Το μέλλον της Ευρώπης και η Ελλάδα

Επί σειρά ετών όσοι θεωρούμε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση τη μόνη προοπτική της Γηραιάς Ηπείρου σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, περιμέναμε πότε και πώς η συζήτηση θα έφτανε σε κορυφαίο επίπεδο και θα απασχολούσε την κεντρική σκηνή της Ευρώπης. Γνωρίζαμε όλοι ότι οικονομική χωρίς πολιτική ενοποίηση δεν είναι λειτουργική ούτε ικανή να αντιμετωπίσει και ξεπεράσει δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις της αγοράς, κυρίως λόγω της δυσκολίας στη λήψη αποφάσεων ειδικά σε περιπτώσεις όπου η αντίδραση πρέπει να είναι αποφασιστική και έγκαιρη. Γνωρίζαμε επίσης ότι πολιτική ενοποίηση προϋποθέτει εκχώρηση σε κάποιο κοινοτικό όργανο ή όργανα το δικαίωμα λήψης αποφάσεων, δεσμευτικών για τα κράτη – μέλη της Ένωσης. Άλλωστε αυτό δεν είναι άγνωστο στους Ευρωπαίους Πολίτες από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι όπου ανακύπτει ζήτημα,  το Ευρωπαϊκό Δίκαιο υπερτερεί του Εθνικού ή το Εθνικό Δίκαιο υποχρεούται να προσαρμόζεται στο Ευρωπαϊκό. Αυτό στην πράξη σημαίνει εκχώρηση μέρους των λεγόμενων κυριαρχικών δικαιωμάτων πράγμα που ισχύει ούτως ή άλλως με την υπογραφή οποιασδήποτε διεθνούς σύμβασης πόσο μάλλον με την συμμετοχή σε μια Ένωση έστω κυρίαρχων κρατών.

Το γεγονός ότι η συζήτηση έχει ανοίξει με αφορμή την πρωτοφανή κρίση χρέους που απειλεί τα θεμέλια της ΕΕ αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας δεν είναι καλό γιατί μπορεί να οδηγήσει σε αποφάσεις εν θερμώ, αλλά η Ευρώπη έχει αποδείξει ότι έχει και υπομονή και επιμονή. Επιπλέον, έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι η ανάγκη να γίνουν βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση είναι επιτακτική. Οι αναφορές πανταχόθεν για την ανάγκη οικονομικής διακυβέρνησης ή για αναθεώρηση της συνθήκης της Λισσαβόνας το καταδεικνύουν. Η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα σε αυτόν τον διάλογο. Οφείλει να κάνει τα πάντα ώστε να παραμείνει στον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης γιατί το παρόν και το μέλλον της είναι ιστορικά συνυφασμένο με το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.

Δυστυχώς, μια σειρά αποφάσεων και δράσεων - λογικών την στιγμή που πάρθηκαν και για την κοινωνική νοοτροπία της εποχής –μαζί με λαϊκίστικες πολιτικές σπατάλης οδήγησαν την χώρα μπροστά σε μια ακόμη οικονομική καταστροφή. Το γεγονός αυτό την τοποθετεί επίσης στο περιθώριο του ιστορικού γίγνεσθαι, καθώς ο λόγος μιας καταστραμμένης οικονομικά χώρας δεν έχει την απαιτούμενη βαρύτητα ώστε να δράσει καταλυτικά στις υπό διαμόρφωση εξελίξεις. Έχουμε καιρό άραγε να το αντιστρέψουμε αυτό όσο οι συζητήσεις ακόμη διαρκούν ή τελικά η μόνη μας συνεισφορά θα είναι πιθανά η έγκριση της συνθήκης από το κοινοβούλιο και η υπογραφή μας στο τέλος της συνθήκης;

Ας είμαστε πραγματιστές. Ο πολιτικός χρόνος δεν επαρκεί. Δυστυχώς για εμάς, πέρα από τις υπόλοιπες συνέπειες της αδυναμίας μας να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κρίση αυτή, η στην πράξη απουσία μας από τις συζητήσεις για την μετεξέλιξη της Ευρώπης είναι ίσως το βαρύτερο και ντροπιαστικότερο για τη χώρα πλήγμα. Μπορούμε όμως να πετύχουμε άλλο πράγμα, έστω και τώρα. Μπορούμε ακόμη να αποδείξουμε ότι η Ελλάδα και έχει τις δυνατότητες και αξίζει να είναι μέρος της Νέας Ενωμένης Ευρώπης. Για να το πετύχουμε όμως πρέπει να έχουμε αποφασίσει ότι το θέλουμε και ότι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε όσα πρέπει γι’ αυτό. Είμαστε; Είναι η παρούσα κυβέρνηση στο σύνολό της;  Για το δεύτερο διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Για το πρώτο, ελπίζω ότι τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουμε μια τέτοια προοπτική μπορούν να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών μας.