Είναι απογοητευτική η εικόνα. Απογοητευτική. Κοινωνικά διανύουμε μια εκρηκτική περίοδο που πολιτικά μοιάζει να είναι εντελώς στείρα. Να με συγχωρούν οι αγανακτισμένοι, αλλά ο στενός πυρήνας της υποτιθέμενης πολιτικοποίησης της «πλατείας» είναι οικτρή μειοψηφία που μάλλον σύρεται από τα πλήθη που συρρέουν παρά τα καθοδηγεί. Παραβλέπω το γεγονός της μονομερούς ιδεολογικής και πολιτικής προσέγγισης των πραγμάτων γιατί αυτό μάλλον αποτελεί μομφή για όσους δεν είναι στην πλατεία παρά γι’ αυτούς που βρίσκονται εκεί.
Πολιτικά εντελώς στείρα εποχή, καθώς τον ρυθμό δεν τον δίνουν οι συζητήσεις αλλά τα συνθήματα. Τη γραμμή δεν την περνά η λογική αλλά τα συναισθήματα. Γι’ αυτό υπερτερεί το «ούστ» και η μούντζα. Γι’ αυτό βασιλεύει ο λαϊκισμός και η δημαγωγία του συνθήματος.
Τα πλήθη προσέλκυε πάντα η διονυσιακή εκρηκτικότητα της αρένας παρά η βασανιστική για το μυαλό αίθουσα ενός θεάτρου ή το αμφιθέατρο ενός Πανεπιστημίου. Την δόξα δε κέρδιζε η αρένα σε περιόδους σκοτεινές που είτε προηγούνταν είτε ακολουθούσαν μια κοινωνική κατάρρευση. Η αρένα, το γνωρίζουν όλοι, δεν νοιάζεται ούτε αναζητά δικαιοσύνη. Αυτό που την θρέφει είναι το «αίμα» και όχι η προέλευσή του. Την δυναμική της αρένας τη γνωρίζουν όλοι και πολλοί πολιτικοί έχουν επιχειρήσει πολλές φορές στο παρελθόν να αλιεύσουν δύναμη στα θολά νερά της. Αν και η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο ολοκληρωτισμό και ανελευθερία γεννά η αρένα, φαίνεται ότι αυτό δεν αποθαρρύνει διάφορους να σουλατσάρουν αμέριμνοι ανάμεσα στον όχλο, να ακκίζονται και να βαυκαλίζονται ότι τα λόγια τους έχουν απήχηση στο λαό. Δεν συνειδητοποιούν άραγε ότι αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι αποδεκτή γίνεται η παρουσία τους στην αρένα και όχι οι ιδέες τους; Είναι σαν να νομίζει κάποιος ποιητής ότι η αποδοχή της παρουσίας του στο γήπεδο από τους οπαδούς μιας ομάδας είναι αναγνώριση ή (χειρότερα) κατανόηση του έργου του. Δεν περίμενα πραγματικά τέτοιο βαθμό ηλιθιότητας από ιστορικούς ηγέτες της Αριστεράς.
Δεν έχω εμπειρία ή δεν έχω πληροφορηθεί για παρόμοια μαζική σύγχυση. Δεν περίμενα, το παραδέχομαι, από ένα λαό που επαίρεται ότι είναι ένας από τους πιο πολιτικοποιημένους λαούς της Ευρώπης, να άγεται και να φέρεται από ανόητους ή επικίνδυνους ή φαρσέρ που πολλές φορές διοργανώνουν γεγονότα για πλάκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου