Η Πόλη είναι σε Πόλεμο

Το ανορθόγραφο σύνθημα απέναντι από το καμένο κτίριο Σταδίου και Χρήστου Λαδά ήταν σαφές: «Ας κόψουμε τα καλόδια που κρατάν στη ζωή τον πολιτισμό».  Εκτός του ότι τα άκρα έχουν κηρύξει πόλεμο στην ορθογραφία, το σύνθημα δεν χρειάζεται ούτε μετάφραση ούτε ανάλυση. Τα είπε όλα αυτό και το κατεστραμμένο μνημείο. Ο συνδυασμός τους σβήνει σελίδες αναλύσεων περί προβοκάτσιας, εγκάθετων, σκοτεινών δυνάμεων που θέλουν να αποδυναμώσουν το λαϊκό κίνημα. Όλα στον κάλαθο των αχρήστων. Ο στόχος είναι ένας: ο πολιτισμός και το μέσο σαφές: η καταστροφή. Όχι τυχαία καταστροφή αλά η χειρουργική κοπή των «καλωδίων». Αυτό το σύνθημα είναι η βάση του «ιδεολογήματος» της βίας. Το επόμενο, λίγα μέτρα μακρύτερα έρχεται πια να εξειδικεύσει τι διαδικασία και να αναλύσει τις μεθόδους με τις οποίες θα επιτευχθεί ο στόχος, ο θάνατος του πολιτισμού: «Ούτε ΔΝΤ, ούτε νέα μέτρα. Πάρε το καδρόνι, πέτα καμιά πέτρα».

Πέτρα στο κέντρο της Αθήνας είναι κάπως δύσκολο να βρεις αλλά αυτό πολλοί δεν το ξέρουν. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι οι οποίοι πιστεύουν ότι θα κάνει έτσι ο κόσμος, θα σκύψει και θα βρεθεί με τουλάχιστον μια πέτρα στο χέρι και στο τέλος η πέτρα αυτή που κρατά ο μικροαστός και μη προνομιούχος να λειτουργήσει με θαυματουργό τρόπο ως καταλύτης στις πολιτικές εξελίξεις. Πιστεύω είναι αυτά και ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μεταφυσική και την πίστη του καθενός; Κλείνω το διάλειμμα και επανέρχομαι στη ροή: πέτρα στο κέντρο δύσκολο να βρει κανείς, οπότε ή την κουβαλά ή την παράγει επί τόπου σπάζοντας σκάλες, παγκάκια, μαρμάρινες επενδύσεις. Ύστερα έρχονται οι μολότοφ…

Δεν δέχομαι πια εύκολες και βολικές δικαιολογίες για αυτή την κατάντια μας. Τον πολιτικό μου αντίπαλο, τον βλέπω, τον αντιμετωπίζω, τον αντιμάχομαι. Τον αλήτη με την κουκούλα, το κράνος, την πέτρα και το καδρόνι δεν τον σέβομαι και δεν τον αναγορεύω σε συν-συζητητή μου.  Η πράξη του δεν είναι πολιτική, εμπίπτει στις διατάξεις του ποινικού δικαίου. Ο ίδιος μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Για μένα, είναι απλά ένας αλήτης. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν άλλοι τον αποκαλούν προβοκάτορα, εγκάθετο, συνωμότη. Για μένα είναι απλά ένας αλήτης. Οποιαδήποτε άλλη στάση είναι άλλοθι γι’ αυτόν. Μόνο η ευθεία και έμπρακτη καταδίκη της  βίας μπορεί να περιορίσει τη δράση του. Μόνο η απομόνωσή και η παράδοσή του στο νόμο μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Επί δεκαετίες τώρα, από τ΄τε που θυμάμαι τον εαυτό μου, περισσότερα από 35 χρόνια δηλαδή, γίνομαι μάρτυρας των ίδιων γεγονότων. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, σαν μια περίεργη  διεστραμμένη γιορτή που επαναλαμβάνεται περιοδικά, κάποιοι σπάνε, καίνε, διαλύουν μια πόλη, την πόλη μας. Μήπως έφτασε ο καιρός να τους σταματήσουμε; Μήπως έφτασε ο καιρός να πάψουμε να τους αντιμετωπίζουμε σαν παιδιά που ενδεχομένως να μεγαλώσουν αλλά σαν παράνομους, βανδάλους, εν δυνάμει φονιάδες; 

Πέρυσι μόλις, οι αλήτες έκαψαν τρεις συνανθρώπους μας ζωντανούς. Σήμερα, μεσοτοιχία με το τραγικό κτίριο της Μαρφίν, χάσκει κατεστραμμένο το κτίριο του Τσίλερ. Στη σειρά, δημιουργούν τη δική τους συνέχεια, την δική τους ιστορία, το δικό τους πολιτισμό της καταστροφής και του χάους. Επιτρέπουμε σε αυτούς να μας στερούν την πόλη μας, να μας σπρώχνουν στο περιθώριο. Δεν μπορούμε να περπατάμε, δεν μπορούμε να διασκεδάζουμε, δεν μπορούμε να ψωνίζουμε. Δεν έχουμε καν το δικαίωμα να θυμόμαστε. Κι εμείς, άβουλοι, παραδινόμαστε στις ορέξεις τους και στους επαναλαμβανόμενους βιασμούς τους. Ως πότε; Ως πότε θα συζητάμε αν είναι σωστό να τους παραδώσουμε στο νόμο και στα δικαστήρια; Ως πότε αυτή η απλή και μόνη δικαιολογημένη πράξη μας θα θεωρείτε από εμάς τους ίδιους ως ρουφιανιά; Τι άλλο πρέπει να συμβεί; 

Πολλοί λένε ότι η αστυνομία χειρίζεται λάθος το πρόβλημα και πολλές φορές η αστυνομία είναι το πρόβλημα. Δεν θα διαφωνήσω. Έχω προσωπικά καλέσει πολλές φορές στο παρελθόν τον Υπουργό ΠΡΟΠΟ να παραιτηθεί κι έχω εξηγήσει τι και πως πρέπει να αλλάξει στην αστυνομία. Σαφέστατα γνωρίζω ότι πολλές φορές ο επιχειρησιακός της σχεδιασμός στηρίζεται σε αντιλήψεις εντελώς παρωχημένες και ξέρω επίσης ότι έχει επιτραπεί η δημιουργία πολιτικών νεοναζιστικών στεγανών μέσα στα λεγόμενα επίλεκτα σώματα της αστυνομίας. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε τίποτα τα όσα είπα παραπάνω. Απλά ανοίγει ένα καινούριο, συναφές μεν αλλά ανεξάρτητο μέτωπο. 

Το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό και βγαίνει αβίαστα: καταδίκη των πράξεων αυτών και δημόσια καταδίκη όλων όσων με τον ένα ή τον άλλον τρόπο προωθούν, προβάλουν, δικαιολογούν, προάγουν, υποθάλπουν ή ανέχονται όσους τις διαπράττουν.