Απόγευμα στην πλατεία

Η πλατεία ήταν γεμάτη

Από την αποβάθρα στο μετρό καταλάβαινες ότι «κάτι συμβαίνει». Αυτοσχέδια πανό έβγαιναν ή έμπαιναν στα βαγόνια, κονκάρδες και αυτοκόλλητα στο στήθος, ακόμα και υπάλληλοι της αττικό μετρό καθοδηγούσαν τον κόσμο: «βγείτε από πλαϊνές εξόδους, η πλατεία είναι γεμάτη». Βγήκαμε από τη μεριά του κήπου.

Ο κόσμος ασφυκτιά στο πεζοδρόμιο. Πολλά «λείζερ» σημαδεύουν τις σουίτες της Μεγάλης Βρετάνιας και το μπαλκόνι του κτιρίου της Βουλής. Πολύχρωμο πλήθος, διάφορες ηλικίες. Μια ομάδα νεαρών πάνω στα στέγαστρα των εκδοτηρίων του τραμ «Παίρνει» κι «δίνει» συνθήματα: Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, Ελλάς Ελλάς, Ο εθνικός ύμνος. Πήρα να τον τραγουδώ κι εγώ ώσπου το μάτι μου ταξίδεψε πάλι στους νεαρούς πάνω στα στέγαστρα. Ήταν όρθιοι και χαιρετούσαν ναζιστικά. Ντράπηκα. Σου τράβηξα το χέρι να φύγουμε. Άργησες να καταλάβεις γιατί. Μέχρι να φτάσουμε στην Όθωνος, είχε γίνει κατανοητό ότι οι νεαροί (καμιά τριανταριά) έδιναν τον τόνο. Ο κόσμος απλά επαναλάμβανε άκριτα κι απερίσκεπτα. Η οργή ξέχειλη, ο αποδέκτης, η Βουλή ως σύμβολο όλων όσων πέρασαν μέσα από εκεί και δεν έκαναν «ότι έπρεπε» για να μην φτάσουμε ως εδώ. Ο κόσμος γνωρίζει δύο πράγματα: Την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και αυτούς που τον κυβερνούν. Όλα τα ενδιάμεσα ούτε να τα κατανοήσει μπορεί ούτε τον ενδιαφέρει να το κάνει.

Στην Όθωνος ο κόσμος αραιώνει. Περπατάς άνετα. Το πλήθος παραμένει πολύχρωμο και ηλικιακά και ενδυματολογικά. Η προσπάθεια να πλησιάσουμε το κέντρο της πλατείας από όπου ακούγονται «τοποθετήσεις» (!!!) πρακτικά αδύνατη όχι τόσο λόγω του πλήθους όσο λόγω των δεκάδων ΙΧ αυτοκινήτων που έχουν σχεδόν καταλάβει όλο το δυτικό άκρο της. Η μαγκιά της φυλής σκέφθηκα. Ποιος να καταλάβει ότι μέρος του προβλήματος που θα ήθελαν να λυθεί είναι και η νοοτροπία τους, που ανέβασε τα αυτοκίνητα στην πλατεία; Καβάλα πάν’ στην διαδήλωση... Αραιή κίνηση και στον κάτω δρόμο της πλατείας. Σταθήκαμε, είπαμε μια καλησπέρα σε μερικούς γνωστούς, σχολιάσαμε το μέγεθος της διαδήλωσης, και απομακρυνθήκαμε.

Η Σταδίου, άνετη. Παρέες απλά στεκόντουσαν στο μέσο του οδοστρώματος. Μέχρι την παλιά Βουλή, είχες την αίσθηση ότι πιο κει κάτι συμβαίνει. Από κει και κάτω, η πόλη ζούσε τους δικούς της ρυθμούς. Αν αυτό επετεύχθη με αεροπλάνα και βαπόρια, ποσοτικά είναι πολύ λίγο. Ας μην αυτοντοπάρονται οι συμμετέχοντες και οι δημοσιογράφοι που ούτως ή άλλως έμαθαν να μεγαλοποιούν τα πράγματα. Ποιοτικά, δεν το συζητώ: Χάλια!

Μπορεί ο καθένας να «βλέπει» ή να θέλει να «πάρει» αυτό που επιθυμεί από την πλατεία. Η πλατεία όμως δεν έχει ούτε φέρνει τίποτα από όλα αυτά τα μαγικά που διαβάζω ή ακούω. Δυστυχώς, ένα πλήθος εξοργισμένο με την στάση των ηγετών του αλλά ενδόμυχα και με τον εαυτό του για την εμπιστοσύνη που έδειξε σε αυτούς, ψάχνει τρόπο να εκφρασθεί. Αναζητά φορέα να «κρεμάσει» τη φωνή του. Κοιτά εναγωνίως φάρο ν’ ακολουθήσει. Όλα σβηστά: φώτα και στόματα. Ακόμα κι οι καρδιές κρύες. Τα φασαριόζικα φασιστάκια ψαρεύουν οπαδούς και χτίζουν στρατούς, οι λάτρεις της φωνής τους αριστεροσοσιαλθολούρες κάνουν μαζική ψυχοθεραπεία και ασκούνται στην ρητορική (λέμε τώρα). Μεσήλικες επαναστάτες, αριστεριστές, Ρηγάδες, Κνίτες νομίζουν ότι ξαναζούν τη νιότη τους και χαριεντίζονται με τους νέους (σύντροφε, να πας στον οδοντογιατρό να σου «γεμίσει» τη μασέλα γιατί το κοριτσάκι αν είχε ομπρέλα θα την άνοιγε). Θλιβερό θέαμα, θλιβερές διαπιστώσεις.

Αν δεν γίνει κάτι συνταρακτικό, η πλατεία κουταβάκια θα γεννήσει και όχι «το καινούργιο», αν κρίνω από τον σφιχτό εναγκαλισμό ενός ζεύγους σκύλων στη γωνία Φιλελλήνων και Μητροπόλεως. Που είναι οι φωνές και οι φορείς αυτών που μπορούν να ευαγγελιστούν το καινούργιο; Γιατί σιωπούν; Γιατί επιμένουν να συναγελάζονται με το ίδιο πολιτικό προσωπικό που στην ουσία ήδη αποτελεί παρελθόν; Γιατί δεν βγαίνει μπροστά μια ομάδα φρέσκων στο λόγο και στις ιδέες ανθρώπων να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων μακριά από λαϊκισμούς; Γιατί κανείς δεν ζωγραφίζει το όραμα και δεν χαράσσει την πορεία; Τι περιμένουν όλοι αυτοί που γνωρίζω ότι υπάρχουν;