Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Γιατρέ μου, πονάτε;


Ας με συγχωρήσουν οι πολυάριθμοι φίλοι μου (και συγγενείς) που διακονούν το χώρο της υγείας, αλλά ένοιωσα αυτές τις μέρες την ανάγκη να πω ορισμένα πράγματα.
Την δεκαετία του ’90, όσοι εργάζονταν στο χώρο του φαρμάκου αποκαλούσαν τους γιατρούς «χλιμίντζουρες» εξ αιτίας του χαρακτηριστικού ήχου που μοιάζει με χλιμίντρισμα αλόγου και συνοδεύεται από τρίψιμο των χεριών μεταξύ τους που έκαναν οι γιατροί κάθε φορά που κάποιος ιατρικός επισκέπτης έμπαινε στο γραφείο τους με κάποιο «δώρο» στα χέρια. Πετσέτες, τασάκια,  ημερολόγια, διακοσμητικά ήταν τα συνηθισμένα. Υπήρχαν και παραγγελίες: τηλεοράσεις, καφετιέρες, φούρνοι μικροκυμάτων… Προσωπικά από εμένα κάποιος ζήτησε ψηστιέρα υγραερίου.  Αυτά ήταν τα «απλά» που κάθε φαρμακοβιομηχανία που σεβόταν τον εαυτό της, πρόσφερε στον ιατρό, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του επιστήμονα στον  άνθρωπο, την κοινωνία, την πολιτεία. Και για να συνεχίσει βέβαια να συνταγογραφεί με ρυθμό πολυβόλου τα πολύτιμα σκευάσματα της εταιρείας.
Στους πρωταθλητές της συνταγογράφησης στους μεγαλογιατρούς και τους πανεπιστημιακούς , η εταιρεία προσέφερε ακριβότερα δώρα:  Πολυήμερα ταξίδια στο εξωτερικό με όλα τα έξοδα καλυμμένα, ακριβά ιατρικά μηχανήματα, διακόσμηση του ιατρείου, κοσμήματα. Όπως ακριβώς ένας σωστός επιχειρηματίας αμείβει την συνοδό του για το σύνολο των υπηρεσιών της. Τον λογαριασμό βέβαια πλήρωναν ανέκαθεν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασθενείς οι ίδιοι.
Σε μερικές περιπτώσεις, ο γιατρός αμειβόταν «με το κομμάτι».  Πήγαινε δηλαδή ο άνθρωπος της εταιρείας στο ιατρείο, μετρούσε συνταγές και πλήρωνε απ’ ευθείας τον λειτουργό του Ασκληπιού: «185 κουτιά χάπια επί 10 λεπτά το κουτί, πάρτε κύριε 18,5 €, σε καλή μεριά» και να το χλιμίντρισμα.
Η σχέση ιατρών – εταιρειών του χώρου είναι παλιά, παγκόσμια και στενή.  Τα περισσότερα από τα αποκτήματα των ιατρών θα έπρεπε να φέρουν ενσωματωμένες πλακέτες «χορηγία στον κ. Τάδε από την ευγνωμονούσα ΤΑΔΕΞ Α.Ε.» και το ανάποδο. Είναι μια σχέση αμοιβαίας εξυπηρέτησης και αμοιβαίου κέρδους. Κανείς δεν ρισκάρει τίποτα καθώς η χρηματοδότηση αυτής της συνεργασίας γίνεται από τρίτους.
Βέβαια, κανείς ιατρός δεν ρισκάρει να προωθήσει επικίνδυνα σκευάσματα. Γιατρός είναι δεν είναι βλάκας. Αλλά πλέον δεν κυκλοφορούν επικίνδυνα σκευάσματα. Αναποτελεσματικά ναι, μπορεί  και χωρίς καμιά δράση, ίσως πάλι αδιάφορα. Επικίνδυνα πάντως όχι. Εκτός πολύ σπάνιων περιπτώσεων. Άρα ο γιατρός έχει να διαλέξει ανάλογα με το τι του προσφέρει η κάθε εταιρεία. Ούτε λόγος φυσικά, ότι προέχει η υγεία του ασθενούς, αλλά αν την εξασφαλίζει η ΤΑΔΕΞ και η ΔΕΙΝΑΡ, το ποια θα επιλέξει ο ιατρός, θα κριθεί από το τι προσφέρει η κάθε μια. Νοικοκυρεμένα πράγματα.
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει; Να σου πω, αγαπητέ αναγνώστη: διάβασα πρόσφατα το παρακάτω: «Μείζονα κίνδυνο για τη Δημόσια Υγεία και τραγική υποβάθμιση της φαρμακευτικής περίθαλψης των ασφαλισμένων αποτελεί, σύμφωνα με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών (ΙΣΑ), νομοθετική ρύθμιση που περνάει η ηγεσία του υπουργείου υγείας για την συνταγογράφηση των φαρμάκων με την δραστική ουσία και την επιλογή των φθηνότερων στην αγορά σκευασμάτων από το φαρμακοποιό».
Ξέρετε τι θέλει να πει ο ΙΣΑ, αλλά μας τα μασάει; Ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί μείζονα κίνδυνο για την τσέπη τους και αποκλειστικά γι’ αυτήν. Διότι θα σου λέει, πάρε ερυθρομυκίνη των 100 mg σε κάψουλα κι εσύ θα παίρνεις την φθηνότερη και όχι αυτή από την οποία ο γιατρός πήρε το laptop. Εάν ο ΙΣΑ εκόπτετο πράγματι για τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα γέμιζε τα συρτάρια των ασθενών με μπουκαλάκια με φάρμακα για το στομάχι, μην τυχόν και πάθει κανείς μετεωρισμό από κάποιο ισχυρό αντιφλεγμονώδες. Θα του έλεγε απλά να μασήσει ένα αντιόξινο. Δεν θα έκανε την Ελλάδα πρωταθλητή στην κατανάλωση αντιβιοτικών και τον έλληνα ασφαλισμένο, ιδιοκτήτη μιας μικρής φαρμακαποθήκης. Γιατί οι υπεύθυνοι ιατροί κατάφεραν τα κομοδίνα των ελλήνων να έχουν περισσότερα φάρμακα από μερικά Αφρικανικά νοσοκομεία.-
Καληνύχτα. 
Υ.Γ. Φυσικά και όλοι οι γιατροί δεν είναι ίδιοι ή τέτοιοι. Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι ταξτζήδες, ούτε οι δικηγόροι, ούτε καν οι πολιτικοί. Είπε κανείς το αντίθετο; 

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Οφείλουμε να Πετύχουμε


Αμέσως μετά την επικύρωση από την Ελληνική Βουλή του PSI και του δεύτερου μνημονίου, δήλωσα επί λέξει «Ούτε εντός του ευρώ, ούτε με δραχμή, ούτε με επιθετική ούτε με συντεταγμένη χρεωκοπία δεν υπάρχει σωτηρία αν δεν αλλάξει ριζικά το ελληνικό κράτος, παρασύροντας σε αλλαγές την κοινωνική ηθική και πρακτική».
Θεωρώ δεδομένο ότι οι κυβερνήσεις μέχρι το 2009 με προεξάρχουσα την τελευταία, οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, όμως χάσαμε, κι αυτό είναι μια τραγική αλήθεια, δύο υπερπολύτιμα χρόνια από το 2009 και μετά. Έγιναν όντως πολλά στα δύο αυτά χρόνια αλλά, όπως έχω ξαναπεί, δεν ήταν ούτε αρκετά ούτε έγιναν αρκετά γρήγορα. Οι ευθύνες της κυβέρνησης αυτού του διαστήματος είναι τεράστιες, είναι μεγάλες και αυτές της αντιπολίτευσης Το πολιτικό προσωπικό σχεδόν στο σύνολό του και ανεξαρτήτως κόμματος καθυστέρησε πάρα πολύ να κατανοήσει την κρισιμότητα των στιγμών και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως να μην μπορούσε, ίσως να μην  ήθελε, ίσως και τα δύο, δεν έχει καμιά σημασία πλέον.
Σήμερα βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Έχουμε μπροστά μας μια τεράστια πρόκληση που θα θέσει σε δοκιμασία εμάς σαν άτομα, την κοινωνία μας στο σύνολό της και τη χώρα μας. Από τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας θα κριθεί το μέλλον σε βάθος πολλών δεκαετιών. Ποια είναι αυτή η πρόκληση;
Όταν κάποιος χρεοκοπεί έρχεται αντιμέτωπος με την απόλυτη ανέχεια. Δεν έχει την πολυτέλεια διαστήματος προσαρμογής, δεν υπάρχει γι’ αυτόν σταδιακή μετάβαση. Έχουμε όλοι ακούσει περιπτώσεις ανθρώπων που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο. Αυτό ακριβώς θα βιώσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα: θα βρεθούμε «στο δρόμο» ως κράτος. Αυτή είναι η αλήθεια και οφείλουμε να την γνωρίζουμε. Είτε με μνημόνιο είτε χωρίς, αυτό θα το αντιμετωπίσουμε. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε κυρίως με αυτά που παράγουμε, θα πρέπει να μάθουμε να καταναλώνουμε για να ζήσουμε κι όχι να ζούμε για να καταναλώνουμε. Για να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα, θα πρέπει να μη δημιουργούμε άλλο χρέος. Δεν είναι καθόλου εύκολο, κάθε άλλο. Απαιτεί τεράστια προσπάθεια και δυσβάσταχτες θυσίες. Θα γνωρίσουμε καταστάσεις δύσκολες με ανεργία, χαμηλές αμοιβές, μετανάστευση, ανέχεια. Ελπίζω ότι δεν θα δούμε ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, ελπίζω ότι δεν θα μείνουν τα νοσοκομεία μας χωρίς φάρμακα ή εργαλεία. Για να τα καταφέρουμε – και θα τα καταφέρουμε - απαιτείται πάνω από όλα δραματική αλλαγή νοοτροπίας.
Τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις θα ήταν ανόητο να προσπαθήσει κανείς να τις αναλύσει με τα εργαλεία που ήξερε ή χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα. Θα αποτύχει με βεβαιότητα. Σε τέτοιες καταστάσεις επίσης τα πάντα μηδενίζονται. Καμιά σταθερά δεν υπάρχει και όλα επανεξετάζονται από την αρχή: επενδύσεις, βιομηχανική παραγωγή, αγροτική παραγωγή, δημόσιος τομέας, κοινωφελείς οργανισμοί, υπηρεσίες, εργαζόμενοι, εκπαίδευση, υγεία, αμοιβές, δαπάνες, συνδικαλισμός, νόμοι, δικαστική εξουσία, κόμματα, αυτοδιοίκηση όλα μα όλα θα πρέπει να επανεξεταστούν και να επανατοποθετηθούν σε σωστές βάσεις. Δεν είναι από μόνη της απλή μια τέτοια εργασία, πόσο μάλλον όταν θα πρέπει να διεκπεραιωθεί σε πάρα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.  
Οι κρατικές δομές, ο δημόσιος τομέας, η αυτοδιοίκηση, η απονομή της δικαιοσύνης πρέπει να χαρακτηρίζονται από αποτελεσματικότητα κα απλότητα. Κάθε ασάφεια ή παρερμηνεία σε απόφαση ή νόμο είναι το φιλόξενο χώμα για να καρπίσει η διαφθορά γι’ αυτό δεν συγχωρείται ούτε επιτρέπεται. Ο αριθμός και το είδος των υπηρεσιών καθώς και το πλήθος και η σύνθεση του προσωπικού που θα τις στελεχώνει πρέπει να προκύπτει μέσα από μελέτη, ανάλογα με το έργο που πρέπει να παραχθεί και τα μέσα που είναι διαθέσιμα. Καμιά σπατάλη σε ανθρώπινο δυναμικό ή σε υλικά δεν γίνεται ανεκτή.
Η εκπαίδευση και η υγεία αναδιατάσσονται χωροταξικά – εφόσον αυτό απαιτηθεί από τις συνθήκες, ώστε να προσφέρουν το μέγιστο των υπηρεσιών σε δεδομένο κόστος. Ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες είναι αποθήκες απασχόλησης ανέργων. Όλοι και όλα αξιολογούνται και όλοι έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες οι οποίες συνοδεύονται από τις ανάλογες ευθύνες. Κάθε υπάλληλος λογοδοτεί για τις πράξεις του και αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Σε δύσκολες συνθήκες το έγκλημα ορίζεται και κατατάσσεται σε κατηγορίες εκ νέου. Εγκλήματα κατά της κοινωνίας είναι η απόκρυψη φορολογητέας ύλης και η φοροδιαφυγή επειδή στερούν από τη χώρα πολύτιμους πόρους και από το λαό είδη πρώτης ανάγκης. Η εφαρμογή του Νόμου δεν επαφίεται στην παιδεία του πολίτη ή στην καλή διάθεση του αστυνομικού οργάνου. Δεν είναι καν θέμα συζήτησης, είναι καθήκον. Είναι καθήκον επίσης ο έλεγχος της τήρησης του Νόμου. Τα δικαστήρια υποχρεωτικά κα κατά προτεραιότητα εκσυγχρονίζονται και η δικαιοσύνη οφείλει να απονέμεται σε εύλογο χρονικό διάστημα. Η διαύγεια και η δημοσιοποίηση χρησιμοποιούνται ως όπλα κατά της διαφθοράς.
Οι αμοιβές όλων των δημοσίων προσώπων μειώνονται και οι δαπάνες του κράτους εξορθολογίζονται. Δημιουργούνται τράπεζες δεδομένων και προωθείται η διάχυση της γνώσης επειδή μειώνει τη γραφειοκρατία και τις σπατάλες οικονομικών και ανθρώπινων πόρων.
Η χώρα αποκτά σταθερό φορολογικό σύστημα ενώ οι περιουσίες όσων καταχρώνται δημόσιο χρήμα δημεύονται υπέρ του δημοσίου.
Αυτά είναι, ενδεικτικά, κάποια από τα μέτρα που πρέπει να παρθούν – και θα παρθούν και κάποιες αλλαγές που θα υλοποιηθούν.
Ακόμα όμως κι όταν γίνουν πράξη όλα τα παραπάνω, η έξοδος από την τεράστια κρίση που ήδη βιώνουμε και θα βιώσουμε εντονότερα το επόμενο χρονικό διάστημα, δεν είναι δεδομένη. Δυστυχώς το χρέος που έχει σωρευθεί επί πολλά χρόνια  είναι πολύ μεγάλο και η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν σε συνθήκες αυστηρής λιτότητας και σε περιβάλλον ύφεσης. Η ανάπτυξη λοιπόν είναι η μόνη λύση. Η ανάπτυξη θα δημιουργήσει ικανό πλεόνασμα στο ισοζύγιο ώστε να μειωθεί το χρέος. . Η ανάπτυξη θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, θα παράξει πλούτο, θα κινήσει την αγορά, θα βελτιώσει το ισοζύγιο – στο βαθμό που είναι εξωστρεφής. Η ανάπτυξη όμως δεν έρχεται με αποφάσεις. Δεν ξημερώνει ένα πρωί στο μπαλκόνι του ένας πολιτικός και φωνάζει «Ανάπτυξη» και απλά συμβαίνει. Οι συνθήκες, το θεσμικό, διοικητικό, υπηρεσιακό υπόβαθρο θα έχει δημιουργηθεί από τις αλλαγές που περιγράφηκαν παραπάνω. Τα χρήματα των επενδύσεων και το σχέδιο λείπει. Σίγουρα, και μόνο από τις συνθήκες που θα έχουν δημιουργηθεί, πάρα πολλοί επενδυτές θα τρέξουν να επωφεληθούν. Όμως αν θέλουμε να προλάβουμε την Ευρώπη θα πρέπει να επιταχύνουμε δραματικά τις εξελίξεις. Οι ρυθμοί ανάπτυξης πρέπει να είναι πρωτοφανείς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την εκπόνηση ενός Εθνικού Επιχειρηματικού Σχεδίου. Ενός σχεδίου που θα εκπονηθεί με βάση καθαρά και μόνο ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και μέσα από το οποίο θα περιγράφονται με σαφήνεια οι εθνικοί στόχοι ανάπτυξης, θα αναλύονται οι μέθοδοι και τα εργαλεία για την επίτευξή τους και θα παρουσιάζονται όλα τα οικονομικά μεγέθη που θα εμπλέκονται σε κάθε στόχο. Το επιχειρηματικό αυτό σχέδιο μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την χρηματοδότηση ενός σχεδίου οικονομικής ανάκαμψης στη λογική του σχεδίου Μάρσαλ. Χρήματα μπορούν να βρεθούν και μέσα από κοινοτικά κονδύλια, και μέσα από κρατικές βοήθειες και από σύμπραξη κρατών και επιχειρήσεων. Οι τομείς στους οποίους μπορεί να καταλήξει ένα τέτοιο επιχειρηματικό σχέδιο είναι ενδεικτικά, η αγροτική παραγωγή οργανωμένη σε εντελώς διαφορετική βάση, το διαμετακομιστικό εμπόριο, οι θαλάσσιες μεταφορές, ο τουρισμός, η ενέργεια, οι ναυτιλιακές υπηρεσίες.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εύκολο. Ειδικά όταν το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούμε – ως χώρα – να το υλοποιήσουμε θα είναι τραγικό. Όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε να διστάσουμε, ούτε να δειλιάσουμε ούτε να αποτύχουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να πετύχουμε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας και τους γονείς μας. Το χρωστάμε στις γενιές που έρχονται και σ’ εκείνες που έφυγαν. Θα πεινάσουμε, θα πονέσουμε, θα πληγωθεί η περηφάνια μας αλλά στη θέση αυτή δεν θα ξαναβρεθούμε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι μακριές συζητήσεις με τον πρώτα και πάνω απ' όλα  φίλο μου Γιώργο γεννούν τα κείμενα σαν κι αυτό.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Η Πόλη είναι σε Πόλεμο



Το ανορθόγραφο σύνθημα απέναντι από το καμένο κτίριο Σταδίου και Χρήστου Λαδά ήταν σαφές: «Ας κόψουμε τα καλόδια που κρατάν στη ζωή τον πολιτισμό».  Εκτός του ότι τα άκρα έχουν κηρύξει πόλεμο στην ορθογραφία, το σύνθημα δεν χρειάζεται ούτε μετάφραση ούτε ανάλυση. Τα είπε όλα αυτό και το κατεστραμμένο μνημείο. Ο συνδυασμός τους σβήνει σελίδες αναλύσεων περί προβοκάτσιας, εγκάθετων, σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν να αποδυναμώσουν το λαϊκό κίνημα. Όλα στον κάλαθο των αχρήστων. Ο στόχος είναι ένας: ο πολιτισμός και το μέσο σαφές: η καταστροφή. Όχι τυχαία καταστροφή αλά η χειρουργική κοπή των «καλωδίων». Αυτό το σύνθημα είναι η βάση του «ιδεολογήματος» της βίας. Το επόμενο, λίγα μέτρα μακρύτερα έρχεται πια να εξειδικεύσει τι διαδικασία και να αναλύσει τις μεθόδους με τις οποίες θα επιτευχθεί ο στόχος, ο θάνατος του πολιτισμού: «Ούτε ΔΝΤ, ούτε νέα μέτρα. Πάρε το καδρόνι, πέτα καμιά πέτρα».
Πέτρα στο κέντρο της Αθήνας είναι κάπως δύσκολο να βρεις αλλά αυτό πολλοί δεν το ξέρουν. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι οι οποίοι πιστεύουν ότι θα κάνει έτσι ο κόσμος, θα σκύψει και θα βρεθεί με τουλάχιστον μια πέτρα στο χέρι και στο τέλος η πέτρα αυτή που κρατά ο μικροαστός και μη προνομιούχος να λειτουργήσει με θαυματουργό τρόπο ως καταλύτης στις πολιτικές εξελίξεις. Πιστεύω είναι αυτά και ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μεταφυσική και την πίστη του καθενός; Κλείνω το διάλειμμα και επανέρχομαι στη ροή: πέτρα στο κέντρο δύσκολο να βρει κανείς, οπότε ή την κουβαλά ή την παράγει επί τόπου σπάζοντας σκάλες, παγκάκια, μαρμάρινες επενδύσεις. Ύστερα έρχονται οι μολότοφ…
Δεν δέχομαι πια εύκολες και βολικές δικαιολογίες για αυτή την κατάντια μας. Τον πολιτικό μου αντίπαλο, τον βλέπω, τον αντιμετωπίζω, τον αντιμάχομαι. Τον αλήτη με την κουκούλα, το κράνος, την πέτρα και το καδρόνι δεν τον σέβομαι και δεν τον αναγορεύω σε συν-συζητητή μου.  Η πράξη του δεν είναι πολιτική, εμπίπτει στις διατάξεις του ποινικού δικαίου. Ο ίδιος μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Για μένα, είναι απλά ένας αλήτης. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν άλλοι τον αποκαλούν προβοκάτορα, εγκάθετο, συνωμότη. Για μένα είναι απλά ένας αλήτης. Οποιαδήποτε άλλη στάση είναι άλλοθι γι’ αυτόν. Μόνο η ευθεία και έμπρακτη καταδίκη της  βίας μπορεί να περιορίσει τη δράση του. Μόνο η απομόνωσή και η παράδοσή του στο νόμο μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Επί δεκαετίες τώρα, από τ΄τε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περισσότερα από 35 χρόνια δηλαδή, γίνομαι μάρτυρας των ίδιων γεγονότων. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, σαν μια περίεργη  διεστραμμένη γιορτή που επαναλαμβάνεται περιοδικά, κάποιοι σπάνε, καίνε, διαλύουν μια πόλη, την πόλη μας. Μήπως έφτασε ο καιρός να τους σταματήσουμε; Μήπως έφτασε ο καιρός να πάψουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν παιδιά που ενδεχομένως να μεγαλώσουν αλλά σαν παράνομους, βανδάλους, εν δυνάμει φονιάδες; 
Πέρυσι μόλις, οι αλήτες έκαψαν τρεις συνανθρώπους μας ζωντανούς. Σήμερα, μεσοτοιχία με το τραγικό κτίριο της Μαρφίν, χάσκει κατεστραμμένο το κτίριο του Τσίλερ. Στη σειρά, δημιουργούν τη δική τους συνέχεια, την δική τους ιστορία, το δικό τους πολιτισμό της καταστροφής και του χάους. Επιτρέπουμε σε αυτούς να μας στερούν την πόλη μας, να μας σπρώχνουν στο περιθώριο. Δεν μπορούμε να περπατάμε, δεν μπορούμε να διασκεδάζουμε, δεν μπορούμε να ψωνίζουμε. Δεν έχουμε καν το δικαίωμα να θυμόμαστε. Κι εμείς, άβουλοι, παραδινόμαστε στις ορέξεις τους και στους επαναλαμβανόμενους βιασμούς τους. Ως πότε; Ως πότε θα συζητάμε αν είναι σωστό να τους παραδώσουμε στο νόμο και στα δικαστήρια; Ως πότε αυτή η απλή και μόνη δικαιολογημένη πράξη μας θα θεωρείτε από εμάς τους ίδιους ως ρουφιανιά; Τι άλλο πρέπει να συμβεί; 
Πολλοί λένε ότι η αστυνομία χειρίζεται λάθος το πρόβλημα και πολλές φορές η αστυνομία είναι το πρόβλημα. Δεν θα διαφωνήσω. Έχω προσωπικά καλέσει πολλές φορές στο παρελθόν τον Υπουργό ΠΡΟΠΟ να παραιτηθεί κι έχω εξηγήσει τι και πως πρέπει να αλλάξει στην αστυνομία. Σαφέστατα γνωρίζω ότι πολλές φορές ο επιχειρησιακός της σχεδιασμός στηρίζεται σε αντιλήψεις εντελώς παρωχημένες και ξέρω επίσης ότι έχει επιτραπεί η δημιουργία πολιτικών νεοναζιστικών στεγανών μέσα στα λεγόμενα επίλεκτα σώματα της αστυνομίας. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα τα όσα είπα παραπάνω. Απλά ανοίγει ένα καινούριο, συναφές μεν αλλά ανεξάρτητο μέτωπο. 
Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό και βγαίνει αβίαστα: καταδίκη των πράξεων αυτών και δημόσια καταδίκη όλων όσων με τον ένα ή τον άλλον τρόπο προωθούν, προβάλουν, δικαιολογούν, προάγουν, υποθάλπουν ή ανέχονται όσους τις διαπράττουν. 

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Οι Χρεοκόποι της Δεκάρας


Οι Χρεοκόποι της Δεκάρας ταυτίζονται με τους
εμπόρους της φραπελιάς

Καταλαβαίνω τον απλό κόσμο, αυτόν που έχει χάσει τη σιγουριά που του δίνει η δουλειά, αυτόν που δεν έχει να φάει, αυτόν που βλέπει τα εισοδήματά του να συρρικνώνονται, τα έξοδά του να ανεβαίνουν και τις προοπτικές του να μηδενίζονται. Αυτός ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ακολουθήσει οποιαδήποτε χαραμάδα του δίνει ελπίδα ότι πίσω της υπάρχει φως. Τι έχει να χάσει; Είναι σαν τον καρκινοπαθή ή τον συγγενή του, ο οποίος θα ταξιδέψει χιλιόμετρα και θα στηθεί επί ώρες σε ουρές ή θα πληρώσει υπέρογκα ποσά για να πιεί νερό του Καματερού, να φτιάξει φραπελιά, να βρει τον πράσινο σκορπιό.  Μου είναι απόλυτα κατανοητή η αντίδρασή του, και ο ίδιος συμπαθής. Αυτόν όμως που δεν ανέχομαι είναι εκείνος που τζογάρει στον πόνο και την απόγνωση του άρρωστου, που στήνει επιχειρήσεις εκμεταλλευόμενος την ψυχολογία του απελπισμένου. Γι’ αυτό οι περισσότεροι πολιτικοί μου είναι αντιπαθείς. Όχι μόνο οι πολιτικοί….
Πάρτε για παράδειγμα τον Βαρουφάκη ο οποίος όταν η Γερμανία «δεν μπόρεσε» σε μια δημοπρασία ομολόγων, να  αντλήσει τα κεφάλαια που ζητούσε, προέβλεψε την κατάρρευση του Ευρώ εξ αιτίας της εξόδου από αυτό της Γερμανίας. Η λογική του ήταν ότι η οικονομική κατάσταση των αδύναμων κρίκων του Ευρώ, θα έπληττε την οικονομία της Γερμανίας στο δανεισμό και η Γερμανία θα επέλεγε τη διάλυση της ευρωζώνης προκειμένου να σωθεί η ίδια. Μια εβδομάδα μετά, η Γερμανία ξαναβγήκε στις αγορές και δανείστηκε με λιγότερο από 2 % επιτόκιο. Στους επόμενους μήνες, έφτασε να δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο…. Τέτοιες μπανανόφλουδες πατάει όποιος – παρ’ ότι γνωρίζει πολύ καλά – εκλαμβάνει τα οικονομικά ως μονοσήμαντη συνάρτηση και κυρίως, τα αποκόβει από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.  Ο κύριος Βαρουφάκης λοιπόν, φτιάχνοντας ένα ιδανικό μοντέλο χρεοκοπίας στο μυαλό του και παρέχοντάς του πλήρη θεωρητική στήριξη, λέει «ας χρεοκοπήσουμε τώρα, και ας παραμείνουμε στο ευρώ και όλα καλά».
Να πούμε τώρα μερικές αλήθειες: η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει αλλά τη χρεοκοπία της δεν έχουν ανακοινώσει οι οίκοι αξιολόγησης. Ίσως να μην την ανακοινώσουν ποτέ όμως όλοι γνωρίζουν ότι αν η Ελλάδα δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης θα ήταν ήδη – εδώ και δυο χρόνια – ανακηρυγμένη επίσημα χρεοκοπημένη. Οι χώρες της ευρωζώνης έχουν μέχρι στιγμής κρατήσει ζωντανή τη χώρα μας. Όποιος πει ότι έχουν συμφέροντα και το κάνουν, θα του πω: και λοιπόν;
Είμαστε μέρος ενός πειράματος που για πρώτη φορά διεξάγεται: οργανωμένη χρεοκοπία μέσα σε μια νομισματική ένωση που αποτελεί κομμάτι μιας πολιτικής ένωσης. Παρακαλώ μην ξεχνάτε και μην υποτιμάτε καμιά λέξη από όσες ανέφερα. Η αλήθεια είναι ότι το σχέδιο δεν ήταν εξ αρχής το ίδιο. Η αλήθεια είναι ότι οι Εταίροι και φίλοι μας δεν είχαν στο νου τους (τουλάχιστον όχι όλοι) να πειραματιστούν με μια προσπάθεια διαχείρισης μιας πτώχευσης εντός του ευρώ. Στην αρχή πίστευαν ότι μπορούν να χειριστούν έτσι την κατάσταση ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση. Έκαναν λάθος και το λάθος αυτό μπορούσαν μόνο οι έλληνες πολιτικοί να τους το υποδείξουν. Το λάθος τους ήταν ότι πίστευαν ότι οι Έλληνες πολιτικοί είχαν συνείδηση της κρισιμότητας των στιγμών και της δεινότητας της θέσης στην οποία ευρίσκετο  η χώρα το 2009 και ότι θα έκαναν τα πάντα και γρήγορα ώστε να αναστρέψουν την κατάσταση. Τότε, ίσως, έπρεπε να βρεθεί ένας πολιτικός ο οποίος θα τους έλεγε ότι το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα είναι σε τέτοιο βαθμό διεφθαρμένο και ανίκανο ώστε δεν θα έκανε τίποτα το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο την δική του ύπαρξη. Ίσως πάλι όλα να ήταν γνωστά αλλά οι μηχανισμοί στην Ευρώπη να μην ήσαν έτοιμοι. Πλέον, και ο Ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης υπάρχει και η απόφαση για την υιοθέτηση του κανόνα της μη δημιουργίας ελλειμμάτων έχει παρθεί και η έννοια τη ενιαίας οικονομικής και δημοσιονομικής διακυβέρνησης έχει ωριμάσει.
Έχει, λοιπόν, χρεοκοπήσει η χώρα. Χωρίς την στήριξη από την «τρόικα» θα ήταν αδύνατο να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς οποιονδήποτε δανειστή. Η χρεοκοπία της όμως δεν πρόκειται να ανακοινωθεί ούτε πρόκειται να εγκαταλείψει το ευρώ όσο επιλέγει να ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πορεία, την οποία έχει συνδιαμορφώσει και αυτή είναι η πορεία που περιγράφεται στα μνημόνια I και II αλλά και στις μέχρι τώρα αποφάσεις της τρόικας. Τα όσα το μνημόνιο ΙΙ επιτάσσει, δεν είναι λοιπόν μέτρα για την αποφυγή της χρεοκοπίας αλλά μέτρα προσαρμογής της ελληνικής κοινωνίας στο περιβάλλον της ελεγχόμενης και εντός του ευρώ χρεοκοπίας. Έχουμε εσωτερική υποτίμηση κατά περίπου 50% η οποία θα περιορίσει το πρωτογενές έλλειμμα αλλά ταυτόχρονα προωθούμε μεταρρυθμίσεις οι οποίες προετοιμάζουν το έδαφος για την ανάπτυξη η οποία θα ακολουθήσει. Γιατί όμως δεν ανακοινώνεται επίσημα η χρεοκοπία; Γιατί αυτό το κρυφτό;  Αυτό που λέμε «παγκόσμιες αγορές» έχει περίεργους κανόνες και ακόμα πιο περίεργες συμπεριφορές. Μπορεί να σχεδιάζει κανείς επί χρόνια μια δράση και μια λάθος κίνηση να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Οι παγκόσμιες αγορές είναι απίστευτα σκληρές και άκαμπτες και άφθαρτες μπροστά σε φωτιές και υπερβολικά ευαίσθητες μπροστά σε σπίθες. Έτσι, μένουν ατάραχες μπροστά στον κλινικά νεκρό αλλά θα αντιδράσουν σπασμωδικά στην ανακοίνωση του θανάτου. Γιατί; Φανταστείτε τις αγορές σαν ένα τεράστιο κοπάδι από πρόβατα που ακολουθεί έναν σκύλο. Όσο ο σκύλος κινείται ήρεμα, όλο το κοπάδι είναι ήρεμο. Οποιαδήποτε όμως απότομη κίνηση στην κεφαλή μπορεί να καταλήξει σε ανεξέλεγκτο πανικό στον κύριο όγκο ή στην ουρά του κοπαδιού.
Συνεπώς, αν θέλουμε να κρίνουμε τα όσα μέτρα ανακοινώνονται, θα πρέπει να τα συγκρίνουμε με τη μηδενική λύση. Δηλαδή, αν κατανοήσουμε ότι ο μισθός των 700€ στο δημόσιο πρέπει να συγκριθεί με τον ΜΗ μισθό μιας άτακτης χρεοκοπίας όλα θα αλλάξουν.
Λένε μερικοί ότι αφού η Τρόικα δεν μας δανείζει λεφτά για να ζήσουμε αλλά μόνο για να ξεπληρώνουμε τα χρέη μας, γιατί δεν κηρύσσουμε μονομερή στάση πληρωμών να ησυχάσουμε. Θεωρώ χάσιμο χρόνου να δώσω απάντηση σε τέτοιες απόψεις. Οι υποστηρικτές τέτοιων απόψεων είναι μάλλον χονδρέμποροι φραπελιάς.
Ας επιστρέψουμε όμως στον κύριο Βαρουφάκη και στην εντός του ευρώ επιθετική χρεοκοπία. Πιστεύει δηλαδή ο κύριος ότι μπορούμε να παραμείνουμε στο Ευρώ μετά από μια μονομερή και επιθετική ανακοίνωση στάσης πληρωμών; Το πιθανότερο σενάριο σε μια τέτοια περίπτωση είναι η εξώθηση της χώρας εκτός ευρωζώνης και για να το πετύχει αυτό η ΕΕ και τα κράτη – μέλη της έχουν πάρα πολλά όπλα. Το μόνο που θα πετύχουμε μετά από μια τέτοια κίνηση θα είναι η ικανοποίηση να λέμε ότι μας πέταξαν έξω. Μια τέτοια όμως θέση είναι υπερβολικά παιδαριώδης. Μπορεί όμως μια χρεοκοπημένη χώρα η οποία έχει κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών και έχει πλήξει τους συν-εταίρους της, να παραμείνει στην  Ευρωπαϊκή Ένωση; Πως ή ποιος θα δείξει κατανόηση στην αδυναμία εφαρμογής ακόμα και των απλούστερων κανόνων που προκύπτουν από τη συμμετοχή μας εκεί; Πως θα πληρώνονται, π.χ. τα πρόστιμα από την αδυναμία διαχείρισης των απορριμμάτων ή των αποβλήτων; Περιμένει κανείς ότι οι Εταίροι μας, εάν τους έχουμε βάλει απέναντί μας, θα μας βοηθήσουν ή θα κάνουν ότι δεν βλέπουν ή θα μας δώσουν παρατάσεις; Πως θα δοθούν επιδοτήσεις ή βοήθειες; Η έξοδός μας από την ΕΕ θα είναι πλέον μονόδρομος.
Η θέση βέβαια και η επιδίωξη του κυρίου Βαρουφάκη είναι ακριβώς αυτή: η αποτυχία του Ευρώ και η διάλυση της ΕΕ. Απλά δεν το λέει και όχι μόνο: χρησιμοποιεί την απελπισία του λαού, ως άλλος  παραγωγός φραπελιάς.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Τι πρεσβεύω, σε τι αντιτίθεμαι





Σε αυτούς τους δύσκολους και πονηρούς καιρούς, οφείλουμε όλο να ξανασυστηθούμε επειδή τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Επειδή λοιπόν, μου αρέσει να είμαι σαφής απέναντι σε όλους και επειδή διαισθάνομαι ότι μπορεί να παρεξηγηθούν ή παρερμηνευθούν πράγματα που έχω γράψει, δηλώνω ότι:


Είμαι υπέρ των δραστικών αλλαγών στο Δημόσιο Τομέα στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κράτους το οποίο σχεδιάζει και ελέγχει την εφαρμογή των όσων αυτό σχεδίασε και η Βουλή νομοθέτησε, χωρίς να παρεμβαίνει, να προστατεύει, να πατρονάρει, να καθοδηγεί. 

Είμαι υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο Κεντρικό Κράτος και την Τοπική Αυτοδιοίκηση οι οποίες απλοποιούν τις διαδικασίες και κάνουν αποτελεσματικές τις υπηρεσίες. Η απλότητα είναι ο εχθρός της γραφειοκρατίας. 

Είμαι υπέρ της αξιολόγησης ατόμων ή ομάδων ατόμων ή έργων ή δράσεων στο σύνολο των κρατικών δομών, με τη χρήση διεθνώς αποδεκτών εργαλείων και κριτηρίων. 

Είμαι υπέρ της θέσπισης της ατομικής ευθύνης για πράξεις, ενέργειες ή παραλείψεις για κάθε δημόσιο λειτουργό. 

Είμαι υπέρ της θέσπισης ενός σταθερού φορολογικού συστήματος το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα σε κάθε επενδυτή και κάθε πολίτη να σχεδιάζει μακροπρόθεσμα χωρίς να συνυπολογίζει την φορολογική αστάθεια με τις πιθανές εκπλήξεις της οι οποίες αυξάνουν το κόστος υπηρεσιών και τις τιμές προϊόντων. 

Είμαι υπέρ της θέσπισης απλών και ισοδύναμα ισχυόντων προς κάθε κατεύθυνση κανόνων ή όρων για την αδειοδότηση και τη λειτουργία δραστηριοτήτων. Δεν έχει σημασία αν αυτοί είναι σκληροί ή αυστηροί, αρκεί να ισχύουν το ίδιο για όλους και να τηρούνται εξ ίσου από όλους.

Είμαι υπέρ της αυστηρής εφαρμογής των νόμων. Αυστηρή εφαρμογή των νόμων δεν σημαίνει αυστηρότητα των ποινών ή τιμωρίας. Νόμοι που δεν εφαρμόζονται ή που δεν ισχύουν στην πράξη ΠΡΕΠΕΙ να αποσύρονται.

Είμαι υπέρ των ίσων βασικών ευκαιριών. Το κράτος πρέπει να εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης ή πρόσβασης στην παιδεία και την πληροφορία σε όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες του. 

Είμαι κατά του κράτους – επιχειρηματία. Έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει στο 99% των περιπτώσεων, παγκοσμίως. 

Πιστεύω στον συνεχή έλεγχο των αντιπροσώπων των πολιτών σε όλες τις θέσεις άσκησης εξουσίας. Οι αντιπρόσωποι οφείλουν να λογοδοτούν στους εκλέκτορες τους.

Είμαι υπέρ της ανάδειξης σε κορυφαίο έγκλημα της κλοπής ή διασπάθισης του δημοσίου χρήματος.

Είμαι κατά της έντοκης διαχείρισης του χρήματος. Δεν πιστεύω ότι το χρήμα μπορεί να παράγει χρήμα απλά με την συσσώρευση του. Για τον ίδιο λόγο θεωρώ ότι το χρηματιστήριο αξιών δεν θα έπρεπε να έχει θέση σε μια κοινωνία. Το χρήμα πρέπει να παράγει κέρδος μόνο όταν επενδύεται και όχι όταν αποταμιεύεται. 

Είμαι Ευρωπαίος Πολίτης από πεποίθηση και όχι εξ αιτίας συγκυριών ή ταύτισης συμφερόντων. Πιστεύω ότι η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας και οποιαδήποτε πολιτική βελτίωση επιδιώκουμε οφείλουμε να την βλέπουμε μέσα από την Ευρώπη.

Είμαι υπέρ της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας. Δεν είναι το τέλειο πολιτικό σύστημα αλλά είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δοκιμάσει μέχρι σήμερα.

Είμαι υπέρ της ελευθερίας διακίνησης ιδεών, πληροφοριών, γνώσεων κ.λ.π. στο βαθμό που αυτή δεν περιορίζει την ελευθερία του συμπολίτη μου.

Όλες μου οι ιδέες οφείλουν να είναι αντικείμενα κριτικής και ισχύουν όσο επιτυγχάνουν όταν δοκιμάζονται στην πράξη. Καμιά θρησκευτική προσκόλληση σε ιδεολογήματα δεν οδήγησε σε πρόοδο τις κοινωνίες. 

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι πάνω απ’ όλα αλλά δεν ξεχνώ ότι κάποιος λογίζεται άνθρωπος μόνο ως μέλος μιας ομάδας.