 |
| Στον μπαξέ... |
Που να τρέχεις στους μπαξέδες...
Άσε που καν δεν ξέρεις που να βρεις έναν να πεταχτείς στο διάλειμμα της
δουλειάς. Αν έχεις δουλειά. Αν δεν έχεις, πρέπει να πάρεις απόφαση να ξοδέψεις
λεφτά για εισιτήρια και δεν περισσεύουν. Τα λεφτά.
Γι’ αυτό, παλληκάρι, άστο
καλύτερα. Να κεραστούμε ένα χωρίς γλυκάνισο σε κανένα τσιπουράδικο μιαν άλλη φορά, όταν οι συνθήκες θα είναι καλύτερες.
Διότι ούτε η τσικουδιά μ’ αρέσει, ούτε ο αέρας του καφενέ.
Μιας και το έφερε η κουβέντα,
αλήθεια, τα μαθαίνεις για την Ελλάδα, ε; Εκείνο το κοριτσάκι που 38 χρόνια πριν
βγαίναμε παρέα, ξέρεις. Που την παλεύαμε 7 χρόνια πριν το ιστορικό ραντεβού μας,
στις 18 Οκτώβρη του ’81. Που για χάρη της ανοίξαμε το χρονοντούλαπο; Σχετικά με
το τελευταίο, να σου πω πως ξεχάσαμε την πόρτα ξεκλείδωτη και έσκασαν μύτη από
μέσα, κάτι τύποι να σε φυλάει ο θεός…
Κοίτα, να σου πω κάτι με όλη αυτή
την ιστορία της επετείου, να είμαστε ειλικρινείς. Τουλάχιστον μεταξύ μας.
Έχουμε φύγει τόσο μακριά από τους μπαξέδες που σε πολλούς μόνο γέλια προκαλούν οι
αναφορές σε αυτούς. Και το έχουμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Πριν καν το ραντεβού
με την ιστορία, παλληκάρι. Πονάει, αλλά ας το παραδεχτούμε: ένα πιασάρικο ψηφοθηρικό
παραμύθι ήταν που δούλεψε καλά γιατί ο αφηγητής ήταν χαρισματικός. Κράτησε επίσης
απρόσμενα πολλά χρόνια. Το είχαμε ανάγκη ως φαίνεται, κι εμείς κι ο τόπος.
Δεν είχε όμως ανάγκη κανείς όλα τα
υπόλοιπα: δεν χρειαζόταν να αμολήσουμε σαν ακρίδα χιλιάδες ανεγκέφαλους να
καταλάβουν το δημόσιο και να εγκαθιδρύσουν το δικό τους καθεστώς, αρκούσε να
κάνουμε έντιμο το παιχνίδι και καθαρούς τους όρους που παίζεται. Δεν μας έφτανε
όμως αυτό, ε; Θέλαμε τον έλεγχο. Στο όνομα πάντα της Δημοκρατίας. Και τον
βαφτίσαμε τον έλεγχο «λαϊκή κυριαρχία». Και την τεράστια επιχείρηση μαζικών
διορισμών «συντροφική αλληλεγγύη». Τι εξευτελισμός και για τους δύο όρους… Τι
εξευτελισμός….
Δεν χρειαζόταν να κάνουμε μαζικά
τα στραβά μάτια όταν η ακρίδα κατασπάρασσε
το δημόσιο χρήμα στο όνομα της προστασίας του κινήματος και των συμβόλων
του. Διότι στην ουσία νομιμοποιούσαμε τα δωράκια στον εαυτό μας. Δεν χρειαζόταν
να ανεχόμαστε τους κομματικούς διωγμούς στο όνομα της δημοκρατίας, δεν
χρειαζόταν να βαφτίσουμε συνδικαλισμό την δημιουργία κομματικών γραφειοκρατικών
μηχανισμών οι οποίοι κατέληξαν σε μισθοφορικούς στρατούς κομματικών παραγόντων.
Δεν χρειαζόταν όλ’ αυτά παλληκάρι.
Δεν έπρεπε παλληκάρι να χρησιμοποιούμε
τους παραπάνω μισθοφόρους στα κομματικά μας παιχνίδια υποκρινόμενοι ότι υπερασπιζόμαστε
κεκτημένα. Ποια κεκτημένα; Από πότε η αμοιβή διατεταγμένης υπηρεσίας είναι
κεκτημένο; Παλληκάρι, από εμάς έμαθαν όλοι. Η ΔΑΚΕ, παράρτημα της ΠΑΣΚΕ είναι, ας
το παραδεχτείς.
Δεν έπρεπε να συναινέσουμε στο πλειστηριασμό
των υποσχέσεων και των παροχών με αντάλλαγμα την νομή της εξουσίας, δεν έπρεπε
να σπείρουμε και να καλλιεργήσουμε την κουλτούρα της αρπαχτής, του εύκολου
χρήματος, της ανομίας, της ατιμωρησίας με αντάλλαγμα, πάντα το ίδιο, τη νομή της
εξουσίας. Ξεχάσαμε πολύ νωρίς παλληκάρι ότι την εξουσία τη χρειάζεσαι για να
υπηρετήσεις τον λαό και μείναμε μόνο με την χρεία της εξουσίας.
Γιατί δεν κοιτάς την αλήθεια
κατάματα παλληκάρι; Τι προστατεύεις; Το παρελθόν σου; Με τίμημα το μέλλον όλων μας;
Αξίζει τον κόπο; Γι’ αυτό σου λέω, που να τρέχεις στους μπαξέδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου