Η 3η Κυβέρνηση Γ.Α.Π.

Η Ελλάδα βαδίζει σταθερά στο δρόμο που της ετοίμασε το ΠΑΣΟΚ

Η κυβέρνηση που ορκίστηκε πριν λίγο, ίσως είναι από τις λίγες χωρίς περίοδο χάριτος. Αντίθετα, θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να κερδίσει έστω την μηδενική ανοχή. Αφού το πολιτικό προσωπικό δεν κατάφερε να σχηματίσει έστω μια ληξιπρόθεσμη κυβέρνηση, τώρα θα συμπορευτούμε με μια υπερήμερη. Ας είναι.

Ο άνθρωπος, λένε, δεν αλλάζει και έχουν απόλυτο δίκιο. Η μεγάλη αδυναμία του Γ.Α. Παπανδρέου, να προσπαθεί δηλαδή να ισορροπήσει όλες τις αντίρροπες τάσεις στο ΠΑΣΟΚ, εκδηλώθηκε και σ’ αυτή την κυβέρνηση. Φαίνεται ότι όσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα γύρω του, τόσο πιο έντονα εκδηλώνεται η συγκεκριμένη αδυναμία του. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ένα σχήμα στο κρισιμότερο ίσως υπουργείο που εμπεριέχει Βενιζέλο, Σαχινίδη και Οικονόμου; Η συμβίωση Βενιζέλου – Σαχινίδη δεν θα είναι δύσκολη επειδή κατά το μάλλον ή ήττον πρεσβεύουν τα ίδια πράγματα ή κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι ο Παντελής Οικονόμου του οποίου η μέχρι τώρα στάση και άποψη στο ζήτημα των χειρισμών της κρίσης χρέους ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή της κυβέρνησης. Ελπίζει κανείς ότι δεν θα σταθεί εμπόδιο στους όποιους χειρισμούς ή στις όποιες αποφάσεις οι οποίες, άπαντες γνωρίζουν ότι, πρέπει να είναι (και θα είναι) επώδυνες; Αν η κρυφή σκέψη και ο ανομολόγητος στόχος είναι ο εσωκομματικός αφοπλισμός των αριστερόστροφων μελών του κινήματος, λυπάμαι αλλά σε κρίσιμες για τη χώρα στιγμές ακόμα και η υποψία εσωκομματικών επιδιώξεων είναι όχι απλά μεμπτή αλλά επικίνδυνη.

Βέβαια, μπορεί οι στόχοι του ανασχηματισμού να είναι πολύ περισσότερο μυωπικοί από όσο φαίνεται. Αν ο μόνος στόχος είναι η υπερψήφιση του μεσοπρόθεσμου, νομίζω ότι πλέον είναι εξασφαλισμένος. Αυτό που τίθεται σε αμφισβήτηση είναι η εφαρμογή του και αυτό είναι που με κάνει να ανησυχώ, διότι όλα θα ήταν διαφορετικά σήμερα αν οι προηγούμενες 2 κυβερνήσεις Γ.Α. Παπανδρέου έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους στην εφαρμογή του Μνημονίου.

Αν ένα κριτήριο επιλογής προσώπων είναι η αποτελεσματικότητα των επιλεγέντων στην  εφαρμογής ενός προγράμματος μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών και επώδυνων μέτρων, ένα άλλο θα έπρεπε να είναι η αίσθηση της αλλαγής, της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού έστω μέσω της ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού. Σ’ αυτό το σημείο η 3^η κυβέρνηση Παπανδρέου αποτυγχάνει παταγωδώς. Κανείς έχει την αίσθηση ότι τα τελευταία 30 χρόνια η Ελλάδα αδυνατεί να παράγει στελεχιακό δυναμικό και στηρίζεται στα ίδια πρόσωπα που εναλλάσσονται σε θέσεις. Το μήνυμα που στέλνει ο Γ.Α.Π. στην κοινωνία είναι ότι οι ίδιοι αποτυχημένοι εδώ και δεκαετίες υπουργοί θα προσπαθήσουν να μας βγάλουν τώρα από τον βούρκο στον οποίο μας βούλιαξαν. Προσωπικά δεν συμφωνώ με την συγκεκριμένη άποψη και την βρίσκω ισοπεδωτικά λαϊκίστικη αλλά όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια γενικευμένη άρνηση του λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα για την οποία είσαι υπεύθυνος, δεν μπορεί να μην την παίρνεις υπόψη σου.

Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο πρέπει κανείς να αφιερώσει στα μέλη του ΠΑΣΟΚ και ειδικά σε όσους η απειλή απώλειας της πρωθυπουργικής έδρας από τον αρχηγό τους, προκάλεσε έκρηξη πικρόχολων σχολίων εναντίον κυρίως των εσωκομματικών τους αντιπάλων και κάποιων ΜΜΕ. Ειλικρινά, επειδή με πολλές από τις απόψεις που κατά καιρούς εκφράζουν ταυτίζομαι, με ξενίζει αυτή η ανακόλουθη (νομίζω) προς τα πιστεύω τους προσωπολατρία. Αυτή η απώλεια ψυχραιμίας και ισορροπίας με ξενίζει. Λες και αν χαθεί ο Γ.Α. Παπανδρέου από το πολιτικό προσκήνιο, θα χαθούν κι αυτοί μαζί του. Ας μην ανησυχούν. Ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι που θεωρούν ότι η τύχη της χώρας είναι συνυφασμένη με την τύχη του ΠΑΣΟΚ: αν χαθεί το δεύτερο, η πρώτη δεν έχει καμιά τύχη. Κάνουν τραγικό λάθος… (ευτυχώς για τη χώρα)