Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Πανελλήνιο Σουρρεαλιστικό Κίνημα

Το είδαμε κι αυτό... Ολόκληρο θέμα στην ιστοσελίδα του Γιώργου προς απάντηση των επικριτών των λεσχών στήριξής του. Με τις απαντήσεις να δημοσιεύονται αυτούσιες αλλά χωρίς καμιά αναφορά στις ...ερωτήσεις. Θα μου πεις, οι εποχές είναι πονηρές και το επικοινωνιακό παιχνίδι στο φόρτε του. Αλλά, πως από τη μια πολεμάς τα παιχνίδια της εικόνας όταν με αυτά πορεύεσαι; Πως επικαλείσαι τον διάλογο, όταν στο διάλογο χρειάζονται τουλάχιστον δύο;
Ίσως κάποιοι να χρειάζονται πολλές απλοποιήσεις για να κατανοήσουν τους φόβους ημών των επικριτών. Ας το κάνουμε λιανά λοιποοοοόν:
Υπόθεση εργασίας:
Στο εγγύς μέλλον, προκύπτει κάποιο πολιτικό θέμα τοπικού ενδιαφέροντος για παράδειγμα στο Νομό Λάρισας. Ας υποθέσουμε ότι έχει να κάνει με την επιλογή υποψήφιου για το Δήμο Τάδε. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι η Δημοτική Οργάνωση ελέγχεται από «Παπανδρεϊκούς» ενώ η Νομαρχιακή από «Βενιζελικούς». Σκεφτείτε τώρα, η δημοτική οργάνωση να επιλέγει ένα πρόσωπο και η Νομαρχιακή να προκρίνει άλλο. Σκεφτείτε επίσης η Νομαρχιακή να ανακοινώνει το σκεπτικό της και να της απαντά η λέσχη φίλων Παπανδρέου. Δείτε λίγο στο μέλλον, και απολαύστε το σουρεαλισμό που θα ζήσουμε. Αναρωτηθείτε πόσες φορές σε έναν παρόμοιο «πόλεμο» θα ακούσετε την λέξη «υπονόμευση». Αναρωτηθείτε αν θα μπορέσει να επιτευχθεί ποτέ ενότητα στη βάση. Και μιλάμε για πραγματικά ζητήματα που ΟΛΟΙ γνωρίζουμε ότι θα προκύψουν. Πόσα «κέντρα» θα υπάρχουν ανά περιοχή που θα έχουν λόγο και άποψη σε κάθε ζήτημα; Για ποια ενότητα άποψης θα μιλάμε όταν η ενότητα είναι ήδη παρελθόν;
Στην κατάσταση που οδηγήσατε, σύντροφοι, τα πράγματα (δεν σας καταλογίζω κακές προθέσεις) ο μόνος γιατρός είναι ο χρόνος. Και θα χρειαστεί ΠΟΛΥΣ χρόνος να κλείσουν οι πληγές που ανοίξατε.
Έχετε ξεχάσει κάποια πράγματα στην ελιτίστικη και ναρκισιστική νιρβάνα σας. Ένα από αυτά είναι ότι υπάρχουν κοντά στα τρία εκατομμύρια άνθρωποι που μας ψήφισαν και περίμεναν από εμάς να παλέψουμε γι' αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν μόνοι. Ξέρετε, σε όσες συζητήσεις κάνω αυτές τις μέρες προσπαθώντας να πείσω συμπολίτες μου να αντισταθούν στις επελάσεις της κυβέρνησης στα ασφαλιστικά μας  ταμεία ή στην τσέπη μας, συναντώ μεμψιμοιρία. Καμιά διάθεση για αντίσταση. Γιατί; Επειδή δεν νοιώθουν να έχουν κανέναν ισχυρό συμπαραστάτη που να παλέψει μαζί τους, να μπει μπροστά, να τους στηρίξει. Απάθεια. Το μεγαλύτερο έγκλημά μας, σύντροφοι: δεν είχαμε την ωριμότητα να δούμε λίγο μπροστά. Ξεχάσαμε ότι με την πολιτική ασχολούμαστε όχι για να αποδείξουμε ότι μπορούμε να παράγουμε πολιτική σκέψη, αλλά για να προσφέρουμε στον τόπο και το λαό επειδή ακριβώς μπορούμε να παράγουμε πολιτική σκέψη. Κάναμε το μέσο σκοπό. ΚΑΝΑΤΕ ΤΟ ΜΕΣΟ ΣΚΟΠΟ.
Έχετε καιρό να διορθώσετε κάποια πράγματα. Διάθεση, έχετε;

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Απαξίωση

Βρέθηκα εχθές το απόγευμα στην συνέλευση της Δημοτικής Οργάνωσης Λάρισας του ΠΑΣΟΚ η οποία θα αποτιμούσε το εκλογικό αποτέλεσμα και θα πρότεινε ή θα συζητούσε το στίγμα και την πορεία της επόμενης μέρας.
Η (πρώτη) απογοήτευση ήρθε από τον αριθμό των παρόντων. Σε αντίστοιχες συγκεντρώσεις των διάφορων υποστηρικτών, αυτοί που μαζεύτηκαν ήταν κατά πολύ περισσότεροι. Αυτό που αυθόρμητα μου ήρθε στα χείλη εκείνη την στιγμή είναι ότι ΤΑ ΠΑΣΟΚ είναι αλλού. Η οργάνωση απαξιώνεται από τα ίδια τα μέλη της. Τα ίδια τα μέλη της που κόπτονται για πολιτική λειτουργία, για συμμετοχή και για μεγάλες και ιριδίζουσες φούσκες, τα ίδια τα μέλη που καταγγέλλουν μηχανισμούς και στάσεις που εξυπηρετούν προσωπικές στρατηγικές, πράττουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που καταγγέλλουν.
Η δεύτερη απογοήτευση ήταν με τις τοποθετήσεις. Το εναγώνιο ερώτημα προς τους ομιλητές δεν ήταν «τι κάνουμε» αλλά «με ποιόν είσαι». Και μην πει κανείς ότι έμμεσα ρωτούσαν τι κάνουμε γιατί τα πρόσωπα εκφράζουν πολιτικές. Καμία σχέση. Ένα καθαρό, γηπεδικό, απολίτικο «πες ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΕΙΣΑΙ για να σ' ακούσω».
Τέλος πάντων. Σήμερα δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με αυτό.
Ας πούμε δυό λογάκια για το μήνυμα αυτών των εκλογών.
Πίσω από την βοή των πολλαπλών μηνυμάτων όπου ο καθένας «ακούει» και «λαμβάνει» το μήνυμα που επιθυμεί, ένα μήνυμα κραυγάζει. Κάτι σαν ρυθμός τύμπανου πίσω από την μελωδία. Σαν τον μονότονο, σταθερό και διαρκή ήχο ενός τρένου που φτάνει σε πολύβουη πόλη. Απαξίωση, απαξίωση, απαξίωση, απαξίωση...
Η χαρακτηριστική πρώτη αντίδραση του πολίτη όταν απευθύνεται σ' έναν πολιτευόμενο - το έχω ζήσει προσωπικά - είναι «επίθεση». Έχει, ο πολίτης, εκ προοιμίου και αυθόρμητα μια στάση απέναντι στον πολιτικό, άρνησης. Πολιτικός σημαίνει ψεύτης, απατεώνας, λαμόγιο. Οι ευθύνες όλων μας, και ειδικά του ΠΑΣΟΚ για αυτή την κατάντια του πολιτικού συστήματος είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ. Όσοι δεν έχουν «πιάσει» αυτό το μήνυμα, καθεύδουν.
Η απαξίωση έρχεται, είναι εδώ, προ των πυλών και εμείς περί άλλων τυρβάζουμε. Το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται αργά και σταθερά. Απαξιώνεται από τους πολιτικούς, τους πολιτευόμενους, τα κομματικά επιτελεία, τους μεγαλόσχημους κρατικούς παράγοντες και φτάνει και διαβρώνει την κοινωνία στη βάση της. Κανείς πια δεν εμπιστεύεται τα δύο μεγάλα κόμματα. Τα ψηφίζει αλλά δεν τα εμπιστεύεται. Στρέφεται στα μικρότερα σε μια ύστατη προσπάθεια να γαντζωθεί από κάπου. Το επόμενο στάδιο θα είναι η αύξηση της αποχής από τις εκλογικές, πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες. Το επόμενο στάδιο θα είναι η θεμελίωση του πολιτικού αμοραλισμού ως κυρίαρχη ιδεολογία. Το επόμενο στάδιο ΕΙΝΑΙ ένα σύστημα που ως μόνο σκοπό έχει την αναπαραγωγή του. Η αντίδραση σ' αυτό το σύστημα που αναπαράγεται είναι μονόδρομος για όλους τους σκεπτόμενους ενεργούς πολίτες. Αντίδραση με πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά ξεκάθαρα. Όχι πια ήξεις αφήξεις. Όχι μισόλογα. Όχι συμβιβασμούς. Με θάρρος και παρρησία.
Αν οι καρεκλοκένταυροι που έθρεψαν το σύστημα και τράφηκαν από αυτό δεν παραιτούνται (και δεν πρόκειται να το κάνουν) ας τους αποστρατεύσουμε εμείς. Η κοινωνία περιμένει κάποιους να βγουν μπροστά. Ένας σήμερα, δύο αύριο πολλοί μετά. Αλλά ΤΩΡΑ είναι η ώρα.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Όλοι μαζί

....κι ο Παντελής χώρια...

Γιατί διαφωνώ με τις οργανωμένες πρωτοβουλίες στήριξης υποψήφιων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ

 

Κατ' αρχή να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα: Δεν διαφωνώ με τις πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης πολιτών. Όχι όταν αυτές γίνονται στο όνομα κοινών αρχών.
Διαφωνώ όταν αυτές οι πρωτοβουλίες γίνονται στο όνομα προσώπων. Γιατί;
  1. Γιατί θεωρώ ότι οι συμμετέχοντες επιτρέπουν σε κάποιους να ψαρεύουν σε θολά νερά. Ηθελημένα ή αθέλητα δεν το γνωρίζω. Που σημαίνει ότι ανάμεσα στους κριτικά σκεπτόμενους όλο και κάποιο χάπαλο ψηφαλάκι θα τσιμπήσει  έτσι για να πλουτίσει το τραπέζι της ενδεκάτης ενδεκάτου του τρέχοντος έτους
  2. Γιατί θεωρώ ότι αδικούνται οι ιδέες και οι αρχές όταν ταυτίζονται με πρόσωπα ή όταν ακολουθούν αυτά. Το αντίθετο θεωρώ ότι θα έπρεπε να συμβαίνει.
  3. Γιατί πιστεύω ότι χάνεται ο «κοινός παρονομαστής» και αντικαθίσταται από ετερόκλητες συμμαχίες που μάλλον προσβάλουν το πρόσωπο στήριξης παρά το τιμούν.
  4. Γιατί πιστεύω ότι όσο κακή κι ανεπρόκοπη και αποκρουστική αν είναι η οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, ΥΠΑΡΧΕΙ. Σ' αυτήν συμμετέχουμε και πολλοί από εμάς. Σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (όχι του απώτατου αλλά του πολύ κοντινού) θα χρειαστεί οι οργανωμένοι με τους αυτοοργανωμένους να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι. Αυτή η προοπτική με κάνει τουλάχιστον σκεπτικό.
Με τους περισσότερους από αυτούς που εξέφρασαν με έντονα επικριτικό ύφος τις αντιρρήσεις τους στην γνώμη μου, έχω παρόμοιες ή ίδιες απόψεις. Δέχτηκα ακόμη και προσωπικές επιθέσεις από ανθρώπους που θεωρητικά θα μπορούσαν να είναι και ιδεολογικοί ή πολιτικοί σύμμαχοί μου.
Κι αυτό γιατί πίσω από την με θάρρος εκφρασθείσα γνώμη μου έβλεπαν έναν εν δυνάμει αντίπαλο, όχι γιατί διαφωνούν με τις απόψεις μου αλλά γιατί ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ εκφράστηκα κατά του ΠΡΟΣΩΠΟΥ που αυτοί υποστηρίζουν. Και μόνο το γεγονός αυτό θα μπορούσε να δικαιώσει τη θέση μου.
Με αφορμή το παραπάνω, όποιος θέλει μπορεί να γράψει ό,τι θέλει που να αφορά τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ. Όλα επιτρέπονται. Να μου επιτραπεί μόνο να μην απαντώ σε προσωπικές επιθέσεις.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Σελίδες μόδας, συμβουλές ομορφιάς

Παραπλανητικός ο τίτλος
Είναι ένας τρόπος κι αυτός να «τραβήξεις» αναγνώστες.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με το περιβάλλον και τους πολιτικούς. Χρησιμοποιούν το περιβάλλον για να τραβήξουν ψήφους. Πόσοι όμως ασχολούνται ΣΟΒΑΡΑ μαζί του;
Τα προβλήματα συνήθως έχουν μια απλή μεθοδολογία επίλυσης:  
Αν γνωρίζουμε την αιτία που τα προκαλεί, την εξαλείφουμε.
Αν δεν γνωρίζουμε την αιτία, φροντίζουμε να μειώσουμε τα αρνητικά συμπτώματα
Αν δεν είμαστε σίγουροι για την αιτία, ακολουθούμε την αρχή της προφύλαξης.
Για παράδειγμα, είμαστε βέβαιοι πια ότι το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» επιφέρει ραγδαίες αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη. Γνωρίζουμε επίσης ποιες ανθρώπινες δραστηριότητες το προκαλούν. Τι κάνουμε γι' αυτό;
Θυμάμαι τους Ευρωπαίους ηγέτες - ανάμεσα τους κι ο πρωθυπουργός της χώρας ο Κ. Καραμανλής - να βγάζουν λογύδρια για το περιβάλλον μετά από την συνάντηση του Παρισιού& Κι έπειτα, τi;
Πρόσφατα ο υπουργός δήθεν περιβάλλοντος και  δημοσίων έργων Γ. Σουφλιάς δήλωσε ότι τα δημόσια έργα είναι ο εγγυητής της προστασίας του περιβάλλοντος. Ακόμα ανακοίνωσε την επιβολή υψηλότατων προστίμων στη ΔΕΗ για ρύπανση και μη τήρηση των περιβαλλοντικών όρων. Θα έλέγε κανείς ότι δείχνει ο υπουργός έμπρακτο ενδιαφέρον αλλά δεν...
Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που ΕΞΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑ έδωσε άδεια καύσης πετ κοκ σε βιομηχανία της Λάρισας. Δεν έχουν περάσει απρά λίγοι μήνες από τότε που ανακοινώθηκε η κατασκευή από ιδιώτες μονάδας ηλεκτροπαραγωγής που θα καίει λιγνίτη στο Μαντούδι της Εύβοιας. Στην παρουσίαση της επένδυσης ήταν παρόντες πολλοί βουλευτές του νομού (ανάμεσά τους και ο κ. Πιπεργιάς του ΠΑΣΟΚ). Οποία υποκρισία& Από τη μια μεριά, εξαγγελίες και πρόστιμα και από την άλλη περισσότερες ρυπογόνες μονάδες..  Και οι ανανεώσιμες πηγές να καρκινοβατούν χωρίς στρατηγικό ενεργειακό σχέδιο...
Σε ακριβοπληρωμένη καμπάνια του ίδιου υπουργείου που προσβάλει το περιβάλλον, διαφημιζόταν ως κατόρθωμα το ότι η χώρα ΚΟΥΚΟΥΛΩΣΕ κάποιες από τις χωματερές του αίσχους για να μην πληρώνει πρόστιμα. Την ίδια στιγμή που ο σχεδιασμός για την διαχείριση αποβλήτων είναι ανύπαρκτος.
Δυστυχώς για πολλούς το περιβάλλον είναι ο μαϊντανός των εκλογών. Δυστυχώς...
Δυστυχώς, κόμματα σαν τους οικολόγους - πράσινους λειτουργούν ως εισαγωγείς μόδας.
Δυστυχώς η μαζική δράση των ενεργών πολιτών δεν έχει στόχους και σχέδιο
Δυστυχώς η διάχυση των ευθυνών που εντέχνως επιχειρείται έχει αποτέλεσμα
Όλοι αισθανόμαστε ένοχοι και σιωπούμε. Κι οι πραγματικοί ένοχοι γελούν κάτω από τα μουστάκια τους.
Ας δοθεί τέλος στην απραξία.
Οι πολίτες είναι καιρός να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους
Με τοπικές δράσεις
Με αποτελεσματικές παρεμβάσεις
Δώστε ιδέες, βάλτε εφικτούς στόχους
Ένα πρώτο παράδειγμα: Πιέστε όλοι στον τόπο σας να αλλάξουν οι δήμοι και οι δημόσιες υπηρεσίες τους λαμπτήρες πυράκτωσης. Διεκδικήστε το μαζικά. Δημοσιοποιήστε το με αρθρογραφία, με επιστολές, με συλλογή υπογραφών. Σήμερα κιόλας. Τώρα...

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Τι με απωθεί, τι με φοβίζει, σε τι ελπίζω.

Το να δηλώσω ότι δεν περίμενα αντιδράσεις από την δημοσιοποίηση της ανοιχτής μου επιστολής προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου, θα ήταν ψέμα.
Ακόμα κι αυτές οι - ηθελημένες ή όχι - διαστρεβλώσεις των λιτών και ξεκάθαρων απόψεών μου όπως εκφράζονται στην επιστολή μου, ήταν αναμενόμενες.
Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος σε κάποιους να αποδεχτούν την αλήθεια. Να την «χωνέψουν». Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος σε όλους να παραδεχτούν τα λάθη στις πρακτικές τους. Διαθέτω και υπομονή και επιμονή. Ίσως, τέλος, χρειάζεται να διασαφηνίσω μερικά πράγματα. Να αλλάξω το περιτύλιγμα. Να τα ομορφύνω. Δεν θα τα στρογγυλέψω όμως, για να δανειστώ μιαν έκφραση του συρμού που χρησιμοποιεί ο Γ. Παπανδρέου..
Ναι, το ΠΑΣΟΚ ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει αν επιθυμεί να διεκδικήσει ξανά την εξουσία άμεσα. Στην ερώτηση «πότε πρέπει να το κάνει;» η απάντηση είναι: «χτες».
Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε την πρόσκληση - πρόκληση της εποχής των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και αποφάσισε να γίνει κόμμα εξουσίας και να αποκηρύξει το διαμαρτυρόμενο παρελθόν του, ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσουν μια σειρά συμβιβασμών που είχαν να κάνουν με υποχωρήσεις είτε σε θέματα ιδεολογικής ακαμψίας είτε σε ζητήματα κυβερνητικής ή κομματικής πρακτικής.
Η ισχυρή παρουσία ενός πραγματικού ηγέτη - ιδρυτή του κόμματος, λειτουργούσε ως καταλύτης και ως συγκολλητικός παράγοντας πολλών διαφορετικών τάσεων, ρευμάτων, απόψεων επί σειρά ετών. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η βαρύνουσα παρουσία, σε συνδυασμό με την κυβερνητική εξουσία που είχε ήδη κατακτηθεί, αποστέωνε σταδιακά την οργανωτική δομή και την καθιστούσε μια πλαδαρή μάζα που ως μόνο καθήκον της είχε την νομή της εξουσίας και την πιστή και άκριτη αποδοχή του ηγέτη. Σταδιακά, κράτος και κόμμα ταυτίστηκαν στη συνείδηση των μελών αλλά και ολόκληρου του λαού. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν η παθογένεια του κόμματος πέρασε στο κράτος ή το αντίστροφο. Γεγονός είναι πως ένα μεγάλο μέρος του υγιούς και υψηλής ποιότητας στελεχιακού δυναμικού του κόμματος, - ειδικά μεσαία στελέχη που δεν ενσωματώθηκαν στο κρατικοδιαίτο κόμμα - εγκατέλειψε το κομματικό επιτελείο και ιδιώτευσε.
Ως αποκορύφωμα της αποκοπής του κόμματος από την κοινωνία και της αποξένωσης της κορυφής της κομματικής πυραμίδας από την βάση της αλλά και από το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ», ήρθε το σκάνδαλο Κοσκωτά και η σκοτεινή περίοδος του 1989.
Το μέγεθος του ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου και η δυναμική του - πληγωμένου - ΠΑΣΟΚ, φάνηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια όταν ένας άρρωστος και δικασμένος Παπανδρέου ανάστησε το ΠΑΣΟΚ το 1993. Ένα ΠΑΣΟΚ που δεν ήταν πιά το ίδιο. Το 1996 και μετά το θάνατο του Ανδρέα, ο συγκολλητικός παράγοντας που κράτησε ενωμένο το ΠΑΣΟΚ ήταν μόνο η νομή της εξουσίας. Πολλά στελέχη επέστρεψαν, νέα εμφανίστηκαν, άλλα μπήκαν στο περιθώριο. Η επιβλητική παρουσία της φιγούρας του ηγέτη αντικαταστάθηκε από την αποτελεσματικότητα και την εκλογιμότητα ενός «εργάτη» της πολιτικής. Το κόμμα όμως εξακολουθούσε να είναι αποστεωμένο με μια διαφορά: ο ρόλος του υποβαθμίστηκε ακόμα περισσότερο καθώς η αποκοπή του από την κοινωνία πέρασε πια στην δομή του. Το κόμμα αντικαταστάθηκε πλήρως από μηχανισμούς. Μηχανισμούς βουλευτών, άτυπων ρευμάτων ή τάσεων, στελεχών κ.ά.
Αυτό το θνησιγενές σχήμα άντεξε στην εξουσία για 8 ολόκληρα χρόνια, εκπλήσσοντας τους πάντες. Παρά τα αποθαρρυντικά μηνύματα από εκλογές σε δήμους ή ευρωβουλή, σε συνδικάτα, σε μαζικούς φορείς, στο συνδικαλισμό, το κόμμα κέρδισε δυο φορές τις εκλογές. Αυτό, όχι γιατί η κοινωνία το αποδέχτηκε αλλά γιατί το ανέχτηκε. Και το ανέχτηκε γιατί η ίδια η κοινωνία αναζητούσε σημείο ισορροπίας μετά τις καταιγιστικές αλλαγές που συνέβαιναν παγκόσμια και στη γειτονιά μας αλλά και την αιώρησή των γενεών της εποχής πριν ή μετά την μεταπολίτευση και των νεώτερων.
Μετά την παράδοση του κόμματος από τον Σημίτη στον Γιώργο Παπανδρέου και την, αναμενόμενη, ήττα στις εκλογές, η πανθομολογούμενη άποψη ότι πρέπει να γίνουν ΤΟΜΕΣ τόσο σε οργανωτικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο στο κόμμα βγήκε δραματικά και εκφράστηκε με το αγωνιώδες σύνθημα «Γιώργο προχώρα, άλλαξέ τα όλα».
Οι περισσότεροι που το φώναζαν αυτό τότε δεν είχαν αποκρυσταλλωμένη άποψη για το τι πρέπει και προς ποια κατεύθυνση να αλλάξει. Την αγωνία τους εξέφραζαν. Οι - λίγοι - υπόλοιποι είχαν ο καθένας ίσως διαφορετική άποψη τόσο για την ποιότητα, το είδος, όσο και για την ποσότητα, το εύρος, των αλλαγών που επιβαλλόταν να γίνουν.
Σημασία έχει ότι μετά και την καινοτόμα διαδικασία - δεν θα κρίνω την ίδια τη διαδικασία - εκλογής του απ' ευθείας από τους ψηφοφόρους του κόμματος και όχι από την οργανωμένη βάση του, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε και την δύναμη και την εξουσιοδότηση και την απαιτούμενη αρχική ορμή να αλλάξει πολλά.
Ήταν ακριβώς η χρονική στιγμή που αποφάσιζα, μετά από 15 χρόνια κομματικής απραξίας, να επιστρέψω.

Μικρό φλας μπακ
Οργανώθηκα στο ΠΑΣΟΚ το 1977, 15 στα 16. Πρώτα στην ΠΑΜΚ - για όσους θυμούνται - ύστερα στο μαθητικό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Ήταν η εποχή όπου η - μια και μοναδική - Τ.Ο. σε ολόκληρη Ηλιούπολη  αριθμούσε 48 μέλη από τα οποία τα 20 ήταν νεολαίοι και οι 3 εξ αυτών μαθητές. Ήταν η εποχή όπου στις εβδομαδιαίες συνελεύσεις της νεολαίας συμμετείχαν όλοι. Όπου αναλύαμε Μαρξ και Έγκελς, Σεν Σιμόν και Λένιν, Καστοριάδη και Πουλατζά. Όπου η αφισοκόλληση ήταν γιορτή και οι διαδηλώσεις πανηγύρι. Έτσι, με την οργάνωση να είναι εργοστάσιο και πανεπιστήμιο ταυτόχρονα, σαν ποτάμι που κυλάει και φουντώνει φτάσαμε στο 1981.
Ύστερα, καλοκαίρι του '81, οι Τ.Ο. γίνανε  3 και ως το 1985 είχαν φτάσει τις 5 με τα μέλη να πολλαπλασιάζονται με αστραπιαία ταχύτητα. Από συνέλευση σε συνέλευση δεν γνώριζες κανέναν. Δεν θυμάμαι αν το κοντέρ σταμάτησε στις 5 ή αν έφτασε ποτέ και στις 7 ή περισσότερες. Θυμάμαι όμως χαρακτηριστικά λίγο μετά τις εκλογές του '81 (ως μέλος της επιτροπής διαφώτισης της Β1) μπήκαμε σε Τ.Ο. της Ηλιούπολης όπου ο μπάρμπα Γιώργης, παλιός Ενωσοκεντρίτης, καθόταν σ' ένα γραφείο μ' ένα τετράδιο ανοιχτό και είχε μια ουρά - καμιά εικοσαριά γυναίκες και άντρες - μπροστά του. Τον θυμάμαι σαν τώρα να καταγράφει τα αιτήματα: Διορισμός στην ΕΥΔΑΠ, μετάθεση του γιου κλπ. Ρουσφέτι και αίτηση μέλους...  Ο παλαιοκομματισμός που πολεμούσαμε είχε ήδη αρχίσει να καταλαμβάνει την οργάνωση και το κόμμα. Στα 1985 αναρωτιόμουν ήδη τι δουλειά είχα εγώ σ' ένα κόμμα που δεν παρήγαγε πολιτική σκέψη αλλά αναπαρήγαγε σχέσεις εξουσίας. Η απάντηση που έδινα ήταν ότι όσο υπάρχουν νεολαίοι που έρχονται στο κόμμα έστω για να βολευτούν στο δημόσιο, αξίζει να δουλεύεις μαζί τους, να τους μεταλαμπαδεύεις μέρος της φλόγας που λαμπαδεύτηκε σ' εσένα.
Από το 1988 είχα χαλαρή σχέση με την Οργάνωση. Περισσότερο ιδιώτευα...  Στα 1992, καλοκαίρι, μετακόμισα Λάρισα. Έκανα προσπάθεια επανασύνδεσης. Γράφτηκα σε μια ΤΟ χωρίς να αναφέρω το παρελθόν μου. Με κάλεσαν προεκλογικά σε αφισοκόλληση και περιφρούρηση αφισών. Ήταν η εποχή των «υπέροχων» γηπεδικών συνθημάτων για τη Ντόρα και τον Βουλγαράκη και το ανελέητο σεξ, του απίστευτου χουλιγκανισμού ανάμεσα σε οπαδούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η όλη κατάσταση ήταν μακριά από την αισθητική μου και ξαναχάθηκα, μέχρι το 2004. Όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζα ΠΑΣΟΚ.

Είχα ήδη μια άποψη για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά στο νου μου. Μια αριστερά που έχει το βλέμμα της στο μέλλον. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ή - βίαιη η μη - αλλαγή της Ευρωπαϊκής Γεωγραφίας, η επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση, οι νέες τεχνολογίες που έδιναν άλλο νόημα σε έννοιες όπως «πληροφορία» ή «επικοινωνία» δημιουργούσαν νέα δεδομένα και μας έφερναν όλους αντιμέτωπους με νέες προκλήσεις, νέα διλήμματα, νέα δίπολα. Κλασσικές έννοιες όπως καπιταλισμός - σοσιαλισμός, πάλη των τάξεων,  αντίθεση βορρά - νότου θάμπωναν ενώ νέες αντιθέσεις που ξεπηδούσαν από νέου τύπου σχέσεις παραγωγής ή εξάρτησης εμφανίζονταν. Τέλος, παγκόσμια προβλήματα που επίσης μπορούσαν να καθορίσουν αντιθέσεις ανεξερεύνητες ακόμα - τα περιβαλλοντικά προβλήματα - έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους.
Το 2004 πίστεψα ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο άνθρωπος που μπορεί να εκφράσει τους προβληματισμούς της σύγχρονης αριστεράς και να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ και την Ελλάδα στη νέα εποχή. Τον ψήφισα, σαν φίλος (!), συμμετείχα έτσι και στον προσυνεδριακό διάλογο, μέχρι που, αρκετά αργότερα, έγινα ξανά μέλος.
Η προσπάθειά του να ισορροπήσει ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, οι λαθεμένες επιλογές σε πρόσωπα και πρακτικές, οι ανύπαρχτες ηγετικές του ικανότητες με απογοήτευσαν γρήγορα.
Οι τομές που προσπάθησε να εφαρμόσει στο κόμμα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους:
Το Κάθε Μέρα Πολίτης μετατράπηκε εν τη γεννέση του σε έναν ακόμη γραφειοκρατικό μηχανισμό προσωπικών στρατηγικών, το Ινστιτούτο Επιμόρφωσης κατέληξε να γίνει χώρος πρακτικής εξάσκησης εκπαιδευτικών, οι Εθελοντές του Διαδικτύου ήταν μοναχικοί με τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν γραφικοί. Η Οργανωτική αναδιάρθρωση απέτυχε παταγωδώς καθώς οι ογκώδεις και δυσκίνητες οργανώσεις ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν και καμιά προσπάθεια ανατροπής της κατάστασης δεν επιχειρήθηκε. Καμιά ανατροφοδότηση από την εμπειρία. Καμιά αλλαγή. Η ίδια αρτηριοσκληρωτική και συντηρητική αντιμετώπιση των αλλαγών.
Οι όποιες αλλαγές περιορίστηκαν σε εναλλαγές προσώπων στο κόμμα. Το φρέσκο, όταν επιχειρήθηκε, ταυτίστηκε με το λαμπερό, το glamourous. Η απολιτίκ ανανέωση στο Ευρωψηφοδέλτιο, οι χωρίς πυξίδα επιλογές στις δημοτικές εκλογές έδωσαν ένα ακόμα κακό μήνυμα. Παρά τα πολλά και συνεχόμενα μηνύματα, ο πρόεδρος έμοιαζε να ζει «αλλού».
Τα μηνύματα για τον βαρύνοντα λόγο της οικογένειας Παπανδρέου στη λήψη αποφάσεων ήταν πολλά και ανησυχητικά. Η αποτυχία επίλυσης του Οργανωτικού και Πολιτικού προβλήματος στο κόμμα οδήγησε στην απαξίωσή και εγκατάλειψή του.
Κι όμως, στην παραγωγή πολιτικής σκέψης ο πρόεδρος έμοιαζε ικανός. Γιατί τότε πολλές φορές, στην πράξη, την εφαρμογή, πελαγοδρομούσε; Η κυρίαρχη άποψη, όπως αυτή περνούσε στους ψηφοφόρους ήταν: «Καλός ο Γιωργάκης αλλά πολύ λίγος». Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, αυτό ακούγαμε παντού, κι όποιος δεν το παραδέχεται, ψεύδεται. 
Η εμπειρία μου από τις κομματικές διαδικασίες ήταν μια σκέτη απογοήτευση. 100 βαριεστημένοι άνθρωποι να ακούν τους ίδιους ανθρώπους να λένε τα ίδια πράγματα στο ίδιο ακροατήριο κάθε φορά. Όταν ερχόταν η σειρά σου να μιλήσεις, μετά από βουλευτές και παρατρεχάμενους, μιλούσες σε άδειες καρέκλες. Διάλογος; Κωφών. Πολιτική; Αστείο. Το κόμμα λειτουργούσε με εγκυκλίους «από τα κεντρικά». Δημόσιο κανονικό. Καμιά τοπική πρωτοβουλία για παραγωγή πολιτικής. Όταν λείπει η πολιτική, το κενό έρχονται να το καλύψουν οι μηχανισμοί. Και, ναι, όταν εμφανίζεται η πολιτική, τρέχουν οι μηχανισμοί να της κλείσουν το στόμα για να προστατεύσουν το ζωτικό τους χώρο.
Μετά την ήττα στις εκλογές του Σεπτέμβρη ακολούθησε ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ αλαλούμ. Οι πλέον περίεργες συμμαχίες. Η λέξη «περίεργες» είναι ό,τι πιο ανώδυνο μπόρεσα να βρω. Θεωρώ τους προσκείμενους στην λεγόμενη «αριστερή πρωτοβουλία», το πλέον συντηρητικό κομμάτι μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Συντηρητικό όχι ως προς την άσκηση της διακυβέρνησης ή την πολιτική που «επαγγέλεται» αλλά στην ουσία της έννοιας: είναι το λιγότερο δεκτικό κομμάτι σε οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό το κομμάτι του ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο που προσέτρεξε προς στήριξη του «πληγωμένου» προέδρου. Από εκεί και πέρα το χάος. Θυμικό και λογική σε έναν αχταρμά ανερμάτιστο χωρίς αρχή και τέλος. Ένα νεφελώδες «αριστερά» ακούγεται παντού και όλοι αυτοί θεωρούν πως άκουσαν το μήνυμα της κοινωνίας. Αμφιβάλλω αν έχουν επαφή με τον εαυτό τους. Πόσο μάλλον να ακούνε και μηνύματα από την κοινωνία.
 Κι έρχεται η εύλογη κατά την ταπεινή μου άποψη απορία: πως ΑΥΤΟΣ ο πρόεδρος που δεν τα κατάφερε να ισορροπήσει πριν με τις άλλες τάσεις, τους άλλους μηχανισμούς, θα ισορροπήσει με τους νέους του συμμάχους; Σε πόσα πράγματα θα συμβιβαστεί;
Είμαι πολύ μεγάλος πια να πιστεύω σε πρόσωπα και να εμπιστεύομαι τις καλές τους προθέσεις και είμαι πολύ νέος ώστε να παραιτηθώ. Θέλω αποδείξεις. Κι ο πρόεδρος ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΙΝΕΙ. Άκουσα πως όλα θα ξεδιαλύνουν στο συνέδριο. Αλήθεια; Η πικρή μικρή μου πείρα από τα συνέδρια μου λέει ότι ο διάλογος γίνεται για να πέσει λίγη στάχτη στα μάτια. Η ουσία του συνεδρίου είναι η τελική ψηφοφορία για τα μέλη των οργάνων. Αυτό, κύριοι, θα είναι το συνέδριο. Κι αν από την εκλογή βγεί ένας δυνατός πρόεδρος που λογοδοτεί μόνο στο σώμα που τον εξέλεξε (ένα νεφελώδες σώμα πολιτών που εκφράζεται, κρίνει και επικρίνει κάθε τέσσερα χρόνια;) τότε τι νόημα ύπαρξης θα έχουν οι οργανώσεις; Τότε θα εξασφαλίσουμε την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία με ελάχιστες διαφορές τόσο στην παρουσία τους όσο και στην πολιτική τους. Τότε θα λειτουργούμε ως κοινωνία με τις εναλλαγές να είναι ζήτημα χρόνου (φυσιολογικής φθοράς), δημοσκοπήσεων, επικοινωνιακών παιχνιδιών και διεθνούς περιβάλλοντος. Λυπάμαι αλλά δεν είναι αυτό που ονειρεύομαι.
Τι ελπίζω;
Ελπίζω στην κοινή λογική. Ελπίζω ότι οι άνθρωποι, οι πολίτες, θα στρατεύονται πίσω από ιδέες και όχι πίσω από πρόσωπα. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι πολίτες και όχι ψηφοφόροι. Τα πρόσωπα είναι φορείς των ιδεών. ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ. Γι' αυτό έγραψα την ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο.

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Ανοιχτη επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου

Σύντροφε πρόεδρε
 Αν η επιθυμία σου είναι να επανιδρύσεις οργανωτικά το ΠΑΣΟΚ και επέλεξες ως μέσο την αυτό-οργάνωση με την μορφή των I love Giorgos fan club, κάπου έχεις λάθος.
 Σου απευθύνω έκκληση: Αποκήρυξε άμεσα όλους εκείνους που στο όνομά σου υποσκάπτουν τα θεμέλια του ίδιου του κόμματος την ηγεσία του οποίου ζητάς και υποτιμούν τη νοημοσύνη των μελών του. Ζήτησε τη διάλυση όλων αυτών των κομματικών παραμάγαζων που στήνονται όχι στη βάση αρχών αλλά σε προσωπολατρική βάση. Δεν είσαι - και δεν σου ταιριάζει να είσαι -«πατερούλης» τύπου Στάλιν. Σεβάσου τα μέλη των οποίων την ψήφο ζητάς για την επανεκλογή σου. Πάρε πρωτοβουλία να ανοίξει ένας διάλογος μέσα στις οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ με τη συμμετοχή όλων. Άσε τη δημοκρατία να ανθίσει. Μην τη φοβάσαι.
 Σύντροφε πρόεδρε
 Το κόμμα, τα μέλη, οι φίλοι, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ έχουν φωνή. Αυτό που λείπει είναι χώρος να συζητήσουν, μυαλά και αυτιά ανοιχτά να ακούσουν. Μην συνδέσεις το όνομά σου με τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ.
 Η κοινωνία είναι εδώ έξω. Όχι εκεί μέσα. Το κόμμα και οι ψηφοφόροι του είμαστε εμείς όλοι, όχι οι διάφοροι συμβουλάτορες του σαλονιού σου.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

Μπορεί να αποφευχθεί η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ;

Πιό προχωρημένο ερώτημα: Υπάρχει λόγος να επιδιώκεται η ενότητα;
Σε όλη την Ελλάδα με την ανοχή ή ακόμα και την συμπαράσταση του Γιώργου Παπανδρέου, δημιουργούνται ομάδες, κινήσεις η όπως αλλιώς θέλετε στήριξης της υποψηφιότητάς του. Πολλές από αυτές αποκτούν και οργανωτική δομή με εκλογή Συντονιστικής Επιτροπής. Σήμερα αποκτούν και Πανελλήνιο "καπέλο".( www.daygap.gr ). Διατρανώνουν ότι θα είναι εδώ και την επόμενη μέρα της εκλογής. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιοι "αλώνουν" το κόμμα από την πίσω πόρτα. Με την μέθοδο της "αυτοοργάνωσης". Έχουν και ιδεολογικό μανδύα που καλύπτει μια προσωποκεντρική πολιτική. Οι εποχές του "πατερούλη" της Σοβιετίας ξαναζούν το 2007 στο Ελλαδιστάν.
Κρίμα. Κρίμα γιατί το 2004 πίστεψα πως Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο ηγέτης που θα οδηγούσε το ΠΑΣΟΚ και την αριστερά μπροστά. Κρίμα γιατί πίστεψα σε "φανερά ψευδεπίγραφες εξαγγελίες". Κρίμα για τους φίλους και συντρόφους που παγιδεύονται σε τακτικές που υποτίθεται ότι πολεμούν. Κρίμα.
Κάνω έκληση σε όλους να σεβαστούν τα κοντά τρια εκατομμύρια των ψηφοφόρων, να σεβαστούν την ιστορία αυτού του τόπου, να σεβαστούν την ιστορία αυτού του χώρου, να σεβαστούν την δημοκρατία.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μετατρέπει το ΠΑΣΟΚ σε λέσχη φίλων Παπανδρέου.

Γιατί Σκανδαλίδη;

Επειδή πιστεύω ότι η αληθινή πρόοδος έρχεται μέσα από διαδικασίες που αποκλείουν τις ηγεμονικές τάσεις προσώπων και μηχανισμών.
Επειδή πιστεύω ότι οι συλλογικότητες είναι τόσο αποτελεσματικές όσο ευνοούν τον διάλογο και τη σύνθεση απόψεων.
Επειδή δεν προτίθεμαι να αφήσω το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου και της χώρας έρμαιο στις «καλές προθέσεις» του όποιου φωτισμένου ηγέτη
Επειδή η σημερινή διαδικασία και οι θεσμοί που την στηρίζουν στο ΠΑΣΟΚ δεν εμπεριέχει εκείνες τις δικλείδες ασφαλείας που να εξασφαλίζουν τα παραπάνω
Επειδή αρνούμαι να συμπράξω σε πράξεις και να συνυπογράψω αποφάσεις που με μαθηματική ακρίβεια θα με ξαναφέρουν στην ίδια θέση με τη σημερινή σε κάποια χρόνια
Επειδή πιστεύω στην αριστερά που κυβερνά και όχι στην αριστερά που διαμαρτύρεται
Επειδή πιστεύω ότι έχουμε χάσει την επαφή με το λαό
Επειδή κυριαρχεί στο κόμμα η λογική της διαχείρισης, η λογική των εγκύκλιων και των ιερών πολεμιστών
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 11ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΡΙΖΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΩ ΚΩΣΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗ
Όχι γιατί είναι ο καλύτερος αλλά γιατί οι άλλοι δύο αναπαράγουν λογικές και μηχανισμούς που υποτίθεται πως αντιμάχονται. Αν κυβερνήσουν τη χώρα με τη λογική που αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία στο κόμμα, χαθήκαμε.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Όλα τα λεφτά ΑΥΤΟ το απόσπασμα

".... Συντρόφισσες και σύντροφοι, η δημοκρατία μετά τη μεταπολιτευτική άνοιξη του τόπου και τις μεγάλες κατακτήσεις των δεκαετιών του '80 και του '90 κάθε μέρα που περνάει γίνεται πιο ολιγαρχική και ατελέσφορη.
Παρακολουθώ αυτή τη συζήτηση για τα συμφέροντα και τις εξαρτήσεις. Θέτει κανόνες που δεν τους εγγυάται γιατί είναι πιο βαθιά η κρίση της δημοκρατίας από αυτή την ανάλυση.
Ψηφίζει νόμους που δεν τους εφαρμόζει. Οικοδομεί θεσμούς που τους αφήνει ανολοκλήρωτους. Επαγγέλλεται μεταρρυθμίσεις καταφανώς ψευδεπίγραφες. Εγκλωβίζεται σε τοπικισμούς που παραλύουν κάθε δυνατότητα απόφασης. Και πάνω απ' όλα μοιράζει ολοένα και πιο άνισα και πιο επιλεκτικά τον πλούτο που παράγει ο τόπος.
Αυτοκριτική; Το μοντέλο το οδήγησε στον ακραίο του ευτελισμό και παρακμή η Κυβέρνηση του κ. Καραμανλή. Αυτοκριτική; Προφανώς τις ρίζες τους τις κληρονομήσαμε στην ύστερη διακυβέρνησή μας.
Ο πολίτης νιώθει ολοένα και περισσότερο ως μοναχικός ιδιώτης αντιμετωπίζοντας το κράτος των συμφερόντων που κυριαρχεί μαζί με τους γραφειοκράτες και τους διαμεσολαβητές που το στηρίζουν.
Νιώθει έρμαιο σε μια ασύδοτη αγορά αιχμάλωτος σε μια οικονομία με πήλινα πόδια ανασφαλής σε μια χώρα φθηνής εργασίας και ακριβής διαβίωσης. Σε μια κοινωνία που καταναλώνει περισσότερα απ' όσα παράγει.
Νιώθει ο πολίτης κάθε στιγμή την άδικη κατανομή των βαρών. Όταν πληρώνει υπέρογκους φόρους και δυσβάσταχτα τέλη χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση. Όταν του μιλούν και μιλάμε για μας για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία ενώ η εκπαίδευση και η περίθαλψη του στοιχίζουν πανάκριβα.
Νιώθει μοναχικός όταν οι συντεταγμένες εξουσίες της πολιτείας η δημόσια διοίκηση η δικαιοσύνη η αστυνομία ακόμα και η εκκλησία που υπάρχουν για να τον υπηρετούν τον εκμεταλλεύονται μέσα από το κράτος των γραφειοκρατών των δικαστών των αστυνόμων.
Και νιώθει ακόμα πιο μοναχικός όταν οι αντιπροσωπευτικοί του θεσμοί τα βάθρα της δημοκρατίας η Βουλή η αυτοδιοίκηση το συνδικάτο που οφείλουν κάθε στιγμή να τον εκπροσωπούν μετατρέπονται σε νέο κατεστημένο. Στο κατεστημένο των βουλευτών των δημάρχων των νομαρχών και των συνδικαλιστών.
Ακόμα και τα κόμματα και οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών που τόσο υποστηρίζουμε γιατί γεννήθηκαν να εκφράσουν την άμεση δημοκρατία ενσωματώνονται και επαγγελματοποιούνται στις παντοδύναμες εξουσιαστικές σχέσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι μια ολιγαρχική δημοκρατία με πολίτες που μετατρέπονται σε μοναχικούς ιδιώτες δεν είναι αυτό που ονειρευτήκαμε όταν στις 3 Σεπτέμβρη του '74 μαζί με τον Ανδρέα ξεκινούσαμε μια μακριά πορεία προς τα εμπρός.
Δεν ονειρευτήκαμε τον ορίζοντα της φιλοδοξίας μας να περιορίζεται στο μικρό μας εγώ και σπάνια να ξεπερνάει την ατομική μας επιδίωξη. Ούτε τα πρότυπα που εκπέμπουμε ως πολιτική ή πολιτικοί, με όμικρον γιώτα ή ήτα, στην κοινωνία ονειρευτήκαμε να αναπαράγονται με τόσο μίζερο και φτωχό τρόπο στα όνειρα και τις επιδιώξεις των ανθρώπων και ιδίως της νέας γενιάς που πάντα στην αλλαγή των εποχών όταν επρόκειτο για προοδευτικές εποχές αποτελούσε ουσιαστικά την εμπροσθοφυλακή της ιστορίας.... "

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2007

Η παρθένα με τον σατανά ή Τζιώτης για πρόεδρος

Όλα είναι μαγικά...
Αν ακούσει κανείς τις αναλύσεις των κατώτερων στελεχών του ΠΑΣΟΚ για τα αίτια της ήττας θα του λυθεί κάθε απορία γιατί χάσαμε.
Έχω ακούσει ΑΠΙΘΑΝΑ πράγματα από γραμματείς (και φαρισαίους βεβαίως - βεβαίως). Όπως επίσης έχω δει τις πιό ετερόκλητες των συμμαχιών υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου για την προεδρία του κόμματος.
"Φταίνε οι δημοσιογράφοι" λένε
Δεν εξηγούν όμως αν μέσα σ' αυτούς βάζουν και τον Λιάγκα. Φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος.
"Φταίνε οι οργανώσεις που δεν δούλεψαν" λένε
Δεν αναρωτιούνται όμως ποιος εισηγήθηκε την Οργανωτική μεταρρύθμιση - αποδόμηση, ποιος είχε την φαεινή ιδέα να δημιουργήσει μια δυσκίνητη οργάνωση με 5000 μέλη στο δήμο Λάρισας. Φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος.
"Φταίει η απουσία καθοδήγησης" λένε
Φυσικά, δεν κατανοούν ότι κάποιοι, κάποτε πάλεψαν και παλέυουν ώστε να εξαλειφθεί το σταλινικό μοντέλο της "γραμμής" και η μετατροπή των Οργανώσεων σε κυψέλες πολιτικής σκέψης και όχι σε στρατό αφισσοκολλητών. Τι λέω ο άνθρωπος; Φράση με πάνω από δύο λέξεις χωρίς τελεία είναι γρίφος άλυτος γι' αυτούς. Και, φυσικά δεν φταίει ο πρόεδρος...
Αν καθήσεις και ακούσεις δε και αναλύσεις για το τι πρέπει να γίνει ή το ποιός πρέπει να είναι ο ηγέτης της παράταξης, τότε το πόνημα : "Είναι Παπανδρέου άρα είναι ικανός" μοιάζει με το "Κεφάλαιο" του Μάρξ. Τέτοιο στίψιμο του μυαλού.
Κάποιοι εισηγούνται την απογόρευση της κριτικής. Κάποιοι εισηγούνται την λογοκρισία των στελεχών εκτός αν χειροκροτούν τον πρόεδρο (ο οποίος - ως γνωστόν - έχει ΠΑΝΤΑ δίκιο). Το περίεργο είναι ότι οι ίδιοι έβριζαν τον άλλον πρόεδρο, τον Σημίτη. Αλλά ο Σημίτης δεν είχε το αλάθητο γιατί δεν ήταν Παπανδρέου. (Αχ ρε Ασκητή, έλα εδώ να σε προσλάβουμε ως επίσημο ψυχαναλυτή - σεξολόγο της Οργάνωσης).
Μη νομίσετε ότι οι υποστήρικτές του Βαγγέλη είναι καλύτεροι. Τα έχουν βάλει με αυτούς που ζητούν να σταματήσει η έκδοση λευκών επιταγών στο όνομα του οποιουδήποτε προέδρου. "Γιατί" αναρωτιούνται τα χρυσά μου "να μην πάρει και ο δικός μας μια επιταγούλα;". Έχουν απορίες "ο άλλος καλύτερος ήταν; γιατί αυτός πήρε;"
Γι αυτό σας λέω. Ο ΤΖΙΩΤΗΣ για πρόεδρος. Γιατί έτσι πρέπει. Σ' έναν θίασο θεάτρου σκιών, Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ.