Γιώργος Χατζημιχάλης: "Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα"

Όποιος ανεβαίνει τα νοτιοανατολικά σκαλιά και φτάνει στο περιστύλιο του Ωδείου των Αθηνών, προερχόμενος από την Βασιλέως Γεωργίου, έρχεται αντιμέτωπος με την πνιγηρή οσμή της αμμωνίας από ανθρώπινα ούρα. Κλιμακοστάσια που οδηγούν σε κλειστές πόρτες έχουν μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια κι αυτό μερικές εκατοντάδες μέτρα από το διοικητικό κέντρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και ανάμεσα σε σημαντικά μουσεία της πρωτεύουσας και πρεσβευτικές κατοικίες. Η εικόνα της εγκατάλειψης τόσο του κτιρίου όσο και του περιβάλλοντα χώρου, ξενίζει και απωθεί τον επισκέπτη. Διασχίσαμε βιαστικά και με αρνητικά σχόλια τα λίγα μέτρα ως την δυτική είσοδο που οδηγεί στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο προσωρινά φιλοξενείται στα υπόγεια του Ωδείου. Στόχος μας, η έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη «Ο ζωγράφος Α.Κ.. Ένα μυθιστόρημα».

….

«Μπορείς να ζωγραφίσεις τη νύχτα; Το απόλυτο σκοτάδι;»

Μπορείς. Ο Χατζημιχάλης το έκανε. Με μια μεγάλη σειρά μικρού κυρίως αλλά και μεσαίου μεγέθους έργα, ταξιδεύει τον θεατή στη ζωή ενός φανταστικού ζωγράφου. Το σκοτάδι στην αρχή που σκίζεται προσωρινά από εφήμερες αναλαμπές ή μικρές θνησιγενείς χαραμάδες. Μάτια, πρόσωπα ή υποψίες προσώπων, νυχτερινός ουρανός κι η ευθεία γραμμή του φωτός ενός φάρου. Η ζωή ανάκατη με τον θάνατο ή μάλλον η ζωή ανάκατη με τη λατρεία του θανάτου που συναντά κανείς στους σκοτεινούς ποιητές. Κι ύστερα η γυναίκα. Η γυναίκα που φέρνει γνώση και φως, κι έρωτα και ζωή, και χρώματα και ημέρα και έρωτα, έρωτα, έρωτα και φθορά, αρρώστια, απώλεια, και πόνο συνεχή και θάνατο. Όχι το θάνατο του ποιητή, όχι το θάνατο της νεότητας αλλά το θάνατο που είναι συνυφασμένος με την τραγωδία της απώλειας που φέρνει ξανά το σκοτάδι χωρίς φως, χωρίς χαραμάδες, χωρίς ελπίδα. Μόνο σκιές, χρώματα που σβήνουν σε τόνους του γκρι. Τέλος, σε μιαν έκρηξη δημιουργικότητας, η τρέλα. Μια τρέλα που επικεντρώνει στη λεπτομέρεια, την ανούσια αναπαράσταση που δεν κουβαλά κανένα νόημα, δεν αντικατοπτρίζει καμιά ιδέα δεν αναπαριστά τίποτα, δεν εκφράζει κανένα παρά μόνο το δημιουργό της. Απίστευτες οπτικές γωνίες και αποτυπώσεις της πλέον απροσδόκητης  λεπτομέρειας : το μωσαϊκό, η τάπα στο νιπτήρα, το καρφί στο παράθυρο, η χαρακιά της πόρτας στο παρκέ, το παρκέ το ίδιο, η μούχλα στη γωνία, το πόμολο, ο σύρτης, ξανά το μωσαϊκό, ξανά το μωσαϊκό.  Απίστευτα ρεαλιστικές εικόνες.

«Σε καμιά περίπτωση όμως δεν παύουν να είναι και να δείχνουν ζωγραφιές. Δεν μπορείς να τις μπερδέψεις, δεν σου λένε ψέματα, είναι πίνακες ζωγραφικής»

…..

Ο Γιώργος Χατζημιχάλης είναι μια ιδιοφυία. Μην χάσετε αυτή την έκθεση.