Η Νορβηγική Εκκλησία και η Ελληνική Κρίση

Σχεδόν στο κέντρο του Gothenburg, απέναντι από το επιβλητικό Scandic Opalen Hotel και λίγα μέτρα από το στάδιο Ullevi βρίσκεται η Νορβηγική Εκκλησία.  Χτισμένη το 1958 με σκοπό να εξυπηρετήσει τους Νορβηγούς ψαράδες και ναυτικούς που έφταναν στο μεγάλο λιμάνι του Γκετεμπόργκ, ταπεινή, με το ξύλινο καμπαναριό της και την πλακόστρωτη κεκλιμένη στέγη της αποτελεί μια πινελιά παρελθόντος. Ο μεγάλος της κήπος με τις λεύκες και την άγκυρα να υπενθυμίζει το σκοπό για τον οποίο κατασκευάσθηκε κρύβουν το οικοδόμημα και ο επισκέπτης χρειάζεται μια δεύτερη ματιά για να το ανακαλύψει.

Στην προέκταση του κυρίως ναού επί πενήντα χρόνια η Νορβηγική παροικία φιλοξενούσε και έτρεφε τους ναυτικούς από την πατρίδα, στέγαζε τις εκδηλώσεις τις συναθροίσεις και τις καθημερινές συναντήσεις της. Α, και το Νορβηγικό προξενείο της πόλης.

Τον Απρίλη του 2011 η πολιτεία της Νορβηγίας αποφάσισε ότι δεν υφίστανται πλέον οι λόγοι οι οποίοι οδήγησαν στην ίδρυση της εκκλησίας και αποφάσισαν την κατάργησή της. Αφού δεν υπήρχε πλέον μόνιμο προσωπικό, χώροι στο κτίσμα απελευθερώθηκαν και το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος που διαχειρίζεται το κτίριο αποφάσισε την ενοικίασή του. Τα δύο διαμερίσματα του ιερέα και των υπαλλήλων, στον όροφο, όντας έτοιμα, ενοικιάστηκαν σε δύο οικογένειες Σουηδών και ο χώρος του υπερυψωμένου ισογείου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από το προξενείο της χώρας και ως τόπος συνάντησης των μελών της κοινότητας. Ο λατρευτικός χώρος παραμένει λειτουργικός και περιστασιακά φιλοξενεί το εκκλησίασμα.

Το Δ.Σ. της παροικίας αποφάσισε την διαμόρφωση του βόρειου τμήματος του ημιυπόγειου χώρου σε δωμάτια προς ενοικίαση σε φοιτητές. Τον χώρο και την κυρία Hanne Westvik επισκέφθηκα την 30^η Αυγούστου με σκοπό να ενοικιάσω το ένα δωμάτιο για την κόρη μου που κάνει το μεταπτυχιακό της. Εκεί και τότε άρχισαν τα θαύματα…

Μετά την γνωριμία μας, η ευγενέστατη κυρία Westvik, μας οδήγησε στο χώρο των φοιτητικών δωματίων. Υπήρχαν ίσως πέντε άνθρωποι τη στιγμή της επίσκεψής μας που εργάζονταν στο χώρο. Κάποιοι έβαφαν, άλλοι καθάριζαν, τρίτοι επισκεύαζαν το ηλεκτρικό δίκτυο. Κανείς από αυτούς όμως δεν ήταν εργάτης ή εργολάβος επ’ αμοιβή. Ήταν οι ένοικοι του ορόφου, υπάλληλοι του προξενείου και μέλη του συλλόγου που διαχειρίζεται το κτίριο. Ήταν όλοι εκεί με τις οικογένειές τους, προσφέροντας εθελοντικά τις υπηρεσίες τους  με μεράκι, όρεξη, κέφι, χαρά! Έμεινα πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Έβλεπες ανώτερα στελέχη του προξενείου, ελεύθερους επαγγελματίες του Γκέτεμποργκ, φοιτητές ή μαθητές ή υπάλληλους να βιδώνουν, να βάφουν να σφουγγαρίζουν να επιδιορθώνουν. Το αποτέλεσμα των εργασιών τους επίσης με άφησε άναυδο. Είχαν με μεράκι ψωνίσει κρεβάτια, γραφεία, βιβλιοθήκες, καναπέδες και είχαν στολίσει το χώρο με γούστο, ψυχή, προσωπικότητα. Άνθρωποι που δούλευαν μαζί για το κοινό καλό και για την χαρά της προσφοράς και της συμμετοχής. Χωρίς προφανείς υστερόβουλες, χωρίς ιδιοτέλειες.

Έφερα στο νου μου μια συνέλευση Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στο Βόλο ένα χρόνο πριν και θυμήθηκα την αποστροφή μιας κυρίας, επιφανούς στελέχους ΜΚΟ στην περιοχή της Θεσσαλίας, ότι οι εθελοντικές εργατοώρες πρέπει να αμείβονται και πραγματικά μελαγχόλησα.

Σε όσους ανέφερα πίσω στην πατρίδα το συμβάν, μίλησαν για πιθανά οφέλη των εθελοντών, για καλά αμειβόμενους υπάλληλους οι οποίοι απλά εκτελούσαν τις επιθυμίες – διαταγές των προϊστάμενων τους και άλλα παρόμοια. Κανείς δεν αποδέχτηκε ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει εθελοντική προσφορά χωρίς χορηγία και τηλεοπτική κάλυψη. Κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει στην απλή απορία τι στο καλό είχε να κερδίσει ο Σουηδός νοικάρης βάφοντας το διαμέρισμα που ήθελε να νοικιάσει ο σπιτονοικοκύρης του πέρα από τη χαρά που δίνει η προσφορά στην κοινότητα, η συμμετοχή στο κοινό καλό.

Μια από τις εκφάνσεις της κρίσης αξιών την οποία βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι και η αδυναμία μας πλέον να σκεφτόμαστε και να δρούμε σαν μέλη μιας κοινότητας η οποία βασίζεται στην αλληλεγγύη των μελών της. Έχουμε αποδεχτεί την αρπαγή σαν μέσο κτήσης, την αμοιβή σαν κίνητρο παροχής υπηρεσίας, την εξαπάτηση σαν μέθοδο διαπραγμάτευσης, την ανύψωση του ατόμου σε ανώτερο ηθικό επίπεδο από την ομάδα. Έχουμε ντύσει την στρέβλωση αυτή της ανθρώπινης φύσης με θεωρητικά νεοηθικό ένδυμα και αξιακό σκελετό, έχουμε μεγαλώσει τα παιδιά μας με αυτή τη λογική και έχουμε μάλιστα πεισθεί ότι οι δικές μας «αξίες» - και κατ’ επέκταση εμείς ως οντότητες - είναι ανώτερες των άλλων.

Ήταν μια από τις φορές που ένοιωσα την απογοήτευση για την πορεία μας να με κυριεύει.

Υ.Γ. Όσοι έχετε παιδιά στο σχολείο, ξεψαχνίστε υπόγεια, πατάρια, αποθήκες, μαζέψτε όλα τα χρησιμοποιημένα σχολικά βιβλία και στείλτε τα στο σχολείο του παιδιού σας. Λειτουργήστε σαν κοινότητα. Είναι η μόνη μας ελπίδα. 

Υ.Γ. 2  Την ημέρα της μετακόμισης, υπήρχε ζεστός καφές στην καφετέρια, καραμέλες και μπισκότα στο τραπέζι, πίτσες στο φούρνο, αναψυκτικά στα ψυγεία και - κυρίως - ζεστασιά στα φιλόξενα πρόσωπα των ανθρώπων που υποδέχτηκαν τις 5 φοιτήτριες: μιας Ελληνίδας, μιας Νορβηγίδας και τριών Σουηδέζων