Παγκόσμιο Κορόιδο

Έλληνας: αυτός που καταπίνει εθελοντικά το αγκίστρι. Χωρίς δόλωμα!

Έλληνας: αυτός που περιμένει ώρες στην ουρά και βλέπει τον «κουμπάρο» να περνάει πίσω απ’ το γκισέ και να εξυπηρετείτε κατά προτεραιότητα. Αυτός που πάει στο ΙΚΑ και περιμένει το γιατρό απ’ τις 6 τα χαράματα κι εκείνος φτάνει στις 9:30 αγουροξυπνημένος, με τον καφέ στο χέρι ενώ έπρεπε να είναι εκεί απ’ τις 8.

Έλληνας: αυτός που κάνει αίτηση αποζημίωσης για το χαλαζόπληκτο χωράφι του και μοιράζεται τα λεφτά με τον γείτονα που δεν έχει κάν χωράφι. Αυτός που βλέπει το γείτονα να είναι υγιέστατος και να ζει με αναπηρική σύνταξη. Αυτός που βλέπει αγέννητους το 1940 να εισπράττουν σύνταξη αγωνιστή εθνικής αντίστασης.

Έλληνας: αυτός που πίνει έναν καφέ ρεφενέ ενώ δίπλα ο σαρανταπεντάρης συνταξιούχος στρατιωτικός κατεβάζει τους καπουτσίνους σαν καραμέλες. Αυτός που παρατηρεί αμίλητος την αυθαίρετη βίλα να υψώνεται στο δημόσιο οικόπεδο. Αυτός που πηδάει από λακούβα σε λακούβα την ώρα που το σοκάκι μπροστά στο αυθαίρετο ασφαλτοστρώνεται για 3^η φορά μέσα σε μια τετραετία.

Έλληνας: αυτός που πιστεύει στην ισότητα και στον παράδεισο και τα δύο, μετά θάνατον. Αυτός που θεωρεί ότι την ισονομία την δίνουν οι καλές νεράιδες.

Έλληνας: το Παγκόσμιο Κορόιδο που του δίδαξαν – και το πιστεύει ακόμα – ότι το να διεκδικείς δικαιοσύνη απέναντι σε όλους αυτούς τους κοινωνικούς «τσαμπουκάδες» με επίκληση του νόμου είναι χαφιεδισμός.

Έλληνας: το Μέγιστο Θύμα. Γι’ αυτό ωχαδερφίζει κάθε φορά που βιάζουν την προσωπικότητά του, που παραβιάζουν το χώρο του, που μοιράζονται ετσιθελικά το ψωμί του.

Αυτός ο έλληνας δεν αξίζει να λέγεται Έλληνας.