Οι εξαιρετικές ζωγραφιές της Άννας Μιχαηλίδου. Updated

Δεν ήθελα να τη χάσω. Ήταν η τελευταία μέρα της έκθεσης και προσπάθησα να στριμώξω τα ραντεβού μου έτσι ώστε να τα καταφέρω. Βέβαια, είχα δει τις δουλειές της στο διαδίκτυο αλλά η αίσθηση που δίνει το έργο της όταν το παρατηρείς από κοντά είναι αναντικατάστατη. Άλλωστε της το είχα υποσχεθεί και για έναν ανεξήγητο λόγο δεν ήθελα να αθετήσω την υπόσχεσή που έδωσα  σε μια Κυρία που δεν γνωρίζω καν, παρά μόνο μέσα από μερικά μέιλ που ανταλλάξαμε και – κυρίως – μέσα από τα σπουδαία έργα της.

Όπως πρόδιδαν τα περιπολικά που κινούνταν με ταχύτητα προς κάθε κατεύθυνση  και τις σειρήνες να ουρλιάζουν, καθώς και η παρουσία τροχονόμων σε κάθε διασταύρωση, είχαμε ένταση στο κέντρο. Προσπάθησα να κρατήσω το άγχος και την περιρρέουσα ένταση μακριά από το μυαλό και τη διάθεσή μου. Πλησιάζαμε στο Νούμερο 42 της Βασιλέως Κωνσταντίνου και μόνο η θέα από τη τζαμαρία της Γκαλερί Art Zone 42, μας έκοψε την ανάσα. Τα εκπληκτικής καθαρότητας χρώματα των καμβάδων της Άννας Μιχαηλίδου μας καθήλωσαν για δευτερόλεπτα.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι είναι αυτό που μου αρέσει πραγματικά στη ζωγραφική της. Πολλά και όλα. Σήμερα θα σταθώ σε ένα έργο της και θα προσπαθήσω να σας δείξω τι βλέπω σ’ αυτό κι ίσως τελικά δούμε το ίδιο ή εσείς δείτε κάτι άλλο. 

Who put the fat in the fire???

by Anna Michailidou

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια εσωτερική ανάγκη να κινηθώ και να τραβήξω το μωρό μέσα από το ναρκοπέδιο. Αυτό οφείλεται τόσο στον ρεαλισμό της απεικόνισης όσο και στην ενστικτώδη τάση κάθε είδους – εν προκειμένω, του ανθρώπινου – να προστατεύσει τα μικρά του, να υπερασπιστεί τη συνέχεια της ύπαρξής του. Ποια συνέχεια όμως, και πως αυτή διασφαλίζεται; Πως μπορείς να αφήσεις ένα παιδί να κινηθεί μέσα σε έναν κόσμο που κρύβει κυρίως παγίδες; Δεν είναι τίποτα φανταστικό σε αυτή την εικόνα. Δεν υπονοεί κανείς τίποτα. Όλα φωνάζουν, όλα καταδεικνύουν. Το πινέλο δεν αφαιρεί αλλά τονίζει, η εικόνα δεν παραπέμπει σε μια πραγματικότητα που ανήκει στον καλλιτέχνη ή σε μερικούς μυημένους, ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα. Πως μπορείς να αγνοήσεις το φόρεμα που πάτησε αδέξια στην κίνησή της προς το αγριολούλουδο η παιδούλα; Πως μπορείς να μην δεις το εντελώς αθώο και με διάθεση παιχνιδιού βλέμμα που απαντά στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ σιωπηλή κραυγή αγωνίας ή της πανικόβλητης μητέρας που δεν ξέρει τι να κάνει;  Δεν μπορείς γιατί το κοριτσάκι είναι το κέντρο του πίνακα αλλά βρίσκεται και στο κέντρο της καταιγίδας συναισθημάτων που σε κυριεύει για δευτερόλεπτα, όταν βλέπεις τον πίνακα. Όπως δεν μπορείς επίσης να τραβήξεις το βλέμμα σου από το γκρίζο πεδίο που παραπέμπει σε λιβάδι με αγριολούλουδα αλλά στην πραγματικότητα κρύβει το θάνατο σε κάθε γωνιά, σε κάθε κατεύθυνση. Δεν έχει να κάνει με το δρόμο που θα διαλέξει το μωρό, δεν υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο και άλλο στη σωτηρία. Δεν υπάρχει προκαθορισμένο καλό ή κακό. Ο θάνατος και η ζωή υπάρχουν μαζί και υπάρχουν παντού. Η ζωή αγκαλιά με το θάνατο, οι κληρονόμοι του ανθρώπινου είδους ανυπεράσπιστοι κόντρα στην πραγματικότητα.
Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας να ζήσουν;  Τι κόσμο τους αφήνουμε;  Τι κόσμο φτιάξαμε γι’ αυτά;  Τι προστασία μπορεί να προσφέρει το χαρούμενο φόρεμα, το κοκαλάκι στα μαλλιά; Πόσο το προφυλάσσει και τι του προσφέρει η καταφανώς επαρκής ποσότητα τροφής μπροστά στην ίδια τη ζωή; Τι θα συμβεί όταν μπροστά του ή στο χέρι του δεν θα βρίσκεται το χρωματιστό λουλούδι αλλά η γκρίζα περόνη της νάρκης;

Η Άννα Μιχαηλίδου δεν ζωγραφίζει. Γράφει σενάρια και σκηνοθετεί παραστάσεις. Κάθε πίνακάς της είναι μια παράσταση και μια ιστορία. Η αφήγησή της είναι ρεαλιστική και ταυτόχρονα απόκοσμη. Οι φιγούρες της, απόλυτα πραγματικές, αιωρούνται σε ένα εκθαμβωτικό φόντο που και αναδεικνύει το θέμα αλλά και το αγκαλιάζει κερδίζοντας την προσοχή του θεατή.  Η Άννα περιγράφει τις πιο σκοτεινές ιστορίες αφού τις λούσει με ένα απίστευτο φως. Σαν να βγάζει τους εφιάλτες της στο φως της ημέρας με σκοπό να τους ξορκίσει. Σαν να περιγράφει στιγμές έντασης με τη φυσικότητα ενός πολύπειρου τυχοδιώκτη που μπορεί να αποστασιοποιείται από την ίδια του την περιπέτεια. 

Warbirds

About World Poverty

Η ατομική της έκθεση τελείωσε σήμερα. Δυστυχώς για όσους δεν πρόλαβαν να τη δουν και για μένα που δεν είχα την ευχέρεια να θαυμάσω τη δουλειά της για περισσότερο χρόνο. Κάτι όμως μου λέει ότι στο μέλλον θα ακούμε συχνά γι' αυτήν και θα βλέπουμε συχνότερα πράματα δικά της.