Ψηλά το ηθικό πατριώτες!

Μας Πήραν Γραμμή

Κατηφορίζοντας την μεγάλη ευθεία το βλέπεις μπροστά σου, ακριβώς πάνω στο εξωτερικό μέρος της δεξιάς στροφής του δρόμου από Λάρισα για Κοζάνη: «BAR Η Επικίνδυνη Ευθεία». Στη μέση του επαρχιακού Πουθενά, πάνω σ’ έναν άθλιο «εθνικό» δρόμο, στέκει ως το Απόλυτο Μνημείο του νεοελληνικού πολιτισμού και αναμένει εκείνον τον κοινωνικό αναλυτή που θα το αναδείξει και θα αποκαλύψει τον καταλυτικό του ρόλο στην διαμόρφωση της συλλογικής μας συνείδησης.

Στην εσκεμμένα υποφωτισμένη σάλα του έχει φιλοξενήσει αντιπροσωπείες από πολλά βόρεια και ανατολικά κράτη ή κρατικά μορφώματα ή έθνη τα οποία αναλάμβαναν επ’ αμοιβή την διάχυση του πολιτισμού των στους εντόπιους αγρότες, κτηνοτρόφους, νταλικέρηδες, εργάτες και μισθοσυντήρητους υπάλληλους. Η όποια πρόοδος παρατηρήθηκε στις επαρχιακές κοινωνίες τις τελευταίες μια ή δυο δεκαετίες, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτή την ώσμωση των πολιτισμών και των ηθών και εθίμων.

Σε αυτή την Τράπεζα Πολιτισμού έχουν καταθέσει, πέραν των άλλων, τις οικονομίες, εισπράξεις ή επιδοτήσεις των άντρες σχεδόν από όλη την Ελλάδα. Πράγματι, τον καιρό της μεγάλης του δόξης τον ναό αυτό των μουσών επισκέπτονταν πελάτες από εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά καθώς η φήμη ότι αντιπροσωπείες από Αλβανία, ή Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουκρανία, Μολδαβία, Ρωσία ή αλλού παραδίδουν μαθήματα σε πεπερασμένο κοινό και για ορισμένο χρονικό διάστημα. Στον περί ου ο λόγος ναό γνώρισε τον έρωτα αλλά και τη γυναίκα μέγα πλήθος.

Ψευδέστατα διατείνονται πολλοί ότι οι επιδοτήσεις του πρωτογενούς τομέα αντί να κατευθυνθούν στην δημιουργία παραγωγικών υποδομών μετατράπηκαν σε πολυτελή αυτοκίνητα και διαμερίσματα στην πόλη. Σε συντριπτικά ποσοστά τα χρήματα αυτά μετατράπηκαν σε πολύωρες νύχτες με φθηνά νοθευμένα οινοπνεύματα που πωλούνταν πανάκριβα και κατέληγαν σε ολιγόλεπτες συνευρέσεις στις τουαλέτες ή στα καθίσματα των αυτοκινήτων ή σε δυο – τρία «ιδιαίτερα» δωμάτια που διέθετε το Bar. Η τελική βέβαια θέση αυτών των χρημάτων ήταν το σιδερένιο κουτάκι που είχε κάτω από την καραμπίνα του ο Θωμάς.

Κάποτε, ο Θωμάς, επισκεπτόμενος το τοπικό δημαρχείο προκειμένου να απογράψει το ζωικό του κεφάλαιο, δήλωνε περιχαρής στην δημοτική υπάλληλο: «Γράψε, 80 πρόβατα, 35 γίδια 4 γελάδες και 12 Βουλγάρες» κι ύστερα ξέσπαγε σε αβίαστο και χειμαρρώδες γέλιο. Μόλις είχε τελειώσει το σπίτι, παλάτι το έλεγε, που τόχε φτιάξει με ότι καλύτερο υλικό μπόρεσε να βρει στην αγορά, είχε προχωρήσει σε αγορές ακινήτων, απέφυγε το σκόπελο του χρηματιστηρίου, επένδυε σωστά. Ο Θωμάς ήταν πια παράγων στο Δήμο. Στο μέλλον, σκεφτόταν να αγοράσει την τοπική ομάδα ποδοσφαίρου.

Δυο εκατομμύρια δραχμές. Αυτή ήταν η τιμή πώλησης του εμπορεύματος μέχρι την εποχή του ευρώ. Πολλές γυναίκες πουλήθηκαν τότε και κατέληξαν νόμιμες σύζυγοι σε χωριά όλης της Θεσσαλίας, της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου. Την τιμή της Ελληνικής επαρχίας που τόσο πληγώθηκε και απαξιώθηκε από τις ελληνίδες ήρθαν να περισώσουν και ανεβάσουν (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ξανθιές καλλονές από τις στέπες των πρώην κομμουνιστικών χωρών. Είναι ίσως η σημαντικότερη και η πλέον παραγνωρισμένη συμβολή του κομμουνισμού στην ιστορία της Ελλάδας  

Μην νομισθεί ότι μόνο εκπρόσωποι του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα κατέθεσαν τις επιδοτήσεις των στο ναό. Εκεί κατέληξαν τραπεζικά μπόνους, φορτωτικές, μισθοί, αντίτιμα αγοραπωλησιών, χρηματιστηριακά κέρδη.

……….

Άκουσα πρόσφατα το Θωμά να συζητά με εκλεκτό πελάτη του, συνταξιούχο πλέον υπάλληλο κρατικής τραπέζης και να καταφέρονται κατά των πολιτικών που «οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τους αγρότες σε απόγνωση». Τους άκουσα να βρίζουν χυδαία τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης που δήλωσε ότι «μαζί τα φάγαμε». Ως παράγοντες αμφότεροι του τόπου και ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, σαφώς και δικαιούνται να εκφέρουν γνώμη. Όχι απλώς δικαιούνται. Το οφείλουν.

Ο συγγραφεύς δηλώνει ότι οποιαδήποτε ομοιότης με τόπους, πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τυχαία