Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Παγκόσμιο Κορόιδο


Έλληνας: αυτός που καταπίνει εθελοντικά το αγκίστρι. Χωρίς δόλωμα!

Έλληνας: αυτός που περιμένει ώρες στην ουρά και βλέπει τον «κουμπάρο» να περνάει πίσω απ’ το γκισέ και να εξυπηρετείτε κατά προτεραιότητα. Αυτός που πάει στο ΙΚΑ και περιμένει το γιατρό απ’ τις 6 τα χαράματα κι εκείνος φτάνει στις 9:30 αγουροξυπνημένος, με τον καφέ στο χέρι ενώ έπρεπε να είναι εκεί απ’ τις 8.
Έλληνας: αυτός που κάνει αίτηση αποζημίωσης για το χαλαζόπληκτο χωράφι του και μοιράζεται τα λεφτά με τον γείτονα που δεν έχει κάν χωράφι. Αυτός που βλέπει το γείτονα να είναι υγιέστατος και να ζει με αναπηρική σύνταξη. Αυτός που βλέπει αγέννητους το 1940 να εισπράττουν σύνταξη αγωνιστή εθνικής αντίστασης.
Έλληνας: αυτός που πίνει έναν καφέ ρεφενέ ενώ δίπλα ο σαρανταπεντάρης συνταξιούχος στρατιωτικός κατεβάζει τους καπουτσίνους σαν καραμέλες. Αυτός που παρατηρεί αμίλητος την αυθαίρετη βίλα να υψώνεται στο δημόσιο οικόπεδο. Αυτός που πηδάει από λακούβα σε λακούβα την ώρα που το σοκάκι μπροστά στο αυθαίρετο ασφαλτοστρώνεται για 3η φορά μέσα σε μια τετραετία.
Έλληνας: αυτός που πιστεύει στην ισότητα και στον παράδεισο και τα δύο, μετά θάνατον. Αυτός που θεωρεί ότι την ισονομία την δίνουν οι καλές νεράιδες.
Έλληνας: το Παγκόσμιο Κορόιδο που του δίδαξαν – και το πιστεύει ακόμα – ότι το να διεκδικείς δικαιοσύνη απέναντι σε όλους αυτούς τους κοινωνικούς «τσαμπουκάδες» με επίκληση του νόμου είναι χαφιεδισμός.
Έλληνας: το Μέγιστο Θύμα. Γι’ αυτό ωχαδερφίζει κάθε φορά που βιάζουν την προσωπικότητά του, που παραβιάζουν το χώρο του, που μοιράζονται ετσιθελικά το ψωμί του.
Αυτός ο έλληνας δεν αξίζει να λέγεται Έλληνας. 

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Τεχνοκρατικά λαχανάκια Βρυξελλών


 Jordan Rodgers; Pen and Ink, 2011, Drawing  Stockholm, Sweden 

Δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι μόνο μια κυβέρνηση τεχνοκρατών μπορεί να δώσει λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Μάλιστα, λένε, ότι αυτή η κυβέρνηση, καθώς δεν θα υπολογίζει ο λεγόμενο «πολιτικό κόστος», θα μπορέσει να πάρει όλες εκείνες τις αποφάσεις που οι «απλές» κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να πάρουν μέχρι σήμερα. Είναι όμως έτσι; Προσωπικά έχω μια απέχθεια στις αποκλειστικές λύσεις και στις θαυματουργές θεωρίες. Στις λύσεις «ή εμείς ή το χάος» και στις απόψεις του είδους «μπορείς να ζήσεις αιώνια τρεφόμενος με λαχανάκια βρυξελλών».
Πάρε για παράδειγμα έναν πολιτικό μηχανικό και βάλ’ τον υπουργό υποδομών. Το κριτήριό του για να φτιάξει έναν δρόμο θα είναι μόνο αν μπορεί να τον κάνει και πως. Μπορεί όμως να παρθεί μια απόφαση με μόνο αυτά τα κριτήρια; Δεν θα πρέπει να γνωρίζουμε το κόστος κατασκευής; Και όχι μόνο αυτό αλλά τα έσοδά μας ως χώρα, τις δαπάνες μας, την δυνατότητά μας να χρηματοδοτήσουμε το έργο; Άρα θα πρέπει ο τεχνοκράτης πολιτικός μηχανικός να ρωτήσει και τουλάχιστον δύο οικονομολόγους.  Ο δρόμος όμως μπορεί να περνά μέσα από υδροβιότοπους, περιοχές ιδιαίτερου κάλους ή να ενοχλεί τις μετακινήσεις της αλεπούς. Οπότε θα πρέπει να ερωτηθεί ένας βιολόγος, ένας δασολόγος σίγουρα ένας χωροτάκτης και πιθανά κάποιος περιβαλλοντολόγος. Τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών από τις οποίες διέρχεται ή δεν διέρχεται ο αυτοκινητόδρομος, ποιος θα τις χειριστεί; Ποιος θα αναλύσει οικονομικά το έργο, ποιος θα καθορίσει το ύψος των διοδίων, ποιος θα αποφασίσει αν θα υπάρχουν διόδια, ποιος θα συνυπολογίσει τον κυκλοφοριακό φόρτο, τις θέσεις εργασίας, το κόστος συντήρησης, τις μεταβολές στις συνήθειες των περιοίκων, τις επιδράσεις στις καλλιεργούμενες εκτάσεις, στο είδος των καλλιεργειών, τις αλλαγές στις χρήσεις γης; Τελικά, ποιος θα ζυγίσει όλα αυτά και θα πάρει τις σωστές κάθε φορά αποφάσεις; Ο πολιτικός μηχανικός; Δεν θα μπορούσε να τις έχει πάρει ο οικονομολόγος;
Ας είμαστε περισσότερο προσεκτικοί σε όσα υποστηρίζουμε. Ναι, ο κάθε πολιτικός οφείλει να λαμβάνει σοβαρότατα υπόψη τις απόψεις και τις εισηγήσεις των ειδημόνων, των τεχνοκρατών. Αλλά πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να συνθέτει απόψεις και να παίρνει την σωστή απόφαση για κάθε θέμα.
Γι’ αυτό, κύριοι και κυρίες, το πιθανότερο είναι να είναι λάθος οι πολιτικοί που επιλέγετε να μας κυβερνήσουν και όχι οι πολιτικοί γενικώς ή η πολιτική ειδικώς.
Υ.Γ. Κρίνοντας από το επίπεδο των τεχνοκρατών που κυκλοφορούν στην πιάτσα, προτιμώ να ρισκάρω με τους πολιτικούς. 

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Είναι αυτονόητα τα αυτονόητα;


Tile Art #11, 2007 by Mark Lawrence

        Συζητούσα πρόσφατα με τρία πραγματικά ανοιχτά και ανήσυχα μυαλά τα της κρίσης και τις εξελίξεις στην Ελλάδα και όχι μόνο. Αναφερθήκαμε στις πρωτοβουλίες που είχαμε αναλάβει πριν από ένα και πλέον χρόνο για την δημιουργία ενός κινήματος που θα οδηγούσε τις επιχειρήσεις και το εμπόριο ειδών καθημερινής χρήσης στην μείωση τιμών σε όλα τα προϊόντα χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και με ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής.
Παρά την ελάχιστη έως μηδενική ανταπόκριση της καμπάνιας που ξεκινήσαμε οι αγορές οδηγούνται ήδη εκεί που εμείς θέλαμε να τις πιέσουμε να πάνε. Οδηγούνται εκ των πραγμάτων αλλά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση και χωρίς την οργανωμένη πίεση του καταναλωτή.  Το γεγονός αυτό, συμπεράναμε, δείχνει πόσο αργά επίσης συνειδητοποιεί ο λαός την ένταση και την διάρκεια της κρίσης.  Γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ακόμα σήμερα ότι θα «ξυπνήσουν» ένα πρωινό μέσα στις επόμενες ημέρες και τα πάντα γύρω τους θα είναι όπως πριν. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε «άντε να τελειώσει η κρίση να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν». Μια μειοψηφία έχει μόνο κατανοήσει ότι τίποτα πια και ποτέ από εδώ και πέρα δεν θα είναι  - και δεν θα πρέπει να γίνει – «όπως πριν». Δεν είναι ούτε παράλογο ούτε ασύνηθες η πλειοψηφία του λαού να μην συνειδητοποιεί (ή να μη θέλει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος ενός τραγικού συμβάντος. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα βουλευτών αλλά και κυβερνητικών στελεχών δεν το έχουν επίσης κάνει. Είναι απογοητευτικό.
Ας προσπαθήσω λοιπόν για μια ακόμα φορά να παραθέσω δυο – τρεις γραμμές κάτω από αυτά που συνηθίσαμε να λέμε αυτονόητα αλλά δεν είναι τέτοια.
1.       Ο δημόσιος τομέας είναι αντιπαραγωγικός. Όχι επειδή είναι εκ πεποιθήσεως τεμπέληδες οι υπάλληλοι αλλά επειδή η διαχείριση του δυναμικού, η διάταξή του, η εσωτερική του ιεραρχία και τα μέσα τα οποία διαθέτει το κάνουν αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό. Ακόμα και η γραφειοκρατία του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι αντιπαραγωγική και αναχρονιστική. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Η πλήρης και ουσιαστική μηχανογράφηση των υπηρεσιών, η υιοθέτηση δεικτών παρακολούθησης εξέλιξης έργων και αξιολόγησης ενεργειών, η κατανόηση της πολυτιμότητας των στατιστικών στοιχείων, η αξιοποίηση του στελεχικού δυναμικού με βάση την απόδοσή του στην εκπλήρωση συγκεκριμένων στόχων, η καθιέρωση της μονιμότητας με προϋποθέσεις είναι μερικά μέτρα που μπορεί να μην είναι ικανά να σταματήσουν την κρίση είναι όμως αναγκαία για την δημιουργία περιβάλλοντος εξόδου και την αποφυγή επανάληψης του φαινομένου.
2.       Η δικαιοσύνη νοσεί. Είναι μια διαπίστωση που δεν έχει να κάνει με την πολιτική ή κοινωνική θέση του καθενός. Είναι μια αναντίρρητη και τραγικά οδυνηρή διαπίστωση. Το έκδηλο σύμπτωμα της νοσηρότητας της δικαιοσύνης είναι ότι οι ίδιοι οι λειτουργοί της θεωρούν εαυτούς δημόσιους υπάλληλους και όχι ανεξάρτητη αρχή ισότιμη με την εκτελεστική ή την νομοθετική εξουσία. Αυτό κάνει αδύνατη την εκ των έσω αλλαγή ή θεραπεία της νοσούσσης εξουσίας. Εφόσον λοιπόν δεν μπορεί να αυτοθεραπευθεί ας την θεραπεύσει η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία με την εντολή του λαού από τον οποίο υποτίθεται ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει τώρα.
3.        Το κράτος είναι πολύ. Ίσως όχι με την ποσοτική έννοια του επιρρήματος αλλά με την παρεμβατικότητά του. Το κράτος με την έννοια της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας παρεμβαίνει σε λεπτομέρειες που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι απόν. Το κράτος θέτει κανόνες και πλαίσια και μεριμνά για την τήρησή τους στην υλοποίηση. Ο,τιδήποτε άλλο οδηγεί στην δημιουργία πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στις εξουσίες και τους ψηφοφόρους και προάγει την παράνομη συναλλαγή και τη διαφθορά.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα «αυτονόητα» που πρέπει να γίνουν και αφορούν πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρει η πολιτεία και η κυβέρνηση (αυτή ή οποιαδήποτε άλλη) και ακόμα περισσότερες που η κοινωνία υποχρεούται να αναλάβει. Οι παραπάνω είναι απλά βασικές και η υιοθέτησή τους είναι προαπαιτούμενη για τις υπόλοιπες. Αν αυτές οι τρις αλλαγές δεν γίνουν τώρα, τίποτα δεν μας σώζει από την κρίση.
Υ.Γ. Ελπίζω να σας αρέσει η νέα εμφάνιση του blog.