Οι ανιχνευτές του Βενιζέλου

Τρεισήμισι χρόνια, ένας εκλογικός θρίαμβος και μια άνευ προηγουμένου οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση είναι ικανός πολιτικός χρόνος ώστε να αποφασίσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος να επιχειρήσει μια μικρή δοκιμή σύγκρουσης με τον αρχηγό του. Θεωρώντας αναπόφευκτη την κατάρρευση της κυβέρνησης δοκιμάζει τις αντοχές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και τη δεκτικότητα της βάσης του κυβερνώντος κόμματος σε αλλαγή ηγεσίας. Έχοντας προφανώς διδαχθεί από την προηγούμενη άτσαλη προσπάθειά του, άφησε αυτή τη φορά τους λοχαγούς του να ρίξουν τις πρώτες αναγνωριστικές βολές.  Φοβάμαι όμως ότι πάλι το κάνει λάθος.

Δεν έχω σκοπό να υπερασπιστώ τον πρωθυπουργό στην βάση του κόμματός του. Τα προτερήματά του τα ξέρουμε. Το ίδιο και τις αδυναμίες και είναι πολύ μεγάλος πια για να αλλάξει. Ο ίδιος δήλωνε ότι την εποχή του «άλλαξέ τα όλα» δεν προχώρησε ούτε αρκετά γρήγορα ούτε αρκετά αποφασιστικά επειδή προσπάθησε να κρατήσει ισορροπίες και δεν είναι καλός σ’ αυτό. Το θέμα είναι ότι αν και οι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ τον προέτρεπαν, δεν αποτόλμησε την «κάθαρση» παρά την τραγωδία του εκλογικού αποτελέσματος. Αν και ομολόγησε ότι δεν είναι καλός στο να κρατά ισορροπίες, σε αυτές στηρίχθηκε για να νικήσει τον εσωκομματικό του αντίπαλο το 2007. Συμμάχησε με το πλέον αναχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, την νεφελώδη εθνικοπατριωτική αριστερά, στηρίχθηκε στην θεωρητική βοήθεια των κομμουνιστογενών,  και χρησιμοποίησε (κατ’ ευφημισμό)  έναν από τους μεγαλύτερους ιντριγκαδόρους της νεότερης ιστορίας όλων των κομμάτων: τον Γ. Παναγιωτακόπουλο. Όταν έγινε κυβέρνηση, πάλι στην προσπάθειά του να ισορροπήσει, έχτισε μια κυβέρνηση που περισσότερο θυμίζει έκθεση εργαλείων παρά καλολαδωμένη μηχανή.  Φυσικά, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο πάντα: καθυστερήσεις και αναποτελεσματικότητα.  Ο εσωκομματικός του αντίπαλος, επί ενάμιση χρόνο υπήρξε ο καλύτερος υπουργός του. Πειθήνιος, αμίλητος, άριστος μαθητής. Άφηνε τους πρώην φίλους του πρωθυπουργού να του πριονίζουν σιγά – σιγά την καρέκλα, να του χαλάνε το προφίλ, να του ψαλιδίζουν τα ποσοστά του καταλληλότερου.  Προφανώς, θεωρεί ότι τώρα είναι η ώρα να δοκιμάσει τις αντοχές του Γ.Α.Παπανδρέου.

Κάνει όμως ένα βασικό λάθος ο κ. Βενιζέλος και η ομάδα του. Η φθορά της κυβέρνησης δεν είναι φθορά του Παπανδρέου προσωπικά και η απαξίωση του πολιτικού συστήματος αφορά το σύνολο του πολιτικού προσωπικού. Αν πιστεύει ο ίδιος ότι θα βρεθεί στο απυρόβλητο ή ότι θα καταφέρει να μη λερωθεί το κοστούμι του από την σκόνη των ερειπίων της γκρεμιζόμενης ιστορίας μάλλον κάνει τραγικό λάθος. Αν μη τι άλλο, δείχνει να αδυνατεί να κατανοήσει τα μηνύματα των καιρών. Διότι ακόμη κι αν κερδίσει τον εσωκομματικό του αντίπαλο, αυτό που θα κληρονομήσει θα είναι ένα ακίνητο  χωρίς καμιά αξία, σαν εκείνα τα επιβλητικά βιομηχανικά ερείπια. Επιβλητικά μεν, ερείπια δε.