Οι σωτήρες της Δημοκρατίας

Η προστασία της μειοψηφίας είναι στη βάση της Δημοκρατίας

Είναι τουλάχιστον εκ του πονηρού να λέει ένας πολιτικός «θα κάνουμε αυτό» ή «θα πρέπει να κάνουμε εκείνο» χωρίς να εξηγεί ή να αναλύει τι αποτελέσματα αναμένονται από την υιοθέτηση της μιας ή της άλλης θέσης. Δεν αγνοώ ότι τον ρόλο αυτό – της ανάλυσης δηλαδή – θα έπρεπε να τον έχουν αναλάβει τα κόμματα και οι κομματικοί μηχανισμοί αλλά αυτοί έχουν πάψει από καιρό να επιτελούν το θεσμικό τους ρόλο.

Πολλές φορές, αναλύοντας τις επιπτώσεις από δυνητικές αποφάσεις κανείς φτάνει στο συμπέρασμα ότι οι διαφορές ανάμεσα σε πολιτικές είναι μικρές και επουσιώδεις καθώς οι επιπτώσεις είτε είναι ίδιες είτε τείνουν να γίνονται ίδιες στην πορεία διάχυσής τους στον κοινωνικό ιστό. Για να γίνει κατανοητό αυτό, δείτε το παρακάτω παράδειγμα: είτε ρίξεις μια πέτρα ενός κιλού στο μέσο του ειρηνικού είτε τη ρίξεις 5 μέτρα πιο βόρεια, τα αποτελέσματα θα είναι πρακτικά τα ίδια. Υπάρχει πραγματικά λόγος να συζητάς επί μήνες αν θα πέσει η πέτρα εδώ ή εκεί; Ο μόνος λόγος που εγώ βλέπω είναι να μη θέλεις να τη ρίξεις ή να μη είναι καν αυτό το ζήτημα που σε απασχολεί.

Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν τις συνέπειες στην καθημερινότητα της αναδιάρθρωσης, της χρεωκοπίας, της ελεγχόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής; Στην πραγματικότητα ελάχιστοι. Είναι προφανές αν ακούσει κανείς τις απόψεις που εκφράζονται δημόσια. Το να καταφέρεσαι εναντίον της ανάγκης για ουσιαστική και δραστικότατη μείωση του κόστους λειτουργίας του κράτους είναι αστείο καθώς αποτελεί αναπόφευκτη συνέπεια που υπαγορεύεται όχι από τις αποφάσεις που θα παρθούν αλλά από την τραγική πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Το μέγεθος αλλά και η ταχύτητα της μειώσηις θα υπαγορεύσουν τα επί μέρους  μέτρα υλοποίησης του στόχου. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι μπορεί τελικά η ανάγκη για μείωση του αριθμού των δημοσιών υπαλλήλων να είναι μονόδρομος. Προσωπικά άλλο δρόμο μείωσης από τις απολύσεις δεν γνωρίζω. Αν οποιοσδήποτε γνωρίζει, ας μου τον πει.

Οι πολιτικοί και οι πολίτες έχουν συνδέσει με τρόπο αμετάκλητο τον πολιτικό με το ψέμα. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Είμαι πενήντα χρονών κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτή είναι μια αδιαφιλονίκητη πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει ότι καθιερώθηκε σαν κοινή αλήθεια σε προηγούμενες γενιές. Εξ άλλου δεν είναι καν ελληνικό φαινόμενο. Η οικουμενικότητα αυτής της άποψης μπορεί να θεωρηθεί σαν απόδειξη της αλήθειάς της. Το ίδιο μπορεί κανείς να ισχυριστεί και για τη σχέση πολιτικής και χρήματος. Κατά συνέπεια η αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς δεν προκλήθηκε από το γεγονός της συνειδητοποίησης ότι αυτοί είναι διεφθαρμένοι και ψεύτες. Ίσα ίσα που μέχρι χθες οι πολίτες υπερψήφιζαν μετ’ επιτάσεως αυτούς ακριβώς τους πολιτικούς: αυτούς που με θα έκαναν τα πάντα ώστε να εξυπηρετηθούν τα προσωπικά, συλλογικά ή τοπικά συμφέροντα των ψηφοφόρων τους. Είναι γνωστή η άποψη ότι αν είναι να κάνει έργο δέκα εκατομμυρίων για τον τόπο μας ο υπουργός/βουλευτής/δήμαρχος, ε, ας φάει κι αυτός ένα! Τι πυροδότησε λοιπόν την αγανάκτηση; Η συνειδητοποίηση ότι ο συγκεκριμένος τρόπος λειτουργίας του συστήματος οδήγησε το ίδιο το σύστημα σε κατάρρευση που στην ουσία εγκλώβισε στα ερείπια τους πλέον «αδύνατους». Η κατάρρευση αυτή ανέδειξε με τρόπο δραματικό προβλήματα και τα ανήγαγε από τέτοια σε κρίσεις. Διότι το μεταναστευτικό θα ήταν απλά πρόβλημα υπό διαφορετικές συνθήκες αλλά πλέον μπορεί να θεωρηθεί μέρος της κρίσης. Το να το ανάγει κανείς σε καθ’ εαυτή κρίση είναι ελεεινή ιδεολογική προπαγάνδα είτε το κάνει η Χρυσή Αυγή, είτε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είτε ο sir Μαρκεζίνης.

Το διακύβευμα των κρίσεων δεν είναι η έξοδος από αυτές. Αυτή ούτως ή άλλως θα επιτευχθεί. Αυτό που πραγματικά πρέπει να προστατευθεί είναι η μια ελάχιστη κοινωνική συνοχή η οποία μόνο μέσα από την κοινωνική αλληλεγγύη μπορεί να πραγματωθεί, και το πολίτευμα. Οι αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν πρέπει επ' ουδενί να μπουν στο στόχαστρο επίδοξων μεσσιών.