Μια φέτα λεμόνι στο κάθε μάγουλο

Ο Γκρινιάρης

                Δεν έχει τέλος αυτή η ιστορία. Διάβαζα στην αρχή με έκπληξη και αργότερα χαμογελώντας ειρωνικά την μόνιμη «αγανάκτηση» κάποιων εναντίον των δημοσιογράφων που απεργούσαν στις μεγάλες πανεργατικές – πανελλαδικές απεργίες. Γιατί; Επειδή δεν θα μαθαίναμε ποτέ για τα «εκτεταμένα επεισόδια», για τις επιθέσεις των ΜΑΤ, για την «μεγαλειώδη συγκέντρωση». Βέβαια, ποτέ στην ουσία δεν μας έλειψε η ενημέρωση γιατί όλοι ξέρουν τα πάντα γύρω από τις επιθέσεις των ΜΑΤ και τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Είδηση θα ήταν η μη ύπαρξη μιας εκ των δύο αυτών σταθερών. Οι κατηγορίες όμως κατά των αλητών τε και ρουφιάνων παρέμεναν σε ισχύ. Κατηγορίες που εκτοξεύονταν συνήθως από συναδέλφους των αλητών – ρουφιάνων. Όμως αν κάποιος κάλυπτε τα γεγονότα σπάζοντας την απεργία, το πιθανότερο θα ήταν να τον ξαναβρίσουν οι ίδιοι συνάδελφοί του γιατί είναι απεργοσπάστης. Η «λογική» όλης αυτής της σκέψης είναι ότι υπάρχει κάποιο «κέντρο» το οποίο κατευθύνει τα πάντα, ώστε να κρατά τον λαό απληροφόρητο και να κοιμίζει συνειδήσεις.

                Την ίδια «λογική» συνάντησα σήμερα όταν διάβασα ότι η χρονική στιγμή των αποκαλύψεων γύρω από το ποδόσφαιρο επελέγη με σκοπό να τραβήξει την κοινή γνώμη από τα «πραγματικά προβλήματα» και να τον οδηγήσει στα μικρά και ανούσια. Μα, αν ο λαός τόσο εύκολα αποπροσανατολίζεται, δεν είναι θεμιτό και πιθανό να πω εγώ ότι η πλειοψηφία όσων ξεροσταλιάζουν στο Σύνταγμα είναι επειδή κάποιος τους παραπλάνησε λέγοντάς τους ότι σύντομα θα περάσει κάποιος και θα μοιράσει ευρά με τη σέσουλα;

                Διαχρονική «λογική»: Οι συλλήψεις της αντιτρομοκρατικής αποπροσανατολίζουν, οι συλλήψεις παραγόντων αποπροσανατολίζουν, οι δημοσιογράφοι απεργούν για να μη μάθουμε για τη συγκέντρωση και τα λεωφορεία για να μην πάμε στη συγκέντρωση. Είναι πιο λογική η εικόνα του αστυνομικού που μελετά το απεργιακό δελτίο ή το επαναστατικό θερμόμετρο πριν αποφασίσει να συλλάβει κάποιον.

                Μετά από τέτοιες σκέψεις αποφαίνομαι ότι η μιζέρια είναι γραμμένη στο DNA κάποιων ανθρώπων. Αυτή η μόνιμη γκρίνια, το στραβομουτσούνιασμα, η ξινίλα λες κι έχει δυό φέτες λεμόνι στο μάγουλο ο άλλος, αυτό, ναι. Μόνιμο όμως! Όλα τους πειράζουν, όλα τους φταίνε, όλοι ασχολούνται μαζί τους και όλοι τους κυνηγούν. Κι αν τους πεις κάτι, ψάλλουν το ίδιο τροπάρι που ξεκινά με το κλασικό «ξέρεις ποιος ειμαι εγώ ρε;» και καταλήγει σε μια απαρίθμηση των ηρωϊκών πράξεων με ταυτόχρονη κατάθεση του επαναστατικού βιογραφικού.