Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Είσαι προοδευτικός ρε;


Τι είναι πρόοδος;

Ένας όρος που κατά κόρο χρησιμοποιείται από καλλιτέχνες, πολιτικούς, εκπαιδευτικούς.

Πόσοι όμως ξέρουν πραγματικά τι εννοούν όταν λένε «πρόοδος»;
Ακόμα περισσότερο: Πόσοι εννοούν κάτι με τον όρο πρόοδος;

Υποψιάζομαι ότι – με εξαίρεση τους εκπαιδευτικούς – οι υπόλοιποι δεν εννοούν απολύτως τίποτα.

Εξηγούμαι. Πρόοδος είναι η στοχευμένη μεταβολή κατάστασης ή χαρακτηριστικών ή συνθηκών ενός ατόμου ή ενός συνόλου ατόμων. Τούτο σημαίνει ότι αν ένα άτομο ή ένα σύνολο ατόμων έχουν θέσει κάποιο στόχο, κάθε ενέργεια που τείνει ή οδηγεί προς τα εκεί θεωρείται προοδευτική και κάθε βήμα που φέρνει πιο κοντά το άτομο η την ομάδα στο στόχο, θεωρείται πρόοδος.

Στην εκπαίδευση, στόχος είναι η μετάδοση της γνώσης και άρα το τι είναι πρόοδος είναι νομίζω ξεκάθαρο και απλό.

Τί θεωρούμε πρόοδο στην τέχνη; Α! δύσκολο να το πούμε με την ακρίβεια ενός ορισμού. Θα πρέπει να κάνουμε πρώτα μια αναφορά στην ίδια την τέχνη. Καλύτερα, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ορίσουμε την ίδια την έννοια της τέχνης. Δεν θέλω όμως να μπλέξω σε τέτοια χωράφια. Χοντρικά, ξέρουμε όλοι ότι κάθε ζωγραφιά δεν είναι τέχνη. Στο λαβύρινθο της αισθητικής που είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού γίγνεσθαι, η τέχνη για να έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, θα πρέπει να συμβάλει στην ολοκλήρωση του ανθρώπου. Τώρα, μη με ρωτήσετε τι είναι αυτό γιατί θα σας γελάσω και δεν είναι στις προθέσεις μου. Για να μη σας κάνω να αισθάνεστε μειονεκτικά θα σας πω ότι στην ουσία κανείς δεν ξέρει. Καθορίζεται κάθε φορά από την τρέχουσα κοινωνική ηθική. Η θολούρα αυτή στον ορισμό περνά και στα ρεύματα. Ο καθείς εντάσσει έργα στην τέχνη αυθαίρετα και με την ίδια ευκολία αποκαλεί προοδευτικό (progressive) ό,τι του κατέβει με αποτέλεσμα κανείς στο τέλος να μην εννοεί τίποτα.

Στην πολιτική τα πράγματα είναι κάπου ενδιάμεσα. Έχουν δηλαδή κάτι από την καθαρότητα της «εκπαιδευτικής προόδου» και πολύ περισσότερα από την αοριστία της προόδου στην τέχνη.

Θεωρεί λοιπόν πρόοδο ένας πολιτικός φορέας κάθε μεταβολή της υπάρχουσας κατάστασης η οποία οδηγεί προς ένα στόχο ο οποίος έχει προ-συμφωνηθεί με τους οπαδούς του ή με την κοινωνία. Αυτή είναι η απλοποιημένη εκδοχή της προόδου που βρίσκεται πολύ κοντά στην εκπαιδευτική. ΠΡΟΣΟΧΗ! ΜΗΝ τη λαμβάνετε υπόψη αν δεν θέλετε να θεωρηθείτε γραφικός ή αγαθός. Οι πολιτικοί δεν ασχολούνται ποτέ με ΑΥΤΗ την πρόοδο γιατί τους εκθέτει ανεπανόρθωτα με συνεχείς διαψεύσεις.

Όταν οι πολιτικοί αναφέρονται στην πρόοδο, ως στόχο έχουν «το γενικό καλό». Το καλό του λαού, το καλό της χώρας. Δηλαδή θεωρούν ως προοδευτική κάθε ενέργεια που οδηγεί στο «γενικό καλό». «Το γενικό καλό» όμως είναι μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη έννοια. Το καλό για παράδειγμα του Γιώργου μπορεί να προϋποθέτει το κακό του Παντελή. Για να το πούμε σκληρά: Το γενικό καλό είναι μύθος και συνεπώς μύθος είναι η πρόοδος ως πολιτική έννοια.

Συμπέρασμα. Αν δεν έχετε συμφωνήσει με το συνομιλητή σας για τους στόχους, ΜΗΝ χρησιμοποιείτε τις λέξεις πρόοδος και συντήρηση γιατί πιθανότατα δεν θα εννοείτε τα ίδια πράγματα και θα οδηγηθείτε σε ανούσιες κοκορομαχίες



Στην κορυφή: έργο του Jeff Koons
Στο υποσέλιδο: έργο του Gustave Courbet

Ποιό είναι τέχνη και ποιό όχι; Ποιό ειναι πρόοδος και ποιό όχι;

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008

Ο διάφανος χρυσός

Θα πούμε το νερό - νεράκι στα επόμενα χρόνια; Θα δούμε πολέμους για το νερό; Υπάρχει πραγματικά πρόβλημα επάρκειας νερού; Πόσο κακή είναι η ποιότητα του νερού; Το εμφιαλωμένο νερό είναι προτιμότερο;
Τα παραπάνω είναι ερωτήματα που ακούγονται όλο και πιό συχνά.
Θεωρούμε ότι αναφέρονται σε ένα απώτερο μέλλον που ίσως να ζήσουν τα εγγόνια μας. Για να λέμε την αλήθεια, κάποια από τα παραπάνω συμβαίνουν ήδη. Μπορεί να συμαβαίνουν σχεδόν δίπλα μας, μπορεί μακριά αλλά σημασία έχει ότι συμβαίνουν ήδη. Διότι, παραδείγματος χάρη, τι άλλο από πόλεμος για το νερό ήταν ο πόλεμος ανάμεσα στη Συρία και το Ισραήλ για τον έλεγχο των υψωμάτων του Γκολάν όταν γνωρίζουμε ότι από αυτά πηγάζει ο ποταμός Ιορδάνης, η πηγή ζωής του Ισραήλ;  Κι αν δεν είναι αιτία πολεμικής σύγκρουσης είναι σίγουρα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί ή ακόμα και μέσο άσκησης σημαντικής διπλωματικής και όχι μόνο πίεσης όπως συμβαίνει με τα νερά των Τίγρη και Ευφράτη ανάμεσα σε Τουρκία από τη μία και Ιράκ, Συρία από την άλλη.
Δεν είναι μόνο οι συγκρούσεις (πολεμικές ή διπλωματικές) ανάμεσα σε κρατικές οντότητες που πηγάζουν (sic) από το νερό αλλά και συγκρούσεις κοινωνικές που μπορεί να πηγάσουν από την έλλειψή του. Οι μεγαλύτεροι μπορούν να φέρουν στη μνήμη τους και οι νεώτεροι να αναζητήσουν πληροφορίες σχετικά με τα τεράστια προβλήματα που έφερε η παρατεταμένη λειψυδρία στις υποσαχάριες περιοχές της ανατολικής Αφρικής τον προηγούμενο αιώνα (Αιθιοπία, Σουδάν). Όμως το πρόβλημα δεν είναι τοπικό. Είναι γνωστό στους «μυημένους» με τα προβλήματα στη γη ότι στις αρχές του 21ου αιώνα, κοντά ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν σίγουρο πόσιμο νερό και σχεδόν τρία δισεκατομμύρια πίνουν νερό χωρίς καμιά εξασφάλιση της υγείας τους.
Ίσως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι θάνατοι από λειψυδρία συνέβησαν σε μια περιοχή όπου αν δεν αφθονουν τουλάχιστον δεν λείπουν οι υδατικοί πόροι. Πολλές φορές η έλλειψη πόσιμου ή καλής ποιότητας νερού έχει να κάνει με την αδυναμία των τοπικών κυβερνήσεων να εξασφαλίσουν το νερό. Λείπουν δηλαδή τα έργα εκείνα που θα μετέφεραν, θα αποθήκευαν και θα διένειμαν το νερό. Με άλλα λόγια, ακόμη και στο νερό ισχύει το «όπου φτωχός κι η μοίρα του». Αν υπήρχαν τα χρήματα τότε θα μπορούσαν να γίνουν εκείνα τα έργα που θα εξασφάλιζαν την πρόσβαση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της γης σε πόσιμο νερό.
Το ερώτημα που εγείρεται εύλογα στο νου των περισσοτέρων είναι: «Γιατί τώρα όλα αυτά; Γιατί πριν από 100, για παράδειγμα, χρόνια δεν αντιμετωπίζαμε το ίδιο πρόβλημα; Τουλάχιστο όχι σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ένταση;» Μια από τις δύο απαντήσεις είναι ότι γίναμε πολλοί.  Στο τελευταίο μισό του εικοστού αιώνα, ο παγκόσμιος πληθυσμός από τα 2,5 δισεκατομμύρια εκτινάχθηκε στα 6. Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό, αρκεί να σας πω ότι το 1900 ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν μόλις λίγο πάνω από τα 1,5 δισεκατομμύρια ενώ το έτος 1000 , 310 εκατομμύρια. Μπορείτε να αναλογιστείτε τι σημαίνει να έχεις 4,5 δισεκατομμύρια στόματα παραπάνω να ποτίσεις και να θρέψεις από όσα υπήρχαν πριν από 100 χρόνια;  Η άλλη απάντηση είναι ότι και σπαταλούμε αλλά και περιορίζουμε την ανανέωση των αποθεμάτων. Εδώ μπαίνει ο παράγων «πολιτισμός της ευημερίας του σήμερα σε βάρος του μέλλοντος». Στα ίδια τελευταία εκατό χρόνια που είδαμε τον πληθυσμό να εκτινάσσεται σε δυσθεώρητα ύψη, βλέπουμε και τον πλανήτη να αλλάζει πρόσωπο δραματικά. Οι διαφορές ανάμεσα στις λεγόμενες αναπτυγμένες και στις υπόλοιπες χώρες γίνονται πλέον χαοτικές. Από τη μια πεθαίνουν από δίψα και από την άλλη, φτιάχνουν πισίνες (ακόμα και δίπλα στη θάλασσα!). Στις αναπτυγμένες χώρες, τα σκουπίδια μας περιέχουν τόσες τροφές που θα μπορούσαν να περιορίσουν σημαντικά το πρόβλημα της πείνας στον κόσμο, τη στιγμή που εκεί αναζητούν και ξοδεύουν τις τελευταίες σταγόνες νερού για να ποτίσουν ένα κήπο που θα τους εξασφαλίσει το ένα τρίτο των ετήσιων αναγκών τους σε τροφή.
Θα πει κανείς: «Ωραία! Λυπηθήκαμε! Αλλά, είναι τόσο μακριά όλα αυτά!» Είναι όμως;  Μπορεί στην Ελλάδα να μιλάμε για πόλεμους με αφορμή ή αιτία το νερό; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε το χάρτη στα βόρεια σύνορά μας. Μοιραζόμαστε τον Έβρο, τον Νέστο, τον Στρυμόνα, τον Αξιό με Σκόπια και  Βουλγαρία. Ποταμούς σημαντικότατους για την παραγωγική ικανότητα και όχι μόνο της βόρειας Ελλάδας. Τυχόν περιορισμός των ποσοτήτων, ας πούμε του Αξιού (Βαρδάρη) που φτάνουν στη χώρα μας με την κατασκευή για παράδειγμα μεγάλων φραγμάτων, δεν θα όξυνε το ήδη τεταμένο κλίμα στις σχέσεις Σκοπίων -; Ελλάδας; Σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ένα τέτοιο έργο το χρηματοδοτούσε η Τουρκία ...; Δεν είναι λοιπόν ούτε ξένα ούτε μακρινά τα προβλήματα όσο πολλοί από εμάς νομίζουμε.
Σε ότι αφορά την πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, τα προβλήματα είναι πολύ εντονότερα από μικροπροβλήματα ποιότητας δικτύων υδροδότησης που αντιμετωπίζουν πολλές πόλεις. Υπάρχουν περιοχές στην Ελλάδα που απουσιάζει παντελώς το πόσιμο νερό είτε διότι εξαντλήθηκαν τα υπόγεια αποθέματα (Νησιά, Κυκλάδες) είτε διότι τα επίπεδα ρύπανσης, κυρίως με νιτρικά, κάνουν την χρήση του επικίνδυνη (Αργολίδα, Θεσσαλία και αλλού).
Τα τελευταία χρόνια, έχουμε καταφέρει να μειώσουμε σημαντικά τα υπόγεια αποθέματα νερού, να καταστρέψουμε μια σειρά από επιφανειακές αποθήκες, και να ρυπάνουμε ή ακόμα και να μολύνουμε πολλά από τα υπόλοιπα επιφανειακά μας νερά. Έτσι, δημιουργήσαμε την Κορώνεια στη Θεσσαλονίκη, μια νεκρή και επικίνδυνη λίμνη, τον Ασωπό, έναν νεκρό και επικίνδυνο ποταμό, τον Πηνειό, ένα από τα πλέον βρώμικα ποτάμια στην Ευρώπη, και άλλα τόσα που δεν έχουν τελειωμό. Η εξάντληση ή η συνεχής υποβάθμιση της ποιότητας των επιφανειακών αποθεμάτων νερού, τροφοδοτεί έναν φαύλο κύκλο ο οποίος κάνει εντονότερο το πρόβλημα. Σήμερα, πολλοί υποστηρίζουν ότι η πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου και αρκετές από τις ηπειρωτικές περιοχές της χώρας οδηγούνται στην ερημοποίηση.
Αν επανέλθουμε σε πρακτικά ζητήματα, είναι λύση το εμφιαλωμένο νερό; Ίσως η σε τέτοιο βαθμό εξάπλωση της χρήσης του εμφιαλωμένου νερού να είναι ένα από τα μεγαλύτερα περιβαλλοντικά εγκλήματα. Σκεφτείτε μόνο ότι το 2007 υπολογίζεται ότι πουλήθηκαν στην Ελλάδα περί τα 1,3 δισεκατομμύρια λίτρα εμφιαλωμένου νερού. Αναρωτηθήκατε ποτέ πόση ενέργεια απαιτείται για να παραχθούν όλα αυτά τα μπουκάλια; Αναρωτηθήκατε ποτέ πόσα πλαστικά μπουκάλια θα συγκεντρωθούν στα σκουπίδια μας σε δέκα χρόνια;

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Ντόπες, όπια και τραγωδίες

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τα πλήθη των θεατών που συρρέουν σ' έναν αγώνα "κατς". Μου είναι αδιανόητο και ανεξήγητο τόσες χιλιάδες άνθρωποι να μην έχουν την αίσθηση της απάτης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν προσπάθησα να το εξηγήσω. Έβαλα και σ' αυτό το φαινόμενο την ταμπέλα της "αμερικανιάς", μια ρατσιστική ομολογώ ταμπέλα η οποία ορίζει παντός είδους ηλιθιότητα ενδημούσα στις (ή προερχόμενη από τις) ΗΠΑ, και ξεμπέρδεψα.

Αδιανόητη και ανεξήγητη είναι για μένα και η φανατική στήριξη κάποιων ανώνυμων εταιρειών στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το πως είναι δυνατό να σκοτώνονται ή να σκοτώνουν άνθρωποι υπερασπιζόμενοι τις "ιδέες" μιας ανώνυμης εταιρείας. Πως πεθαίνεις ή μάχεσαι για την Adidas, την Vodaphone ή την "Αρης ΠΑΕ"; Όχι ότι αυτή η μη κατανόηση προέκυψε από την μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων σε ΠΑΕ. Απλά εδραιώθηκε.

Αναφέρω δύο μόνο από τις πάρα πολλές περιπτώσεις μαζικής ηλιθιότητας που σίγουρα έχουν αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής και ψυχολογικής έρευνας, γιατί και οι δύο προέρχονται από τον ίδιο χώρο. Τον χώρο των "σπορ". (Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τον όρο "αθλητισμός" για να μην δώσω ούτε καν γλωσσικό άλλοθι στην ηλιθιότητα). Δεν ξέρω τι έχουν συμπεράνει οι κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι των μαζών, ξέρω όμως ότι αυτή η μαζική ηλιθιότητα προκλήθηκε και συντηρείται από τους μηχανισμούς της ίδιας της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Προκλήθηκε και συντηρείται διότι:
  • μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας πρώτης τάξεως προπαγανδιστικός μηχανισμός
  • κινεί μια ολόκληρη βιομηχανία ή οποία παράγει και καταναλώνει τεράστια ποσά, και
  • εκτονώνει την κοινωνική αντίδραση σώζοντας τους κυβερνώντες.
Μπορεί τα παραπάνω "διότι" να μην είναι τα μοναδικά, να έχουν γίνει περισσότερο πολύπλοκα με την πάροδο των χρόνων, να μην ισχύουν παντού και πάντα και τα τρία μαζί, να διαφοροποιούνται ποιοτικά από χώρα σε χώρα ή από χρόνο σε χρόνο ΑΛΛΑ κρύβονται στη βάση κάθε μαζικής υποκρισίας προερχόμενης από τον χώρο των σπορ.

Για το λόγο αυτό δεν με ξένισε η ιστορία των ντοπέ υπεραθλητών της ... γκρηκ ντρηημ τηημ.

Ομολογώ κι εγω ότι υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα ολίγον εθνικά υπερήφανος όταν ο Λουάν Σιαμπάνι, ο Κάκι Καχιασβίλι, η Φανή Χαλκιά κουνούσαν τα χείλη στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, αλλά το πάλεψα.

Το πάλεψα γιατί η εξάρτηση από το "όπιο του λαού" (δεν είναι ένα τελικά, Βλαδίμηρε Ίλιτς) είναι πολύ δυνατή και μπορεί να σε παρασύρει στη δίνη της μαζικής ηλιθιότητας. Τόσο που να μην "βλέπεις" ότι ολόκληρα καθεστώτα έχουν στηριχθεί και μακροημερεύσει στην επίφαση "εθνικής υπερηφάνειας" που προκαλεί η λάμψη των χρυσών μεταλλίων και των κατασκευασμένων ηρώων.

Να γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορο ή εθνική μας τραγωδία με την μαζική ντόπα των αρσιβαριστών. Γιατί ούτε εθνική την θεωρώ ούτε τραγωδία.

Προσωπικά θεωρώ μέγιστη εθνική τραγωδία ότι το παραπάνω γεγονός θεωρήθηκε εθνική τραγωδία....

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Momentum


Έρχεται κάποτε η στιγμή για όλα
'Αλλοτε είναι η κατάλληλη άλλοτε είναι η στιγμή του "δεν πάει άλλο"
Στην δική μου περίπτωση και στην αποχώρησή μου από το ΠΑΣΟΚ ισχύει το δεύτερο. Έφτασα στο "δεν πάει άλλο".
Αυτοκριτική, ζήτησαν πολλοί. Το να κρίνω την στάση μου στο ΠΑΣΟΚ είναι σαν να κρίνω την ζωή μου γιατί εκεί μέσα μεγάλωσα. Έδωσα και πήρα πολλά. Δεν μπαίνουν στη ζυγαρια.
Το θέμα όμως είναι ΓΙΑΤΙ κάποιος γίνεται μέλος ενός κόμματος και, κατά συνέπεια, γιατί μένει σε αυτό.
Φαίνεται να ξεχνάμε, οι περισσότεροι, ότι εντασσόμαστε σε έναν χώρο ΚΑΤ' ΕΠΙΛΟΓΗ και όχι από παράδοση ή για συναισθηματικούς λόγους. Οι αρχές μας, τα πιστεύω μας κάποια στιγμή στην πορεία μας ταυτίζονται εν μέρει ή εν συνόλω με αυτά άλλων και από κοινού αγωνιζόμαστε. Αν αυτή η ταύτιση με τον καιρό λείψει, αν ο σκοπός για τον οποίο κάναμε την επιλογή μας πάψει να υπάρχει, τότε φεύγουμε.
Το ΠΑΣΟΚ, στη σχέση που είχαμε, έχασε το momentum, όπως λέει και ο εσχάτως θεωρητικός της επανίδρυσης κύριος Ανδρουλάκης. Το έχασε σταδιακά από τον Οκτώβριο και μετά. Όποιος καλοπροαίρετος θέλει, θα το διαπιστώσει μέσα από τις σελίδες του παρόντος ιστολογίου.
Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα να βρώ κοινά σημεία με το χώρο ικανά να με κρατήσουν εκεί και "να το παλέψω" όπως μου πρότειναν πολλοί. Δεν βρήκα. Δεν λυπάμαι ούτε χαίρομαι γι' αυτό.
Δεν μ' ενδιαφέρει πιά. Είμαι ελεύθερος.
Υστερόγραφο: Η φωτογραφία είναι χαρακτηριστική. Το χρονόμετρο μετράει κι εσείς στέκεστε ακόμη ακίνητοι. Η ιστορία και τα γεγονότα τρέχουν. Δεν σας (μας) περιμένουν.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Μαζέψτε τον

Διάβασα το παρακάτω στο In.gr σχετικά με την επικείμενη συνεργασία της ΔΕΗ με την RWE για την κατασκευή μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με λιθάνθρακα
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=876326&lngDtrID=251
Ξεχώρισα τη δήλωση του προέδρου της ΔΕΗ:
«Το διοξείδιο του άνθρακα δεν είναι ρύπος, αλλά αέριο του θερμοκηπίου και πίνεται με την πορτοκαλάδα, την μπύρα και την coca cola».
Ένας από τους ορισμούς της λέξης ρύπος, πολύ "στενός" ίσως γιατί δεν συμπεριλαμβάνει την ηχητική, ενεργειακή ή αισθητική ρύπανση,  είναι ο παρακάτω:
Ρύπος είναι κάθε ουσία, συνήθως παραπροϊόν ανθρώπινης δραστηριότητας, η οποία έχει ανεπιθύμητες επιπτώσεις στο περιβάλλον .
Αν ο πρόεδρος της ΔΕΗ, μιας επιχείρησης η οποία πληρώνει ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ από τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΑ στο χρηματιστήριο των ρύπων, δεν γνωρίζει τι είναι ρύπος και πετάει κοτσάνες δημόσια, τότε να το κλείσουμε το μαγαζί ή ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ!
Ίσως και μόνο για τον λόγο ότι ρυπαίνει την νοημοσύνη μας!

Γιατί να σας ψηφίσω;

     Για να τελειώνουμε λοιπόν με τα παραμύθια σύντροφοι Πασόκοι, να τι θα σας έλεγε ένας πολίτης....

     Όταν έχεις ένα καταστατικό που το εφαρμόζεις ή δεν το εφαρμόζεις όπου και όποτε σου αρέσει ή σε βολεύει ή δεν σε βολεύει, γιατί εγώ, ο πολίτης, να σου έχω εμπιστοσύνη;
     Ποιος μου εγγυάται ότι όταν και αν (λέμε τώρα...) βρεθείς στην εξουσία και κυβερνήσεις τον τόπο δεν θα πολιτευτείς με τον ίδιο τρόπο; Ότι τους νόμους και το σύνταγμα δεν θα τα έχεις σφουγγαρόπανο; Αφού το κάνεις στο ίδιο σου το κόμμα και το έκανες όσο ήσουν κυβέρνηση γιατί να σε εμπιστευτώ και να σε (ξανα)ψηφίσω τώρα; Και επιτέλους γιατί με προσβάλλεις με δήθεν συμμετοχικές διαδικασίες που δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά ουσία; Γιατί μου προσφέρεις χάντρες και καθρεφτάκια; Μην απορείς λοιπόν αν σου γυρίζω την πλάτη.
     Όταν η λογική του "έλα μωρέ τώρα" σε διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια μην περιμένεις να σε αντιμετωπίσω σοβαρά και μη με ειρωνεύεσαι ότι επιλέγω λάθος. Εσύ με διαπαιδαγώγησες να μη σέβομαι τίποτα και να κοιτάζω να φέρνω τους κανόνες στα μέτρα μου αφού το ίδιο έκανες πάντα. Για αυτό σου γυρίζω την πλάτη, τα κουτσοβολέυω, κοροϊδεύω το κράτος και τις υπηρεσίες, εφαρμόζω το νόμο όπου και όπως με συμφέρει, και ονειρεύομαι ότι ίσως κάποτε τα παιδιά μου ζήσουν σ' εναν κόσμο καλύτερο από αυτόν.
     Αν θέλετε, σύντροφοι Πασόκοι, να με έχετε συμμέτοχο, βάλτε με συμμέτοχο στη λήψη των αποφάσεων και όχι στην εκλογή της ηγεσίας σας. Δώστε μου την δυνατότητα να σας ελέγχω, ελάτε να λογοδοτήσετε σ' εμένα, το μέλος σας, τον ψηφοφόρο σας, τον πολίτη. Ελάτε στη γειτονιά μου, στο χώρο δουλειάς μου, στο καφενείο μου. Όταν αποφασίζετε για το σχολείο των παιδιών μου, για την πλατεία της γειτονιάς μου, για το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΕ. Όταν μου ζητάτε τα λεφτά μου, πείτε μου τι τα κάνετε, που και πως τα διαθέτετε, και ζητήστε μου τη γνώμη μου τουλάχιστον για το που θα ήθελα να πάνε κάποια από αυτά. Ελάτε να συζητήσετε μαζί μου. Ελάτε να με ακούσετε. Ελάτε να αγωνιστείτε μαζί μου. Μη μου στέλνετε τα ΜΑΤ όταν διαδηλώνω, μη με αποκαλείτε "ρετιρέ" όταν ζητάω αύξηση, μη με φορολογείτε άδικα, μη με εξευτελίζετε στις δημόσιες υπηρεσίες, δώστε μου υγεία και περίθαλψη, δώστε μου δωρεάν και ποιοτική παιδεία, σεβαστείτε τον ιδρώτα μου, φροντίστε να έχουν δουλειά τα παιδιά μου, δώστε μου σύνταξη, φτιάξτε την κωλολακούβα που διαλύει το αυτοκινητάκι μου (το αγόρασα με δόσεις και δάνειο από την τράπεζα που με γδύνει στους τόκους, ε;) κάθε πρωϊ. Κάντε με να νοιώθω περήφανος, ασφαλής, πολίτης. Κυβερνήστε για μένα και με εμένα, όχι στο όνομά μου.
     Φοβάμαι, βέβαια, ότι είναι αργά. Τουλάχιστον για πάρα πολλούς από εσάς. Δεν σας πιστεύω πια. Πως να σας το πω για να το καταλάβετε. Αν σας έβαζα στο σπίτι μου, όταν φεύγατε θα μετρούσα τα κουταλοπήρουνα να δω αν λείπει κανένα. Τόσο απλά.

Υστερόγραφο 1: Δεν σας φταίει ο Τσίπρας. Ο πανικός σας φταίει. Είναι κακός χείριστος σύμβουλος.
Υστερόγραφο 2: Μπορώ να σας πω τρεις ιστοριούλες ακόμη με την ελπίδα να τις καταλάβετε;

  1. Έχω έναν φίλο. Καλό παιδί. Φιλότιμο, ηθικό, ψυχούλα. Πάντα έτσι ήτανε. Από μικρός. Θυμάμαι, όταν παίζαμε μπάλα ήθελε πάντα να είναι στην ομάδα. Το κακό ήταν ότι μπέρδευε τα πόδια του κι όλο εξ αιτίας του χάναμε. Τον λυπηθήκαμε μια φορά, δύο για την καλή του την ψυχή. Αλλά νίκη δεν βλέπαμε. Δεν τον ξαναβάλαμε στην ομάδα. Τόσο απλά.


  2. Ο δάσκαλός μου στο Δημοτικό. ΦΟΒΕΡΟΣ άνθρωπος. Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο. Όλο το σχολείο κρεμόταν από τα χείλη του. Αγαπητός, γλυκομίλητος. Το Υπουργείο Παιδείας τον έκανε διευθυντή πρωτοβάθμιας στη νομαρχία (εις αναγνώρισην του έργου του). Απέτυχε οικτρά. Διότι, άλλο πράγμα η διδασκαλία και άλλο η διαχείριση ανθρώπων και η διοίκηση υπηρεσιών.


  3. Εγώ δεν παίζω καλή μπάλα. Μη με ξαναβάλετε στην ομάδα.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Και ο πρόεδρος, όργανο είναι

            Η δημοκρατία, συντρόφια του ΠΑΣΟΚ, ΔΕΝ ταυτίζεται με την ψηφοφορία. Αν θέλουμε να "πλατύνουμε" την δημοκρατία ας ακολουθήσουμε ΠΙΣΤΑ και χωρίς παρεκκλίσεις, εξαιρέσεις και πονηριές τους κανόνες της:
Η δημοκρατία των αντιπροσώπων έχει πυραμιδική δομή: Οι πολλοί (βάση) εκλέγουν λίγους (αντιπρόσωποι ή όργανα τοπικής διοίκησης). Αντιπρόσωποι από πολλές πόλεις συγκεντρώνονται και εκλέγουν όργανα Περιφερειακά κ.ο.κ. Μια φορά κάθε τόσο πολλοί αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα συγκντρώνονται και εκλέγουν τα κεντρικά όργανα.
Το κάθε όργανο ελέγχεται από και λογοδοτεί στο σώμα που το εξέλεξε. Γιατί ο έλεγχος και η λογοδοσία είναι από τα βάθρα της δημοκρατίας. Το σώμα τώρα των εκλογέων πρέπει να είναι σαφές και να έχει τη δυνατότητα να συνέρχεται, να συζητά, να ακούει... Αν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι σώμα, είναι αγέλη, όχλος, μόρφωμα, απάτη.
Με αυτή την έννοια, μια ολομέλεια μιας Δημοτικής Οργάνωσης ΕΙΝΑΙ σώμα. Ένα κοπάδι ψηφοφόρων μια ηλιόλουστη Κυριακή ΔΕΝ είναι σώμα.
Αν λοιπόν δεχόμαστε ότι ο πρόεδρος είναι όργανο ΠΟΥ λογοδοτεί και από ποιόν ελέγχεται; Με Αμερικανιές, σύντροφοι, δεν χτίζουμε δημοκρατία. Θα πει κάποιος "ρε φίλε αφού ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στις κομματικές οργανώσεις, τι να κάνουμε; πρέπει να τον βάλουμε στο παιχνίδι" Καλά τα λες ρε "κάποιε". Ο κόσμος γυρίζει τις πλάτες στις κομματικές οργανώσεις γιατί τις απαξιώσαμε. Γιατί δεν ακολουθούν τους κανόνες της Δημοκρατίας. Γιατί δεν ελέγχουν κανέναν και κανένας δεν λογοδοτεί σ' αυτές. Γιατί δεν συζητούν, δεν αποφασίζουν και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μηχανισμοί ελέγχου της κοινής γνώμης από την κυβέρνηση ή την κομματική ηγεσία. Ο κόσμος γυρίζει την πλάτη στα κόμματα γιατί είναι αναξιόπιστα. Αλλάξτε αυτά και αφήστε τη δημοκρατία ήσυχη. Ο κόσμος μας έχει στο φτύσιμο γιατί είμαστε για φτύσιμο.
Ο κόσμος μας γυρίζει την πλάτη κι εμείς προσπαθούμε πάλι τον εκμαυλίσουμε με πονηριές.
Μη φύγετε. Επανέρχομαι σύντομα ....

Μέρος 1ο: Συμμετοχική δημοκρατία

Λαός: Τι είναι η συμμετοχική δημοκρατία, αφεντικό;
Εξουσία: Τα κεράκια. Θέλω ατμόσφαιρα πριν σε πηδήξω.
Πως η δημοκρατία μπορεί να γίνει ανέκδοτο
Η λέξη δημοκρατία έχει τραβήξει τα πάνδεινα από τους πολιτικούς. Έχουν γίνει τα μύρια όσα και έχουν ειπωθεί δέκα φορές περισσότερα στο όνομά της. Δύο παραδείγματα: ο Παπαδόπουλος βάφτισε την οικτρή δικτατορία του "Ελληνική Δημοκρατία" ο δε Μπους και οι κολαούζοι του, στο όνομα της δημοκρατίας εισέβαλαν στο Ιράκ και στη Γιουγκοσλαβία.
Τι είναι όμως δημοκρατία; Ας κάνουμε λίγη ιστορία...
Τα πολύ παλιά χρόνια, παιδάκια, στο κράτος των Αθηνών (ο θεός να το κάνει κράτος, ένα κωλοχώρι ήτανε τότε) μαζευόταν οι κάτοικοι της πόλης (πολίτες) στην "πλατεία" και συζητούσαν τα προβλήματά τους. Η μάζωξη (περίεργες λέξεις που χρησιμοποιούν οι λεγόμενοι αριστεροί, ε;) αυτή βαφτίστηκε "δήμος", απόκτησε θεσμικό χαρακτήρα και αποφάσιζε για αρκετά θέματα που απασχολούσαν την πόλη. Επειδή λοιπόν η εξουσία πήγαζε από αυτό το "σώμα", τον δήμο, το πολίτευμα ονομάστηκε "δημοκρατία".
Ύστερα, πέρασαν τα χρόνια, τα κράτη μεγάλωσαν και τα πράγματα δυσκόλεψαν πρακτικά για την δημοκρατία. Δεν ήταν δυνατό να μαζεύονται οι κάτοικοι όλων των πόλεων και των χωριών σ' ένα μέρος, να σχηματίζουν το "σώμα" (δήμος) για να αποφασίζουν.
Τότε, κάποιοι, σκέφτηκαν: αφού δεν μπορούμε να πάμε όλοι μαζί σε ένα μέρος, ας στείλουμε αντιπροσώπους στο πόδι μας. Να μην τα πολυλέμε, το νέο "σώμα" το βαφτίσαμε κοινοβούλιο, τους αντιπρόσωπους, βουλευτές και το σύστημα διακυβέρνησης "κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία".
Αυτό το σύστημα σε χοντρές γραμμές είναι που έχουμε σήμερα κι εμείς. Μακράν όμως απέχει από εκείνο που, τότε, στην Αθήνα, λέγανε δημοκρατία.
Να δούμε γιατί:
  1. Τότε, μαζεύονταν όλοι όσοι ήθελαν και είχαν δικαίωμα, σε ένα μέρος, συζητούσαν επί ώρες τα θέματα διεξοδικά. Τώρα οι μόνες συζητήσεις γίνονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, τους μετέχοντες και τη θεματολογία την επιλέγει και την κατευθύνει η AGB.
  2. Τότε, όταν διαφωνούσαν, ψήφιζαν και τελικά γινόταν αυτό που ήθελαν οι πιο πολλοί. Τώρα, οι πολλοί ψηφίζουν μια Κυριακή κάθε τέσσερα χρόνια και οι αντιπρόσωποι όταν τυχαίνει να βρίσκονται στο κοινοβούλιο. Φυσικά, καμιά συζήτηση πριν την ψηφοφορία.
  3. Τότε, οι πολίτες συν - αποφάσιζαν, τώρα ψηφίζουν. Τότε, συμμετείχαν, τώρα, η συμμετοχή των πολιτών περιορίστηκε στην ψηφοφορία, οι αντιπρόσωποι είναι απρόσωποι και σίγουρα δεν βρίσκονται εκεί "στο πόδι" των ψηφοφόρων τους αλλά στο πόδι των χορηγών τους.
Τούτο το σύστημα οδηγεί εκ του ασφαλούς τον πολίτη έξω από "τα κέντρα λήψης αποφάσεων" και ουσιαστικά, με την ψευδαίσθηση της επιλογής, τον κρατά δέσμιο ενός ολιγοκρατικού συστήματος που εξακολουθεί να αποκαλείται δημοκρατία ενώ μακράν απέχει από εκείνο που πραγματικά εννοείται ως τέτοια.
Έτσι, σήμερα, αντιπρόσωπος του "δήμου" εκλέγεται αυτός που έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει περισσότερα χρήματα σε επικοινωνιακά παιχνίδια, αυτός που θα εμφανιστεί περισσότερες φορές σε πληρωμένα ή όχι τηλεοπτικά παράθυρα, αυτός που θα ενισχυθεί από συμφέροντα. Αν δεν έχει ο ίδιος χρήματα για τα παραπάνω, θα βρεθούν αυτοί που με το αζημίωτο θα του τα δώσουν.
Έτσι, σήμερα, η μόνη συμμετοχή του λαού του "δήμου" - είναι στην "γιορτή της δημοκρατίας" (οποία Ύβρις!), στην ψηφοφορία.
Όταν το κακό παραγίνεται με το παραπάνω σύστημα, έχουμε έντονες παρεκτροπές. Συνήθως, προηγείται ηθική και αξιακή κατάπτωση, διαφθορά, ανέχεια των πολλών.
Το περίεργο είναι ότι με όλα του τα στραβά αυτό το σύστημα δείχνει να είναι η πλέον αξιόπιστη από τις εναλλακτικές λύσεις στο σύστημα διακυβέρνησης.
Κάποιοι, κατά καιρούς, επιχείρησαν να το εξωραΐσουν. Ένα βαψιματάκι, ένα φρεσκάρισμα, μια αλλαγή στη διαρρύθμιση, ό,τι μπορεί ο καθείς.
Τελευταία, οι Πασόκοι γίνανε ένθερμοι υποστηρικτές της "συμμετοχικής δημοκρατίας". Τρελάθηκα μόλις το άκουσα! Γιατί ρε συντρόφια, υπάρχει ΜΗ συμμετοχική δημοκρατία; Δηλαδή μέχρι σήμερα μας κοροϊδεύατε; Ας είναι... Μη γίνομαι γκρινιάρης. Ας δεχτώ ότι ο πρόεδρος έχει καλές προθέσεις.
Σε τι, λοιπόν, συνίσταται η εξαγγελία της συμμετοχικής δημοκρατίας. "Στην δια της καθολικής ψήφου εκλογή των οργάνων", λένε (Σημείωση 1η: τώρα, τι εννοόυμε όταν λέμε όργανο, θα σας γελάσω... μπουζούκι; βιολί;  Σημείωση 2η:  ΚΑΙ ο πρόεδρος ΟΡΓΑΝΟ είναι)
Είναι όμως αυτό η ουσία και συνιστά "βάθεμα" της δημοκρατίας και "πρόοδο"; Θα το δούμε σε επόμενο θέμα μας.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Με τη ρέγουλα το φαϊ..

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ όταν ακούω για Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα ο νους μου πάει σε ρεμούλα. Όταν δε ακούω για Ευρωπαϊκό πρόγραμμα στο οποίο συμμετέχει Μ.Κ.Ο. (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) ο νους μου πάει σε χοντρό φαγοπότι.
Να με συγχωρούν οι Μ.Κ.Ο. αλλά αν δεν κάνω λάθος (και δεν κάνω) Το ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ έχει την έννοια της ανεξαρτησίας από εξουσίες και άρα η Οργάνωση που αυτοαποκαλείται Μ.Κ.Ο. θεωρείτε ότι έχει έγκυρες απόψεις. Πως, όταν τα τσεπώνει από επιχορηγήσεις που ελέγχονται από τις κρατικές δομές, να την πιστέψω εγώ; Για ποιά ανεξαρτησία μιλάμε όταν με τόσες κρατικές επιχορηγήσεις και οικονομικές ενισχύσεις έχει γίνει δημόσια υπηρεσία; Μήπως, λέω, θα έπρεπε ΟΛΕΣ οι Μ.Κ.Ο. να δημοσιεύουν στο τέλος κάθε χρονιάς κάθε χρηματοδότηση ΑΠΟ ΟΠΟΙΑ ΠΗΓΗ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ και ξεπερνά, για παράδειγμα,  το ποσό των 1.000 Ευρώ; Μήπως επίσης θα έπρεπε να κάνουν κι έναν ΔΗΜΟΣΙΟ οικονομικό απολογισμό;
Μέχρι να το δω αυτό, να με συγχωρούν οι Μ.Κ.Ο. αλλά, εγώ θα τις θεωρώ το πιό σάπιο γρανάζι ενός σάπιου συστήματος.
Το ίδιο ισχύει και για διάφορους συλλόγους και σωματεία, βεβαίως βεβαίως. Καθώς και «δίκτυα» επίσης τα οποία συνεστιάζονται με τις εκάστοτε «διαχειριστικές αρχές». Θα το κάνουν; Δεν είναι δύσκολο ... Ας αφήσουν δι ολίγον το μαχαιροπήρουνο στο πλάι, ας πιάσουν τον κοντυλοφόρο κι ας μας γράψουν πόσα κι από πού πήραν και τι τα έκαναν.

Τόσο απλά... Να σας δω, λεβέντες μου....

Κι αλήθεια, γιατί να πάμε μακριά; Δεν κάνουν την αρχή οι ντόπιοι φίλοι μας των "Φίλων του Πηνειού" της "Δρυάδας" και της "ΙΠΠΟΣ"; Ιδού! Τι έχουν να κρύψουν;

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

Πολίτες



Αυτοαποκαλούμαστε πολίτες, ενεργοί, συμμέτοχοι...
Αναφερόμαστε στη δημοκρατία, τη διαβούλευση, τον κοινωνικό έλεγχο..
Οραματιζόμαστε, αγωνιούμε, αγρυπνούμε, αγωνιζόμαστε...
Τουλάχιστον έτσι λέμε.

Το σημερινό πόστ μου είναι μια πρόκληση. Μια πρόκληση στη συνείδηση του καθένα μας. Όλοι εμείς που επικαλούμαστε στις ιδιαίτερες συζητήσεις μας τη δημοκρατία, όσοι σχολιάζουμε ή καυτηριάζουμε την εξουσία και τις δομές της, όσοι αγωνιούμε για το μέλλον, όσοι οραματιζόμαστε το καλύτερο ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ πια ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ. Αν θέλουμε να πείσουμε πρέπει να εμπλακούμε.

Η ιστορία γράφεται από άτομα και παρέες. Η ιστορία γράφεται με εμπλοκή σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η ιστορία γράφεται με συλλογικές δράσεις. Ας γίνουμε μια παρέα λοιπόν. Μια παρέα των πέντε, δέκα, εκατό. Μια παρέα με απόψεις (όχι απαραίτητα ίδιες αλλά σίγουρα συγκλίνουσες). Που στηρίζεται στις ατομικές πρωτοβουλίες και τη συλλογική δράση. Που σέβεται τα μέλη της. Με παρεμβάσεις εμπνευσμένες, πρωτότυπες, αποτελεσματικές.
Το πεδίο δράσης της θα είναι ευρύ και θα καθορίζεται από τα ενδιαφέροντα των μελών της. Θα παρακολουθεί την επικαιρότητα αλλά δεν θα σύρεται από αυτή. Θα περιγράφει το όνειρο και θα παλεύει για την καθημερινότητα. Θα παρεμβαίνει παντού: σε ζητήματα πολιτισμού, ποιότητας ζωής, περιβάλλοντος, ατομικών δικαιωμάτων, θεσμών, πολιτικής, καθημερινότητας.
Όσοι πιστεύετε στη συμμετοχή, στην εμπλοκή, στην παρέμβαση, στον διάλογο, επικοινωνήστε μαζί μου είτε απαντώντας στο παρόν πόστ είτε στέλνοντας ένα μέιλ στο pmitsiou@gmail.com
Δεν υπάρχουν γεωγραφικοί, πολιτικοί, ηλικιακοί ή άλλοι περιορισμοί. Όλοι μαζί ας το κάνουμε...

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Ποιός έβαλε 24 ώρες στη μέρα;;;

Αυτός που ανακάλυψε το εικοσιτετράωρο θέλει σκότωμα. Πως, κύριε, θα χωρέσω εγώ τη μέρα μου σε εικοσιτέσσερις ώρες; Με ρώτησες αν μου φτάνουν; Γιατί δηλαδή δεν μου άφησες τα περιθώρια να ορίζω μόνος μου πόσες ώρες θα έχει η μέρα μου, ε; Δικιά μου είναι, όση τη θέλω θα τη φτιάξω! Αν υπήρχε νόμπελ αποτυχημένης εφεύρεσης το 'χες στο τσεπάκι σου.
Να 'μαι τώρα να παλεύω με τα λεπτά και να έχω και τον τύπο με το βλέμμα του βοδιού μπροστά μου. Τον έκοψα εγώ, την ήξερα την τύχη μου. Πάντα έτσι την πατάω όταν βιάζομαι ...  Το ξέρω από τους πηγμένους στην κίνηση δρόμους: η δική μου λωρίδα πηγαίνει σαν χελώνα όταν η διπλανή φεύγει σφαιράτη, κι όταν με την ψυχή στο στόμα και την ταυτότητα στα δόντια (για την αναγνώριση, αν ο φορτηγατζής που έρχεται από πέρα ξεχαστεί με το ξέκωλο στο πεζοδρόμιο, δεν κόψει ταχύτητα και με στρώσει χαλί στην άσφαλτο) αλλάζω λωρίδα, μένω στάσιμος κι αυτή που ήμουν πετάει σαν πύραυλος ... Το ξέρω και πάντα την πατάω ...
Για το «βόδι» λοιπόν ... Μπήκα σαν σίφουνας στο σούπερ μάρκετ, με ελιγμούς Σουμάχερ ανάμεσα σε καρότσια, αργόσχολες κυράδες και αργόστροφους συζύγους, άρπαξα τα απαραίτητα και όρμησα στα ταμεία. Κοντοστάθηκα σ' αυτά με την μικρότερη ουρά, κάτι μου έκανε κλικ με τον τύπο μπροστά μου, αλλά δεν άκουσα το ένστικτό μου ...
Χτυπούσα το πόδι μου νευρικά κοιτάζοντας την ώρα όσο η ταμίας  - άλλο βόδι περνούσε αργά και βασανιστικά τα ψώνια από το σκάνερ, όσο βασανιστικά αργά έψαχνε τα ρέστα μετρώντας τα τρεις φορές. Τα νεύρα μου τεντώνονταν επικίνδυνα όσο το ρολόι χτυπούσε τα δευτερόλεπτα και η ώρα περνούσε. Έφτασε  - επιτέλους η σειρά το ένα βόδι (ο πελάτης) να συναντήσει τη γενιά του (την ταμία).
Εκεί ήταν που έγινε το κακό. Όση ώρα το θηλυκό μηρυκαστικό περνούσε τα ψώνια του «αλλού γι' αλλού» από το μηχανάκι, ο τύπος κοιτούσε το υπερπέραν ... Τα ψώνια στοιβάζονταν στον πάγκο κι αυτός εκεί ... συνομιλία με τον πλανήτη 'Αρη.. σκέτο ούφο.
"Εξήντα τρία Ευρώ και πενήντα έξι λεπτά κύριε", μουγκάνισε η ταμίας ...
Ατάραχο το βόδι, κατέβασε την «μπανάνα» από τον ώμο, την άνοιξε με κινήσεις αργές και σταθερές σαν καρδιοχειρούργος σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς έβγαλε το πορτοφόλι, έφτυσε το χοντροδάχτυλο (με την οπλή), μέτρησε το ίδιο αργά εξήντα Ευρώ, έκλεισε το πορτοφόλι, το έβαλε στην μπανάνα, έβγαλε ΑΛΛΟ πορτοφόλι με ψιλά, τα άδειασε στον πάγκο και άρχισε να ψάχνει και να μετρά όοοοολα τα ψιλολόγια μέχρι του ποσού των τριών Ευρώ και πενήντα έξι λεπτών ... Τα ψώνια του, εν τω μεταξύ, εκεί, σωρός στον πάγκο ...
Σχεδόν άκουγα τα νεύρα μου να σπάνε ένα ένα. Σαν χορδές κιθάρας ... Κάποια στιγμή (αιώνες μετά; Χιλιετηρίδες; Θα σας γελάσω και δεν θέλω..) το ένα βόδι τέλειωσε την διαδικασία και άρχισε το άλλο να μετρά (με φτύσιμο του δάχτυλου επίσης). Νομίζετε ότι ο πανηλίθιος, ο κύριος ραδίκης, όση ώρα η ταμίας μετρούσε, άνοιγε συρτάρια και έκοβε απόδειξη, έβαζε τα κωλοψώνια του στην κωλκοσακούλα για να πάρει τον χοντρό του κώλο από το οπτικό μου πεδίο και να πάει να βοσκήσει παραπέρα; ΑΜ ΔΕ! Εκεί! Παρατηρούσε το κενό!
Όταν ολοκληρώθηκε η βοιδοσυναλλαγή (η απόδειξη διπλώθηκε προσεκτικά και μπήκε στην «μπανάνα» (με ξεκρέμασμα, άνοιγμα, κλείσιμο, κρέμασμα) ο μπουχέσας ήθελε να τοποθετήσει με τάξη τα ψώνια στις σακούλες.
Εκεί, έσκασα! Του άρπαξα τις σακούλες από τα χέρια και του σαβούρντισα τα σκουπίδια του κακήν κακώς μέσα.
"Δεν θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου στην ουρά του σούπερ μάρκετ, ΖΩΟΝ!" ανέκραξα ...
Ξέρω, θα πείτε πως δεν ταιριάζει στην ανατροφή μου ούτε στο ίματζ μου (ααχ! Τι θα σκεφτούν οι μαθητές μου!) αλλά δεν φταίω εγώ ρε παιδιά. Ο μαλάκας που σκέφτηκε να στριμώξει τη μέρα σε εικοσιτέσσερις ώρες φταίει. Α! και το γεγονός ότι η βλακεία είναι ανίκητη ...

Υ.Γ. Έχετε συνειδητοποιήσει ότι ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ?

Από τον κ. Πάρι Αγραφιώτη που μας το παραχώρησε ευγενώς και αφιλοκέρδως

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

"Έχω την αίσθηση.."


Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας.
Αυτό αποτελεί όχι απλά διαπίστωση αλλά γεγονός.
Η διαχείρισή της και ο έλεγχός της καθορίζουν τη θέση των ατόμων, των ομάδων ή των εθνών στο νέο, παγκόσμιο, κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η πληροφορία είναι ο πλούτος της νέας εποχής.
Κι η χώρα μας; Η χώρα μας δείχνει να χάνει και αυτό το τρένο.
Παίρνω παράδειγμα απ' τη δουλειά μου. Αν αναζητήσω περιβαλλοντική πληροφορία από δημόσιες υπηρεσίες ή δεν θα λάβω καθόλου ή αυτή θα είναι αποσπασματική, μή ενήμερη ή εντελώς αναξιόπιστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με παντός είδους πληροφορία.
Αναγκάζομαι λοιπόν να παράγω. Ποιά είναι η αξιολόγηση και η τύχη της παραγόμενης από εμένα πληροφορίας; Η γνωστή. Καμιά αξιολόγηση. Παίρνει τη θέση της στον κάλαθο των αχρήστων.
Είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας εθνικών βάσεων δεδομένων. Είναι επιτακτική η ανάγκη της συγκέντρωσης πληροφοριών. Είναι επιτακτική η ανάγκη η συγκεντρωμένη πληροφορία να είναι διαθέσιμη σε φορείς, μελετητές, ανθρώπους που μετέχουν σε κέντρα λήψης αποφάσεων.

Πρόσφατα, ο Δήμος Λάρισας αποφάσισε την ανόρυξη δοκιμαστικών γεωτρήσεων υδροδότησης με σκοπό να εξασφαλίσει την κάλυψη των αναγκών του σε νερό. Οι γεωτρήσεις όμως πρόκειται να γίνουν σε περιοχή του Δήμου Τυρνάβου ο οποίος αντιδρά σε μια τέτοια προοπτική. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ούτε στη στάση των δύο Δήμων. Το μεγάλο θέμα είναι ότι κανείς δεν έχει ολοκληρωμένα δεδομένα τόσο για την ποσότητα των υπόγειων υδάτων, κανείς δεν παρακολουθεί συστηματικά την πορεία των αποθεμάτων νερού και κανείς δεν μπορεί να βγάλει αξιόπιστα συμπεράσματα. Αυτή η κατάσταση δικαιώνει την άποψη του καθενός αφού ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει στηριζόμενος σε εκτιμήσεις.
Είναι στιγμές που νοιώθω ότι ο τόπος αυτός, η χώρα αυτή "πάει" μόνη της. Έχει πάρει τον κατήφορο, κυλάει προς τα κάτω κι εμείς νομίζουμε πως προχωρά.
Αν ποτέ οι κρατούντες κατανοήσουν την εποχή μας τότε θα καταλάβουν ποιές πρέπει να είναι οι προτεράιότητες και ποιά είναι τα πραγματικά μεγάλα έργα.
Αν κάποτε το "Έχω την αίσθηση ότι..." αντικατασταθεί από το "γνωρίζω πως.." τότε θα έχουμε ελπίδα.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Είδες η ΔΕΗ;


Νεαντερτάλιοι
Τι άλλο θ' ακούσουμε ...;
Λύκους και φίδια αμολήσαμε εις την ύπαιθρο χώρα με σκοπό να καταστρέψουμε την Ελλάδα, τα εργοστάσια κλείνουμε για να βλέπουμε τα παιδάκια των άνεργων γονέων να λιμοκτονούν, τα μεγάλα έργα εμποδίζουμε γιατί στραβοκοιμηθήκαμε το βράδυ, ακόμα και το ΣτΕ έχουμε αλώσει - νύχτα απαγάγαμε τους κανονικούς δικαστές και βάλαμε άλλους, δικούς μας, στη θέση τους - και δεν αφήνουμε τον κ. Σουφλιά να εκτελέσει τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του.
Κι όλα αυτά, εμείς, οι γραφικοί «οικολόγοι» (σαν βρισιά ακούγεται) που οοοοοολη μέρα με φώκιες, αρκούδες και κακομούτσουνα φρούτα ασχολούμαστε.
Τελευταία μας το χρέωσαν κι αυτό: επιθυμούμε την επιστροφή στην Νεαντερτάλιο εποχή. Γιατί;
Διότι είμαστε κατά της χρήσης στερεών καυσίμων .........
Ως άλλοι «γκεμπελίσκοι» της κακιάς ώρας, περιφέρονται στα ιστολόγια διαστρεβλώνοντας απόψεις και θέσεις και συκοφαντώντας ασύστολα, ως υπέρμαχοι της «ανάπτυξης».
Να τελειώνουμε λοιπόν μαζί τους
Οι αυξημένες απαιτήσεις σε ενέργεια από τον πολιτισμό μας είναι δεδομένες και αδιαμφισβήτητες. Αδιαμφισβήτητο επίσης γεγονός είναι ότι η ικανοποίηση των απαιτήσεων αυτών έχει και κόστος. Το κόστος αυτό δεν είναι μόνο οικονομικό (αν και οι γκεμπελίσκοι αμφιβάλω εάν γνωρίζουν άλλο κόστος) αλλά κυρίως περιβαλλοντικό: Τεράστιες ποσότητες φυσικών πόρων καταναλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Πόροι που κάποια στιγμή θα εξαντληθούν. Τεράστιες, επίσης, ποσότητες αερίων του θερμοκηπίου εκλύονται στην ατμόσφαιρα κατά τη διαδικασία παραγωγής ή κατανάλωσης της ενέργειας με αποτέλεσμα την αλλαγή του κλίματος σε παγκόσμια διάσταση. Αλλαγή που και αυτή επίσης έχει κάποιο κόστος.
Το ερώτημα που μπαίνει μπροστά σ' αυτό το, υπαρκτό, πρόβλημα είναι τι κάνουμε; Μια απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Συνεχίζουμε όπως μέχρι τώρα, την ίδια πορεία και ελπίζουμε στο θεό ή σε ό,τι τέλος πάντων πιστεύουμε ότι θα γίνει κάποιο θαύμα.
Μια άλλη απάντηση είναι ότι το συζητάμε. Κάνουμε συσκέψεις σε μέρη με εξωτικά ονόματα (Μπαλί, Κιότο, Γιοχάνεσμπουργκ, Ρίο Ντετζανέιρο κ.λ.π.) κάνουμε επιτροπές και έτσι περνάνε τα χρόνια και ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουμε τι κάνουμε και θα δώσουμε το χρόνο στους επιχειρηματίες να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους.
Εμείς, λέμε ότι πρέπει να δράσουμε τώρα.
Πρώτα απ' όλα να περιορίσουμε την ενεργειακή σπατάλη.
Ύστερα, να χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη δικτύων παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
Τέλος, να περιορίσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις προς το περιβάλλον των υφιστάμενων μονάδων παραγωγής ενέργειας
Απλά πράγματα
Έτσι, για να συμφωνήσουμε στην εξόρυξη και εκμετάλλευση του λιγνίτη θα πρέπει να δούμε πρώτα να εφαρμόζεται αντιρρυπαντική τεχνολογία στις ΗΔΗ λειτουργούσες μονάδες της ΔΕΗ σε Κοζάνη, Φλώρινα και Μεγαλόπολη, να δούμε το τοπίο να αποκαθίσταται παράλληλα με την εκσκαφή και εξόρυξη, να δούμε τους περιβαλλοντικούς νόμους να εφαρμόζονται, να δούμε μηχανισμούς ελέγχου και αστυνόμευσης. Να δούμε προγράμματα ενίσχυσης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας να εκπονούνται. Να δούμε - και να πιστέψουμε - τους κρατούντες να ενδιαφέρονται...
ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ με ποιους όρους και με ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να συναινέσουμε στη χρήση στερεών καυσίμων
Ως τότε θα λέμε ένα ξερό και αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Οι εφτά ποιότητες του Έρωτα

Τ' Αη Βαλεντίνου σήμερα, ευκαιρία να μελετήσουμε τις ιερές γραφές. Τι άλλο αρμόζει στη μέρα αν όχι το Κάμα Σούτρα:

"... Οι ερωτικές σχέσεις διαφέρουν ως προς την ποιότητα. Έτσι διακρίνουμε: την ένωση του αμοιβαίου έρωτα, την ένωση του επερχόμενου έρωτα, την ένωση των ανοήτων, την ένωση δια με­ταφοράς, την αμφιλεγόμενη ένωση, την ένωση της αποθήκης, τον κεραυνοβόλο έρωτα.
  • Όταν δυό εραστές που αγαπιούνται από παλιά βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλον και ύστερα από άκαρπες προσπάθειες καταφέρνουν τελικά να συναντηθούν, μετά από ταξίδι ή από χωρισμό που οφείλεται σε τσακωμό, μιλάμε για την ένωση του "αμοιβαίου έρωτα". Συμβαίνει όπως και όποτε τους αρέσει.
  • Όταν δύο πρόσωπα συναντούνται αλλά το πάθος τους δεν έχει φτάσει ακόμα στο απόγειό του, πρόκειται για την "ένωση του επερχόμενου έρωτα".
  • Εάν ένας άνδρας εφαρμόζει τεχνητά το ζευγάρωμα σαν να πρόκειται για απλή μηχανή διέγερ­σης ή εάν, κατά τη διάρκεια της ένωσης οι δυό σύντροφοι ενισχύουν την επιθυμία τους σκεπτό­μενοι ο καθένας και κάποιον άλλον που θα προτιμούσαν, τότε αυτό ονομάζεται η "ένωση των ανοήτων".
  • Όταν, από την αρχή ως το τέλος του ζευγαρώματος, ο άντρας, αρνητικά προδιατεθειμένος προς τη σύντροφό του, μεταφέρει την απόλαυσή του σε μια άλλη γυναίκα που κυριαρχεί απολύτως στη σκέψη του, αυτή είναι η "ένωση δια μεταφοράς".
  • Όταν ένα πρόσωπο ενώνεται με μια πόρνη ή με κάποιον κατώτερης κάστας, μόνο και μόνο για να ξεδιψάσει μια επιτακτική γενετήσια ανάγκη χωρίς αβρότητες και προκαταρκτικά, μιλάμε για "αμφιλεγόμενη ένωση".
  • Όταν με μοναδικό σκοπό παρόμοιο ξεδίψασμα, ένας διακεκριμένος άντρας ενώνεται με μια πόρνη της επαρχίας ή όταν μια εταίρα πολυτελείας δίνεται σ' έναν χωρικό, πρόκειται για την "ένωση της αποθήκης" διότι αυτή γίνεται σε τέτοια μέρη.
  • Τέλος, εάν μια αμοιβαία έλξη σταθεί αιτία να έρθουν πιό κοντά δύο άνθρωποι και τους ωθήσει να κάνουν έρωτα στη στιγμή, αυτός είναι ο "κεραυνοβόλος έρωτας"

Έτσι, για να ξεχωρίζουμε τον έρωτα από τον "πήδο"

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Βρώμικη ΔΕΗ


Διαβάζω στο σάιτ του ΕΤ
" Στο ρυπογόνο λιθάνθρακα και σε (νέες) αυξήσεις στη ΔΕΗ επέμεινε ο διοικητής της επιχείρησης, Τάκης Αθανασόπουλος, μιλώντας χθες στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, με το επιχείρημα ότι χωρίς αυτά τα δύο μέτρα η χώρα δεν θα έχει επάρκεια ενέργειας έπειτα από πέντε χρόνια.
Απαντώντας στις πιεστικές ερωτήσεις των Φ. Πετσάλνικου, Απ. Κακλαμάνη, Μ. Χρυσοχοΐδη (ΠΑΣΟΚ) και του Π. Λαφαζάνη (ΣΥΡΙΖΑ), υπεραμύνθηκε των συζητήσεων που έχει η διοίκηση της επιχείρησης με τη γερμανική RWE για άμεση δημιουργία (σε Καβάλα ή Μαγνησία) δύο μονάδων λιθάνθρακα, με το επιχείρημα ότι η ΔΕΗ δεν έχει την τεχνογνωσία.
Αφησε όμως αναπάντητο το ερώτημα πώς προχωρά η ΔΕΗ στην κατασκευή άλλων 2 λιθανθρακικών μονάδων σε Αλιβέρι και Λάρυμνα, αφού, κατά τους ισχυρισμούς του, στερείται τεχνογνωσίας. Επιπλέον, παραδέχθηκε ότι για την κατασκευή των μονάδων δεν έχει εξασφαλισθεί η αντιρρυπαντική τεχνολογία που επιτάσσουν η E.E. και η Συνθήκη του Κιότο. Το ακριβώς αντίθετο προέκυψε, αφού ο κ. Αθανασόπουλος παραδέχθηκε ότι αυτή η τεχνολογία (περισυλλογής και αποθήκευσης του διοξειδίου του άνθρακα) δεν θα μπορεί να αποδώσει πριν από το 2020 και, συνεπώς, επί μία δεκαετία θα έχουμε περιβαλλοντική επιβάρυνση. Σε ερώτηση για το καθεστώς της συνεργασίας, ο κ. Αθανασόπουλος ανέφερε ότι η ΔΕΗ θα έχει ποσοστό 49% και η RWE 51%, με την αιτιολογία ότι η γερμανική εταιρία καθόρισε τους όρους, αφού έκανε την πρόταση. «Κι επειδή πρόκειται για συνεργασία», είπε, «δεν χρειάσθηκε να προηγηθεί διεθνής διαγωνισμός».
Στην παρατήρηση ότι η RWE «εκδιώχθηκε» από τη Γερμανία λόγω της ρυπογόνου τεχνολογίας της, απάντησε ότι «πράγματι, δεν τα βρήκε με 300-500 κατοίκους», επέμεινε όμως ότι έχει επενδύσει και σ' άλλα σημεία της Ευρώπης. Είναι ενδεικτικό ότι στο σημείο αυτό παρενέβη ο Πρόεδρος της Βουλής, κ. Δ. Σιούφας, ο οποίος διευκρίνισε ότι δεν υπάρχει ειλημμένη απόφαση συνεργασίας, καθώς η ΔΕΗ θα υποβάλει το αίτημά της στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, η οποία θα γνωμοδοτήσει προς το υπουργείο αφού λάβει υπόψη και τις μελέτες του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Ο κ. Αθανασόπουλος εμφανίσθηκε αποκαλυπτικός και ως προς τη νέα επιβάρυνση των τιμολογίων της ΔΕΗ. «Προβλέπετε νέες αυξήσεις το 2009;», ρωτήθηκε. «Ζήτησα αυξήσεις 21,7% και πήρα 15%», είπε. «Δηλαδή, θα διεκδικήσετε και το υπόλοιπο 6%;», ξαναρωτήθηκε. «Περιμένω από την Πολιτεία να δώσει τις αυξήσεις», ήταν η σιβυλλική του φράση.
Ακουσε όμως σιωπηλός τις επικρίσεις των βουλευτών για τις υψηλές του αποδοχές (300.000 ευρώ ετησίως) και των γενικών διευθυντών της ΔΕΗ (200.000 ευρώ ετησίως) και την κατηγορία τους ότι διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα στη ΔΕΗ όπως το ιδιωτικό, όταν εργαζόταν στην Τογιότα. «Λυπάμαι που λυπάστε. Σέβομαι την άποψή σας ότι παίρνω μεγάλη αμοιβή, αλλά αυτό ανήκει στην αρμοδιότητα του υπ. Ανάπτυξης», περιορίσθηκε να παρατηρήσει ...;

"Οι τράπεζες κλέβουν"

Τα ξημερώματα της Κυριακής έγινα ακούσια αυτόπτης μάρτυρας της κλοπής ΑΤΜ μπροστά από πολυκατάστημα της πόλης μου. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν κατάλαβα ότι πρόκειται για κλοπή. Αργότερα, το πρωί, όταν είδα περιπολικά και κόσμο στον χώρο του πολυκαταστήματος συνειδητοποίησα ότι αυτό που είδα ήταν κλοπή. Αυθόρμητα, πήρα τηλέφωνο στην αστυνομία και τους είπα τι είδα.
Τα όσα ακολούθησαν με προβλημάτισαν πολλαπλά. Από ανθρώπους που όχι μόνο εκτιμώ και σέβομαι τη γνώμη τους αλλά που κυριολεκτικά αγαπώ, ήρθαν οι πρώτες αντιρρήσεις:
  • "γιατί φύτρωσες εκεί που δεν σε σπέρνουν;",
  • "οι τράπεζες τα έχουν ασφαλισμένα τα μηχανήματα και τα χρήματα.",
  • "τι το παίζεις; ο Ρομπέν των τραπεζών:"
Η πρώτη μου αντίδραση αντίρρηση ήρθε αυθόρμητα και χωρίς σκέψη: "Μα, το να μην στέκεις αδιάφορος είναι στάση ζωής".
  • "Ό,τι περιτύλιγμα κι αν του βάλεις, δεν αλλάζει. Υπερασπίζεσαι τις τράπεζες; Δεν αξίζει..."
Όσο περνούσε η ώρα, προβληματίστηκα αρκετά για το τι αξίζει ή δεν αξίζει τελικά. Ναι, οι τράπεζες ασφαλίζουν τα χρήματά τους και τέτοιες "μικροκλοπές" για τα μεγέθη τους δεν επηρεάζουν τη βιωσιμότητά τους. Ναι, οι τράπεζες ληστεύουν καθημερινά τον μικρο καταθέτη αγοράζοντας τζάμπα και πουλώντας πανάκριβα το χρήμα. Ναι, οι τράπεζες σωρεύουν υπερκέρδη στις πλάτες των πολιτών. Ναι, οι τράπεζες είναι "νόμιμοι ληστές". Το γεγονός αυτό δικαιολογεί αδιαφορία; Η σιωπή εδώ, δεν είναι συνενοχή;
Ακόμα παραπέρα: Πως κρίνεις αν κάτι "αξίζει"; Αν υποθέσουμε ότι αύριο γίνομαι μάρτυρας κλοπής από το Δημόσιο Ταμείο, σιωπώ; Γιατί και το κράτος μέσα από τους μηχανισμούς του ληστεύει τον πολίτη σε όφελος των τραπεζών και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων... Αν ήμουν εργαζόμενος και γινόμουν μάρτυρας κλοπής στο σπίτι του αφεντικού μου, θα έπρεπε να σιωπήσω; Γιατί και το αφεντικό μου κλέφτης είναι, τον ιδρώτα μου κλέβει, και ασφαλισμένο το έχει το σπίτι του.
Τελικά, αν οι νόμοι υπάρχουν για να ερμηνεύονται από τον καθένα μας ξεχωριστά και σύμφωνα με την προσωπική μας εκτίμηση, γιατί υπάρχουν; Επίσης, αν η ηθική και οι αρχές μας συστέλλονται και διαστέλλονται σύμφωνα με το κατά πως μας βολεύει ή μας αρέσει, μήπως παύουν να είναι αρχές και ηθική;

Βοηθήστε με....

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Όχι άλλο κάρβουνο

Τις τελευταίες ημέρες αυξάνονται επικίνδυνα τα μηνύματα που έρχονται από παντού και έχουν να κάνουν με την υλοποίηση ενός εκτεταμένου (από ότι φαίνεται) σχεδίου της κυβέρνησης που έχει σαν στόχο την ανάπτυξη ενός μεγάλου δικτύου μονάδων ηλεκτροπαραγωγής που θα χρησιμοποιούν ως καύσιμο εισαγόμενο λιθάνθρακα και ντόπιο λιγνίτη. Δύο από τις μονάδες αυτές προβλέπεται να κατασκευαστούν στην περιοχή της Θεσσαλίας. Μία (αυτή που έχει μεγαλύτερο τοπικό ενδιαφέρον για τη Λάρισα) μονάδα λιγνίτη βόρεια της πόλης της Λάρισας και σε απόσταση μικρότερη των 30 χιλιομέτρων από αυτή και μία μονάδα λιθάνθρακα στον Αλμυρό Μαγνησίας. Σε μια εποχή όπου λόγω της επέλασης της κλιματικής αλλαγής τα στερεά καύσιμα εξοστρακίζονται από παντού και υιοθετούνται σχέδια ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας η χώρα μας δένεται περισσότερο στο άρμα του άνθρακα.

Παρά την αρχικά καθολική αντίδραση των τοπικών κοινωνιών, το κράτος και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα συνέχισαν να δρούν παρασκηνιακά και υπόγεια βγάζοντας στο παζάρι τα καλούδια της "ανάπτυξης": πάταξη της ανεργίας και οικονομική ευμάρεια. Σε τούτη την πομπή υπέρ του κάρβουνου μετέχουν απίθανοι άνθρωποι: από το ΚΚΕ που διαλαλεί ότι ο λιγνίτης στηρίζει την εθνική ανεξαρτησία ως τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που είναι κατά του λιθάνθρακα (γιατί είναι εισαγόμενος και γιατί θα τον εκμεταλλεύονται ιδιώτες) και υπέρ του λιγνίτη (γιατί είναι ντόπιος και μπορεί να τον εκμεταλλεύεται η καλή ΔΕΗ). Από κοντά αρχίζουν δειλά να λοξοκοιτούν τις ...πομπές της πομπής ντόπιοι βουλευτές που σαν τα κοράκια μύρισαν ψηφαλάκια και τρέχουν να ψαρέψουν (ως συνήθως) και σ΄ αυτά τα θολά νερά.

Δεν αξίζει κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με την επιχειρηματολογία (?) κανενός υπέρ των στερεών καυσίμων. Η μόνη θέση όλων πρέπει να είναι: όλοι εσείς που είστε υπέρ του λιγνίτη, μετακομίστε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ (με τα κατά προτίμηση ανήλικα παιδιά σας) στην Πτολεμαϊδα ή στη Μεγαλόπολη.
Η μαζική, καθολική και αγωνιστική αντίδραση στα σχέδια της κυβέρνησης, των κερδοσκόπων σε βάρος της υγείας μας και της ζωής μας και των ανεγκέφαλων συνοδοιπόρων τους είναι η μόνη στάση.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΙΓΝΙΤΗ