Γιατί να σας ψηφίσω;

     Για να τελειώνουμε λοιπόν με τα παραμύθια σύντροφοι Πασόκοι, να τι θα σας έλεγε ένας πολίτης....

     Όταν έχεις ένα καταστατικό που το εφαρμόζεις ή δεν το εφαρμόζεις όπου και όποτε σου αρέσει ή σε βολεύει ή δεν σε βολεύει, γιατί εγώ, ο πολίτης, να σου έχω εμπιστοσύνη;

     Ποιος μου εγγυάται ότι όταν και αν (λέμε τώρα...) βρεθείς στην εξουσία και κυβερνήσεις τον τόπο δεν θα πολιτευτείς με τον ίδιο τρόπο; Ότι τους νόμους και το σύνταγμα δεν θα τα έχεις σφουγγαρόπανο; Αφού το κάνεις στο ίδιο σου το κόμμα και το έκανες όσο ήσουν κυβέρνηση γιατί να σε εμπιστευτώ και να σε (ξανα)ψηφίσω τώρα; Και επιτέλους γιατί με προσβάλλεις με δήθεν συμμετοχικές διαδικασίες που δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά ουσία; Γιατί μου προσφέρεις χάντρες και καθρεφτάκια; Μην απορείς λοιπόν αν σου γυρίζω την πλάτη.

     Όταν η λογική του "έλα μωρέ τώρα" σε διαπερνά από την κορυφή ως τα νύχια μην περιμένεις να σε αντιμετωπίσω σοβαρά και μη με ειρωνεύεσαι ότι επιλέγω λάθος. Εσύ με διαπαιδαγώγησες να μη σέβομαι τίποτα και να κοιτάζω να φέρνω τους κανόνες στα μέτρα μου αφού το ίδιο έκανες πάντα. Για αυτό σου γυρίζω την πλάτη, τα κουτσοβολέυω, κοροϊδεύω το κράτος και τις υπηρεσίες, εφαρμόζω το νόμο όπου και όπως με συμφέρει, και ονειρεύομαι ότι ίσως κάποτε τα παιδιά μου ζήσουν σ' εναν κόσμο καλύτερο από αυτόν.

     Αν θέλετε, σύντροφοι Πασόκοι, να με έχετε συμμέτοχο, βάλτε με συμμέτοχο στη λήψη των αποφάσεων και όχι στην εκλογή της ηγεσίας σας. Δώστε μου την δυνατότητα να σας ελέγχω, ελάτε να λογοδοτήσετε σ' εμένα, το μέλος σας, τον ψηφοφόρο σας, τον πολίτη. Ελάτε στη γειτονιά μου, στο χώρο δουλειάς μου, στο καφενείο μου. Όταν αποφασίζετε για το σχολείο των παιδιών μου, για την πλατεία της γειτονιάς μου, για το πεζοδρόμιο μπροστά από το σπίτι μου, ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΕ. Όταν μου ζητάτε τα λεφτά μου, πείτε μου τι τα κάνετε, που και πως τα διαθέτετε, και ζητήστε μου τη γνώμη μου τουλάχιστον για το που θα ήθελα να πάνε κάποια από αυτά. Ελάτε να συζητήσετε μαζί μου. Ελάτε να με ακούσετε. Ελάτε να αγωνιστείτε μαζί μου. Μη μου στέλνετε τα ΜΑΤ όταν διαδηλώνω, μη με αποκαλείτε "ρετιρέ" όταν ζητάω αύξηση, μη με φορολογείτε άδικα, μη με εξευτελίζετε στις δημόσιες υπηρεσίες, δώστε μου υγεία και περίθαλψη, δώστε μου δωρεάν και ποιοτική παιδεία, σεβαστείτε τον ιδρώτα μου, φροντίστε να έχουν δουλειά τα παιδιά μου, δώστε μου σύνταξη, φτιάξτε την κωλολακούβα που διαλύει το αυτοκινητάκι μου (το αγόρασα με δόσεις και δάνειο από την τράπεζα που με γδύνει στους τόκους, ε;) κάθε πρωϊ. Κάντε με να νοιώθω περήφανος, ασφαλής, πολίτης. Κυβερνήστε για μένα και με εμένα, όχι στο όνομά μου.

     Φοβάμαι, βέβαια, ότι είναι αργά. Τουλάχιστον για πάρα πολλούς από εσάς. Δεν σας πιστεύω πια. Πως να σας το πω για να το καταλάβετε. Αν σας έβαζα στο σπίτι μου, όταν φεύγατε θα μετρούσα τα κουταλοπήρουνα να δω αν λείπει κανένα. Τόσο απλά.

Υστερόγραφο 1: Δεν σας φταίει ο Τσίπρας. Ο πανικός σας φταίει. Είναι κακός χείριστος σύμβουλος.

Υστερόγραφο 2: Μπορώ να σας πω τρεις ιστοριούλες ακόμη με την ελπίδα να τις καταλάβετε;

1. 
   
   Έχω έναν φίλο. Καλό παιδί. Φιλότιμο, ηθικό, ψυχούλα. Πάντα έτσι ήτανε. Από μικρός. Θυμάμαι, όταν παίζαμε μπάλα ήθελε πάντα να είναι στην ομάδα. Το κακό ήταν ότι μπέρδευε τα πόδια του κι όλο εξ αιτίας του χάναμε. Τον λυπηθήκαμε μια φορά, δύο για την καλή του την ψυχή. Αλλά νίκη δεν βλέπαμε. Δεν τον ξαναβάλαμε στην ομάδα. Τόσο απλά.
   
   
2. 
   
   Ο δάσκαλός μου στο Δημοτικό. ΦΟΒΕΡΟΣ άνθρωπος. Δάσκαλος με το Δ κεφαλαίο. Όλο το σχολείο κρεμόταν από τα χείλη του. Αγαπητός, γλυκομίλητος. Το Υπουργείο Παιδείας τον έκανε διευθυντή πρωτοβάθμιας στη νομαρχία (εις αναγνώρισην του έργου του). Απέτυχε οικτρά. Διότι, άλλο πράγμα η διδασκαλία και άλλο η διαχείριση ανθρώπων και η διοίκηση υπηρεσιών.
   
   
3. 
   
   Εγώ δεν παίζω καλή μπάλα. Μη με ξαναβάλετε στην ομάδα.