Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Πάμε να βγάλουμε μια άδεια;


Έχεις λεφτά, είσαι πατριώτης, δεν τα έβγαλες έξω και είσαι αρκετά ριψοκίνδυνος ώστε να τα επενδύσεις σε βιομηχανική δραστηριότητα. Είσαι από περιοχή με παράδοση στην κτηνοτροφία και στα γαλακτοκομικά - ακόμα θυμάσαι τη φέτα που έφτιαχνε η γιαγιά σου - και αποφασίζεις να επενδύσεις στην γαλακτοβιομηχανία.
 Βρίσκεις το χώρο, βρίσκεις το μηχανικό ο οποίος σου σχεδιάζει ένα υπερσύγχρονο τυροκομείο με τα καλύτερα μηχανήματα, τις άψογες εγκαταστάσεις, το όμορφο κτίριο και τον βιολογικό. Δεν είσαι από εκείνους που θεωρούν την προστασία του περιβάλλοντος «πεταμένα λεφτά». Αντίθετα.
Όλα πάνε κατ’ ευχή, στήνεις τη μονάδα, προλαβαίνεις την τυροκομική περίοδο, φτιάχνεις τυρί – κανόνι, πουλάς καλά, βάζεις και «πόδι» στις αγορές της Ευρώπης μέσω κάποιων γνωστών και φίλων σε Γερμανία και Βέλγιο.
Κάποια παράπονα περιοίκων για μυρωδιές και για τυρόγαλο στο γειτονικό ρέμα τα θεωρείς εκδηλώσεις κακίας και φθόνου. Εσύ ρώτησες το μηχανικό σου ο οποίος σου είπε ότι ο βιολογικός σου λειτουργεί. Περνάς ένα χειμώνα σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις σου, αρχίζει η νέα τυροκομική περίοδος και την πρώτη εβδομάδα σου την πέφτουν «οι Επιθεωρητές» και σου στέλνουν μια απανταχούσα, να! Με το συμπάθιο. Να, το BOD τόσο, να τα αιωρούμενα τόσα, να μια δεκαπεντάρα χιλιάρικα ευρά στο κεφάλι και δεν μπορείς να συνέλθεις.
Φωνάζεις το μηχανικό ο οποίος αρχίζει να βρίζει το κράτος και «τους μαλάκες» που τα βάζουν με τους φτωχούς και ανυπεράσπιστους επιχειρηματίες. Σου λέει ότι πρόκειται για σκευωρία, ότι μεγάλα συμφέροντα σου την πέφτουν και άλλα όμορφα.
Στο δεύτερο πρόστιμο, ανησυχείς. Ρωτάς και μαθαίνεις ότι ο βιολογικός σου δεν είναι ικανός να καθαρίσει τα λύματά σου. Πρώτα απ’ όλα επειδή η δραστηριότητά σου είναι εποχική και δεύτερο επειδή το φορτίο των λυμάτων σου είναι πολύ μεγάλο. Μαθαίνεις ότι παρότι ο μηχανικός σου το ξέρει αυτό, σου πούλησε «βιολογικό» που στην ουσία δεν δουλεύει. Μαθαίνεις ότι αυτό μάλλον το ξέρουν (τουλάχιστον μερικοί) και στην υπηρεσία που σου εξέδωσαν την άδεια αλλά δεν σκοτίστηκαν να σε ενημερώσουν ούτε σου απέρριψαν τη μελέτη ή την αίτηση αδειοδότησης, επειδή δεν υπάρχει σχετική εγκύκλιος.
Μαθαίνεις ότι αυτό το ξέρουν και οι ελεγκτές αλλά η δική τους δουλειά είναι να ελέγχουν εσένα και όχι τους υπάλληλους που σε αδειοδότησαν ούτε τον μηχανικό σου που σε έμπλεξε σε όλο αυτό το παρανοϊκό σκηνικό.
Τι κάνεις; Τι μπορείς να κάνεις; Να ψάξεις να βρεις τρόπο να διορθώσεις τις εγκαταστάσεις σου; Μα μόλις πριν 2 χρόνια έφτιαξες αυτές που έχεις και ακόμα δεν τις έχεις αποσβέσει ούτε θα τις αποσβέσεις στα επόμενα 5 χρόνια. Να πας στον βουλευτή σου; Ξέχασες ότι δεν εκλέχτηκε στις τελευταίες εκλογές; Να πληρώσεις τους ελεγκτές; Πόσα και πόσες φορές να τους δώσεις; Να πάρεις το μυδράλιο και να καθαρίζεις κόσμο; Αυτό είναι μια κάποια λύση. Η άλλη είναι να κοιτάξεις να κουτσοβολευτείς για μερικά χρόνια, να παίζεις το κρυφτό με τις υπηρεσίες και τους περιοίκους, να κοροϊδεύεις και όταν σου δοθεί η ευκαιρία, να ρίξεις 10 μούντζες σε αυτή τη χώρα και να φύγεις μακριά.

Κι όμως, όλα θα ήταν πιο εύκολα αν…

Αν οι υπηρεσίες ενέκριναν το αποτέλεσμα και όχι την διαδικασία.
Αν την ευθύνη για το αποτέλεσμα την είχε ο μελετητής και ο κατασκευαστής της μονάδας με ενέχυρο την άδεια άσκησης επαγγέλματος
Αν ο ελεγκτής ή ο μελετητής δεν ήταν μπετατζής αλλά βιολόγος, χημικός μηχανικός, ειδικευμένος επιστήμονας.
Τόσο απλά.

Υ.Γ. Αλήθεια, έχουν δοκιμάσει όσοι από τους τυροκόμους ή ελαιοτριβείς «τρώνε» πρόστιμα για ρύπανση αν και διαθέτουν άχρηστες τσιμεντένιες γούρνες, να ρίξουν τις ευθύνες στις υπηρεσίες που τους έδωσαν άδεια; Στους μελετητές; Γιατί δεν το κάνουν να γελάσει ο κάθε πικραμένος; 

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Το "Πολίτης" είναι τίτλος τιμής


Αξίζει πραγματικά τον κόπο να διαβαστεί από όσους ασχολούνται με περιβαλλοντικά και όχι μόνο ζητήματα. Την αναπαράγω επειδή ο σύλλογος δεν υπάρχει πια και η σελίδα του δυστυχώς χάθηκε. Μαζί με αυτή χάθηκε και πολύτιμο υλικό. Προσπαθώ να περισώσω ό,τι μπορέσω. 



Η συνέντευξη στην δημοσιογράφο Δέσποινα Θεοδώρου, του μέλους του προσωρινού συντονιστικού οργάνου του συλλόγου, Παντελή Μήτσιου, στην Θεσσαλική Ηχώ της Κυριακής 29/6/2008

Δέσποινα Θεοδώρου: Πως πήρατε αλήθεια την απόφαση να προχωρήσετε στη δημιουργία μιας ακόμη περιβαλλοντικής οργάνωσης;
Παντελής Μήτσιου: Ο προβληματισμός είχε εκφραστεί από καιρό και από πολλούς ανθρώπους σε ιδιωτικές συζητήσεις. Δεν είχαμε, ούτε έχουμε όλοι την ίδια αφετηρία στη σκέψη μας για την δημιουργία του συλλόγου αλλά κάπου στην πορεία συναντηθήκαμε. Αφορμή στάθηκε ή μάλλον ως καταλύτης λειτούργησε το ζήτημα της κοπής των δέντρων στον Πηνειό. Η αδυναμία μας να βρούμε «οργανωμένη» ομάδα μέσα από την οποία να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ώστε οι συζητήσεις να γίνουν πράξη. Να ‘μαστε εδώ λοιπόν.
Δέσποινα Θεοδώρου: Πιστεύετε ότι τελικά την υπόθεση «περιβάλλον» θα πρέπει να την πάρουν στα χέρια τους οι πολίτες ή έχετε ακόμη ελπίδες ότι μπορεί η πολιτεία να παρέμβει και να δώσει λύσεις;
Παντελής Μήτσιου: Οι ρόλοι της πολιτείας και των πολιτών είναι διακριτοί και συγκεκριμένοι. Η πολιτεία υποχρεούται να αφουγκράζεται τη θέληση των πολιτών, να νομοθετεί ανάλογα και να φροντίζει για την εφαρμογή των νόμων. Οι πολίτες οφείλουν να ελέγχουν και να κρίνουν τις πράξεις ή τις παραλείψεις της πολιτείας. Αυτό ισχύει παντού και σε όλα τα ζητήματα. Ειδικά στα θέματα που αφορούν το περιβάλλον δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Αν δεν αντιδράσουμε τώρα εμείς οι πολίτες, αν περιμένουμε την πολιτεία, μάλλον θα είναι πολύ αργά.
Δέσποινα Θεοδώρου: Πρόσφατα σας είδαμε να πρωτοστατείτε στην αποκάλυψη της χωματερής που την μετέτρεψαν σε λίμνη τυρογάλακτος. Πόσες αλήθεια παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν στο νομό της Λάρισας και μάλιστα εν αγνοία των αρμόδιων υπηρεσιών;
Παντελής Μήτσιου: Οποιαδήποτε χωματερή, δεν λειτουργεί εν αγνοία των υπηρεσιών. Δεν είναι κρυμμένη στην άκρη της γης.
Δεν πιστεύω ότι η συγκεκριμένη χωματερή, την ύπαρξη της οποίας αποκαλύψαμε, είναι η μοναδική. Αν σήμερα ζητήσουμε από την Περιφέρεια τον κατάλογο των χωματερών οι οποίες έχουν αποκατασταθεί στη Θεσσαλία και ξεκινήσουμε ένα γρήγορο οδοιπορικό, μάλλον θα ξαφνιαστούμε δυσάρεστα. Ξέρετε, όταν η Περιφέρεια αρνιόταν την χρηματοδότηση της περίφραξης της συγκεκριμένης χωματερής, παρά τα όσα προέβλεπε η μελέτη, δεν το έκανε για πρώτη ή μοναδική φορά.
Το γεγονός αυτό καταδεικνύει την προχειρότητα με την οποία η πολιτεία αντιμετωπίζει το φλέγον ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων αλλά και το περιβάλλον γενικότερα. Ξέρετε γιατί οι περιφερειακές υπηρεσίες αρνήθηκαν να χρηματοδοτήσουν την περίφραξη; Διότι τη θεωρούσαν άσκοπη δαπάνη! Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ενάμιση χρόνο μετά αναγκαζόμαστε να αποκαταστήσουμε την … αποκατάσταση, αλλά στο ότι δαπανήθηκαν τεράστια ποσά για να πληρωθούν διαφημιστικές καμπάνιες του ΥΠΕΧΩΔΕ οι οποίες προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι δεν θα ξαναπληρώσουμε πρόστιμα επειδή κλείσαμε τις χωματερές! Αλήθεια, πόσες περιφράξεις κόστισαν αυτές οι καμπάνιες;
Δέσποινα Θεοδώρου: Τελικά τι είναι αυτό που χρεώνετε στους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, άγνοια ή αδυναμία;
Παντελής Μήτσιου: Θα είμαι σκληρός απέναντι στους ανθρώπους της εξουσίας οποιασδήποτε βαθμίδας. Δεν νοείται άγνοια για αυτούς. Όποιος «δεν γνωρίζει» και δεν φροντίζει έγκαιρα να μάθει ή δεν έχει ανθρώπους που γνωρίζουν γύρω του, δεν κάνει για τη δουλειά. Απλά πράγματα. Τους χρεώνω στην καλύτερη περίπτωση αδυναμία μερικές φορές αδιαφορία και συνήθως ιδιοτελή τύφλωση.
Δέσποινα Θεοδώρου: Θεωρείτε ότι το οικολογικό κίνημα στη χώρα μας μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες και να τους οδηγήσει τελικά σε μια οικολογικού περιεχομένου επανάσταση ή έχει χάσει τον προσανατολισμό του;
Το λέω αυτό κυρίως για τις αποκαλούμενες Μ.Κ.Ο.
Παντελής Μήτσιου: Ποιες είναι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις; Οι περισσότερες από αυτές που εγώ γνωρίζω είναι κρατικοδίαιτες.
Την ιστορία, κυρία Θεοδώρου, την γράφουν οι παρέες. Και την γράφουν όσο εμπνέονται από το μεράκι, το πάθος και τον ενθουσιασμό των μελών τους. Από τη στιγμή που το κίνητρο γίνεται η συμμετοχή στο επόμενο πρόγραμμα της Ε.Ε., κάπου το πράγμα ξεστρατίζει. Δυστυχώς, πολλές από τις λεγόμενες οικολογικές οργανώσεις είναι απλά άτυπες δημόσιες υπηρεσίες.
Εμείς, οι Πολίτες σε Δράση, δεν έχουμε κανέναν σκοπό να ηγηθούμε καμιάς επανάστασης. Εμείς είμαστε εδώ να αποκαλύπτουμε, να καταγράφουμε, να προτείνουμε. Έχουμε σκοπό να λειτουργούμε σαν ξυπνητήρι, σαν συναγερμός, σαν πυξίδα. Όσο αντέξουμε.
Δέσποινα Θεοδώρου: Το περιβάλλον χρειάζεται «ταραξίες» ή ευαισθητοποιημένους πολίτες;
Παντελής Μήτσιου: Ευαισθητοποιημένους ταραξίες! Η εποχή μας δεν είναι εποχή για «καλά παιδιά». Τα προβλήματα δεν λύνονται από το σαλόνι και με το τηλεκοντρόλ. Συσκέψεις, εορτές και δεξιώσεις δεν προσφέρουν στη λύση. Ευαισθητοποιημένους ταραξίες λοιπόν. Με την έννοια αυτών που θα χαλάνε πάντα των ύπνο μερικών.
Δέσποινα Θεοδώρου: Πως σκέφτεστε να δράσετε στο μέλλον και πως τέλος πάντων θα μπορέσετε να αποκτήσετε μια ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τον πολίτη της Λάρισας;
Παντελής Μήτσιου: Σκοπός μας είναι να δίνουμε το παρόν και να επιχειρούμε να δίνουμε λύσεις σε όσο το δυνατό περισσότερα προβλήματα. Θα προσπαθήσουμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη κάθε ζητήματος με το οποίο ασχολούμαστε μέχρι την δρομολόγηση της τελικής του λύσης.
Υπάρχουν πολλές ιδέες για πρωτότυπες δράσεις, για θετικές προτάσεις, για πρακτικές λύσεις σε πάγια προβλήματα. Σταδιακά και όσο οι τάξεις του συλλόγου μας θα πυκνώνουν, ευελπιστούμε ότι θα αρχίσουμε να τις υλοποιούμε. Καθοριστικός παράγοντας σε αυτό θα είναι η παρουσία και δραστηριοποίηση στο σύλλογό μας ανθρώπων με επιστημονικές γνώσεις σε σχετικούς τομείς. Γι΄ αυτό το λόγο καλούμε νέους κυρίως επιστήμονες και φοιτητές να πλαισιώσουν εθελοντικά το σύλλογο.
Σύντομα, θα πραγματοποιήσουμε επίσκεψη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και στο ΤΕΙ Λάρισας και θα επιδιώξουμε συνεργασία με επιστημονικό προσωπικό σε συγκεκριμένους τομείς.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Το κέρδος ως κίνητρο


    Παραθέτω σχόλιο φίλου στο facebook κάτω από κοινοποίηση του άρθρου μου για τον κατσίγαρο:
Το βέβαιο είναι ότι χωρίς κέρδος, δηλαδή κίνητρο, δουλειά δεν γίνεται. Πρέπει επειγόντως να βρεθεί τρόπος αξιοποίησης των αποβλήτων γιατί θα βρωμίσει ο τόπος. Εδώ σε θέλω Ελλάδα της καινοτομίας!
    Αν και στη βάση της η παραπάνω λογική είναι απόλυτα σωστή, ο μονοδιάστατος ορισμός του κέρδους, ως οικονομικού μεγέθους και η παράπλευρη υποταγή των συνόλων στις ορέξεις της μονάδας – εκτός εάν υπάρχει κέρδος – της αφαιρούν πόντους.
    Διανοείται κανείς να αδειάζει το βόθρο του σπιτιού του στο ρείθρο του πεζοδρομίου απλά επειδή δεν έχει κέρδος από την διαφορετική διαχείρισή των αφοδεύσεών του;  Φυσικά και όχι. Γιατί αλήθεια; Ποιο είναι το κίνητρο να μην το κάνει; Ποιο είναι το κέρδος του; Το κέρδος είναι η διασφάλιση της δημόσιας υγείας, η διαφύλαξη της αξίας της περιουσίας των υπολοίπων μελών του συνόλου, η προστασία της αισθητικής. Αυτό το κέρδος προφανώς βαρύνει περισσότερο στη ζυγαριά των επιλογών της πολιτείας και της κοινωνίας από οποιοδήποτε ατομικό οικονομικό όφελος.
    Γι αυτό είναι υποχρέωση του ιδιοκτήτη κάθε παραγωγικής μονάδας η οποία παράγει ρύπους, να τους διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προκαλεί ζημιά στην «κοινή» ή την ατομική περιουσία όλων μας. Αν τώρα καταφέρει να το πετύχει αυτό και ταυτόχρονα να αυξήσει το ατομικό του όφελος ή τουλάχιστον να μειώσει τις δαπάνες του, είναι άλλο θέμα και αφορά τον ίδιο αποκλειστικά και όχι την κοινωνία στο σύνολό της. Η κοινωνία δια της οργανωμένης πολιτείας, επιβάλει την διαχείριση των αποβλήτων. Δεν (πρέπει να) την ενδιαφέρει ο τρόπος αλλά το αποτέλεσμα.
    Συνηθίζω να λέω ότι αν και ο άνθρωπος προσπάθησε επί αιώνες να μετατρέψει διάφορα υλικά σε χρυσάφι, δεν το έχει καταφέρει μέχρι σήμερα και ούτε πρόκειται να το κάνει με τα σκ…ά.  Η διαχείριση των αποβλήτων είναι δαπάνη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Θα πει κάποιος ότι για παράδειγμα στον κατσίγαρο περιέχεται λάδι που αν το αφαιρέσει κανείς και το πουλήσει, έχει κέρδος από τα απόβλητα. Σωστό, αλλά τι είναι απόβλητο;
    Το νερό που χρησιμοποιείται μέσα σε μια παραγωγική μονάδα έχει διάφορες προσμίξεις και «φέρει» μαζί του πολλές αξίες. Όσο το νερό αυτό παραμένει μέσα στα όρια της μονάδας παραγωγής είναι απλά νερό με προσμίξεις. Από τη στιγμή που την εγκαταλείψει και διατεθεί σε ρέμα, ποτάμι, λίμνη, θάλασσα, χώμα, γίνεται απόβλητο και πρέπει να επεξεργαστεί.  
    Είναι θέμα της κάθε βιομηχανίας λοιπόν να προσπαθήσει να ανακτήσει ο,τιδήποτε χρήσιμο από το νερό παραγωγής της πριν το οδηγήσει σε επεξεργασία ως απόβλητο. 

Να γκρεμίσουμε τον Υπαρκτό Σουρεαλισμό


Θεωρώ ότι καθρέφτης της ατομικής ή συλλογικής εξελικτικής πορείας του ανθρώπου είναι ο βαθμός και ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας του. Μια χαοτική κοινωνία με λιγότερο από στοιχειώδη οργάνωση, όπου η λειτουργία των πάντων είναι ζήτημα τύχης ή ατομικών πρωτοβουλιών ή το «γιουρούσι» θεωρείται μέθοδος επίτευξης στόχων είναι η κοινωνία η οποία βρίσκεται μερικά βήματα πίσω στην κλίμακα της εξέλιξης. Αν σε αυτή την κοινωνία θελήσει κάποιος να καλλιεργήσει αρετές που απαιτούν βιωματική αφομοίωση της έννοιας της ομάδας, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης είναι σαν σε καραγιαπί με λαμαρίνες στα ανοίγματα να βάζεις έναν κρυστάλλινο πολυέλαιο εδώ, ένα πανάκριβο ανθοδοχείο στην άλλη γωνία. Υπαρκτός σουρεαλισμός είναι ο ταιριαστός τίτλος ενός τέτοιου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης.
Μια αναπτυγμένη κοινωνία υπακούει σε μια σειρά κανόνων οι οποίοι καθορίζουν τον τρόπο που αλληλεπιδρούν τα μέλη της μεταξύ τους. Οι κανόνες ισχύουν ισότροπα προς όλους και όλοι είναι ίσοι απέναντι στους κανόνες. Η αναπτυγμένη κοινωνία θεσπίζει και τηρεί νόμους. Το πρώτο, προφανώς, αποκτά νόημα από το δεύτερο. Αν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται τότε η θέσπισή τους μπορεί να θεωρηθεί είτε γελοιότητα είτε πρόκληση. Και στις δύο περιπτώσεις ο χαμένος είναι η κοινωνία. Είναι προτιμότερο να μην υπάρχει νόμος για κάτι παρά να υπάρχει και να μην εφαρμόζεται.
Η εφαρμογή των νόμων σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία είναι ύψιστη προτεραιότητα και προϋπόθεση εξέλιξης του ανθρώπου. Δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο αλλά ποιος είπε ότι τα μέσα δεν παίζουν σημαντικό ρόλο; Οι νόμοι είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και προφανώς εξελίσσονται παράλληλα με την κοινωνία. Γι’ αυτό, αλλά και για την περίπτωση διόρθωσης αδικιών, η καλά οργανωμένη κοινωνία έχει προβλέψει και τις διαδικασίες αλλαγής των νόμων. Η τήρηση και ο έλεγχος της τήρησης των νόμων είναι δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε μέλους μιας καλά οργανωμένης κοινωνίας.
Οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία μιας κοινωνίας οφείλουν να είναι τόσο απλοί όσο χρειάζεται ώστε να είναι κατανοητοί από όλους. Οφείλουν επίσης να ακολουθούν την λογική πορεία του αυτονόητου.
Έκρινα απαραίτητη την παραπάνω εισαγωγή επειδή νομίζω ότι η κοινωνία μας σήμερα έχει παρεκκλίνει σημαντικά από την παραπάνω λογική, γι’ αυτό η οικονομική κρίση αποκάλυψε την υποβόσκουσα κρίση αξιών την οποία το λούστρο της οικονομικής άνεσης έκρυβε επί δεκαετίες.
Τις επόμενες ημέρες θα αναρτηθούν μια σειρά άρθρων που θα αφορούν το περιβάλλον. Η σειρά αυτή θα αντιμετωπίζει τα θέματα όχι σε θεωρητικό αλλά σε απόλυτα πρακτικό επίπεδο. Αν υπάρχει αντίλογος, πρόταση, άλλη οπτική με ευχαρίστηση θα την ακούσω. 

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Δεν θέλουν

Από το site του WWF


Σεπτέμβρης, ο μήνας που τελειώνουν οι διακοπές, μειώνεται ο τουρισμός, κλείνουν μπαράκια, ξεκινούν τα σχολεία και τα ελαιοτριβεία ετοιμάζονται για την ετήσια καμπάνια τους.
Η Ελλάδα είναι τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο με ετήσια παραγωγή ελαιολάδου περί τους 300 χιλιάδες τόνους.  Το 80% αυτής της ποσότητας είναι έξτρα παρθένο ελαιόλαδο ενώ το 1/3 της ποσότητας αυτής (100 χιλιάδες τόνοι) εξάγεται.
Στον τομέα της ελαιοπαραγωγής (καλλιέργεια, συγκομιδή, επεξεργασία) απασχολούνται μόνιμα ή εποχικά περί τις 500.000 άτομα και διακινούν στην αγορά κάτι λιγότερο από 1 δισεκατομμύρια ευρώ, με τα 200 - 250 εκατομμύρια να προέρχονται από εξαγωγές.
Όλη η διαδικασία γίνεται σε λίγο περισσότερα από 2.000 ελαιοτριβεία, διάσπαρτα σε όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια, με τα περισσότερα να εντοπίζονται στην Κρήτη και την Πελοπόννησο.
Τα 2.000 αυτά ελαιοτριβεία ρίχνουν σε χωράφια, ποτάμια, λίμνες, λιμνοθάλασσες και θάλασσες περί το 1.300.000 κυβικά μέτρα υγρού απόβλητου που είναι γνωστό κυρίως με το όνομα κατσίγαρος. Πόση είναι αυτή η ποσότητα; Αν τη βάζαμε σε κλασσικά μεταλλικά βαρέλια και τα τοποθετούσαμε το ένα δίπλα στο άλλο, θα καλύπταμε και τα δύο ρεύματα του δρόμου Καλαμάτας – Αλεξανδρούπολης.
Ο κατσίγαρος προκαλεί αισθητική ρύπανση λόγω του χρώματός του, έχει έντονη και δυσάρεστη οσμή, είναι φυτοτοξικός, με ιδιαίτερα υψηλό οργανικό φορτίο και με δυσμενείς επιπτώσεις στα υδάτινα οικοσυστήματα, στο έδαφος, στα υπόγεια νερά και οπουδήποτε εναποτεθεί.
Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο κατσίγαρος εξακολουθεί να ρυπαίνει εν έτη 2012; Γιατί παραμένει, μαζί με τα απόβλητα από τα τυροκομεία, το νούμερο ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα στην Ελλάδα από άποψη κατανομής στο χώρο, ποσότητας ρύπου και μεγέθους ρυπαντικού φορτίου; Δεκάδες άρθρα, πάμπολλες καταγγελίες, έλεγχοι, πρόστιμα, συστάσεις, επιτροπές, ημερίδες και το αποτέλεσμα ένα μεγάλο μηδενικό. Τίποτα. Καμιά λύση. Γιατί;  
Η απάντηση είναι απλή: Κανείς δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα. Δεν θέλουν οι ελαιοτριβείς γιατί η επίλυσή του κοστίζει και σαν επένδυση και σαν λειτουργία. Δεν θέλει η Τοπική Αυτοδιοίκηση όλων των βαθμών επειδή δεν θέλουν οι ελαιοτριβείς. Δεν θέλει το κεντρικό κράτος επειδή δεν θέλουν οι ελαιοτριβείς, οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Δεν θέλει η «παρέα» των μελετητών της προσκόλλησης και των εργολάβων του τσιμέντου που, μέχρι σήμερα, μελετούν το πρόβλημα ή κατασκευάζουν έργα που τα αποκαλούν «βιολογικούς».
Μα, τι λες; θα πουν πολλοί. Τόσες επιτροπές, τόσες συσκέψεις, ημερίδες, διημερίδες, συμπόσια έχουν διοργανωθεί. Τόσες αναφορές σε συνεντεύξεις, σε προεκλογικές ομιλίες, σε προγράμματα. Τόσοι έλεγχοι, πράξεις βεβαίωσης παραβάσεων, πρόστιμα. Τόσες μηνύσεις. Δεν μπορεί, κάποιοι θέλουν αλλά δεν μπορούν.
Όχι, απαντώ και επιμένω. Δεν θέλουν.
Αν ήθελε οποιοσδήποτε πολιτικός να λύσει το πρόβλημα θα έκανε μια απλή σειρά ενεργειών:
1.       Θα καλούσε τις υπηρεσίες του να έχουν τεκμηριωμένα και μέσα σε 6 μήνες έτοιμο έναν κατάλογο με τις Βέλτιστες Διαθέσιμες Τεχνικές επίλυσης του προβλήματος καθώς και τη διαδικασία ανανέωσης του συγκεκριμένου καταλόγου.
2.       Θα ενημέρωνε τις αδειοδοτούσες υπηρεσίες για τον κατάλογο αυτό
3.       Θα πληροφορούσε τους ελαιοτριβείς ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία περί διάθεσης επεξεργασμένων λυμάτων και τις βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές, θα πρέπει ΟΛΟΙ και εντός 24 μηνών να φέρουν αποδείξεις ότι έχουν λύσει το πρόβλημά διάθεσης του κατσίγαρου. Σε αντίθετη περίπτωση, θα τους αφαιρεθεί η άδεια λειτουργίας.
4.       Θα αναβάθμιζε την ευθύνη μελετητών και κατασκευαστών μονάδων επεξεργασίας αποβλήτων έτσι ώστε να εκλείψει το φαινόμενο μελέτης, σχεδιασμού και κατασκευής μονάδων οι οποίες είναι κοινό μυστικό ότι δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά για την οποία κατασκευάστηκαν.
5.       Θα προχωρούσε σε ελέγχους της πορείας υλοποίησης της απόφασης στη διετία αλλά και της τήρησης των όρων λειτουργίας μετά την υλοποίηση.
Είναι βέβαιο ότι η αγορά και οι ελαιοτριβείς θα εύρισκαν τρόπο να λύσουν ένα από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά προβλήματα της Ελλάδας. Είναι βέβαιο επίσης ότι αν αυτά είχαν γίνει 2 χρόνια πριν, όταν συστήθηκε το ΥΠΕΚΑ, σήμερα δεν θα μιλούσε κανείς για τον κατσίγαρο ή για το τυρόγαλο ή για οποιαδήποτε άλλη ρύπανση. Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα δικαιολογίες εν αμαρτίες. 

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Που να τρέχεις στους μπαξέδες…


Στον μπαξέ...
Που να τρέχεις στους μπαξέδες... Άσε που καν δεν ξέρεις που να βρεις έναν να πεταχτείς στο διάλειμμα της δουλειάς. Αν έχεις δουλειά. Αν δεν έχεις, πρέπει να πάρεις απόφαση να ξοδέψεις λεφτά για εισιτήρια και δεν περισσεύουν. Τα λεφτά.
Γι’ αυτό, παλληκάρι, άστο καλύτερα. Να κεραστούμε ένα χωρίς γλυκάνισο σε κανένα τσιπουράδικο  μιαν άλλη φορά, όταν οι συνθήκες θα είναι καλύτερες. Διότι ούτε η τσικουδιά μ’ αρέσει, ούτε ο αέρας του καφενέ.
Μιας και το έφερε η κουβέντα, αλήθεια, τα μαθαίνεις για την Ελλάδα, ε; Εκείνο το κοριτσάκι που 38 χρόνια πριν βγαίναμε παρέα, ξέρεις. Που την παλεύαμε 7 χρόνια πριν το ιστορικό ραντεβού μας, στις 18 Οκτώβρη του ’81. Που για χάρη της ανοίξαμε το χρονοντούλαπο; Σχετικά με το τελευταίο, να σου πω πως ξεχάσαμε την πόρτα ξεκλείδωτη και έσκασαν μύτη από μέσα, κάτι τύποι να σε φυλάει ο θεός…
Κοίτα, να σου πω κάτι με όλη αυτή την ιστορία της επετείου, να είμαστε ειλικρινείς. Τουλάχιστον μεταξύ μας. Έχουμε φύγει τόσο μακριά από τους μπαξέδες που σε πολλούς μόνο γέλια προκαλούν οι αναφορές σε αυτούς. Και το έχουμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Πριν καν το ραντεβού με την ιστορία, παλληκάρι. Πονάει, αλλά ας το παραδεχτούμε: ένα πιασάρικο ψηφοθηρικό παραμύθι ήταν που δούλεψε καλά γιατί ο αφηγητής ήταν χαρισματικός. Κράτησε επίσης απρόσμενα πολλά χρόνια. Το είχαμε ανάγκη ως φαίνεται, κι εμείς κι ο τόπος.
Δεν είχε όμως ανάγκη κανείς όλα τα υπόλοιπα: δεν χρειαζόταν να αμολήσουμε σαν ακρίδα χιλιάδες ανεγκέφαλους να καταλάβουν το δημόσιο και να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς, αρκούσε να κάνουμε έντιμο το παιχνίδι και καθαρούς τους όρους που παίζεται. Δεν μας έφτανε όμως αυτό, ε; Θέλαμε τον έλεγχο. Στο όνομα πάντα της Δημοκρατίας. Και τον βαφτίσαμε τον έλεγχο «λαϊκή κυριαρχία». Και την τεράστια επιχείρηση μαζικών διορισμών «συντροφική αλληλεγγύη». Τι εξευτελισμός και για τους δύο όρους… Τι εξευτελισμός….  
Δεν χρειαζόταν να κάνουμε μαζικά τα στραβά μάτια όταν η ακρίδα κατασπάρασσε  το δημόσιο χρήμα στο όνομα της προστασίας του κινήματος και των συμβόλων του. Διότι στην ουσία νομιμοποιούσαμε τα δωράκια στον εαυτό μας. Δεν χρειαζόταν να ανεχόμαστε τους κομματικούς διωγμούς στο όνομα της δημοκρατίας, δεν χρειαζόταν να βαφτίσουμε συνδικαλισμό την δημιουργία κομματικών γραφειοκρατικών μηχανισμών οι οποίοι κατέληξαν σε μισθοφορικούς στρατούς κομματικών παραγόντων. Δεν χρειαζόταν όλ’ αυτά παλληκάρι.
Δεν έπρεπε παλληκάρι να χρησιμοποιούμε τους παραπάνω μισθοφόρους στα κομματικά μας παιχνίδια υποκρινόμενοι ότι υπερασπιζόμαστε κεκτημένα. Ποια κεκτημένα; Από πότε η αμοιβή διατεταγμένης υπηρεσίας είναι κεκτημένο; Παλληκάρι, από εμάς έμαθαν όλοι. Η ΔΑΚΕ, παράρτημα της ΠΑΣΚΕ είναι, ας το παραδεχτείς.
Δεν έπρεπε να συναινέσουμε στο πλειστηριασμό των υποσχέσεων και των παροχών με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας, δεν έπρεπε να σπείρουμε και να καλλιεργήσουμε την κουλτούρα της αρπαχτής, του εύκολου χρήματος, της ανομίας, της ατιμωρησίας με αντάλλαγμα, πάντα το ίδιο, τη νομή της εξουσίας. Ξεχάσαμε πολύ νωρίς παλληκάρι ότι την εξουσία τη χρειάζεσαι για να υπηρετήσεις τον λαό και μείναμε μόνο με την χρεία της εξουσίας.
Γιατί δεν κοιτάς την αλήθεια κατάματα παλληκάρι; Τι προστατεύεις; Το παρελθόν σου; Με τίμημα το μέλλον όλων μας; Αξίζει τον κόπο; Γι’ αυτό σου λέω, που να τρέχεις στους μπαξέδες…