Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Το πελατειακό κράτος είναι παντού.

Άννα Μιχαηλίδου, Easy come, easy go
Έχει περάσει μια δεκαετία από τότε που ασχολήθηκα για πρώτη φορά με τα απόβλητα τυροκομείων και ελαιοτριβείων και η κατάσταση παραμένει έκτοτε, πρακτικά αμετάβλητη και είναι η εξής:

Α) ελάχιστες παραγωγικές μονάδες - συνήθως οι μεγάλες - μπορούν και επεξεργάζονται σε κάποιο βαθμό τα απόβλητά τους.

Β) Οι πλειοψηφία των διάσπαρτων ανά την Ελλάδα μονάδων, διαθέτει ανεπεξέργαστα τα απόβλητα σε ποτάμια, ακτές, λίμνες, στο έδαφος προκαλώντας τεράστιες καταστροφές.

Γ) Ο όποιος ανταγωνισμός στρεβλώνεται βάναυσα σε βάρος όσων διαθέτουν ή διαθέτουν και λειτουργούν συστήματα διαχείρισης αποβλήτων.

Δ) Το κράτος κάνει τα στραβά μάτια ή ελέγχει υποτονικά και με αυτό τον τρόπο ενισχύει την στρέβλωση της αγοράς.

Ε) Οι επιχειρήσεις θεωρούν περιττή πολυτέλεια και δαπάνη το περιβάλλον αλλά παίζουν το παιχνίδι που τους επιβάλλει το κράτος και κάνουν ότι επεξεργάζονται όσο οι άλλοι κάνουν ότι ελέγχουν και οι πολίτες κάνουν ότι νοιάζονται. Έτσι, το πελατειακό και κρατικοδίαιτο σύστημα καλά κρατεί.

Δύσκολοι καιροί, καταλαβαίνω, αλλά καμιά εξωστρέφεια χωρίς την επί του προϊόντος προστιθέμενη αξία του σεβασμού στο περιβάλλον δεν μπορεί να έχει διάρκεια, ένταση και βιωσιμότητα. Οπότε για όλους είναι μονόδρομος. Μονόδρομος που πρέπει να περπατηθεί σωστά για να βγάλει γρήγορα και με ασφάλεια στο σωστό προορισμό. Πως γίνεται αυτό;

Το κράτος νομοθετεί όρια. Νούμερα, κλίμακες, διαστήματα, συγκεντρώσεις όπως θέλετε πείτε τα. Τι σημαίνει αυτό; Το κράτος λέει:

"Κύριοι εγώ στην έξοδο του εργοστασίου σας θέλω να έχω τόσα και τέτοιου είδους απόβλητα. Τι θα κάνετε εσείς ΠΡΙΝ τη δική μου μέτρηση, δεν είναι δική μου δουλειά αλλά δική σας και των ερευνητικών κέντρων - δημόσιων ή ιδιωτικών. Αν η μέτρηση συμφωνεί με την οδηγία μου και έχουν τηρηθεί οι νόμιμες διαδικασίες, όλα καλά. Αν όχι, έχω μια κλιμάκωση ποινών η οποία καταλήγει στην αφαίρεση της άδειας λειτουργίας και την ακολουθώ πιστά."

Απλά και τίμια πράγματα.

Οι βιομηχανίες τώρα και η αγορά, καθορίζουν, επιλέγουν και εφαρμόζουν την μέθοδο η οποία κρίνεται κατά περίπτωση συμφέρουσα. Είναι δικό τους θέμα και δικό τους πρόβλημα και δεν αφορά διόλου το κράτος - σε οποιαδήποτε έκφρασή του.

Πόσο δύσκολο πια είναι το παραπάνω; Πόσο ακατανόητο και δεν εφαρμόζεται; Γιατί όλοι συζητούν για την μέθοδο και τον τρόπο; Τι με ενδιαφέρει εμένα - την κοινωνία - τι μάρκα είναι το πλυντήριο πιάτων της ταβέρνας που τρώω; Εγώ θέλω τα πιάτα να είναι καθαρά. Ο  ταβερνιάρης θα επιλέξει με δικά του κριτήρια κι εγώ θα κρίνω το αποτέλεσμα. Με την ίδια λογική, γιατί ενδιαφέρει την πολιτεία ο τρόπος επεξεργασίας ή διαχείρισης των αποβλήτων και προσπαθεί να επιβάλει μέθοδο; Πλασιέ είναι;

Τα λέω - και τα γράφω - ξανά επειδή αναμένεται να ξεκινήσει εκ νέου η συζήτηση και φοβάμαι ότι θα ξεκινήσει ΠΑΛΙ στραβά. Στο ίδιο μοτίβο της δημιουργίας κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και της καλλιέργειας των ίδιων πελατειακών σχέσεων ανάμεσα σε βιομηχανία, κράτος, παρόχους υπηρεσιών και κατασκευαστές μονάδων.

Δεν είναι καιρός να μπει μια τελεία; 

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Εκλογές 2014 – Μια μέρα μετά.

Της Ελένης Γεωργοπούλου



Δύο εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές και παρατηρώντας τ’ αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων αλλά και τις συζητήσεις μεταξύ φίλων φαίνεται να ξεκαθαρίζει το διακύβευμα των εκλογών. Προσοχή: Το διακύβευμα δεν το κρίνουμε, δεν σχολιάζουμε, με άλλα λόγια, αν είναι σωστό , λογικό ή αληθές. Το διακύβευμα απλώς υφίσταται και οδηγεί την κούρσα. Ποιο είναι λοιπόν;

Ιδού: Αριστερά ή δεξιά;

Για να προλάβω όσους βιαστούν να κατηγορήσουν την ελληνική κοινωνία ως ανώριμη πολιτικά ή ως αδύναμη να συλλάβει τη μεγάλη εικόνα που συλλαμβάνουν οι φωστήρες της πολιτικής και ως εκ τούτου θέτει ξεπερασμένα και εκτός πραγματικότητας διλήμματα θα θυμίσω ορισμένα γεγονότα.
Εκτός από την διάσωση της χώρας και την παραμονή μας στο ευρώ όλο το διάστημα της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κερδίσαμε - είδαμε και: το βίντεο Μπαλτάκου χωρίς καμία συνέπεια, διορισμούς αναξιόλογων φίλων του πρωθυπουργού σε υψηλά πόστα χωρίς καμία συνέπεια επίσης και επιστροφή (ακόμη και άρρητη) στο συντηρητικό τρίπτυχο: Πατρίς – Θρησκεία – οικογένεια. Με άλλα λόγια γινόμαστε μάρτυρες μιας δεξιάς αισθητικής που επιβάλλεται χωρίς να έχει απέναντι της καμία σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Όπως το μνημόνιο – αντιμνημόνιο ως δίλημμα ξεφτίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ξεφτίζει και το δίλημμα διάσωση ή καταστροφή. Όταν μάλιστα η διάσωση έχει επιτευχθεί με την καταστροφή μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας γίνεται σαφές πως ένα τέτοιο δίλημμα δεν μπορεί να οδηγήσει την κούρσα των εκλογών.

Λίγο παρακάτω, έχουμε την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ (την κατάρρευση δηλαδή του πιο πολυσυλλεκτικού κόμματος στην Ελλάδα που στέγαζε την ίδια στιγμή τον Σημίτη και τον Τσοχατζόπουλο) και την μετατόπιση μεγάλου μέρους στελεχών και ψηφοφόρων του στο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ η εύκολη ανάγνωση των κεντροαριστερών εκσυγχρονιστών που συνοψίζεται στη φράση: « το βρώμικο ΠΑΣΟΚ πήγε στο ΣΥΡΙΖΑ» είναι αρχικά αφελής και σε δεύτερο χρόνο καταστροφική. Αφελής και καταστροφική γιατί δεν λύνει το πρόβλημα και υποκρύπτει ευχή. Ας γίνω πιο καθαρή. Το «βρώμικο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ» στο ΣΥΡΙΖΑ ή όπου αλλού παραμένει δεν εξαφανίζεται, όσο κι’ αν κάποιοι το εύχονται. Πρόκειται για σώμα ψηφοφόρων που αποφασίζει για το ποιος ή ποιοι θα κυβερνήσουν. Η απαξίωση ή αδυναμία ανοίγματος διαλόγου μ’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που το έθρεψαν και το δυνάμωσαν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, δεν αποτελεί λύση. Αντίθετα αναβάλει τη λύση.

Η αναβολή της λύσης σχηματοποιείται σε κινήσεις, κόμματα φωστήρων και think tank που ισχυρίζονται πως φέρουν το καινούργιο και το διαφορετικό αλλά στην ουσία τους είναι τόσο φοβικά που αφ’ ενός αδυνατούν να συγκρουστούν μετωπικά με την αισθητική της δεξιάς και αφ’ ετέρου δεν συνομιλούν (ελιτισμός) μ’ αυτό το κομμάτι της κοινωνίας αλλά αντίθετα επιμένουν στο να το χλευάζουν.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται το αριστερά ή δεξιά.

Την επόμενη των εκλογών κινήσεις-μικροκόμματα και think tank θ’ αναγκαστούν να συνομιλήσουν μ’ αυτό που χλευάζουν γιατί η ανάγκη της κοινωνίας είναι η δημιουργία σοβαρής κυβερνητικής αντιπρότασης. Αρέσει ή δεν αρέσει την επόμενη των εκλογών οι διαδικασίες θ’ ανοίξουν και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κεντρική θέση στο τραπέζι. Το διακύβευμα αριστερά ή δεξιά δεν είναι ούτε ξεπερασμένο, ούτε αφελές είναι πραγματικό και ουσιαστικό και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο. Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα περνά αναγκαστικά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ (που θ’ αλλάξει με τη σειρά του μετά τις εκλογές) και οι απειλές - εκβιασμοί περί σταθερότητας, ευρώ ή δραχμής κ.α. δεν θα το σταματήσουν.