Ακούς Γιώργο;

Ο κ. Σόιμπλε βλέπει την πολιτική του στην κρίση χρέους
να αποδοκιμάζεται έντονα 

-          Αγαπητέ Παντελή, είμαι πεισμένος ότι η κυβέρνησής σας, η οποία εκπροσωπεί νόμιμα τη χώρα σας δεν θα εκπληρώσει τα όσα η ίδια συνυπέγραψε και το κοινοβούλιό σας ψήφισε. Δεν χρειάστηκε παρά να ακούσω τον συνονόματό σου υπουργό για να πειστώ.

-          Γκεόργκ, θα δεις ότι όλα θα εφαρμοσθούν κατά γράμμα. Το έχουν καταλάβει όλοι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια.

-          Το έχουν καταλάβει; Να σου πω εγώ τι νομίζω; Εξέλαβαν την επαναδιαπραγμάτευση του αρχικού μνημονίου ως αδυναμία και υποχωρητικότητα κυρίως της Γερμανικής κυβέρνησης, και ήταν τέτοια, και θεωρούν ότι μπορούν να πιέσουν ακόμα περισσότερο. Όμως η Γερμανική κυβέρνηση θα πληρώσει ακριβά στις εκλογές και στο συνταγματικό δικαστήριο την αδυναμία της αυτή. Παραδέξου το. Η λύση του ελληνικού προβλήματος μπορεί να γίνει μόνο με πτώχευση.

-          Μα δεν υπάρχει περίπτωση πτώχευσης χώρας της ευρωζώνης.

-   Χμμ. Ακριβώς αυτό λέω. Θα πρέπει να φύγετε ή να σας δείξουν την έξοδο. Όλο και περισσότεροι Οικονομικοί παράγοντες και αναλυτές στη Γερμανία το υποστηρίζουν.

-          Ευτυχώς, Γκεόργκ που τις αποφάσεις τις παίρνουν πολιτικοί και όχι τεχνοκράτες.

-          Όταν τις πάρουν τεχνοκράτες, ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Η παραπάνω συζήτηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Παραποίησα λίγο τα στοιχεία του συνομιλητή μου αλλά σε τίποτα τις απόψεις του. Ίσως να μην είναι μια ακριβής μεταφορά των διαλόγων αλλά το πνεύμα και τα συμπεράσματα έχουν μεταφερθεί αυτούσια.

Δυστυχώς ο Γκεόργκ είχε δίκιο. Δεν χρειάστηκαν παρά δυο μήνες για να γίνει ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αθέτησε τα όσα συνυπέγραψε προκειμένου τότε να της εγκριθεί το δεύτερο μνημόνιο και να εκταμιευθεί η τρέχουσα δόση του δανείου διάσωσης.

Ο πρωθυπουργός αλλά και πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης επί δύο χρόνια σχεδόν τώρα δηλώνουν σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα στο εξωτερικό στην όποια προσπάθεια διαπραγμάτευσης σε όποιο πεδίο (οικονομικό, διπλωματικό ή άλλο) είναι η έλλειψη αξιοπιστίας: «κανείς δεν μας πιστεύει» είχε εξομολογηθεί ο κ. Παπανδρέου κάποτε. Άραγε χωρίς λόγο; λέω εγώ σήμερα. Τα τελευταία δύο χρόνια η κυβέρνηση έκανε ό,τι περνά από το χέρι της προκειμένου να αποδείξει σε όσους δεν μας πιστεύουν ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Έδειξε και στον πλέον καλοπροαίρετο ευρωπαίο πολιτικό ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τους έλληνες. Δικαιολογίες βέβαια υπάρχουν πολλές: ο πρωθυπουργός θέλει αλλά δεν τον αφήνουν, μόνο το ΠΑΣΟΚ είναι αναξιόπιστο, φταίει το βαθύ ΠΑΣΟΚ, η κακή νοοτροπία των συνδικάτων φταίει, ο λαός είναι ανώριμος και άλλα τέτοια. Όλα τα παραπάνω είναι φθηνές και εν αμαρτίαις δικαιολογίες. Αλήθεια η κυβέρνηση προτιμά να είναι ανίκανη ή αναξιόπιστη; Αυτή τη στιγμή έχει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο.

Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλό μας. Τα συνδικάτα είναι αυτά που είναι: κουκιά τρώνε, κουκιά μολογάνε. Τα φτιάξαμε έτσι, έτσι ξέρουν να λειτουργούν.  Όταν υπογράφαμε τις συμφωνίες μας ξέραμε ότι θα πρέπει να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα και όχι στη Δανία ή στην Ιαπωνία. Τι κάναμε γι’ αυτό; Ο κάθε υπουργός τα δικά του. Ο ένας άνοιγε εντελώς ένα επάγγελμα, ο άλλος χάιδευε μερικά αυτιά, ο τρίτος δεν έκανε απολύτως τίποτα. Τι μάθημα έδινε ο κάθε υπουργός στα συνδικάτα; Ότι αν πιέσουν αρκετά όλο και κάτι θα βγάλουν. Έτσι είχαμε το μαϊμού άνοιγμα του επαγγέλματος των δικηγόρων, το εφεύρημα της «προσωπικής διαφοράς» στο μισθολόγιο, την κωλυσιεργία στις αποκρατικοποιήσεις, το ρυθμό χελώνας στις διαρθρωτικές αλλαγές. Επί δύο χρόνια τώρα το ίδιο έργο. Άραγε δεν φαινόταν ότι ο Ρέππας δεν έχει διάθεση να εφαρμόσει καμιά συμφωνία; Δεν το έκανε στο «Υποδομών» περίμενε κανείς να το κάνει στο «Εσωτερικών»; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση; Γιατί παρέμεινε στην κυβέρνηση ο κάθε Ρέππας;

Θα προτιμήσω την εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό γιατί οποιαδήποτε άλλη είναι πολύ περισσότερο επώδυνη και εξευτελιστική και για την κυβέρνηση και για τον επικεφαλής της: Παρέμεινε ο Ρέππας υπουργός επειδή μόνο τέτοιους έχει το ΠΑΣΟΚ. Ρέππες.

Βέβαια κανένας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ δεν νοιάζεται για την στελεχιακή σου ένδεια.  Τα λεφτά τους θέλουν να εξασφαλίσουν όσο καλύτερα γίνεται και την εκλογική τους επιρροή στις χώρες τους. Ούτε τα λεφτά τους πλέον είναι σίγουρα (ποτέ δεν ήταν στατιστικά σίγουρα) ούτε και η αποδοχή της πολιτικής τους από το εκλογικό σώμα των χωρών τους. Γι’ αυτό ζητούν μετ’ επιτάσεως εγγυήσεις οι δανειστές. Εμπράγματες και όχι με υπογραφές. Μας έχουν αξιολογήσει στο επίπεδο «λαμόγιο». Και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να σε κατατάξουν οι εταίροι σου στην κατηγορία αξιοπιστίας junk.

Εύχομαι να σοβαρευτούν εκεί στο Μαξίμου γιατί δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Γιατί κάθε φορά και εξ αιτίας δικών τους λαθών και παραλείψεων, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα για το λαό και τη χώρα και, τέλος, επειδή η άλλη κυβερνητική εναλλακτική, αυτή του κ. Σαμαρά είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη.