θέσεις. Το μήνυμα που στέλνει ο Γ.Α.Π. στην κοινωνία είναι ότι οι ίδιοι αποτυχημένοι εδώ και δεκαετίες υπουργοί θα προσπαθήσουν να μας βγάλουν τώρα από τον βούρκο στον οποίο μας βούλιαξαν. Προσωπικά δεν συμφωνώ με την συγκεκριμένη άποψη και την βρίσκω ισοπεδωτικά λαϊκίστικη αλλά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια γενικευμένη άρνηση του λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα για την οποία είσαι υπεύθυνος, δεν μπορεί να μην την παίρνεις υπόψη σου.
Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο πρέπει κανείς να αφιερώσει στα μέλη του ΠΑΣΟΚ και ειδικά σε όσους η απειλή απώλειας της πρωθυπουργικής έδρας από τον αρχηγό τους, προκάλεσε έκρηξη πικρόχολων σχολίων εναντίον κυρίως των εσωκομματικών τους αντιπάλων και κάποιων ΜΜΕ. Ειλικρινά, επειδή με πολλές από τις απόψεις που κατά καιρούς εκφράζουν ταυτίζομαι, με ξενίζει αυτή η ανακόλουθη (νομίζω) προς τα πιστεύω τους προσωπολατρία. Αυτή η απώλεια ψυχραιμίας και ισορροπίας με ξενίζει. Λες και αν χαθεί ο Γ.Α. Παπανδρέου από το πολιτικό προσκήνιο, θα χαθούν κι αυτοί μαζί του. Ας μην ανησυχούν. Ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι που θεωρούν ότι η τύχη της χώρας είναι συνυφασμένη με την τύχη του ΠΑΣΟΚ: αν χαθεί το δεύτερο, η πρώτη δεν έχει καμιά τύχη. Κάνουν τραγικό λάθος… (ευτυχώς για τη χώρα)

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Κρίση στο ΠΑΣΟΚ


Σχέσεις Στοργής ....      ...

Πιστεύει κανείς ότι με συναισθηματικούς εκβιασμούς, λυρισμό, διλήμματα και υποσχέσεις μπορούν να πειστούν 155 βουλευτές να στηρίξουν έναν πρωθυπουργό που τουλάχιστον το 20% αυτών έμμεσα αμφισβήτησε μόλις λίγες ώρες πριν; Είτε το πιστεύει είτε όχι, είναι γεγονός.
Οι σημερινές και χθεσινές ενέργειες βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος είχαν μια ιδιαιτερότητα: για πρώτη φορά στράφηκαν ευθέως κατά του ίδιου του πρωθυπουργού και όχι κατά της κυβέρνησης γενικώς και αορίστως, γιατί τέτοια - από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός - δεν υπάρχει. Μπορεί τα αντανακλαστικά κάποιων μηχανισμών να λειτούργησαν άψογα και ταχύτατα αλλά το ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός πλέον είναι στόχος καθώς και η ανυπαρξία συγκεκριμένου προσωποποιημένου εχθρού ο οποίος να κατηγορηθεί και εναντίον του οποίου να συγκεντρωθούν τα πυρά, κάνει τα πράγματα δύσκολα.
Μια ψύχραιμη και προσεκτική ματιά στην αντίδραση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγήσει εύκολα σε συμπεράσματα που βοηθούν στην κατανόηση του θέματος και η κατανόηση μπορεί να είναι χρήσιμη στην αντιμετώπιση του προβλήματος και στις προβλέψεις των εξελίξεων.
Α) Δεν έχουν ούτε κοινό υπόβαθρο ούτε τα ίδια κίνητρα ούτε τις ίδιες επιδιώξεις οι αντιδρώντες βουλευτές. Εκμεταλλεύονται τη συγκυρία και ίσως ο ένας παρακινείται από την αποφασιστικότητα του άλλου, αλλά δεν συναποτελούν μια ομάδα. Αν εξαιρέσουμε τους έχοντες ως μοναδικό κίνητρο την επανεκλογή τους, οι άλλοι μοιράζονται σε κρατιστές, πατριώτες, φιλελεύθερους, ευρωπαϊστές, ισορροπιστές, νεφελωδώς εκσυγχρονιστές, παραδοσιακά αριστερούς, καραμπινάτους λαϊκιστές, προδομένους Γαπικούς και άλλα πολλά.
Β) Δεν υπακούν όλοι σε ένα κοινό κέντρο αποφάσεων και δεν συσκέπτονται όλοι από κοινού πριν κινηθούν. Είναι φανερό ότι κάποιοι επικοινωνούν και «προβληματίζονται» από κοινού χωρίς όμως να αποτελούν οργανωμένη ομάδα – τουλάχιστον όχι ακόμα. Η κοινή πολιτική καταγωγή και πορεία των περισσότερων δεν προδικάζει ούτε βεβαιώνει την εμπλοκή των «πολιτικών των γονέων» στις επιλογές τους. Το ότι, παραδείγματος χάρη, ο συνυποψήφιος και φίλος Έκτορας Νασιώκας αναδείχθηκε επί Σημίτη και στήριξε τον Βενιζέλο δεν σημαίνει αυτόματα ότι πίσω από τις δικές του αποφάσεις κρύβεται ο ένας ή ο άλλος.
Γ) Μια κατηγορία από μόνη της αποτελεί η Βάσω. Αδίστακτη και έμπειρη στα κομματικά, κυβερνητικά και πολιτικά πράγματα είναι ικανή να εκμεταλλευτεί ακόμα και τον κόκκο σκόνης ώστε να πατήσει πάνω του και να αναρριχηθεί στο προσκήνιο. Δεν ξέρω αν μπορεί να σχηματίσει ομάδα γιατί αμφιβάλλω αν μπορεί να βρει περισσότερους από έναν ανθρώπους να της γυρίσουν με εμπιστοσύνη την πλάτη χωρίς να ανατριχιάσουν.
Πως βρέθηκαν άραγε αυτοί οι άνθρωποι στη βουλή; Η απλή απάντηση είναι ότι τους επέλεξε ο λαός. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Προφανώς όχι. Η κομματική ηγεσία επιλέγει ποιους θα δώσει στο λαό προς επιλογή. Αν επί δεκαετίες προσφέρεις στο λαό να επιλέξει 300 φρούτα από ένα καλάθι που έχει πάντα 2900 σάπια και 100 έτσι κι έτσι, δεν μπορείς να τον κατηγορείς ότι διαλέγει τα σάπια. Όταν ο όποιος Παπανδρέου κατανοήσει ότι οι δικές του επιλογές δεν είναι απλά ζήτημα ισορροπιών αλλά ουσίας, τότε θα βιώσουμε πραγματικά μια ποιοτική διαφοροποίηση της πολιτικής. Μέχρι τότε θα μιλάμε για καλαφατίσματα.
Υ.Γ. Μετά την παραίτηση του κ. Έκτορα Νασιώκα, τη θέση του στο κοινοβούλιο καταλαμβάνει η κ. Βάσω Αλεξανδρίδου. Η κ. Αλεξανδρίδου διετέλεσε διορισμένη γενική γραμματέας Περιφέρειας Ιονίων Νήσων. Αναγκάστηκε σε παραίτηση όταν κατηγορήθηκε για κατασπατάληση δημόσιου χρήματος σε αγορές και ταξίδια.  

Διαλύστε το να τελειώνουμε


Τέλος Εποχής ;

Φοβάμαι ότι ξαναζούμε το ίδιο έργο σε επανάληψη για πολλοστή φορά. Δυστυχώς, θα ξαναζήσουμε στιγμές όπου η πολιτική και ο λόγος θα αντικατασταθούν από το συναίσθημα και τις πολώσεις στη βάση ανύπαρκτων διαχωριστικών γραμμών.
Επειδή ποτέ δεν υπήρξα προεδρικός, εκσυγχρονιστής, ΓΑΠικός, Βενιζελικός ή άλλο τι.
Επειδή δεν δέχομαι και δεν ανέχομαι να χρησιμοποιηθώ ξανά ως άλλοθι σε παιχνίδια διαδοχής.
Επειδή σημασία έχουν πρωτίστως οι πολιτικές.
Επειδή τα πρόσωπα έχουν σημασία μόνο εντός των ιδίων ή συγκλινουσών πολιτικών.
Επειδή ουδεμία πολιτική ή ιδεολογική σχέση έχω ή θέλω να έχω με πάρα πολλούς εντός του ΠΑΣΟΚ του οποίου δεν είμαι εδώ και χρόνια μέλος αλλά ψηφοφόρος.
Επειδή ο κύκλος του έκλεισε
Για όλα τα παραπάνω και για ακόμη περισσότερα
Επαναλαμβάνω το αίτημά μου για άμεση προσφυγή στις κάλπες ακόμα και χωρίς τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ
Δηλώνω ότι το μόνο που απομένει στην σοσιαλδημοκρατία είναι η αυτοδιάλυσή της και η εκ των βάθρων  αναδημιουργία της με καθαρότερο ιδεολογικό προσανατολισμό
Εύχομαι μια κυβερνητική συμμαχία ευρωπαϊστών που θα περιλαμβάνει σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και δημοκράτες αριστερούς
Εύχομαι μια κυβέρνηση που θα ελαχιστοποιήσει το κράτος και θα κάνει αποτελεσματικές τις υπηρεσίες του
Μια κυβέρνηση που θα στηρίξει τις συνταγματικές αλλαγές που θα οδηγήσουν σε περισσότερη και ποιοτικότερη δημοκρατία
Μια κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο ώστε το κράτος να έχει συνέχεια άσχετα με τις αλλαγές στην κυβέρνηση
 Μια κυβέρνηση που θα πάρει τις σκληρές αποφάσεις δημοσιονομικής προσαρμογής ώστε να μπορέσει πάνω της να πατήσει η ανάπτυξη
Μια κυβέρνηση που θα πει τη σκληρή αλήθεια και θα πορευθεί με πλήρη διαφάνεια
Μια κυβέρνηση κομμάτων που πιστεύουν στην πράξη στο ακηδεμόνευτο του συνδικαλισμού
Μια κυβέρνηση που θα εγγυηθεί την ανεξαρτησία των εξουσιών και θα οριοθετήσει τα πεδία δράσης των
Μια κυβέρνηση που θα διαχωρίσει το κράτος από την εκκλησία.
Δεν συζητώ για πρόσωπα. Όχι σ’ αυτή την χρονική στιγμή.  Μόνο αν υπάρξουν δεσμεύσεις στο παραπάνω πλαίσιο αρχών, μόνο τότε υπάρχει χώρος για διάλογο.

Ας βγει κάτι καλό


Γ.Α. Παπανδρέου               

Το παρατηρήσατε κι εσείς ή είναι δική μου μόνο η αίσθηση ότι τελευταία υπήρξε μια σημαντική διαφοροποίηση στην ψυχολογία μιας ορισμένης κατηγορίας βουλευτών; Άνθρωποι που υπηρέτησαν το πιο σάπιο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος, πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μοντέλο για την κατασκευή ενός αγάλματος της πολιτικής παρακμής, πατριάρχες του παλαιοκομματισμού και του ρουσφετιού, πολιτικοί της κουμπαριάς και του χτυπήματος στην πλάτη, αριβίστες, οσφυοκάμπτες, γυμνοσάλιαγκες, άρχισαν ξάφνου να ξεμυτίζουν από τα λαγούμια τους και με περισσό θράσος να κανακεύουν τους αγανακτισμένους. Εκεί που έβλεπες τον τρόμο στα μάτια τους όταν άκουγαν τον κόσμο να φωνάζει για λαμόγια και απατεώνες, τώρα, σαν πήρανε χαμπάρι πόσο μομολο είναι το πόπολο, δεν διστάζουν να ξεμυτίζουν και να ζητούν ξεδιάντροπα την επιστροφή της πολιτικής στα προ της κρίσης χαρακώματα. Ποιες αλλαγές και κουραφέξαλα; Να φύγει το μνημόνιο και να κρεμάσουμε τον Παπακωνσταντίνου δήλωσε ο κ. Βρεττός. Έτσι είναι… Σε λίγο θα ζητήσει κι ο Τσοχατζόπουλος από τον Παπανδρέου να φύγει με ελικόπτερο. Αυτόματα θα αποδοθεί λευκός και άσπιλος στην πλατεία (μια είναι η πλατεία) και πιθανώς να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο ανάμεσα στους Αγανακτισμένους.
Αυτές οι παρενέργειες της κρίσης σε πολίτες και πολιτικούς είναι που με ανησυχούν. Που με κάνουν να φοβούμαι ότι τελικά δεν θα συμβεί τίποτα, καμιά τομή, καμιά αλλαγή, κανένα άλμα προς τα εμπρός τέτοιο που να δίνει ελπίδα ότι αυτός ο τόπος θα βρεθεί κάποτε ένα επίπεδο παραπάνω. Γι’ αυτό επιμένω ότι μια εθνική συνεννόηση είναι επιβεβλημένη. Μια συνεννόηση που θα υπερβαίνει τον κομματικό πατριωτισμό ο οποίος ανέθρεψε πολλούς από εμάς, τις προσωπικές εσωκομματικές μας επιλογές που μας σημάδεψαν βαθιά, τις ιδεολογικές μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις που στρέβλωσαν την πολιτική και τις δομές της κοινωνίας. Επιμένω με πάθος.
Το διπλό ναυάγιο προς αυτή την κατεύθυνση οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην απελπιστικά παλαιοκομματική νοοτροπία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θυμίζει έντονα κομματάρχη της δεκαετίας του ’50 παρά σύγχρονο πολιτικό ηγέτη. Είναι πραγματικά κρίμα, στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης μας ιστορίας, η συντηρητική παράταξη να έχει αυτόν τον άνθρωπο για ηγέτη.  
Οι σημερινές εξελίξεις πάντως, πέρα από την επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο Παπανδρέου μπορεί ακόμα να εκπλήσσει με τις αποφάσεις του, ανέδειξε την κενότητα του πολιτικού που τόσο συζητήθηκε τελευταία, του κ. Καρατζαφέρη. Με επιδεξιότητα πρίμα μπαλαρίνας ο πρόεδρος του ΛαΟΣ, από τη στιγμή που υποψιάστηκε ότι μένει έξω από ένα κυβερνητικό σχήμα (τι καημός!), δήλωσε ότι δεν ψηφίζει το μεσσοπρόθεσμο, μισεί το μνημόνιο και αγανακτεί. Επί τέλους γιατί αρχίσαμε να μπερδευόμαστε.
Ας κάνει ό,τι θέλει ο κ. Καρατζαφέρης, δεν μας αφορά όσο δεν υπάρχει περίπτωση να αναλάβει το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής. Μας αφορούν όμως οι αποφάσεις του πρωθυπουργού. Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ακόμα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, όπως είχε δείξει το καλοκαίρι του 2009. Είναι όμως; Ένα πράγμα έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας σχετικά με τον κ. Παπανδρέου. Το έχει παραδεχθεί άλλωστε και ο ίδιος: δεν είναι καλός στο να κρατά ισορροπίες. Ας αδιαφορήσει λοιπόν! Ας κάνει την κυβέρνηση που αυτός θεωρεί ως την καλύτερη  χωρίς να λογαριάζει την εσωκομματική ή την κοινοβουλευτική αριθμητική. Ας διαλέξει ικανούς και αποτελεσματικούς ανθρώπους. Ας καταφύγει σε ολιγομελές και ευέλικτο σχήμα. Τι έχει να χάσει; Τίποτα απολύτως! Όλοι γνωρίζουν ότι η ελπίδα του είναι ο ανασχηματισμός να του προσφέρει εκείνη την αναπήδηση ποσοστού που θα τον διατηρήσει δημοσκοπικά κοντά στον αντίπαλό του. Επισφαλές στοίχημα! Τα κέρδη του όμως από μια ενδεχόμενη επιτυχία θα είναι τεράστια και θα είναι όλα δικά του!
Ας ελπίσουμε ότι αφού δεν επετεύχθη το καλύτερο, μιλώ για μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, ότι θα βγει κάτι καλό υπό τις παρούσες συνθήκες.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Σιωπή


Francisco de Goya The Shootings of May Third 1808
Σιωπώ. Μερικές φορές η σιωπή φωνάζει πιο δυνατά κι από κραυγή. Σιωπώ. Τι να πω;
Τι να πω για την αστυνομία που επέλεξε για μια ακόμη φορά την καταστολή με τον χειρότερο τρόπο μιας καθ’ όλα ειρηνικής διαδήλωσης;
Τι να πω για τους ανιστόρητους που διάλεξαν να διαδηλώσουν υπέρ της δημοκρατίας αποκλείοντας τη Βουλή και τους βουλευτές από το να συζητήσουν;
Τι να πω για τους εγκληματίες που επιτίθενται σε οποιονδήποτε πιστεύει κάτι διαφορετικό από αυτούς;
Τι να πω για όσους φιμώνουν – με γιαούρτια ή γκλόμπ δεν έχει σημασία, σημασία έχει ο στόχος και το αποτέλεσμα – κάθε προσπάθεια άρθρωσης αντίθετου λόγου;
Τι να πω για τους εκπροσώπους μου που δεν πήγαν σήμερα στη Βουλή να την υπερασπιστούν με το σώμα τους;
Τι να πω για όσους χτυπούν δημοσιογράφους, πολιτικούς και αστυνόμους επιλεκτικά και θαρρούν πως υπηρετούν τη δημοκρατία;
Τι να πω σε όσους ανέχονται – αν δεν εκτρέφουν – το φασισμό στις επίλεκτες μονάδες της αστυνομίας;
Τι να πω σε όσους νταβραντισμένοι από τον όγκο του πλήθους θαρρούν ότι μιλούν εκ μέρους του λαού;
Σήμερα ντρέπομαι και σιωπώ. Σήμερα εύχομαι η δημοκρατία να έχει αντιστάσεις γιατί ρίζες σ’ αυτό τον τόπο δεν έχει.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Κλιμάκωση των προκλήσεων


Του ιδίου φυράματος

Σε προγραμματισμένη κομματική συνέλευση της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ στη Λάρισα με ομιλητή το μη κυβερνητικό κομματικό στέλεχος, Κώστα Ασκούνη χτύπησαν σήμερα οι ανεγκέφαλοι αγανακτισμένοι της Λάρισας. Μια ομάδα από περίπου σαράντα άτομα, κυρίως μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με σφυρίχτρες συγκεντρώθηκαν έξω από το ξενοδοχείο όπου είχε ήδη ξεκινήσει η συνέλευση και σφυρίζοντας και χτυπώντας τη τζαμαρία της αίθουσας ρυθμικά προσπάθησαν να διακόψουν ή και να ματαιώσουν τη συνεδρίαση.
Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου φώναξαν την αστυνομία με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένταση. Η προσπάθεια επιβολής μιας ιδιότυπης λογοκρισίας σε κάθε μη αρεστή σε μια κωλοπαρέα άποψη, έχει ξεφύγει από τη γραφικότητα και γίνεται ενοχλητική. 
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου αλλά θα το ξαναπώ: μερικοί ανεγκέφαλοι, δήθεν αριστεροί, δήθεν επαναστάτες κρυπτοφασίστες κάνουν τα πάντα ώστε να οδηγήσουν τα πράγματα στα όρια τους. Στην κατήφορό τους αυτό δεν διστάζουν να ρισκάρουν συγκρούσεις ανάμεσα σε αντίπαλες ομάδες πολιτών την εξέλιξη των οποίων κανέις δεν μπορεί (ή δεν θέλει καν) να προβλέψει. Αλήθεια, ποιος θα συγκρατήσει αύριο εκατό θερμόαιμους Πασοκτσήδες από το να πάνε στην συνέλευση των αγανακτισμένων της Λάρισας και να την κάνουν λαμπόγυαλο;
Καλώ τους ελάχιστους νοήμονες - αν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι - μεταξύ των "αγανακτισμένων" να συμμαζέψουν τα ανέραστα αυνανόπληκτα φασιστάκια τους πριν είναι πραγματικά αργά. 
Υ.Γ. Μη μιλήσει κανείς για προβοκάτσια... Μια σταλιά είναι η Λάρισα και γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα εκεί. Έτσι Νέστορα; 

Πιάσε το κουπί!


Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτησή μου όπου καλούσα τους πολιτικούς να πιάσουν τα κουπιά, φίλη σχολίασε:
 «Όσο για τα κουπιά πως να τα πιάσουμε αφού έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω τους τόσα πολλά "οπίσθιε"; Κουπιά προσπαθώ να δω και κουπιά δε βλέπω Παντελή μου!!»
Καλή μου φίλη, αν και απευθυνόμουν στους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς (κι ας αφήσουμε τα κουραφέξαλα περί ερασιτεχνών) ας δούμε αν και πως θα μπορούσαμε να αρπάξουμε τα κουπιά οι πολίτες.
Καλές οι μαζικές διαμαρτυρίες, καλές οι θεωρητικές αναζητήσεις αλλά καλύτερη η δουλειά και οι πολίτες είναι πολλά που μπορούν να κάνουν αν επαναπροσδιορίσουν μέσα τους τις έννοιες της εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Δεν έχουν περάσει 2 χρόνια όταν στο ιδρυτικό συνέδριο του Δικτύου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων της Θεσσαλίας, εξέχον μέλος των ΜΚΟ, μόνιμο μέλος Διοικητικών Συμβουλίων Περιβαλλοντικών Μη Κερδοσκοπικών Εταιρειών και μόνιμη πολιτευτής της αριστεράς των κινημάτων, δήλωνε με περίσσεια θράσους ότι υπάρχουν εθελοντικές εργατοώρες που πρέπει να αμείβονται.  Έτσι είναι, η επί σειρά ετών εντρύφηση στα κρατικά και ευρωπαϊκά ταμεία έχει οδηγήσει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού σε εντελώς λανθασμένες θεωρήσεις και σε στρεβλώσεις που θα χρειασθούν ατέλειωτες μάχες μέχρι να εκριζωθούν από την συλλογική μας συνείδηση.
Τι μπορούμε να κάνουμε, ως πολίτες ώστε πραγματικά να προσφέρουμε; Πως θα γίνουμε μέρος της λύσης; Αρχικά, να ζητήσω από τους καλοθελητές να αφήσουν την αφ’ υψηλού κριτική και τις διδακτικές υστερίες περί πολιτικής αλλαγής στην άκρη και στη θέση τους. Υπάρχει χώρος και για την πολιτική και για τον εθελοντισμό χωρίς το ένα να μπαίνει εμπόδιο στο άλλο. Ας δούμε λοιπόν μια σειρά Δράσεων Πολιτών:
1.       Μουσεία: μια σειρά αξιολογότατων μουσείων μεγάλων επαρχιακών πόλεων παραμένουν κλειστά επειδή το κράτος αδυνατεί να προσλάβει προσωπικό φύλαξης ή ξενάγησης. Τα τοπικά ΚΑΠΗ, έναντι συμβολικής επιβράβευσης θα μπορούσαν να αναλάβουν και να κρατήσουν ανοιχτά και προσβάσιμα σε επισκέπτες τα Μουσεία αυτά όλο το χρόνο και όλες τις ημέρες. Σε μια τέτοια δράση θα μπορούσαν να συμμετέχουν και άλλοι σύλλογοι, φορείς κ.τ.λ. Δεν χρειάζεται παρά μια ολιγόωρη επιμόρφωση. Μια τέτοια δράση δίνει ζωή στα έτσι κι αλλιώς κλειστά μουσεία, δίνει την αίσθηση της χρησιμότητας σε εκατοντάδες συνταξιούχους, βοηθά στον τουρισμό και μακροπρόθεσμα στην εθνική οικονομία. Δεν είναι ούτε δική μου ούτε πρωτότυπη η ιδέα. Μου την μετέφερε αγαπημένο πρόσωπο μαζί με την αγωνία του για την λειτουργία ενός από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα σε συλλογές μουσεία στον κόσμο: του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που υπολειτουργεί υπό το βάρος της οικονομικής δυσπραγίας και της πολιτικής ανικανότητας. Μια τέτοια δράση, επειδή προσφέρει στην τοπική αγορά θα μπορούσε να γίνει πόλος έλξης χορηγιών. Δεν είναι δα επιβάρυνση ένα σάντουιτς ή το κόστος των εισιτηρίων  για το τοπικό Επιμελητήριο.
2.       Σκουπίδια: σε διαδοχικές μου συναντήσεις με δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους αλλά και πολίτες μου έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι από τους Δήμους ανά την Ελλάδα κοιτούν με απόγνωση το πρόβλημα των σκουπιδιών από τη μια και την αδυναμία τους να επενδύσουν και το παραμικρό στην επίλυσή του. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν πολλά λεφτά στα σκουπίδια. Το θέμα είναι να ψάξεις να τα βρεις. Σε μικρούς οικισμούς, μέχρι 5.000 κατοίκους, ένας δραστήριος περιβαλλοντικός σύλλογος μπορεί να αναλάβει την συγκέντρωση, διαχείριση ακόμα και μεταποίηση μέρους των απορριμμάτων. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ο Δήμος να του παραχωρήσει ένα οικόπεδο συγκέντρωσης των πράσινων αποβλήτων (κλαδέματα, κουρέματα γκαζόν, μέρος οργανικών αποβλήτων από εστιατόρια και ταβέρνες κ.ά) τα οποία με μια απλή αρχική καθοδήγηση θα μπορούσαν να μετατραπούν σε άριστης ποιότητας λίπασμα (κομπόστ) το οποίο ο σύλλογος θα διαθέτει έναντι συμβολικής αμοιβής στους Δημότες ή να πωλεί σε κανονική τιμή αγοράς. Παράλληλα, θα μπορούσε να βρει χώρους προσωρινής αποθήκευσης άλλων ανακυκλωσιμων υλικών. Μια τέτοια δράση θα ενεργοποιούσε πολίτες και θα αφαιρούσε σημαντικό κόστος από τη λειτουργία του Δήμου. Θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μείωση των τελών καθαριότητας ή να αποτελέσει έναυσμα για την συζήτηση εξορθολογισμού των.
3.       Κατανάλωση: η ισορροπίες ανάμεσα στις αγορές και στον πολίτη απαιτούν έναν ρυθμιστή που λείπει από την ελληνική κοινωνία και αυτός δεν είναι άλλος από ένα σωστά δομημένο καταναλωτικό κίνημα. Ένα κίνημα που απαιτεί χαμηλές τιμές και τις επιβάλει, αναζητά και αναδεικνύει την ποιότητα και ενισχύει την εγχώρια παραγωγή. Χωρίς εθνικές κορώνες και ακρότητες που μπορούν να οδηγήσουν σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, με διάλογο και συνεννόηση,  με συνεχή ενημέρωση, με ακτιβιστικές πρωτοβουλίες που πληροφορούν.
4.       Πρωτογενής παραγωγή: δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τα λεμόνια να σαπίζουν στα δέντρα ακόμα κι αν η συλλογή τους είναι ασύμφορη. Γιατί άραγε τα τόσα ΚΕΘΕΑ ανά την Ελλάδα δεν αναλαμβάνουν έναντι συμβολικού τιμήματος την συγκομιδή παραγωγών και την διάθεσή τους σε τοπικές αγορές; Μια τέτοια κίνηση θα εξυπηρετούσε τον θεραπευτικό σκοπό των κοινοτήτων αυτών, θα βοηθούσε στην ένταξη των μαθητών στην κοινωνία, θα μείωνε τις εισαγωγές και θα απέφερε εισοδήματα τόσο στα ΚΕΘΕΑ όσο και στους παραγωγούς.

Τα κουπιά είναι εδώ. Ας τα πιάσουμε αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τη βάρκα. Η υλοποίηση μιας τέτοιας δράσης μπορεί τελικά να αξίζει όσο δέκα πλατείες. Έτσι δεν είναι; 

Σούργελα


Το σουρεάλ και το σούργελο έχουν την ίδια ρίζα;  

Οι ανεμολόγοι της πλατείας Συντάγματος που πρόσφατα ανακάλυψαν την πολιτική, αναζητούν τρόπους να αλλάξουν το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Κατά τον Σεπτέμβρη, που θα ανακαλύψουν τον Μάρξ, θα συζητούν για την πάλη των τάξεων. Στον Αριστοτέλη αναμένεται να φτάσουν τον Δεκέμβρη, οπότε οποιαδήποτε συζήτηση περί λογικής θα αναβληθεί επ’ αόριστον λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών. Έτσι θα εκπληρωθεί και η προφητεία του πατέρα Παϊσιου ο οποίος λέγεται ότι είπε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με αντιπροσωπεία των Ελ, ότι όσοι πατριώται δεν ηττηθούν από τον κάματο και τας καιρικάς συνθήκας, θα καμφθούν υπό ενός αοράτου εχθρού φέροντος το όνομα  Streptococcus pneumoniae. Να σημειωθεί εδώ ότι ο πατέρας Παϊσιος ήτο ένας από τους πρώτους θεωρητικούς των κοινωνικών επιστημών  που μελετήθηκε ενδελεχώς με τη συνδρομή των μαθητών του Αμβροσίου τε και Ανθίμου στην Μια-Είναι-Η-Πλατεία-Συντάγματος.
Εν τω μεταξύ, και ενόσω η βάρκα εξακολουθεί να μπάζει νερά, το πλήρωμα καυγαδίζει:
1.       Για το ποιος φταίει που μπάζει νερά
2.       Για το προς τα που θα πάει η βάρκα αν και όταν σωθεί,
3.       Για το ποιος θα πρέπει να είναι ο νέος καπετάνιος
4.       Για το αν πραγματικά βουλιάζει η βάρκα ή πρόκειται περί οφθαλμαπάτης
4.1.    Για το αν η οφθαλμαπάτη προκαλείται από το θαλασσινό νερό ή τον θαλασσινό αέρα
4.2.    Για το αν η οφθαλμαπάτη βολεύει τη θάλασσα ή τη στεριά
4.3.    Για το αν υπάρχει μαξιλάρι ακριβώς κάτω από τη βάρκα που την κατάλληλη στιγμή θα μας σηκώσει ψηλά.
4.4.    Για το αν υπάρχει πράγματι θάλασσα
4.5.    Για το αν υπάρχει πράγματι βάρκα
4.6.    Για το αν έχουμε βάρκα ή στην πραγματικότητα είμαστε επιβάτες ενός τεράστιου δεξαμενόπλοιου το οποίο μας κρύβουν επιμελώς τα ξένα κέντρα αποφάσεων, οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, τα Νεφελίμ και ο διαιτητής που είναι πάντα πληρωμένος.
5.       Για το αν θέλουμε πραγματικά τη βάρκα.

Κανένας δεν απλώνει το χέρι να αρπάξει έναν κουβά να αδειάσει νερό, κανένας δεν αρπάζει το κουπί να σπρώξει τη βάρκα προς τη στεριά που φαίνεται στον ορίζοντα, κανένας δεν βουτάει το χέρι στο νερό να κωπηλατήσει με τις παλάμες, κανένας δεν πετάει όλα τα βάρη που κουβαλάει μαζί του, που μπορεί κάποτε να του ομόρφυναν τη ζωή, τώρα όμως βυθίζουν τη βάρκα. Αναρωτιέμαι τι είδους κατάρα είναι δεμένη πάνω σ’ αυτή τη βάρκα και στους επιβάτες της ώστε να ζει αυτή την σουρεάλ κατάσταση. Όλοι νοιάζονται για τη βάρκα και κανείς δεν κάνει το παραμικρό να τη σώσει.