Ντόπες, όπια και τραγωδίες

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τα πλήθη των θεατών που συρρέουν σ' έναν αγώνα "κατς". Μου είναι αδιανόητο και ανεξήγητο τόσες χιλιάδες άνθρωποι να μην έχουν την αίσθηση της απάτης. Για να είμαι ειλικρινής, δεν προσπάθησα να το εξηγήσω. Έβαλα και σ' αυτό το φαινόμενο την ταμπέλα της "αμερικανιάς", μια ρατσιστική ομολογώ ταμπέλα η οποία ορίζει παντός είδους ηλιθιότητα ενδημούσα στις (ή προερχόμενη από τις) ΗΠΑ, και ξεμπέρδεψα.

Αδιανόητη και ανεξήγητη είναι για μένα και η φανατική στήριξη κάποιων ανώνυμων εταιρειών στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για το πως είναι δυνατό να σκοτώνονται ή να σκοτώνουν άνθρωποι υπερασπιζόμενοι τις "ιδέες" μιας ανώνυμης εταιρείας. Πως πεθαίνεις ή μάχεσαι για την Adidas, την Vodaphone ή την "Αρης ΠΑΕ"; Όχι ότι αυτή η μη κατανόηση προέκυψε από την μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων σε ΠΑΕ. Απλά εδραιώθηκε.

Αναφέρω δύο μόνο από τις πάρα πολλές περιπτώσεις μαζικής ηλιθιότητας που σίγουρα έχουν αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής και ψυχολογικής έρευνας, γιατί και οι δύο προέρχονται από τον ίδιο χώρο. Τον χώρο των "σπορ". (Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τον όρο "αθλητισμός" για να μην δώσω ούτε καν γλωσσικό άλλοθι στην ηλιθιότητα). Δεν ξέρω τι έχουν συμπεράνει οι κοινωνιολόγοι και οι ψυχολόγοι των μαζών, ξέρω όμως ότι αυτή η μαζική ηλιθιότητα προκλήθηκε και συντηρείται από τους μηχανισμούς της ίδιας της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Προκλήθηκε και συντηρείται διότι:

• μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας πρώτης τάξεως προπαγανδιστικός μηχανισμός
• κινεί μια ολόκληρη βιομηχανία ή οποία παράγει και καταναλώνει τεράστια ποσά, και
• εκτονώνει την κοινωνική αντίδραση σώζοντας τους κυβερνώντες.

Μπορεί τα παραπάνω "διότι" να μην είναι τα μοναδικά, να έχουν γίνει περισσότερο πολύπλοκα με την πάροδο των χρόνων, να μην ισχύουν παντού και πάντα και τα τρία μαζί, να διαφοροποιούνται ποιοτικά από χώρα σε χώρα ή από χρόνο σε χρόνο ΑΛΛΑ κρύβονται στη βάση κάθε μαζικής υποκρισίας προερχόμενης από τον χώρο των σπορ.

Για το λόγο αυτό δεν με ξένισε η ιστορία των ντοπέ υπεραθλητών της ... γκρηκ ντρηημ τηημ.

Ομολογώ κι εγω ότι υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα ολίγον εθνικά υπερήφανος όταν ο Λουάν Σιαμπάνι, ο Κάκι Καχιασβίλι, η Φανή Χαλκιά κουνούσαν τα χείλη στην ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου, αλλά το πάλεψα.

Το πάλεψα γιατί η εξάρτηση από το "όπιο του λαού" (δεν είναι ένα τελικά, Βλαδίμηρε Ίλιτς) είναι πολύ δυνατή και μπορεί να σε παρασύρει στη δίνη της μαζικής ηλιθιότητας. Τόσο που να μην "βλέπεις" ότι ολόκληρα καθεστώτα έχουν στηριχθεί και μακροημερεύσει στην επίφαση "εθνικής υπερηφάνειας" που προκαλεί η λάμψη των χρυσών μεταλλίων και των κατασκευασμένων ηρώων.

Να γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορο ή εθνική μας τραγωδία με την μαζική ντόπα των αρσιβαριστών. Γιατί ούτε εθνική την θεωρώ ούτε τραγωδία.

Προσωπικά θεωρώ μέγιστη εθνική τραγωδία ότι το παραπάνω γεγονός θεωρήθηκε εθνική τραγωδία....