Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Καλές Γιορτές


Μη νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα. Έχεις τα πάντα, απλά κοίταξε γύρω σου 

Οι δυσκολίες σφυρηλατούν τις σχέσεις σε υγιή, πιο ανθρώπινη βάση.  Το συναίσθημα αντικαθιστά την συναλλαγή και η παρέα συντίθεται στο όνομα της αγάπης, του σεβασμού, της εκτίμησης αντί των κοινωνικών, εργασιακών ή άλλων συμβάσεων.  Το κόστος του γιορτινού τραπεζιού δεν θα είναι πια το μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στα φετινά, τα επόμενα και τα προηγούμενα Χριστούγεννα  ή πρωτοχρονιά, αλλά η διαδικασία προετοιμασίας του, το γέλιο, το κέφι, οι από καρδιάς ευχές που θα κατατεθούν επ’ αυτού.
Μην αφήσετε την κρίση να σας πάρει από κάτω. Κλείστε κατάμουτρα την πόρτα στη μιζέρια. Προγραμματίστε το δείπνο μαζί με τους αγαπημένους σας. Σχεδιάστε το μενού γνωρίζοντας ότι το μόνο απαραίτητο κι αναντικατάστατο συστατικό είναι η αγάπη. Κάντε μικρές διορθώσεις, προσθήκες, βελτιώσεις ως την ώρα που θα πάτε για ψώνια. Μοιραστείτε τις αγορές. Καλύτερα, μοιραστείτε τα πάντα. Εξ άλλου αγάπη σημαίνει να μοιράζεσαι. Ύστερα, μαγειρέψτε όλοι μαζί. Κάντε τη κουζίνα ένα μεγάλο μίξερ που αναμειγνύει καρδιές και προσωπικότητες ώστε να βγάλει ένα ομοιογενές σύνολο που όσοι ξέρουν το αποκαλούν «παρέα». Πραγματική παρέα. Κάντε λάθη, διορθώστε τα, γελάστε, τραγουδήστε κι ας μην ξέρετε να τραγουδάτε καλά. Ειδικά τότε. Ετοιμάστε το τραπέζι μαζί και στο τέλος καθίστε όλοι μαζί στο τραπέζι. Για ώρα πολλή. Η παρέα γύρω από ένα τραπέζι είναι ίσως αυτό που συνέβαλε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη μετατροπή του ανθρώπου από ανθρωποπίθηκο σε έλλογο ον. Γελάστε, τραγουδήστε, μιλήστε, χορέψτε έστω κι αν δεν ξέρετε. Ειδικά τότε. Δεν είναι γιορτές η «έξοδος», οι μεγάλες απρόσωπες συγκεντρώσεις, η αμυντική – ατομική διασκέδαση. Θα το καταλάβετε καλύτερα όταν στις αρχές του νέου χρόνου κάνετε τον απολογισμό σας.
Καλές γιορτές σε όλους σας.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Γιώργος Χατζημιχάλης: "Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα"


Όποιος ανεβαίνει τα νοτιοανατολικά σκαλιά και φτάνει στο περιστύλιο του Ωδείου των Αθηνών, προερχόμενος από την Βασιλέως Γεωργίου, έρχεται αντιμέτωπος με την πνιγηρή οσμή της αμμωνίας από ανθρώπινα ούρα. Κλιμακοστάσια που οδηγούν σε κλειστές πόρτες έχουν μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια κι αυτό μερικές εκατοντάδες μέτρα από το διοικητικό κέντρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και ανάμεσα σε σημαντικά μουσεία της πρωτεύουσας και πρεσβευτικές κατοικίες. Η εικόνα της εγκατάλειψης τόσο του κτιρίου όσο και του περιβάλλοντα χώρου, ξενίζει και απωθεί τον επισκέπτη. Διασχίσαμε βιαστικά και με αρνητικά σχόλια τα λίγα μέτρα ως την δυτική είσοδο που οδηγεί στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο προσωρινά φιλοξενείται στα υπόγεια του Ωδείου. Στόχος μας, η έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη «Ο ζωγράφος Α.Κ.. Ένα μυθιστόρημα».
….
«Μπορείς να ζωγραφίσεις τη νύχτα; Το απόλυτο σκοτάδι;»
Μπορείς. Ο Χατζημιχάλης το έκανε. Με μια μεγάλη σειρά μικρού κυρίως αλλά και μεσαίου μεγέθους έργα, ταξιδεύει τον θεατή στη ζωή ενός φανταστικού ζωγράφου. Το σκοτάδι στην αρχή που σκίζεται προσωρινά από εφήμερες αναλαμπές ή μικρές θνησιγενείς χαραμάδες. Μάτια, πρόσωπα ή υποψίες προσώπων, νυχτερινός ουρανός κι η ευθεία γραμμή του φωτός ενός φάρου. Η ζωή ανάκατη με τον θάνατο ή μάλλον η ζωή ανάκατη με τη λατρεία του θανάτου που συναντά κανείς στους σκοτεινούς ποιητές. Κι ύστερα η γυναίκα. Η γυναίκα που φέρνει γνώση και φως, κι έρωτα και ζωή, και χρώματα και ημέρα και έρωτα, έρωτα, έρωτα και φθορά, αρρώστια, απώλεια, και πόνο συνεχή και θάνατο. Όχι το θάνατο του ποιητή, όχι το θάνατο της νεότητας αλλά το θάνατο που είναι συνυφασμένος με την τραγωδία της απώλειας που φέρνει ξανά το σκοτάδι χωρίς φως, χωρίς χαραμάδες, χωρίς ελπίδα. Μόνο σκιές, χρώματα που σβήνουν σε τόνους του γκρι. Τέλος, σε μιαν έκρηξη δημιουργικότητας, η τρέλα. Μια τρέλα που επικεντρώνει στη λεπτομέρεια, την ανούσια αναπαράσταση που δεν κουβαλά κανένα νόημα, δεν αντικατοπτρίζει καμιά ιδέα δεν αναπαριστά τίποτα, δεν εκφράζει κανένα παρά μόνο το δημιουργό της. Απίστευτες οπτικές γωνίες και αποτυπώσεις της πλέον απροσδόκητης  λεπτομέρειας : το μωσαϊκό, η τάπα στο νιπτήρα, το καρφί στο παράθυρο, η χαρακιά της πόρτας στο παρκέ, το παρκέ το ίδιο, η μούχλα στη γωνία, το πόμολο, ο σύρτης, ξανά το μωσαϊκό, ξανά το μωσαϊκό.  Απίστευτα ρεαλιστικές εικόνες.
«Σε καμιά περίπτωση όμως δεν παύουν να είναι και να δείχνουν ζωγραφιές. Δεν μπορείς να τις μπερδέψεις, δεν σου λένε ψέματα, είναι πίνακες ζωγραφικής»
…..
Ο Γιώργος Χατζημιχάλης είναι μια ιδιοφυία. Μην χάσετε αυτή την έκθεση.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Οι εξαιρετικές ζωγραφιές της Άννας Μιχαηλίδου. Updated



Δεν ήθελα να τη χάσω. Ήταν η τελευταία μέρα της έκθεσης και προσπάθησα να στριμώξω τα ραντεβού μου έτσι ώστε να τα καταφέρω. Βέβαια, είχα δει τις δουλειές της στο διαδίκτυο αλλά η αίσθηση που δίνει το έργο της όταν το παρατηρείς από κοντά είναι αναντικατάστατη. Άλλωστε της το είχα υποσχεθεί και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν ήθελα να αθετήσω την υπόσχεσή που έδωσα  σε μια Κυρία που δεν γνωρίζω καν, παρά μόνο μέσα από μερικά μέιλ που ανταλλάξαμε και – κυρίως – μέσα από τα σπουδαία έργα της.
Όπως πρόδιδαν τα περιπολικά που κινούνταν με ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνση  και τις σειρήνες να ουρλιάζουν, καθώς και η παρουσία τροχονόμων σε κάθε διασταύρωση, είχαμε ένταση στο κέντρο. Προσπάθησα να κρατήσω το άγχος και την περιρρέουσα ένταση μακριά από το μυαλό και τη διάθεσή μου. Πλησιάζαμε στο Νούμερο 42 της Βασιλέως Κωνσταντίνου και μόνο η θέα από τη τζαμαρία της Γκαλερί Art Zone 42, μας έκοψε την ανάσα. Τα εκπληκτικής καθαρότητας χρώματα των καμβάδων της Άννας Μιχαηλίδου μας καθήλωσαν για δευτερόλεπτα.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι είναι αυτό που μου αρέσει πραγματικά στη ζωγραφική της. Πολλά και όλα. Σήμερα θα σταθώ σε ένα έργο της και θα προσπαθήσω να σας δείξω τι βλέπω σ’ αυτό κι ίσως τελικά δούμε το ίδιο ή εσείς δείτε κάτι άλλο. 
Who put the fat in the fire???



by Anna Michailidou
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια εσωτερική ανάγκη να κινηθώ και να τραβήξω το μωρό μέσα από το ναρκοπέδιο. Αυτό οφείλεται τόσο στον ρεαλισμό της απεικόνισης όσο και στην ενστικτώδη τάση κάθε είδους – εν προκειμένω, του ανθρώπινου – να προστατεύσει τα μικρά του, να υπερασπιστεί τη συνέχεια της ύπαρξής του. Ποια συνέχεια όμως, και πως αυτή διασφαλίζεται; Πως μπορείς να αφήσεις ένα παιδί να κινηθεί μέσα σε έναν κόσμο που κρύβει κυρίως παγίδες; Δεν είναι τίποτα φανταστικό σε αυτή την εικόνα. Δεν υπονοεί κανείς τίποτα. Όλα φωνάζουν, όλα καταδεικνύουν. Το πινέλο δεν αφαιρεί αλλά τονίζει, η εικόνα δεν παραπέμπει σε μια πραγματικότητα που ανήκει στον καλλιτέχνη ή σε μερικούς μυημένους, ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα. Πως μπορείς να αγνοήσεις το φόρεμα που πάτησε αδέξια στην κίνησή της προς το αγριολούλουδο η παιδούλα; Πως μπορείς να μην δεις το εντελώς αθώο και με διάθεση παιχνιδιού βλέμμα που απαντά στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ σιωπηλή κραυγή αγωνίας ή της πανικόβλητης μητέρας που δεν ξέρει τι να κάνει;  Δεν μπορείς γιατί το κοριτσάκι είναι το κέντρο του πίνακα αλλά βρίσκεται και στο κέντρο της καταιγίδας συναισθημάτων που σε κυριεύει για δευτερόλεπτα, όταν βλέπεις τον πίνακα. Όπως δεν μπορείς επίσης να τραβήξεις το βλέμμα σου από το γκρίζο πεδίο που παραπέμπει σε λιβάδι με αγριολούλουδα αλλά στην πραγματικότητα κρύβει το θάνατο σε κάθε γωνιά, σε κάθε κατεύθυνση. Δεν έχει να κάνει με το δρόμο που θα διαλέξει το μωρό, δεν υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο και άλλο στη σωτηρία. Δεν υπάρχει προκαθορισμένο καλό ή κακό. Ο θάνατος και η ζωή υπάρχουν μαζί και υπάρχουν παντού. Η ζωή αγκαλιά με το θάνατο, οι κληρονόμοι του ανθρώπινου είδους ανυπεράσπιστοι κόντρα στην πραγματικότητα.
Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας να ζήσουν;  Τι κόσμο τους αφήνουμε;  Τι κόσμο φτιάξαμε γι’ αυτά;  Τι προστασία μπορεί να προσφέρει το χαρούμενο φόρεμα, το κοκαλάκι στα μαλλιά; Πόσο το προφυλάσσει και τι του προσφέρει η καταφανώς επαρκής ποσότητα τροφής μπροστά στην ίδια τη ζωή; Τι θα συμβεί όταν μπροστά του ή στο χέρι του δεν θα βρίσκεται το χρωματιστό λουλούδι αλλά η γκρίζα περόνη της νάρκης;
Η Άννα Μιχαηλίδου δεν ζωγραφίζει. Γράφει σενάρια και σκηνοθετεί παραστάσεις. Κάθε πίνακάς της είναι μια παράσταση και μια ιστορία. Η αφήγησή της είναι ρεαλιστική και ταυτόχρονα απόκοσμη. Οι φιγούρες της, απόλυτα πραγματικές, αιωρούνται σε ένα εκθαμβωτικό φόντο που και αναδεικνύει το θέμα αλλά και το αγκαλιάζει κερδίζοντας την προσοχή του θεατή.  Η Άννα περιγράφει τις πιο σκοτεινές ιστορίες αφού τις λούσει με ένα απίστευτο φως. Σαν να βγάζει τους εφιάλτες της στο φως της ημέρας με σκοπό να τους ξορκίσει. Σαν να περιγράφει στιγμές έντασης με τη φυσικότητα ενός πολύπειρου τυχοδιώκτη που μπορεί να αποστασιοποιείται από την ίδια του την περιπέτεια. 
Warbirds

About World Poverty
Η ατομική της έκθεση τελείωσε σήμερα. Δυστυχώς για όσους δεν πρόλαβαν να τη δουν και για μένα που δεν είχα την ευχέρεια να θαυμάσω τη δουλειά της για περισσότερο χρόνο. Κάτι όμως μου λέει ότι στο μέλλον θα ακούμε συχνά γι' αυτήν και θα βλέπουμε συχνότερα πράματα δικά της. 

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Πέντε καθημερινές στιγμές της εθνικής μας Φούσκας


Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, αναλογιζόμενη την κρισιμότητα
των στιγμών, τίθεται επικεφαλής της
Μεγάλης Εθνικής Πορείας Προς Το Μέλλον. 

Στιγμή Πρώτη
Ευρύτερος Δημόσιος Τομέας. Τρείς κουστουμάτοι και γραβατωμένοι τύποι ρεμπελεύουν από γραφείο σε γραφείο στον δεύτερο όροφο της υπηρεσίας. Στο ισόγειο έρχεται ο λαός για συναλλαγές, στον 1ο το υπαλληλικό προσωπικό και στον 2ο κατοικοεδρεύουν τα στελέχη. «Ποιοι είναι αυτοί;» ρωτώ τον φίλο μου, καθώς με παραξενεύει το ντύσιμο και η μεγάλη οικειότητά τους με το – έστω ανώτερο -  προσωπικό που δεν συνάδουν με τη συμπεριφορά χασομέρη. «Αααα, αυτοί; Αυτοί είναι ψυγεία» απαντά με φυσικότητα ο φίλος. Δεν διακρίνω καμιά ομοιότητα ούτε με δίπορτα ούτε με τα αμερικάνικα τύπου ντουλάπας, δεν είναι άσπροι, δεν έχουν γωνίες και από πίσω δεν διακρίνω μοτέρ οπότε γυρίζω με το  βλέμμα όλο απορία στο φίλο μου. Μου ανταποδίδει την απορία στο βλέμμα κι όταν συνειδητοποιεί την άγνοιά μου, μου λέει: «Ψυγεία; Όταν αλλάζει η κυβέρνηση ή ο υπουργός ή ο διοικητής της υπηρεσίας, ο καινούριος διώχνει τους παλιούς διευθυντές και βάζει δικούς του. Ο παλιός κρατά τον βαθμό μαζί με τα λεφτά αλλά χωρίς αντικείμενο, μπαίνει δηλαδή στο ψυγείο μέχρι να ξανάρθουν οι δικοί του στα πράγματα. Μέχρι τότε κοπροσκυλιάζει στους διαδρόμους και στα γραφεία, αν έρθει στην υπηρεσία. Τώρα έχουμε τρείς. Έχουμε φτάσει μέχρι και πέντε ψυγεία." Παγοκολώνα εγώ...
Στιγμή Δεύτερη.
Να ενισχύσω, λέει, τις ελληνικές επιχειρήσεις. Πολύ καλά, να το κάνω. Το μεσημέρι, εξ ανάγκης τσίμπησα σε αμερικάνικο εστιατόριο. Πολύ φαγητό, μέτρια προς κακή ποιότητα, άριστη εξυπηρέτηση, τσιμπημένες τιμές. Δυό πιάτα με δυό αναψυκτικά, 35 €. Το βράδυ σε συνοικιακή μπιραρία, η καλύτερη της Αθήνας για ορισμένους, ελληνικό μαγαζί. Σαλάτα, ποικιλία μεζεδάκια, 4 μπίρες, άριστη εξυπηρέτηση, μέτρια ποιότητα, 46 €. Ο Αμερικάνος με απόδειξη, από τον Έλληνα έπρεπε να τη ζητήσουμε και να υποστούμε και την υποτιμητική του γκριμάτσα. Να πάει να απαυτωθεί κι αυτός και το μαγαζί του και όλη η εκστρατεία μας για στήριξη του έλληνα μικρομεσαίου. Βαρέθηκα να παριστάνω τον μεγαλομαλάκα για να ζήσει σε βάρος μου ο μικρομεσαίος.  
Στιγμή τρίτη.
Χειριστής εκσκαφέα. Ευρύτερο Δημόσιο. Μηνιαία αντιμισθία, περί τα 1.500 ευρά με κάτι επιδοματάκια. Κοντά 2.500 με ΤΟ επίδομα. Επίδομα παραγωγικών ωρών! Όσο δουλεύει ο εκσκαφέας, γράφει ο ταχογράφος, πληρώνεται εξτρά ο χειριστής. Όταν ΚΑΘΕΤΑΙ ο χειριστής, παίρνει ΜΟΝΟ τα 1.500.  Και μην  πει κανείς ότι μπορεί να μη σκάβει αλλά απλά μετακινείται από εργοτάξιο σε εργοτάξιο., διότι για κάθε χιλιόμετρο κίνησης εκτός εργοταξίου παίρνει επίδομα και μάλιστα μεγαλύτερο όταν κινείται σε χωματόδρομο και μικρότερο σε άσφαλτο. Νοικοκυρεμένα…
Στιγμή τέταρτη.
Θέλεις να βάλεις ένα πυροσβεστήρα οροφής σε δωμάτιο καυστήρα. Σου λέει ο «όλα-τα-ξέρω-και-είμαι-ο-γαμάτος»  υδραυλικοκαυστηρατζής. "Κοίτα, μια κατοστάρα το μηχάνημα, συν τα εργατικά, συν ο φιπιάς, 150 με διακόσια." Large ρε φίλε. Και πάς στον …πυροσβεστηρά και πληρώνεις 70 σύνολο και με την απόδειξη και με την εγγύηση. Ύστερα πάς στον καθρέφτη και κοιτάς με προσοχή να δεις αν γράφει πουθενά στο μούτρο σου «είμαι μαλάκας» κα δεν τόχεις μέχρι σήμερα προσέξει.
Στιγμή Πέμπτη.
Ο ίκας έκανε απογραφή συνταξιούχων να δει τι, γιατί και πόσο πλερώνει τους γερόντους. Δεν ζήτησε όμως από κανένα να καταθέσει  ρε παιδάκι μου και το εκκαθαριστικό της εφορίας μαζί, αφού εκείνο το ρημάδι το ΕΚΑΣ, καταβάλλεται με εισοδηματικά κριτήρια. Κι έρχεται ο Νοέμβρης και πάει ο ογδοντάχρονος να πάρει λεφτά από το λογαριασμό για να πληρώσει και τη ΔΕΗ μαζί με το «χαράτσι» που το λένε στον Αλφα το πρωί, να δώσει και τα κοινόχρηστα γιατί είπαν να βάλουν πετρέλαιο για τα Χριστούγεννα, να πάνε και στο Lidl για ψώνια «με την κυρία». Ακόμα απορώ πως το γλίτωσε το εγκεφαλικό μετ’ εμφράγματος. Από 739 ολόκληρα ευρά σύνταξη γήρατος, του έβαλαν 502. Διακόσια τριάντα εφτά ευρά μείον. Κομμένα. «Κάνε ένσταση μέχρι 31/12, και ως το Μάιο του ΄12 θα τα πάρεις αναδρομικά» λέει ο υπάλληλος χωρίς να αντιλαμβάνεται το κωμικοτραγικό της δήλωσής του: «Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι τον Μάη». Αφού ρε ρεμπεσκέ το έκανες επίτηδες για να παρουσιάσεις λογιστικά μικρότερο έλλειμμα, σε βάρος του πλέον ανήμπορου. Το έκανες γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρωστούμενα, δεν φαίνονται πουθενά, είναι καθαρό λογιστικό κέρδος. Ελπίζεις ρε ρεμάλι να χρεωθεί άλλος «αρμόδιος» την πληρωμή άρα και τη λογιστική δαπάνη ή ελπίζεις ότι θα βρέξει λεφτά και κανείς δεν θα καταλάβει την πουστίτσα σου. Γι αυτό είχε δίκιο η σύζυγος του ογδοντάχρονου που φώναζε: «Τους πούστηδες! Από το ερείπιο βρήκαν να κόψουν τα σύνταξη που να τα φάνε σε γιατρούς και νεκροθάφτες!».

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Ο Γόρδιος Δεσμός της Ευρώπης


Για να δούμε λοιπόν, τι έχουμε…
Αν είχαμε μετρητά και τα ρίχναμε στην αγορά δεν θα είχαμε κρίση. Θα κόβαμε χρήμα, οι «αγορές» θα ενθυλάκωναν το 20% πριν ακόμα εκτυπωθεί και το τελευταίο χαρτονόμισμα, σοβαρή ποσότητα θα έφτανε ως τον τελευταίο μικροπωλητή και όλοι θα ήταν ικανοποιημένοι. Θα δημιουργούσαμε βέβαια αυτό που λένε «πληθωρισμό». Πληθωρισμός είναι αυτό το πράγμα που ξημερώνεις με το γάλα να έχει 1 ευρώ κι αν δεν το πιείς, το βράδυ μπορεί να το πουλήσεις 1,20.  Τον πληθωρισμό τον γεννάει κυρίως η γελοία εφεύρεση του καπιταλισμού ότι το χρήμα μπορεί να γεννάει χρήμα χωρίς την παρεμβολή παραγωγής προϊόντων. Ας είναι. Επανερχόμαστε λοιπόν στο αρχικό: κόβουμε χρήμα, καλύπτουμε τα προβλήματα -  προσοχή! δεν τα λύνουμε – και σπρώχνουμε τον καιρό αφήνοντας στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας τα δύσκολα της αντιμετώπισης της κρίσης. Είναι δυνατό να κόψεις χρήμα και ταυτόχρονα να ελέγξεις τα επίπεδα του πληθωρισμού μόνο αν έχεις ένα κέντρο λήψης αποφάσεων που αφορούν τα δημοσιονομικά. Αυτό είναι που λένε «ενιαία διακυβέρνηση». Οι εχθροί της ενιαίας διακυβέρνησης σείουν τη σημαία της εθνικής κυριαρχίας και προβάλουν ως αντίπαλο μοντέλο στην καλύτερη περίπτωση αυτό της πόλης – κράτος και στην χειρότερη το μοντέλο των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ όπου η συνιστώσα Τσίπρας καυγαδίζει με τη συνιστώσα Λαφαζάνης ενώ η συνιστώσα Παπαδημούλης προσπαθεί να κάνει το διαιτητή κι η συνιστώσα Μαρία καθαρίζει φρέσκα φασολάκια στη δροσερήν αυλόπορτα.
Κάποιοι λένε ότι δεν αρκεί η ενιαία διακυβέρνηση και ούτε αυτή πάει πακέτο με την κοπή χρήματος. Αυτοί οι κάποιοι με τη σειρά τους λένε ότι οι απόψεις και οι πρακτικές των «περιστεριών» - έτσι αποκαλούν τους οικονομολόγους που είναι εύκολοι στο κόψιμο χρήματος και στον χαλαρό πληθωρισμό – κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί ενώ οι δικές τους – «γεράκια» τους αποκαλούν οι άλλοι - λύνουν το πρόβλημα αλλά προϋποθέτουν μια μικρή περίοδο βαθειάς ύφεσης  και μια πολύ μεγάλη περίοδο σκληρής λιτότητας.
Εγώ λέω ότι η όποια λύση δοθεί θα περιέχει κάτι και από τις δύο «σχολές». Θα περιέχει δηλαδή ενιαία διακυβέρνηση – στην οποία συμφωνούν όλοι - αν και δεν έχω ρωτήσει την άποψη του κ. Καζάκη τελευταία – ελεγχόμενη έκδοση τραπεζογραμματίων αλλά και θεσμικές δεσμεύσεις για τα χρέη, τον πληθωρισμό και τη λιτότητα. Τι σημαίνει αυτό το «θεσμικές δεσμεύσεις»;  Κάποιοι λένε ότι πρέπει να μπει στο σύνταγμα του κάθε κράτους η απαγόρευση της συσσώρευσης χρέους. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή μια κυβέρνηση να παρεμποδίζεται να δημιουργεί χρέος για να εξυπηρετήσει μη παραγωγικές ανάγκες. Αυτό δεν ξέρω γιατί κάποιοι το βλέπουν σαν κακό. Οι μόνοι οι οποίοι βλάπτονται σίγουρα είναι οι πολιτικοί παλαιάς κοπής καθώς χάνουν την κύρια πηγή χρηματοδότησης του πελατειακού τους συστήματος: τα κρατικά δάνεια. Όμως κανείς δεν μπορεί να «επιβάλει» συνταγματικές αλλαγές σε κρατικές οντότητες στα πλαίσια μιας χαλαρής ακόμα ένωσης ανεξάρτητων κρατών ούτε μπορεί κανείς να προχωρήσει σε ομοσπονδιακές λύσεις στην Ευρώπη από τη μια μέρα στην άλλη. Μπορεί  συζήτηση να άνοιξε αλλά η κρίση δεν μπορεί να περιμένει τα αποτελέσματα της συζήτησης. Η εύκολη συμβιβαστική λύση είναι η εθελοντική ένταξη μιας διάταξης για τα ελλείμματα στα εθνικά συντάγματα. Η ύπαρξη όμως μιας τέτοιας διάταξης θα δημιουργεί ντεφάκτο μια ομάδα χωρών μέσα στην ευρωζώνη η οποία θα μπορεί να κινηθεί με διαφορετική ταχύτητα από τις άλλες. Από τη στιγμή και μόνο που υπάρχει μια τέτοια ομάδα, θα αρχίσει να λειτουργεί σαν τέτοια και θα δημιουργεί τετελεσμένα. Επειδή εκ των πραγμάτων, μια τέτοια ομάδα θα μπορεί ευκολότερα να αντιμετωπίσει καπιταλιστικές επιθέσεις, θα γίνεται θελκτική η εικόνα της και για τις υπόλοιπες που επίσης θα επιδιώξουν την ένταξη ανάλογων διατάξεων στο Σύνταγμα που οδηγούν και σε αναγκαστικές αλλαγές στον οικονομικό τους σχεδιασμό.
Συνοψίζοντας, η ενιαία δημοσιονομική διακυβέρνηση θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη όπως ως δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται αργά η γρήγορα η θέσπιση σε συνταγματικό επίπεδο δημοσιονομικών κανόνων που θα αποτρέπουν τη δημιουργία ελλειμμάτων.  Αυτό το οποίο είναι αντικείμενο διαπραγματεύσεων αυτή τη στιγμή είναι η μορφή που θα έχει η ενιαία διακυβέρνηση. Αν δηλαδή αυτή θα ασκείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και θα ελέγχεται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου και των δύο ή θα βρεθεί ένα μικτό σύστημα το οποίο θα δίνει αρμοδιότητες και σε κάποιο διευθυντήριο.
Η συζήτηση είναι ανοικτή, προβλέπεται ενδιαφέρουσα και δεν θα τελειώσει σύντομα. Πάντως, I Love Europe

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Βιομάζα: θα την "κάψουμε" πριν καν την υιοθετήσουμε;


Η είδηση
Έλλειψη παρατηρείται τελευταία σε καυστήρες βιομάζας. Όσοι επιθυμούν να αντικαταστήσουν το πετρέλαιο θα πρέπει να περιμένουν έως και 2 μήνες, καθώς η αγορά φάνηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει την υπερβολική ζήτηση καυστήρων βιομάζας.
Η εικόνα
Για πολλοστή φορά η ελληνική δημόσια διοίκηση και η ελληνική πολιτεία θα αναγκαστεί να τρέχει πίσω από τα γεγονότα και, κατά την προσφιλή της τακτική, θα νομοθετήσει προσπαθώντας εκ των υστέρων να διορθώσει όσα κακά η ίδια προκαλεί με την ολιγωρία, την αναβλητικότητα, την έλλειψη προνοητικότητας και κοινού νοός.
Δεν χρειαζόταν υπερφυσικές δυνάμεις ώστε κάποιος να καταλάβει εδώ και δυό χρόνια, ότι από τη στιγμή που εκφράστηκαν οι πρώτες σκέψεις για εξίσωση των τιμών ανάμεσα στο πετρέλαιο κίνησης και καύσης η αγορά εναλλακτικών καυσίμων θα εκραγεί. Όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι κανείς δεν είναι ή δεν θέλησε να είναι έτοιμος.
Η αγορά κατακλύζεται από καυστήρες ή σόμπες πέλλετ που εισάγονται από όλα τα μέρη του κόσμου ή κατασκευάζονται σε οποιαδήποτε βιοτεχνία στην Ελλάδα, χωρίς η πολιτεία να έχει θεσπίσει προδιαγραφές ή να έχει υιοθετήσει και επιβάλλει τις ισχύουσες ευρωπαϊκές. Κατασκευές χωρίς κανένα επίπεδο ασφάλειας στη χρήση σε κλειστό χώρο, χωρίς καμιά προστασία από εκπομπές αιθάλης ή καπνού, χωρίς καμιά πρόβλεψη για διαχείριση η περιορισμό στην παραγωγή στάχτης, χωρίς καμιά εγγύηση αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας κυκλοφορούν κατά δεκάδες σε τιμές πολλές φορές πολλαπλάσιες της αξίας τους και ο καταναλωτής γίνεται για μια ακόμα φορά βορά στα δόντια των κερδοσκόπων ενώ η πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα.
Τι θα συμβεί όταν τα επίπεδα αιωρούμενων σωματιδίων, καπνού, αιθάλης και άλλων αέριων ρύπων χτυπήσουν κόκκινο; Τι δικαιολογίες θα βρεθούν όταν διαβάσουμε για την πρώτη, δεύτερη, τρίτη πυρκαγιά που προκλήθηκε από κακή χρήση ή κακή λειτουργία καυστήρων βιομάζας;  Σχεδόν γνωρίζω την απάντηση: επειδή θα έχει παγιωθεί μια κατάσταση και μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα, πάλι εκ των υστέρων το κράτος θα κατασκευάζει εγκυκλίους «μπαλώματα» και νομοθετήματα – εκτρώματα που στην ουσία δεν θα λύνουν το ή τα προβλήματα αλλά θα δίνουν μια αίσθηση νομιμοφάνειας και θα προσφέρουν την ευκαιρία σε αρπακτικά της δημόσιας διοίκησης να αυξήσουν το μεροκάματο με εξτρά δωράκια ώστε να γνωμοδοτήσουν θετικά ή να αποκρύψουν πορίσματα ελέγχων.
Κι όμως είναι τόσο απλό. Είναι τόσο απλό να θεσπισθούν προδιαγραφές για κάθε τύπο καυστήρα βιομάζας. Είναι τόσο απλό να ενσωματωθούν οι ευρωπαϊκές νόρμες στην παραγωγή πέλλετ. Είναι τόσο απλό να καθορισθούν όρια εκπομπών ανά ρύπο, διαστήματα συντήρησης, τρόποι διάθεσης των στερεών υπολειμμάτων, όροι τήρησης βιβλίου συντήρησης. Είναι τόσο απλό να ορισθούν όροι αποθήκευσης της βιομάζας. Όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα, όλοι το γνωρίζουν. Όλοι, εκτός από αυτούς που θα έπρεπε. 

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Απέτυχε η κυβέρνηση Παπανδρέου;


Μετά από λίγο περισσότερο από δύο χρόνια στην εξουσία και δύο ανασχηματισμούς, ο Γιώργος Παπανδρέου αναγκάστηκε σε παραίτηση παραδίδοντας την εξουσία με μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Τις τελευταίες ημέρες γράφτηκαν χιλιόμετρα κειμένου σε μ ια προσπάθεια να δειχτεί το μέγεθος της αποτυχίας των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Πόσο όμως είναι έτσι τα πράγματα; Απέτυχαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου; Δεν υπάρχει μονοσήμαντη απάντηση σε αυτό και η ιστορική ζυγαριά δεν απέχει ικανή απόσταση ώστε να μπορέσει να καταγράψει αποτέλεσμα. Παρ’ όλα αυτά, κάποια πράγματα μπορούν να ειπωθούν.
Αν εξαιρέσουμε την πρώτη κυβέρνηση, καμιά από τα επόμενες δεν είχαν την σφραγίδα είχαν όμως τα χαρακτηριστικά «Παπανδρέου».  Η σφραγίδα εκφράστηκε με τα πρόσωπα που επέλεξε ο κ. Γ. Παπανδρέου (Γερουλάνος, Δρούτσας, Μπιρμπίλη κ.ά) ενώ τα χαρακτηριστικά, με την προσπάθεια του τότε πρωθυπουργού να τηρήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες επιλέγοντας πρόσωπα από όλες τις τάσεις, ρεύματα, παρέες του – ούτως ή άλλως πολυσυλλεκτικού – ΠΑΣΟΚ.  Η αλήθεια είναι ότι στα δύο αυτά χρόνια παρήχθη σημαντικό έργο συγκριτικά με αντίστοιχα χρονικά διαστήματα άλλων κυβερνήσεων. Το κακό για τον κύριο Παπανδρέου είναι ότι η σύγκριση δεν γίνεται στη βάση του τι έκαναν άλλοι αλλά στο τι έπρεπε ο ίδιος να έχει κάνει και, δυστυχώς, δεν έκανε. Δυστυχώς για τη χώρα.  
Επί δύο χρόνια παρέμειναν στην κυβέρνηση πρόσωπα που δεν είχαν ποτέ αποφασίσει ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσουν και ενέπλεκαν τη χώρα σε περιπέτειες με παλινωδίες, απραξίες, αστοχίες. Πρόσωπα φαιδρά, παράταιρα, καρικατούρες πολιτικών. Ψάρια που περπατούσαν με καμάρι και ύφος στην ξηρά, πραγματικά ζωντανά απολιθώματα. Ο πρωθυπουργός έμοιαζε τραγικά απών ή να μην είναι σε θέση να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Ειδικά μετά την 21η Ιουνίου με ελάχιστες εξαιρέσεις οι υπουργοί μάλλον είχαν μεταναστεύσει ομαδικά αφήνοντας τη χώρα ακυβέρνητη και ανοίγοντας ένα καινούριο κεφάλαιο στο μεγάλο βιβλίο με τον τίτλο «Αναξιοπιστία» που ακολουθεί το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς αυτή η τελευταία πρακτική άνοιξε το δρόμο στα γεγονότα που οδήγησαν στις σημερινές εξελίξεις. Κι όμως, το έργο της κυβέρνησης παρέμενε σημαντικό συγκρινόμενο πάντα με το – ούτως ή άλλως αμαρτωλό – παρελθόν.
Τον τελευταίο καιρό, εμφανίστηκε ένα παπανδρεϊκό χαρακτηριστικό στον πρωθυπουργό που έμοιαζε μέχρι τότε να μην το έχει:  άρχισε να συγκεντρώνει γύρω του και να συνεργάζεται με τους εντελώς λάθος ανθρώπους. Η εμμονή του στην ανάδειξη του κ. Ρέππα ως προνομιακού του συνομιλητή είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα. Άρχισε ταυτόχρονα  να απομακρύνει από δίπλα του άξιους ανθρώπους για τους οποίους υπήρχε η υποψία ότι θα μπορούσαν στο μέλλον να αποκτήσουν δύναμη ικανή ώστε να τον αμφισβητήσουν. Όλα τα παραπάνω είναι σημάδια φθοράς.
Άποψή μου είναι ότι η απόφαση του πρωθυπουργού για διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν ήταν λάθος. Ο τρόπος όμως που χειρίστηκε ένα τέτοιο θέμα δεν είχε ούτε ίχνος από την τεράστια διπλωματική του εμπειρία στο υπουργείο εξωτερικών ενώ έχει όλα τα χαρακτηριστικά των βυζαντινισμών και της ίντριγκας του κομματικού ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να σταθεί λογικά, δεν ταιριάζει στον ορθολογισμό μου και γι’ αυτό δεν το εξηγώ αν και έχω μια σειρά από θεωρίες. Σημασία έχει ότι από εκείνο το σημείο και μετά, ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου δεν έχασε απλά την μπάλα – κατά την έκφραση – έμοιαζε να είναι εκτός γηπέδου. Όλοι οι χειρισμοί του ήταν παιδαριώδεις.
Σήμερα, μετά από μια δύσκολη διαδικασία και μετά από μια διετία δράσεων αλλά και παλινωδιών, κινήσεων αλλά και εκνευριστικής απραξίας βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μιαν άτακτη χρεωκοπία. Σήμερα, εκλήθη ένας άνθρωπος που στο παρελθόν, μαζί με μια σειρά άλλων, επέτυχε την αποφυγή της χρεωκοπίας. Έχει ελάχιστο χρόνο μπροστά του και περιορισμένες δυνατότητες δράσης. Ελπίζουμε όμως ότι θα παραδώσει στην επόμενη κυβέρνηση μια χώρα που θα αναπνέει , έστω και ε μάσκα. Ας τον βοηθήσουμε όλοι. 

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Ανατρέψτε το πολιτικό σκηνικό τώρα!


Κυρίες και κύριοι βουλευτές, οι στιγμές είναι κρίσιμες. Εδώ και μέρες κινείστε όλοι οριακά, μαζί με εσάς ακροβατεί στο κενό και η χώρα.  Κατανοούμε τη θέση σας, τις προσπάθειές σας, τις αναστολές σας. Μεγαλώσατε όπως και εμείς μέσα σε ένα έντονα κομματικοποιημένο περιβάλλον όπου ο κομματικός πατριωτισμός και η πίστη στον αρχηγό καθόριζε τα πάντα. Όπου το καλό της παράταξης ταυτιζόταν ή έμπαινε πάνω από το καλό της κοινωνίας ή της πατρίδας.  Όλα τα παραπάνω έχουν ήδη αλλάξει.
Κύριες και κύριοι βουλευτές, τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε – εμείς και σχεδόν όλος ο κόσμος – άφωνοι ένα ρεσιτάλ ανευθυνότητας και παραλογισμού από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων. Πριν κλείσει εβδομάδα με τη χώρα ουσιαστικά ακυβέρνητη την ώρα που το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα κλυδωνίζεται, το καθήκον όλων μας αλλά κυρίως το δικό σας, επιβάλλει την ανάληψη πρωτοβουλιών.
Τις κρίσιμες αυτές στιγμές αρθείτε πέρα και πάνω από κομματικές ηγεσίες, παραταξιακές σκοπιμότητες, εκλογικές αριθμητικές. Τις κρίσιμες αυτές στιγμές θυμηθείτε ότι είστε η εμπροσθοφυλακή του λαού και της πατρίδας. Έχετε καθήκον να επιβάλλεται την συνεννόηση, έχετε καθήκον να φροντίσετε ώστε να οδηγηθεί με ασφάλεια η χώρα μακριά από τους υφάλους της χρεωκοπίας και τα άγρια νερά της διεθνούς απομόνωσης και αφού εξασφαλιστεί αυτό, ας προσφύγουμε νηφάλιοι στη λαϊκή εντολή.
Κύριες και κύριοι βουλευτές, η χώρα σας έχει ανάγκη. Αυτήν υπηρετείτε και όχι τα κομματικά σας επιτελεία. Ανατρέψτε τώρα το πολιτικό σκηνικό πριν ανατραπεί το πολιτικό σύστημα.. Οδηγείστε τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ισχυρής κυβέρνησης με συγκεκριμένο έργο η οποία θα έχει στη διάθεσή της τον απαραίτητο χρόνο να το πραγματοποιήσει. Αναγκάστε τα κόμματα στα οποία ανήκετε να συνεννοηθούν τώρα. Αν δεν μπορούν να το κάνουν, κάντε το μόνοι σας! Είναι η μόνη υπέρβαση που υποχρεούστε να κάνετε!  Ο λαός σας παρακολουθεί και σας δίνει μια, την τελευταία, ευκαιρία. Μην την αφήσετε να πάει χαμένη

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Ο Καραμήτρος, το opengov και οι επένδυσεις


Ας υποθέσουμε ότι μια ομάδα επιχειρηματιών έχει ένα επιχειρηματικό σχέδιο στον τομέα της πράσινης οικονομίας, καινοτόμο, μοχλό ανάπτυξης, καθώς ενεργοποιεί στην υλοποίηση αλλά πολύ  περισσότερο στη λειτουργία του ομάδες μικρών επιχειρήσεων ή τοπικών ή φυσικών προσώπων, με χώρο δράσης το σύνολο της χώρας, με εκ των πραγμάτων εξαγωγικές δυνατότητες.
Ας υποθέσουμε ότι με αυτό το σχέδιο επισκέπτεται αρμόδιους στις αρχές του καλοκαιριού – μύθος είναι, δεν χάνουμε τίποτα αν πούμε τέλη Ιουνίου. Εκεί, κάποιος πληροφορεί την ομάδα ότι επίκειται η ψήφιση ενός νόμου ο οποίος θα δίνει σημαντικά κίνητρα σε επιχειρήσεις προκειμένου να εγκατασταθούν σε συγκεκριμένη περιοχή.  Μεταξύ των άλλων, 75% επιδότηση αγοράς γης, εξοπλισμού, μεταφορικών μέσων, τεχνογνωσίας, 75% επιδότηση δόσεων leasing, απαλλαγή από την καταβολή φόρου εισοδήματος για τα μη διανεμόμενα κέρδη, επιδότηση θέσεων εργασίας με κάλυψη του 7% του μισθολογικού κόστους επί μια διετία, επιδότηση κατά 75% του επιτοκίου δανείων που θα λάβει ο επενδυτής. Επενδυτικός παράδεισος δηλαδή!
Μετά από αυτό, η ομάδα προετοιμάζεται πλήρως και περιμένει εναγωνίως την ψήφιση του σχετικού νόμου.
Στις 10 Αυγούστου αναρτάται το σχέδιο νόμου στο opengov. 2 Σεπτεμβρίου σταματά η διαβούλευση. Σήμερα ο Νοέμβρης έχει 6. Η υποθετική ομάδα επενδυτών έχει ήδη κουραστεί να περιμένει, φυσικά εγκατέλειψε τις σκέψεις για επένδυση εκτός ζώνης γιατί είναι επιχειρηματίες, δεν είναι ηλίθιοι και φυσικότατα αναζητά χώρο εγκατάστασης εκτός Ελλάδας.
Υποθετικά μιλώντας, χάθηκε μια επένδυση τριάντα εκατομμυρίων σε μια πολύ κρίσιμη για τη χώρα στιγμή, επειδή, υποθετικά μιλώντας, ο Καραμήτρος και κάτω από το καλύτερο opengov κουστούμι, τσαρούχι φοράει. Που πα ρε Καραμήρτο που μου θέλεις επενδύσεις κα ευρά και διαβουλεύσεις. Ικανός είσαι μόνο για καμιά μιζούλα της δεκάρας. Ευρωφονιά....

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Conspiracy Theory



Μερικούς (λίγους) μήνες πριν
 -       Γιατί δεν «κόβουν» χρήμα;
Δεν ήταν προσποιητή η αγωνία του. Μπορούσες να την δεις καθώς χάραζε με βαθιές αυλακιές απ’ άκρη σ’ άκρη το μέτωπο και γύρω από το στόμα.
-       Γιατί δεν «κόβουν» χρήμα όσο χρειάζεται ώστε να ανασάνουν από τα χρέη;
-       Γιατί φοβούνται τον πληθωρισμό γι’ αυτό. Ο πληθωρισμός είναι ύπουλος εχθρός.
Ο συνομιλητής του ήταν ψύχραιμος και ήρεμος. Όλους τους ξένους έτσι τους έβλεπε τελευταία: παραγεμισμένους με αυτή την ηρεμία που προσφέρει απλόχερα η ασφάλεια και η σιγουριά για αυτό που ξημερώνει.
-       Ε, ας τον ελέγξουν τον  πληθωρισμό
-       Πώς να ελέγξεις τον πληθωρισμό όταν ο έλεγχος εξαρτάται από τη βούληση – ή τη μη βούληση – δεκαεφτά κυβερνήσεων; Είναι βέβαιο ότι θα σου ξεφύγει και μετά θα έχεις να αντιμετωπίσεις χειρότερα προβλήματα από αυτά που πας να λύσεις.
-       Τότε ας δώσουμε τον έλεγχο σε λίγους.
-       Αυτό λέγεται «απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων» κα εσείς μάλλον δεν συμφωνείτε σ’ αυτό…
Πάλι έχει δίκιο. Είπαμε: σκέφτεται λογικά και μ’ εκνευρίζει. Κι όμως, φαίνεται τελικά σαν η μόνη σωστή λύση: ενιαία οικονομική και δημοσιονομική διακυβέρνηση.  Αυτό και η προσπάθεια να ελεγχθούν οι αγορές, να μπει χαλινάρι στις τράπεζες, να περιοριστεί ο τζόγος με το δημόσιο χρήμα.

Δέκα μέρες πριν

Η συμφωνία έμοιαζε με όνειρο. Δεν πίστευα ότι η Ευρώπη - που τόσο με είχε απογοητεύσει – θα έφτανε ποτέ σε μια τέτοια απόφαση: «κούρεμα» του χρέους στο μισό, πολλά λεφτά στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης, συμμετοχή ιδιωτών και τραπεζών ως και πενήντα τα εκατό στο κούρεμα, άμεση ελάφρυνση.
-       Μην ξεχνάς τα πιο σημαντικά. Σταμάτα να βλέπεις τα δικά σου μόνο. Χάνεις τα κυριότερα κομμάτια της εικόνας.
-       Δηλαδή; Τι εννοείς;
-       Το χαλινάρι στις τράπεζες. Την άρση των κρατικών εγγυήσεων προς τις επενδυτικές τράπεζες. Η Ευρώπη δηλώνει ότι προτίθεται να μην εγγυάται την κάλυψη κεφαλαίων καταθετών σε τράπεζες που «τζογάρουν». Προτίθεται επίσης να φορολογήσει χρηματιστηριακές αλλαγές.
-       Δεν πρόκειται να περάσει φίλε μου αυτό…
-       Θα περάσει. Η Ευρώπη βγήκε δυνατή μέσα από την τελευταία σύνοδο. Δυνατή και έτοιμη να αλλάξει το παιχνίδι. Σε μερικές μέρες στη σύνοδο των G 20 θα επιχειρήσει να επιβάλει τις θέσεις της σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλλωστε ποιοι θα αντιδράσουν; ΟιΑγγλοσάξονες; Αστείες ποσότητες…

Μερικές  μέρες πριν

Ήταν έξαλλος. Η φωνή του έτρεμε. Η χαρακτηριστική ψυχραιμία του ήταν παρελθόν.
-       Είναι προδότης φίλε μου. Προδότης της Ευρώπης! Τόσους μήνες έκανε τα πάντα να κοιμίσει τους ευρωπαίους ηγέτες και την κρίσμιη στιγμή, λίγο πριν τη συνεδρίαση των G20 έβαλε βόμβα στα θεμέλια του ευρώ, της ευρωζώνης και της Ευρώπης της ίδιας. Είναι προδότης, ένας Αμερικάνος!
-       Τι λες τώρα; Ηρέμησε….
-       Τι εννοείς να ηρεμήσω; Δεν είναι βλάκας, όλοι το ξέρουμε. Δεν είναι άπειρος, έχει θητεύσει επί χρόνια στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ήξερε πολύ καλά, ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, τι έκανε…

Σήμερα

Η φωνή του ήταν ξανά ήρεμη. Με την ηρεμία όχι της σιγουριάς και της ασφάλειας αλλά της γνώσης, της επιβεβαίωσης της υποψίας.
-       Τώρα ξέρω. Είναι συνεργάτες. Μαζί τα σχεδιάζουν όλα. Ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον ώστε στο τέλος να φανούν και οι δύο μη ένοχοι. Ο στόχος δεν είναι η καρέκλα, δεν είναι η εξουσία της Ελλάδας, είναι η Ευρώπη.
…………..
Πετάχτηκα μούσκεμα στον ιδρώτα. Τι εφιάλτης θεέ μου! Τι εφιάλτης! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπιώ τόσες μπίρες το βράδι. Και το μυαλό μου ταλαιπωρώ και την κύστη μου. Στην τηλεόραση μόλις είχε αρχίσει η ενημερωτική ανασκόπηση των γεγονότων της εβδομάδας. «Εκλογές ζήτησε ο κ. Σαμαράς»….  

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Δεν λέμε όλοι το ίδιο Μέρος 1ο



Επειδή όλοι μιλάμε Ελληνικά αλλά δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, νοιώθω την ανάγκη να (ξανα)συστηθώ μέσα από τις απόψεις μου.
Θεωρώ ότι ο Παπανδρέου έχει αποτύχει ως πρωθυπουργός και το λέω από τον τελευταίο ανασχηματισμό και μετά. Το ίδιο λένε και πολλοί άλλοι. Με ταυτίζει αυτό μαζί τους; Όχι απαραίτητα. Μόνο οι λόγοι για τους οποίους θεωρώ αποτυχημένο τον Παπανδρέου μπορούν να με ταυτίσουν με κάποιον.  Ο Παπανδρέου απέτυχε επειδή δεν μπόρεσε να υλοποιήσει με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα μια σειρά απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών στο κράτος κα δεν φρόντισε ώστε να τηρηθούν τα όσα ο ίδιος συναποφάσιζε στην Ε.Ε. Όχι μόνο αυτό, αλλά οι τραγικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση δεσμεύσεων όχι λίγες φορές έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα καταστροφής κα τελικά μας οδήγησαν σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Δεν είναι δικαιολογία  ότι οι Υπουργοί απέτυχαν. Οι Υπουργοί είναι  επιλογές του πρωθυπουργού. Κάποιος που δεν μπορεί να κάνει σωστές επιλογές συνεργατών δεν μπορεί να διοικήσει μια επιχείρηση. Πόσο μάλλον μια χώρα.
Θεωρώ ότι επιδίωξη κάθε πολίτη πρέπει να είναι η ουσιαστική ενοποίηση της Ευρώπης. Ενοποίηση πολιτική, οικονομική, κοινωνική, αμυντική. Αυτό σαφέστατα προϋποθέτει ότι οι αποφάσεις που αφορούν όλος μας θα λαμβάνονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο και ο έλεγχος των εξουσιών θα γίνεται διαφορετικά επίσης. Με άλλα λόγια, θα συνεισφέρουμε όλοι μέρος της κυριαρχίας μας. Έτσι είναι: κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να γίνει μέρος μιας ομάδας, παραδίδει μέρος της ανεξαρτησίας του στην ομάδα. Αυτό με κάνει προδότη; Σίγουρα όχι. Με κάνει λιγότερο πατριώτη; Πατρίδα είναι το μυαλό και η καρδιά. Πατρίδα είναι η πνευματική κληρονομιά των προγόνων μας. Ο πατριωτισμός δεν μετριέται με ζύγι και μεζούρα. Πατρίδα είναι η μακριά γραμμή που ενώνει τον Όμηρο με τον Ελύτη και στην πορεία της ανά τους αιώνες αγγίζει και αλλάζει τους πάντες και τα πάντα. Η Πατρίδα έχει σαν χρώμα της το διάφανο της ιδέας κι όχι το κόκκινο του αίματος.
Για μένα – και αυτό το έχω πει από την αρχή – η λύση στη μεγάλη κρίση τη οποία βιώνουμε δεν είναι η βελτίωση των οικονομικών μας ούτε οι αλλαγές στο κράτος. Όχι μόνο αυτά. Λύση είναι μόνο η συνειδητοποίηση της κατάστασης και των πράξεων που μας έφτασαν ως εδώ καθώς και η απόφαση – όρκος ότι ποτέ δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να φτάσουμε στην ίδια θέση στο μέλλον. Για να το πετύχουμε δε αυτό, θα κάνουμε σήμερα κάθε απαραίτητη θυσία. 

Γιατί χαίρεται ο κόσμος;


Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζουν στις Κάννες

Τις τελευταίες μέρες έχει εδραιωθεί η άποψή μου ότι είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο που χρήζει άμεσης ψυχιατρικής υποστήριξης.
·         Όσοι φώναζαν για δημοψήφισμα, εξεμάνησαν όταν εξηγγέλθη και πανηγυρίζουν επειδή οι ευρωπαίοι έβαλαν χέρι στον πρωθυπουργό γι’ αυτή του την απόφαση.
·         Όσοι κόπτονται περί της ανάγκης έκφρασης του λαού, δεν θέλουν δημοψήφισμα επειδή ίσως ο λαός αποφασίσει διαφορετικά από αυτό που θέλουν αυτοί.
·         Όσοι χτυπιόντουσαν ότι πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε τα πάντα, γλεντάνε επειδή οι Μερκοζί μας κάλεσαν να δεχτούμε το πακέτο «ως έχει» αλλιώς η πόρτα της εξόδου από το ευρώ είναι όπως μπήκαμε, δεξιά
·         Παρ’ ότι  γνωρίζουν ότι και η δόση και η συμφωνία θα πάγωναν αν είχαν ανακοινωθεί εκλογές, παρ’ όλα αυτά, ζητούν εκλογές.
·         Παρ’ ότι θα αντιδρούσαν αν η συμφωνία κυρωνόταν μόνο από 151 βουλευτές επιμένουν ότι η μόνη σωστή πράξη είναι η επικύρωση από τη βουλή.
·         Καμαρώνουν τους Μερκοζί επειδή «μάλωσαν» τον πρωθυπουργό που είπε ότι θα επικυρώσει μέσω του λαού τη συμφωνία και ταυτόχρονα μιλάνε για κατοχές και τέταρτα ράιχ.
Επειδή έχω ζαλιστεί με τις άπειρες πιρουέτες των κομματικών σχηματισμών και του πολιτικού προσωπικού κι επειδή το ΚΚΕ (το μόνο ακίνητο από την αυγή της ιστορίας – το σύμπαν κινείται, το ΚΚΕ όχι  - κόμμα) δεν μου ταιριάζει, παρακαλώ την χώρα να κάνει στάση να κατέβω.
Είναι διαδεδομένη πλέον η άποψη ότι μέχρι να εφευρεθεί μέθοδος μεταμόσχευσης εγκεφάλου η ψυχιατρική σηκώνει τα χέρια μπροστά στην Ελλάδα

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Παγκόσμιο Κορόιδο


Έλληνας: αυτός που καταπίνει εθελοντικά το αγκίστρι. Χωρίς δόλωμα!

Έλληνας: αυτός που περιμένει ώρες στην ουρά και βλέπει τον «κουμπάρο» να περνάει πίσω απ’ το γκισέ και να εξυπηρετείτε κατά προτεραιότητα. Αυτός που πάει στο ΙΚΑ και περιμένει το γιατρό απ’ τις 6 τα χαράματα κι εκείνος φτάνει στις 9:30 αγουροξυπνημένος, με τον καφέ στο χέρι ενώ έπρεπε να είναι εκεί απ’ τις 8.
Έλληνας: αυτός που κάνει αίτηση αποζημίωσης για το χαλαζόπληκτο χωράφι του και μοιράζεται τα λεφτά με τον γείτονα που δεν έχει κάν χωράφι. Αυτός που βλέπει το γείτονα να είναι υγιέστατος και να ζει με αναπηρική σύνταξη. Αυτός που βλέπει αγέννητους το 1940 να εισπράττουν σύνταξη αγωνιστή εθνικής αντίστασης.
Έλληνας: αυτός που πίνει έναν καφέ ρεφενέ ενώ δίπλα ο σαρανταπεντάρης συνταξιούχος στρατιωτικός κατεβάζει τους καπουτσίνους σαν καραμέλες. Αυτός που παρατηρεί αμίλητος την αυθαίρετη βίλα να υψώνεται στο δημόσιο οικόπεδο. Αυτός που πηδάει από λακούβα σε λακούβα την ώρα που το σοκάκι μπροστά στο αυθαίρετο ασφαλτοστρώνεται για 3η φορά μέσα σε μια τετραετία.
Έλληνας: αυτός που πιστεύει στην ισότητα και στον παράδεισο και τα δύο, μετά θάνατον. Αυτός που θεωρεί ότι την ισονομία την δίνουν οι καλές νεράιδες.
Έλληνας: το Παγκόσμιο Κορόιδο που του δίδαξαν – και το πιστεύει ακόμα – ότι το να διεκδικείς δικαιοσύνη απέναντι σε όλους αυτούς τους κοινωνικούς «τσαμπουκάδες» με επίκληση του νόμου είναι χαφιεδισμός.
Έλληνας: το Μέγιστο Θύμα. Γι’ αυτό ωχαδερφίζει κάθε φορά που βιάζουν την προσωπικότητά του, που παραβιάζουν το χώρο του, που μοιράζονται ετσιθελικά το ψωμί του.
Αυτός ο έλληνας δεν αξίζει να λέγεται Έλληνας. 

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Τεχνοκρατικά λαχανάκια Βρυξελλών


 Jordan Rodgers; Pen and Ink, 2011, Drawing  Stockholm, Sweden 

Δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι μόνο μια κυβέρνηση τεχνοκρατών μπορεί να δώσει λύση στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα. Μάλιστα, λένε, ότι αυτή η κυβέρνηση, καθώς δεν θα υπολογίζει ο λεγόμενο «πολιτικό κόστος», θα μπορέσει να πάρει όλες εκείνες τις αποφάσεις που οι «απλές» κυβερνήσεις δεν μπόρεσαν να πάρουν μέχρι σήμερα. Είναι όμως έτσι; Προσωπικά έχω μια απέχθεια στις αποκλειστικές λύσεις και στις θαυματουργές θεωρίες. Στις λύσεις «ή εμείς ή το χάος» και στις απόψεις του είδους «μπορείς να ζήσεις αιώνια τρεφόμενος με λαχανάκια βρυξελλών».
Πάρε για παράδειγμα έναν πολιτικό μηχανικό και βάλ’ τον υπουργό υποδομών. Το κριτήριό του για να φτιάξει έναν δρόμο θα είναι μόνο αν μπορεί να τον κάνει και πως. Μπορεί όμως να παρθεί μια απόφαση με μόνο αυτά τα κριτήρια; Δεν θα πρέπει να γνωρίζουμε το κόστος κατασκευής; Και όχι μόνο αυτό αλλά τα έσοδά μας ως χώρα, τις δαπάνες μας, την δυνατότητά μας να χρηματοδοτήσουμε το έργο; Άρα θα πρέπει ο τεχνοκράτης πολιτικός μηχανικός να ρωτήσει και τουλάχιστον δύο οικονομολόγους.  Ο δρόμος όμως μπορεί να περνά μέσα από υδροβιότοπους, περιοχές ιδιαίτερου κάλους ή να ενοχλεί τις μετακινήσεις της αλεπούς. Οπότε θα πρέπει να ερωτηθεί ένας βιολόγος, ένας δασολόγος σίγουρα ένας χωροτάκτης και πιθανά κάποιος περιβαλλοντολόγος. Τις αντιδράσεις των κατοίκων των περιοχών από τις οποίες διέρχεται ή δεν διέρχεται ο αυτοκινητόδρομος, ποιος θα τις χειριστεί; Ποιος θα αναλύσει οικονομικά το έργο, ποιος θα καθορίσει το ύψος των διοδίων, ποιος θα αποφασίσει αν θα υπάρχουν διόδια, ποιος θα συνυπολογίσει τον κυκλοφοριακό φόρτο, τις θέσεις εργασίας, το κόστος συντήρησης, τις μεταβολές στις συνήθειες των περιοίκων, τις επιδράσεις στις καλλιεργούμενες εκτάσεις, στο είδος των καλλιεργειών, τις αλλαγές στις χρήσεις γης; Τελικά, ποιος θα ζυγίσει όλα αυτά και θα πάρει τις σωστές κάθε φορά αποφάσεις; Ο πολιτικός μηχανικός; Δεν θα μπορούσε να τις έχει πάρει ο οικονομολόγος;
Ας είμαστε περισσότερο προσεκτικοί σε όσα υποστηρίζουμε. Ναι, ο κάθε πολιτικός οφείλει να λαμβάνει σοβαρότατα υπόψη τις απόψεις και τις εισηγήσεις των ειδημόνων, των τεχνοκρατών. Αλλά πολιτικός είναι αυτός που μπορεί να συνθέτει απόψεις και να παίρνει την σωστή απόφαση για κάθε θέμα.
Γι’ αυτό, κύριοι και κυρίες, το πιθανότερο είναι να είναι λάθος οι πολιτικοί που επιλέγετε να μας κυβερνήσουν και όχι οι πολιτικοί γενικώς ή η πολιτική ειδικώς.
Υ.Γ. Κρίνοντας από το επίπεδο των τεχνοκρατών που κυκλοφορούν στην πιάτσα, προτιμώ να ρισκάρω με τους πολιτικούς. 

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Είναι αυτονόητα τα αυτονόητα;


Tile Art #11, 2007 by Mark Lawrence

        Συζητούσα πρόσφατα με τρία πραγματικά ανοιχτά και ανήσυχα μυαλά τα της κρίσης και τις εξελίξεις στην Ελλάδα και όχι μόνο. Αναφερθήκαμε στις πρωτοβουλίες που είχαμε αναλάβει πριν από ένα και πλέον χρόνο για την δημιουργία ενός κινήματος που θα οδηγούσε τις επιχειρήσεις και το εμπόριο ειδών καθημερινής χρήσης στην μείωση τιμών σε όλα τα προϊόντα χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και με ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής.
Παρά την ελάχιστη έως μηδενική ανταπόκριση της καμπάνιας που ξεκινήσαμε οι αγορές οδηγούνται ήδη εκεί που εμείς θέλαμε να τις πιέσουμε να πάνε. Οδηγούνται εκ των πραγμάτων αλλά με πολύ μεγάλη καθυστέρηση και χωρίς την οργανωμένη πίεση του καταναλωτή.  Το γεγονός αυτό, συμπεράναμε, δείχνει πόσο αργά επίσης συνειδητοποιεί ο λαός την ένταση και την διάρκεια της κρίσης.  Γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι θεωρούν ακόμα σήμερα ότι θα «ξυπνήσουν» ένα πρωινό μέσα στις επόμενες ημέρες και τα πάντα γύρω τους θα είναι όπως πριν. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε «άντε να τελειώσει η κρίση να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν». Μια μειοψηφία έχει μόνο κατανοήσει ότι τίποτα πια και ποτέ από εδώ και πέρα δεν θα είναι  - και δεν θα πρέπει να γίνει – «όπως πριν». Δεν είναι ούτε παράλογο ούτε ασύνηθες η πλειοψηφία του λαού να μην συνειδητοποιεί (ή να μη θέλει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος ενός τραγικού συμβάντος. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα βουλευτών αλλά και κυβερνητικών στελεχών δεν το έχουν επίσης κάνει. Είναι απογοητευτικό.
Ας προσπαθήσω λοιπόν για μια ακόμα φορά να παραθέσω δυο – τρεις γραμμές κάτω από αυτά που συνηθίσαμε να λέμε αυτονόητα αλλά δεν είναι τέτοια.
1.       Ο δημόσιος τομέας είναι αντιπαραγωγικός. Όχι επειδή είναι εκ πεποιθήσεως τεμπέληδες οι υπάλληλοι αλλά επειδή η διαχείριση του δυναμικού, η διάταξή του, η εσωτερική του ιεραρχία και τα μέσα τα οποία διαθέτει το κάνουν αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό. Ακόμα και η γραφειοκρατία του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι αντιπαραγωγική και αναχρονιστική. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Η πλήρης και ουσιαστική μηχανογράφηση των υπηρεσιών, η υιοθέτηση δεικτών παρακολούθησης εξέλιξης έργων και αξιολόγησης ενεργειών, η κατανόηση της πολυτιμότητας των στατιστικών στοιχείων, η αξιοποίηση του στελεχικού δυναμικού με βάση την απόδοσή του στην εκπλήρωση συγκεκριμένων στόχων, η καθιέρωση της μονιμότητας με προϋποθέσεις είναι μερικά μέτρα που μπορεί να μην είναι ικανά να σταματήσουν την κρίση είναι όμως αναγκαία για την δημιουργία περιβάλλοντος εξόδου και την αποφυγή επανάληψης του φαινομένου.
2.       Η δικαιοσύνη νοσεί. Είναι μια διαπίστωση που δεν έχει να κάνει με την πολιτική ή κοινωνική θέση του καθενός. Είναι μια αναντίρρητη και τραγικά οδυνηρή διαπίστωση. Το έκδηλο σύμπτωμα της νοσηρότητας της δικαιοσύνης είναι ότι οι ίδιοι οι λειτουργοί της θεωρούν εαυτούς δημόσιους υπάλληλους και όχι ανεξάρτητη αρχή ισότιμη με την εκτελεστική ή την νομοθετική εξουσία. Αυτό κάνει αδύνατη την εκ των έσω αλλαγή ή θεραπεία της νοσούσσης εξουσίας. Εφόσον λοιπόν δεν μπορεί να αυτοθεραπευθεί ας την θεραπεύσει η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία με την εντολή του λαού από τον οποίο υποτίθεται ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει τώρα.
3.        Το κράτος είναι πολύ. Ίσως όχι με την ποσοτική έννοια του επιρρήματος αλλά με την παρεμβατικότητά του. Το κράτος με την έννοια της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας παρεμβαίνει σε λεπτομέρειες που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι απόν. Το κράτος θέτει κανόνες και πλαίσια και μεριμνά για την τήρησή τους στην υλοποίηση. Ο,τιδήποτε άλλο οδηγεί στην δημιουργία πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στις εξουσίες και τους ψηφοφόρους και προάγει την παράνομη συναλλαγή και τη διαφθορά.
Υπάρχουν πολύ περισσότερα «αυτονόητα» που πρέπει να γίνουν και αφορούν πρωτοβουλίες που πρέπει να πάρει η πολιτεία και η κυβέρνηση (αυτή ή οποιαδήποτε άλλη) και ακόμα περισσότερες που η κοινωνία υποχρεούται να αναλάβει. Οι παραπάνω είναι απλά βασικές και η υιοθέτησή τους είναι προαπαιτούμενη για τις υπόλοιπες. Αν αυτές οι τρις αλλαγές δεν γίνουν τώρα, τίποτα δεν μας σώζει από την κρίση.
Υ.Γ. Ελπίζω να σας αρέσει η νέα εμφάνιση του blog.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Η κρίση θέλει κριττική

  • Το γεγονός ότι ο Σαμαράς είναι επικίνδυνος δεν καθιστά αυτόματα τον Παπανδρέου άριστη επιλογή για την διαχείριση της κρίσης.
  • Αν ο Παπανδρέου όρκισε τον Βενιζέλο υπουργό Οικονομικών για να τον «κάψει» θα πρέπει να οδηγηθεί στο ειδικό δικαστήριο.
  • Προφανώς, θεωρώ επικίνδυνα ηλίθιους όσους χαίρονται για την ακύρωση στην πράξη του Βενιζέλου. Αν αναρωτηθούν γιατί, αποδεικνύουν αυτόματα την θέση μου.
  • Η λογική «μην κριτικάρεις τώρα γιατί θα έρθει ο Σαμαράς» είναι παράλογη.
  • Αφού έχουμε μονοκομματική κυβέρνηση, την ευθύνη για την συγκρότηση του Υπουργικού Συμβουλίου την έχει ο πρωθυπουργός και κάθε κριτική κατά οποιουδήποτε υπουργού, στρέφεται και κατά του πρωθυπουργού.
  • Δεν θα μάθουμε ποτέ αν πέτυχαν ή απέτυχαν τα οποιαδήποτε μέτρα του μνημονίου ή του μεσοπρόθεσμου επειδή ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Ξέρουμε όμως ότι μέχρι σήμερα απέτυχε η κυβέρνηση και η χώρα.
  • Στο μεσοπρόθεσμο οδηγηθήκαμε επειδή δεν εφαρμόσαμε σωστά το μνημόνιο Ι. Η μη εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου που μπορεί να οδηγήσει;
  • Το γεγονός ότι «οι άλλοι» μας έφτασαν ως εδώ δεν αθωώνει κανέναν από «εσάς».
  •  Ας πει κάποιος στον κ. Ρέππα ότι μετά την «προσωπική διαφορά» που ετοίμαζε έχω κάποιες «προσωπικές διαφορές» μαζί του.
  • Αναρωτιέται η κ. Αποστολάκη «είμαστε αλήθεια σοσιαλιστές;». Ας την καθησυχάσει κάποιος: ποτέ δεν ήταν.
  • Ενώ ο κόσμος γύρω μας χάνεται, κάποιοι υπουργοί περνούν απαρατήρητοι. Νομίζουν ότι αν δεν κάνουν τίποτα θα γλυτώσουν την έδρα τους.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Το μέλλον της Ευρώπης και η Ελλάδα


Επί σειρά ετών όσοι θεωρούμε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση τη μόνη προοπτική της Γηραιάς Ηπείρου σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, περιμέναμε πότε και πώς η συζήτηση θα έφτανε σε κορυφαίο επίπεδο και θα απασχολούσε την κεντρική σκηνή της Ευρώπης. Γνωρίζαμε όλοι ότι οικονομική χωρίς πολιτική ενοποίηση δεν είναι λειτουργική ούτε ικανή να αντιμετωπίσει και ξεπεράσει δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις της αγοράς, κυρίως λόγω της δυσκολίας στη λήψη αποφάσεων ειδικά σε περιπτώσεις όπου η αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική και έγκαιρη. Γνωρίζαμε επίσης ότι πολιτική ενοποίηση προϋποθέτει εκχώρηση σε κάποιο κοινοτικό όργανο ή όργανα το δικαίωμα λήψης αποφάσεων, δεσμευτικών για τα κράτη – μέλη της Ένωσης. Άλλωστε αυτό δεν είναι άγνωστο στους Ευρωπαίους Πολίτες από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι όπου ανακύπτει ζήτημα,  το Ευρωπαϊκό Δίκαιο υπερτερεί του Εθνικού ή το Εθνικό Δίκαιο υποχρεούται να προσαρμόζεται στο Ευρωπαϊκό. Αυτό στην πράξη σημαίνει εκχώρηση μέρους των λεγόμενων κυριαρχικών δικαιωμάτων πράγμα που ισχύει ούτως ή άλλως με την υπογραφή οποιασδήποτε διεθνούς σύμβασης πόσο μάλλον με την συμμετοχή σε μια Ένωση έστω κυρίαρχων κρατών.
Το γεγονός ότι η συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή την πρωτοφανή κρίση χρέους που απειλεί τα θεμέλια της ΕΕ αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι καλό γιατί μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις εν θερμώ, αλλά η Ευρώπη έχει αποδείξει ότι έχει και υπομονή και επιμονή. Επιπλέον, έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι η ανάγκη να γίνουν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι επιτακτική. Οι αναφορές πανταχόθεν για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης ή για αναθεώρηση της συνθήκης της Λισσαβόνας το καταδεικνύουν. Η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα σε αυτόν τον διάλογο. Οφείλει να κάνει τα πάντα ώστε να παραμείνει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης γιατί το παρόν και το μέλλον της είναι ιστορικά συνυφασμένο με το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.
Δυστυχώς, μια σειρά αποφάσεων και δράσεων - λογικών την στιγμή που πάρθηκαν και για την κοινωνική νοοτροπία της εποχής –μαζί με λαϊκίστικες πολιτικές σπατάλης οδήγησαν την χώρα μπροστά σε μια ακόμη οικονομική καταστροφή. Το γεγονός αυτό την τοποθετεί επίσης στο περιθώριο του ιστορικού γίγνεσθαι, καθώς ο λόγος μιας καταστραμμένης οικονομικά χώρας δεν έχει την απαιτούμενη βαρύτητα ώστε να δράσει καταλυτικά στις υπό διαμόρφωση εξελίξεις. Έχουμε καιρό άραγε να το αντιστρέψουμε αυτό όσο οι συζητήσεις ακόμη διαρκούν ή τελικά η μόνη μας συνεισφορά θα είναι πιθανά η έγκριση της συνθήκης από το κοινοβούλιο και η υπογραφή μας στο τέλος της συνθήκης;
Ας είμαστε πραγματιστές. Ο πολιτικός χρόνος δεν επαρκεί. Δυστυχώς για εμάς, πέρα από τις υπόλοιπες συνέπειες της αδυναμίας μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση αυτή, η στην πράξη απουσία μας από τις συζητήσεις για την μετεξέλιξη της Ευρώπης είναι ίσως το βαρύτερο και ντροπιαστικότερο για τη χώρα πλήγμα. Μπορούμε όμως να πετύχουμε άλλο πράγμα, έστω και τώρα. Μπορούμε ακόμη να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα και έχει τις δυνατότητες και αξίζει να είναι μέρος της Νέας Ενωμένης Ευρώπης. Για να το πετύχουμε όμως πρέπει να έχουμε αποφασίσει ότι το θέλουμε και ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όσα πρέπει γι’ αυτό. Είμαστε; Είναι η παρούσα κυβέρνηση στο σύνολό της;  Για το δεύτερο διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Για το πρώτο, ελπίζω ότι τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουμε μια τέτοια προοπτική μπορούν να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών μας.   

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Έχω νεύρα!


Όταν, λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο υφυπουργός οικονομικών Παντελής Οικονόμου, δήλωνε εμμέσως πλήν σαφέστατα και με χαρακτηριστικές χειρονομίες ότι η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν ήταν παρά ένας τακτικός ελιγμός ώστε να διορθωθεί λογιστικά η εικόνα της χώρας και ότι η εφαρμογή του δεν ήταν δεδομένη, πολλοί – κι εγώ ανάμεσα σε αυτούς – σπεύσαμε να του επιτεθούμε χαρακτηρίζοντάς τον επιεικώς φαιδρό, εκτός τόπου, γνήσιο εκπρόσωπο του βαθέως ΠΑΣΟΚ και άλλα χειρότερα. Δεν φανταζόμασταν τότε ότι ήταν ο πλέον ειλικρινής των υπουργών και ότι εξέφραζε την κυβερνητική πλειοψηφία. Κανείς δεν φανταζόταν ότι επί δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση «δούλευε» κυριολεκτικά τους δανειστές μας ότι δήθεν θα κάνει κάτι να αλλάξει αυτή τη χώρα ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες σταθερότητας οι οποίες θα επέτρεπαν στις αγορές να την εμπιστευθούν για επενδύσεις ώστε να επιστρέψει κάποτε στο μέλλον τμήμα των δανείων της.
Κανείς μας δεν κατάλαβε τότε ότι η χώρα μας έκανε μια ακόμα «αρπαχτή» λίγο πριν οδηγηθεί σε επίσημη στάση πληρωμών. Ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των Ευρωπαίων και των ΔΝΤών με κάτι μέτρα κατά των μονίμως ηλίθιων μισθωτών και συνταξιούχων, καταγγέλλοντας συνεχώς το διεφθαρτμένο κράτος, την ανυπαρξία διοίκησης, την εκτεταμένη κλοπή της δημόσιας κινητής και ακίνητης περιουσίας μας ξεγέλασε όλους ότι κάτι θα κάνει. Φεύ! Μια από τα ίδια και μάλιστα στην χειρότερη συγκυρία.
Τέτοια είναι πιά η κατάντια ώστε σήμερα ο πρωθυπουργός δήλωσε με στόμφο ότι το εθνικό συμφέρον είναι πάνω από την διατήρηση της έδρας κάθε βουλευτή. Αλήθεια; Κι εγώ που νόμιζα ότι πάνω από την βουλευτική έδρα υπάρχει μόνο ο υπουργικός θώκος! 

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

I see Stupid People...

Πίνετε Ληγμένα Πατριώτες!
        Το έχετε καταλάβει συνέλληνες; Θέλουν να μας βάλουν να μαζεύουμε τους φόρους! Το είχε πει και ο Κίσιγκερ ότι κράτος που δεν μαζεύει τους φόρους είναι μπουρδέλο και αυτοί τώρα θέλουν να μας βάλουν να τους μαζεύουμε! Η συνωμοσία των μασόνων και των εβραίων είναι προφανής! Είπαν ότι πρέπει να μειώσουμε τη διαφθορά! Οι εντολές της νέας τάξης πραγμάτων εκτελούνται κατά γράμμα από τους ντόπιους πράκτορες! Πάταξη της διαφθορετικότητας. Θα τους δώσουμε τον ήλιο μας, θα τους αφήσουμε να βρουν τα πετρέλαιά μας και άκουσα ότι θα μας πάρουν τα πορτοκάλια και τη φέτα για να πεινάσει ο λαός! Με τα νέα μέτρα επιχειρείται η επιβολή τάξης στο κράτος! Νέας Τάξης προφανώς γιατί η παλιά δεν τους αρέσει! Θέλουν να αλλάξουν το κράτος μας! Αλλά τέτοιο μπουρδέλο κράτος είμαστε που τους αφήνουμε να θέλουν να μας αλλάξουν! Ξυπνήστε Έλληνες! Χτυπάνε τα ΤΑΞΙ και τα Λεωφορεία για να πάμε με τα πόδια στην επανάσταση, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι! Δεν το βλέπετε το σχέδιο που το είπε και ο πατέρας που ξεχνώ το όνομά του; Όλα έχουν γραφτεί! Εδώ μάλιστα προσπαθούν να ενώσουν την Ευρώπη! Είναι σχέδιο! Σχέδιο! Να έρθει το θηρίο από την Ανατολή και να μας κατασπαράξει ενωμένους! Οι Τούρκοι για ένα οικόπεδο παραθαλάσσιο θα κάνουν πόλεμο με το Ισραήλ όπως έγραφαν οι προφητείες. Το οικόπεδο είναι δικό μας διότι είναι οικογενειακή περιουσία! Οι Αμερικάνοι Ιμπεριαλιστές θέλουν να εξαφανίσουν την Πατρίδα από το χάρτη γιατί είμαστε το μόνο εμπόδιο στα σχέδιά τους! Μείναμε μόνοι να φυλάμε Θερμοπύλες γιατί λέει θέλουν να βάλουν διόδια και να εισπράττουν τέλη από τους Πέρσες και άλλους βαρβάρους. Το άκουσα αυτό αλλά δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Η ντόπια άρχουσα τάξη υποτελής των πολυεθνικών και του κεφαλαίου και τα νευρόσπαστα των υπηρετών του Σορος και της παρέας του παραδίδουν αλυσοδεμένη την εργατική τάξη στη Μέρκελ που θέλει να βάλει τους Έλληνες εργάτες - σκλάβους  να δουλεύουν μέρα - νύχτα στα φωτοβολταϊκά για να βλέπουν οι Γερμανοί και οι άλλοι Τεύτονες που όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί δεν έφτιαχναν. Δεν θα νικήσουν πατριώτες! Έσσεται Ήμαρ! Εμπρός! Δεν έχουμε να χάσουμε παρά τα Ελληνικά Πετρέλαια! 

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Ακούς Γιώργο;


Ο κ. Σόιμπλε βλέπει την πολιτική του στην κρίση χρέους
να αποδοκιμάζεται έντονα 

-          Αγαπητέ Παντελή, είμαι πεισμένος ότι η κυβέρνησής σας, η οποία εκπροσωπεί νόμιμα τη χώρα σας δεν θα εκπληρώσει τα όσα η ίδια συνυπέγραψε και το κοινοβούλιό σας ψήφισε. Δεν χρειάστηκε παρά να ακούσω τον συνονόματό σου υπουργό για να πειστώ.
-          Γκεόργκ, θα δεις ότι όλα θα εφαρμοσθούν κατά γράμμα. Το έχουν καταλάβει όλοι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.
-          Το έχουν καταλάβει; Να σου πω εγώ τι νομίζω; Εξέλαβαν την επαναδιαπραγμάτευση του αρχικού μνημονίου ως αδυναμία και υποχωρητικότητα κυρίως της Γερμανικής κυβέρνησης, και ήταν τέτοια, και θεωρούν ότι μπορούν να πιέσουν ακόμα περισσότερο. Όμως η Γερμανική κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά στις εκλογές και στο συνταγματικό δικαστήριο την αδυναμία της αυτή. Παραδέξου το. Η λύση του ελληνικού προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο με πτώχευση.
-          Μα δεν υπάρχει περίπτωση πτώχευσης χώρας της ευρωζώνης.
-   Χμμ. Ακριβώς αυτό λέω. Θα πρέπει να φύγετε ή να σας δείξουν την έξοδο. Όλο και περισσότεροι Οικονομικοί παράγοντες και αναλυτές στη Γερμανία το υποστηρίζουν.
-          Ευτυχώς, Γκεόργκ που τις αποφάσεις τις παίρνουν πολιτικοί και όχι τεχνοκράτες.
-          Όταν τις πάρουν τεχνοκράτες, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Η παραπάνω συζήτηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Παραποίησα λίγο τα στοιχεία του συνομιλητή μου αλλά σε τίποτα τις απόψεις του. Ίσως να μην είναι μια ακριβής μεταφορά των διαλόγων αλλά το πνεύμα και τα συμπεράσματα έχουν μεταφερθεί αυτούσια.
Δυστυχώς ο Γκεόργκ είχε δίκιο. Δεν χρειάστηκαν παρά δυο μήνες για να γίνει ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αθέτησε τα όσα συνυπέγραψε προκειμένου τότε να της εγκριθεί το δεύτερο μνημόνιο και να εκταμιευθεί η τρέχουσα δόση του δανείου διάσωσης.
Ο πρωθυπουργός αλλά και πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης επί δύο χρόνια σχεδόν τώρα δηλώνουν σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα στο εξωτερικό στην όποια προσπάθεια διαπραγμάτευσης σε όποιο πεδίο (οικονομικό, διπλωματικό ή άλλο) είναι η έλλειψη αξιοπιστίας: «κανείς δεν μας πιστεύει» είχε εξομολογηθεί ο κ. Παπανδρέου κάποτε. Άραγε χωρίς λόγο; λέω εγώ σήμερα. Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση έκανε ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να αποδείξει σε όσους δεν μας πιστεύουν ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Έδειξε και στον πλέον καλοπροαίρετο ευρωπαίο πολιτικό ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τους έλληνες. Δικαιολογίες βέβαια υπάρχουν πολλές: ο πρωθυπουργός θέλει αλλά δεν τον αφήνουν, μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι αναξιόπιστο, φταίει το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η κακή νοοτροπία των συνδικάτων φταίει, ο λαός είναι ανώριμος και άλλα τέτοια. Όλα τα παραπάνω είναι φθηνές και εν αμαρτίαις δικαιολογίες. Αλήθεια η κυβέρνηση προτιμά να είναι ανίκανη ή αναξιόπιστη; Αυτή τη στιγμή έχει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο.
Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλό μας. Τα συνδικάτα είναι αυτά που είναι: κουκιά τρώνε, κουκιά μολογάνε. Τα φτιάξαμε έτσι, έτσι ξέρουν να λειτουργούν.  Όταν υπογράφαμε τις συμφωνίες μας ξέραμε ότι θα πρέπει να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα και όχι στη Δανία ή στην Ιαπωνία. Τι κάναμε γι’ αυτό; Ο κάθε υπουργός τα δικά του. Ο ένας άνοιγε εντελώς ένα επάγγελμα, ο άλλος χάιδευε μερικά αυτιά, ο τρίτος δεν έκανε απολύτως τίποτα. Τι μάθημα έδινε ο κάθε υπουργός στα συνδικάτα; Ότι αν πιέσουν αρκετά όλο και κάτι θα βγάλουν. Έτσι είχαμε το μαϊμού άνοιγμα του επαγγέλματος των δικηγόρων, το εφεύρημα της «προσωπικής διαφοράς» στο μισθολόγιο, την κωλυσιεργία στις αποκρατικοποιήσεις, το ρυθμό χελώνας στις διαρθρωτικές αλλαγές. Επί δύο χρόνια τώρα το ίδιο έργο. Άραγε δεν φαινόταν ότι ο Ρέππας δεν έχει διάθεση να εφαρμόσει καμιά συμφωνία; Δεν το έκανε στο «Υποδομών» περίμενε κανείς να το κάνει στο «Εσωτερικών»; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση ο κάθε Ρέππας;
Θα προτιμήσω την εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό γιατί οποιαδήποτε άλλη είναι πολύ περισσότερο επώδυνη και εξευτελιστική και για την κυβέρνηση και για τον επικεφαλής της: Παρέμεινε ο Ρέππας υπουργός επειδή μόνο τέτοιους έχει το ΠΑΣΟΚ. Ρέππες.
Βέβαια κανένας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ δεν νοιάζεται για την στελεχιακή σου ένδεια.  Τα λεφτά τους θέλουν να εξασφαλίσουν όσο καλύτερα γίνεται και την εκλογική τους επιρροή στις χώρες τους. Ούτε τα λεφτά τους πλέον είναι σίγουρα (ποτέ δεν ήταν στατιστικά σίγουρα) ούτε και η αποδοχή της πολιτικής τους από το εκλογικό σώμα των χωρών τους. Γι’ αυτό ζητούν μετ’ επιτάσεως εγγυήσεις οι δανειστές. Εμπράγματες και όχι με υπογραφές. Μας έχουν αξιολογήσει στο επίπεδο «λαμόγιο». Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να σε κατατάξουν οι εταίροι σου στην κατηγορία αξιοπιστίας junk.
Εύχομαι να σοβαρευτούν εκεί στο Μαξίμου γιατί δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Γιατί κάθε φορά και εξ αιτίας δικών τους λαθών και παραλείψεων, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα για το λαό και τη χώρα και, τέλος, επειδή η άλλη κυβερνητική εναλλακτική, αυτή του κ. Σαμαρά είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη. 

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Η Νορβηγική Εκκλησία και η Ελληνική Κρίση


Σχεδόν στο κέντρο του Gothenburg, απέναντι από το επιβλητικό Scandic Opalen Hotel και λίγα μέτρα από το στάδιο Ullevi βρίσκεται η Νορβηγική Εκκλησία.  Χτισμένη το 1958 με σκοπό να εξυπηρετήσει τους Νορβηγούς ψαράδες και ναυτικούς που έφταναν στο μεγάλο λιμάνι του Γκετεμπόργκ, ταπεινή, με το ξύλινο καμπαναριό της και την πλακόστρωτη κεκλιμένη στέγη της αποτελεί μια πινελιά παρελθόντος. Ο μεγάλος της κήπος με τις λεύκες και την άγκυρα να υπενθυμίζει το σκοπό για τον οποίο κατασκευάσθηκε κρύβουν το οικοδόμημα και ο επισκέπτης χρειάζεται μια δεύτερη ματιά για να το ανακαλύψει.

Στην προέκταση του κυρίως ναού επί πενήντα χρόνια η Νορβηγική παροικία φιλοξενούσε και έτρεφε τους ναυτικούς από την πατρίδα, στέγαζε τις εκδηλώσεις τις συναθροίσεις και τις καθημερινές συναντήσεις της. Α, και το Νορβηγικό προξενείο της πόλης.
Τον Απρίλη του 2011 η πολιτεία της Νορβηγίας αποφάσισε ότι δεν υφίστανται πλέον οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν στην ίδρυση της εκκλησίας και αποφάσισαν την κατάργησή της. Αφού δεν υπήρχε πλέον μόνιμο προσωπικό, χώροι στο κτίσμα απελευθερώθηκαν και το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος που διαχειρίζεται το κτίριο αποφάσισε την ενοικίασή του. Τα δύο διαμερίσματα του ιερέα και των υπαλλήλων, στον όροφο, όντας έτοιμα, ενοικιάστηκαν σε δύο οικογένειες Σουηδών και ο χώρος του υπερυψωμένου ισογείου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από το προξενείο της χώρας και ως τόπος συνάντησης των μελών της κοινότητας. Ο λατρευτικός χώρος παραμένει λειτουργικός και περιστασιακά φιλοξενεί το εκκλησίασμα.
Το Δ.Σ. της παροικίας αποφάσισε την διαμόρφωση του βόρειου τμήματος του ημιυπόγειου χώρου σε δωμάτια προς ενοικίαση σε φοιτητές. Τον χώρο και την κυρία Hanne Westvik επισκέφθηκα την 30η Αυγούστου με σκοπό να ενοικιάσω το ένα δωμάτιο για την κόρη μου που κάνει το μεταπτυχιακό της. Εκεί και τότε άρχισαν τα θαύματα…
Μετά την γνωριμία μας, η ευγενέστατη κυρία Westvik, μας οδήγησε στο χώρο των φοιτητικών δωματίων. Υπήρχαν ίσως πέντε άνθρωποι τη στιγμή της επίσκεψής μας που εργάζονταν στο χώρο. Κάποιοι έβαφαν, άλλοι καθάριζαν, τρίτοι επισκεύαζαν το ηλεκτρικό δίκτυο. Κανείς από αυτούς όμως δεν ήταν εργάτης ή εργολάβος επ’ αμοιβή. Ήταν οι ένοικοι του ορόφου, υπάλληλοι του προξενείου και μέλη του συλλόγου που διαχειρίζεται το κτίριο. Ήταν όλοι εκεί με τις οικογένειές τους, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες τους  με μεράκι, όρεξη, κέφι, χαρά! Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Έβλεπες ανώτερα στελέχη του προξενείου, ελεύθερους επαγγελματίες του Γκέτεμποργκ, φοιτητές ή μαθητές ή υπάλληλους να βιδώνουν, να βάφουν να σφουγγαρίζουν να επιδιορθώνουν. Το αποτέλεσμα των εργασιών τους επίσης με άφησε άναυδο. Είχαν με μεράκι ψωνίσει κρεβάτια, γραφεία, βιβλιοθήκες, καναπέδες και είχαν στολίσει το χώρο με γούστο, ψυχή, προσωπικότητα. Άνθρωποι που δούλευαν μαζί για το κοινό καλό και για την χαρά της προσφοράς και της συμμετοχής. Χωρίς προφανείς υστερόβουλες, χωρίς ιδιοτέλειες.
Έφερα στο νου μου μια συνέλευση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στο Βόλο ένα χρόνο πριν και θυμήθηκα την αποστροφή μιας κυρίας, επιφανούς στελέχους ΜΚΟ στην περιοχή της Θεσσαλίας, ότι οι εθελοντικές εργατοώρες πρέπει να αμείβονται και πραγματικά μελαγχόλησα.
Σε όσους ανέφερα πίσω στην πατρίδα το συμβάν, μίλησαν για πιθανά οφέλη των εθελοντών, για καλά αμειβόμενους υπάλληλους οι οποίοι απλά εκτελούσαν τις επιθυμίες – διαταγές των προϊστάμενων τους και άλλα παρόμοια. Κανείς δεν αποδέχτηκε ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει εθελοντική προσφορά χωρίς χορηγία και τηλεοπτική κάλυψη. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει στην απλή απορία τι στο καλό είχε να κερδίσει ο Σουηδός νοικάρης βάφοντας το διαμέρισμα που ήθελε να νοικιάσει ο σπιτονοικοκύρης του πέρα από τη χαρά που δίνει η προσφορά στην κοινότητα, η συμμετοχή στο κοινό καλό.
Μια από τις εκφάνσεις της κρίσης αξιών την οποία βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι και η αδυναμία μας πλέον να σκεφτόμαστε και να δρούμε σαν μέλη μιας κοινότητας η οποία βασίζεται στην αλληλεγγύη των μελών της. Έχουμε αποδεχτεί την αρπαγή σαν μέσο κτήσης, την αμοιβή σαν κίνητρο παροχής υπηρεσίας, την εξαπάτηση σαν μέθοδο διαπραγμάτευσης, την ανύψωση του ατόμου σε ανώτερο ηθικό επίπεδο από την ομάδα. Έχουμε ντύσει την στρέβλωση αυτή της ανθρώπινης φύσης με θεωρητικά νεοηθικό ένδυμα και αξιακό σκελετό, έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας με αυτή τη λογική και έχουμε μάλιστα πεισθεί ότι οι δικές μας «αξίες» - και κατ’ επέκταση εμείς ως οντότητες - είναι ανώτερες των άλλων.
Ήταν μια από τις φορές που ένοιωσα την απογοήτευση για την πορεία μας να με κυριεύει.

Υ.Γ. Όσοι έχετε παιδιά στο σχολείο, ξεψαχνίστε υπόγεια, πατάρια, αποθήκες, μαζέψτε όλα τα χρησιμοποιημένα σχολικά βιβλία και στείλτε τα στο σχολείο του παιδιού σας. Λειτουργήστε σαν κοινότητα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. 
Υ.Γ. 2  Την ημέρα της μετακόμισης, υπήρχε ζεστός καφές στην καφετέρια, καραμέλες και μπισκότα στο τραπέζι, πίτσες στο φούρνο, αναψυκτικά στα ψυγεία και - κυρίως - ζεστασιά στα φιλόξενα πρόσωπα των ανθρώπων που υποδέχτηκαν τις 5 φοιτήτριες: μιας Ελληνίδας, μιας Νορβηγίδας και τριών Σουηδέζων