Πιάσε το κουπί!

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτησή μου όπου καλούσα τους πολιτικούς να πιάσουν τα κουπιά, φίλη σχολίασε:

 «Όσο για τα κουπιά πως να τα πιάσουμε αφού έχουν στρογγυλοκαθίσει πάνω τους τόσα πολλά "οπίσθιε"; Κουπιά προσπαθώ να δω και κουπιά δε βλέπω Παντελή μου!!»

Καλή μου φίλη, αν και απευθυνόμουν στους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς (κι ας αφήσουμε τα κουραφέξαλα περί ερασιτεχνών) ας δούμε αν και πως θα μπορούσαμε να αρπάξουμε τα κουπιά οι πολίτες.

Καλές οι μαζικές διαμαρτυρίες, καλές οι θεωρητικές αναζητήσεις αλλά καλύτερη η δουλειά και οι πολίτες είναι πολλά που μπορούν να κάνουν αν επαναπροσδιορίσουν μέσα τους τις έννοιες της εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Δεν έχουν περάσει 2 χρόνια όταν στο ιδρυτικό συνέδριο του Δικτύου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων της Θεσσαλίας, εξέχον μέλος των ΜΚΟ, μόνιμο μέλος Διοικητικών Συμβουλίων Περιβαλλοντικών Μη Κερδοσκοπικών Εταιρειών και μόνιμη πολιτευτής της αριστεράς των κινημάτων, δήλωνε με περίσσεια θράσους ότι υπάρχουν εθελοντικές εργατοώρες που πρέπει να αμείβονται.  Έτσι είναι, η επί σειρά ετών εντρύφηση στα κρατικά και ευρωπαϊκά ταμεία έχει οδηγήσει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού σε εντελώς λανθασμένες θεωρήσεις και σε στρεβλώσεις που θα χρειασθούν ατέλειωτες μάχες μέχρι να εκριζωθούν από την συλλογική μας συνείδηση.

Τι μπορούμε να κάνουμε, ως πολίτες ώστε πραγματικά να προσφέρουμε; Πως θα γίνουμε μέρος της λύσης; Αρχικά, να ζητήσω από τους καλοθελητές να αφήσουν την αφ’ υψηλού κριτική και τις διδακτικές υστερίες περί πολιτικής αλλαγής στην άκρη και στη θέση τους. Υπάρχει χώρος και για την πολιτική και για τον εθελοντισμό χωρίς το ένα να μπαίνει εμπόδιο στο άλλο. Ας δούμε λοιπόν μια σειρά Δράσεων Πολιτών:

1.       Μουσεία: μια σειρά αξιολογότατων μουσείων μεγάλων επαρχιακών πόλεων παραμένουν κλειστά επειδή το κράτος αδυνατεί να προσλάβει προσωπικό φύλαξης ή ξενάγησης. Τα τοπικά ΚΑΠΗ, έναντι συμβολικής επιβράβευσης θα μπορούσαν να αναλάβουν και να κρατήσουν ανοιχτά και προσβάσιμα σε επισκέπτες τα Μουσεία αυτά όλο το χρόνο και όλες τις ημέρες. Σε μια τέτοια δράση θα μπορούσαν να συμμετέχουν και άλλοι σύλλογοι, φορείς κ.τ.λ. Δεν χρειάζεται παρά μια ολιγόωρη επιμόρφωση. Μια τέτοια δράση δίνει ζωή στα έτσι κι αλλιώς κλειστά μουσεία, δίνει την αίσθηση της χρησιμότητας σε εκατοντάδες συνταξιούχους, βοηθά στον τουρισμό και μακροπρόθεσμα στην εθνική οικονομία. Δεν είναι ούτε δική μου ούτε πρωτότυπη η ιδέα. Μου την μετέφερε αγαπημένο πρόσωπο μαζί με την αγωνία του για την λειτουργία ενός από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα σε συλλογές μουσεία στον κόσμο: του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που υπολειτουργεί υπό το βάρος της οικονομικής δυσπραγίας και της πολιτικής ανικανότητας. Μια τέτοια δράση, επειδή προσφέρει στην τοπική αγορά θα μπορούσε να γίνει πόλος έλξης χορηγιών. Δεν είναι δα επιβάρυνση ένα σάντουιτς ή το κόστος των εισιτηρίων  για το τοπικό Επιμελητήριο.

2.       Σκουπίδια: σε διαδοχικές μου συναντήσεις με δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους αλλά και πολίτες μου έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι από τους Δήμους ανά την Ελλάδα κοιτούν με απόγνωση το πρόβλημα των σκουπιδιών από τη μια και την αδυναμία τους να επενδύσουν και το παραμικρό στην επίλυσή του. Κι όμως, όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν πολλά λεφτά στα σκουπίδια. Το θέμα είναι να ψάξεις να τα βρεις. Σε μικρούς οικισμούς, μέχρι 5.000 κατοίκους, ένας δραστήριος περιβαλλοντικός σύλλογος μπορεί να αναλάβει την συγκέντρωση, διαχείριση ακόμα και μεταποίηση μέρους των απορριμμάτων. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ο Δήμος να του παραχωρήσει ένα οικόπεδο συγκέντρωσης των πράσινων αποβλήτων (κλαδέματα, κουρέματα γκαζόν, μέρος οργανικών αποβλήτων από εστιατόρια και ταβέρνες κ.ά) τα οποία με μια απλή αρχική καθοδήγηση θα μπορούσαν να μετατραπούν σε άριστης ποιότητας λίπασμα (κομπόστ) το οποίο ο σύλλογος θα διαθέτει έναντι συμβολικής αμοιβής στους Δημότες ή να πωλεί σε κανονική τιμή αγοράς. Παράλληλα, θα μπορούσε να βρει χώρους προσωρινής αποθήκευσης άλλων ανακυκλωσιμων υλικών. Μια τέτοια δράση θα ενεργοποιούσε πολίτες και θα αφαιρούσε σημαντικό κόστος από τη λειτουργία του Δήμου. Θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μείωση των τελών καθαριότητας ή να αποτελέσει έναυσμα για την συζήτηση εξορθολογισμού των.

3.       Κατανάλωση: η ισορροπίες ανάμεσα στις αγορές και στον πολίτη απαιτούν έναν ρυθμιστή που λείπει από την ελληνική κοινωνία και αυτός δεν είναι άλλος από ένα σωστά δομημένο καταναλωτικό κίνημα. Ένα κίνημα που απαιτεί χαμηλές τιμές και τις επιβάλει, αναζητά και αναδεικνύει την ποιότητα και ενισχύει την εγχώρια παραγωγή. Χωρίς εθνικές κορώνες και ακρότητες που μπορούν να οδηγήσουν σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, με διάλογο και συνεννόηση,  με συνεχή ενημέρωση, με ακτιβιστικές πρωτοβουλίες που πληροφορούν.

4.       Πρωτογενής παραγωγή: δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τα λεμόνια να σαπίζουν στα δέντρα ακόμα κι αν η συλλογή τους είναι ασύμφορη. Γιατί άραγε τα τόσα ΚΕΘΕΑ ανά την Ελλάδα δεν αναλαμβάνουν έναντι συμβολικού τιμήματος την συγκομιδή παραγωγών και την διάθεσή τους σε τοπικές αγορές; Μια τέτοια κίνηση θα εξυπηρετούσε τον θεραπευτικό σκοπό των κοινοτήτων αυτών, θα βοηθούσε στην ένταξη των μαθητών στην κοινωνία, θα μείωνε τις εισαγωγές και θα απέφερε εισοδήματα τόσο στα ΚΕΘΕΑ όσο και στους παραγωγούς.

Τα κουπιά είναι εδώ. Ας τα πιάσουμε αν πραγματικά νοιαζόμαστε για τη βάρκα. Η υλοποίηση μιας τέτοιας δράσης μπορεί τελικά να αξίζει όσο δέκα πλατείες. Έτσι δεν είναι;