Γιούργια στο Σύνταγμα!

Ο ταβάς με τα κουλούρια

Διάβαζα σήμερα τις προτάσεις της Μαδριλένικης πλατείας Puerta Del Sol. Ιδιαίτερη αίσθηση μου έκανε το γεγονός ότι αν και υπήρχαν εκτενείς αναφορές στη Γερουσία που πρέπει να καταργηθεί για να εξοικονομηθούν χρήματα ή στους μισθούς των βουλευτών που πρέπει να εξισωθούν με τις απολαβές ενός μέσου εργαζόμενου, δεν υπήρχε ούτε μια λέξη για τις αποζημιώσεις που εισπράττει η βασιλική οικογένεια ή το παλάτι. Διάβασα κάπου ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός του παλατιού στην Ισπανία ανέρχεται σε 25.000.000 € κατ’ έτος.

Αλήθεια, κανείς στην Ισπανία δεν σκέφθηκε ότι με καμιά εικοσαριά παλατιανούς  δυσαρεστημένους θα πληρωθούν επιδόματα σε 5.000 μακροχρόνια ανέργους;  Μήπως το κίνημα της πραγματικής δημοκρατίας είναι μονόπλευρα και περιορισμένα ριζοσπαστικό;

Την ίδια απορία είχα όταν άκουσα ότι αγανάκτηση εξέφρασαν οι Άνθιμος και Αμβρόσιος, τα πλέον αντιδραστικά εκκλησιαστικά αποβράσματα. Δεν θα έπρεπε στην προμετωπίδα των συνθημάτων της κάθε πλατείας να βρίσκεται πρώτα η σκανδαλώδης μισθοδοσία των υπαλλήλων της εκκλησίας από το κράτος και όχι το «μπουρδέλο» η βουλή;  

Είμαι καλοπροαίρετος άνθρωπος. Δεν πιστεύω ότι οι συμμετέχοντες στα τεκταινόμενα της πλατείας ιδιοτελώς σκεπτόμενοι δεν ενέταξαν ή δεν συζήτησαν την εκκλησία και την οικονομική της σχέση με το κράτος στην ατζέντα τους. Ίσως το κάνουν σύντομα. Αυτό όμως που ακράδαντα πιστεύω είναι ότι τελούν υπό σύγχυση. Καλύτερα, η «πλατεία» είναι μια τεράστια ιδεολογική σαλάτα που την «δενει» η σύγχυση. Όπως είναι φυσικό είναι ο ιδανικός χώρος για άσκηση του παλαιοκομμουνιστικού ευγενούς αθλήματος του εισοδισμού στο οποίο οι επιδόσεις όλων των κομμουνιστογενών αριστερών αλλά και των δεξιών κομμάτων που επέλεξαν το κομμουνιστικό μοντέλο της κομματικής οργάνωσης, είναι αξιοζήλευτες. Έτσι, αν και οι οργανωτές και μερικά δημοσιογράφα βαυκαλιζόμενοι λένε ότι εκεί βασιλεύει ο ακομμάτιστος λαός, οι υποψιασμένοι γνωρίζουν ότι οι κομματικές σημαίες απουσιάζουν αλλά τα κόμματα έχουν πλέον μεταφέρει την έδρα τους μαζί με όλο το κομματικό τους προσωπικό, στην πλατεία Συντάγματος. Δεν είναι περίεργο που η Κουμουνδούρου έχει παραδοθεί στους μετανάστες, η Συγγρού και η Καλλιρρόης ερήμωσαν και η Ιπποκράτους φιλοξενεί μόνο μικρές ομάδες Παπανδρεικών, Βενιζελικών και Παναγιωτακοπουλικών από φόβο μόνο μην βρουν τις κλειδαριές αλλαγμένες αν λείψουν όλοι. Τελευταία αποφάσισε και το ΚΚΕ να στείλει το ΠΑΜΕ καμουφλαρισμένο. Μόνο που οι κουκουέδες και οι ασφαλίτες (δεν λείπουν και αυτοί) είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι.

Κάποιοι περιμένουν την κατάλυση του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και πιάνουν στασίδι για την επόμενη μέρα. Άλλοι, οι πιο βαρεμένοι, έχουν πιαστεί στη στάση του δρομέα των εκατό πριν το μπαμ της εκκίνησης, περιμένοντας να φτάσουν πρώτοι στα ανάκτορα μπας και πάρουν το υπουργείο Αγανάκτησης και Λαϊκής εξουσίας την καινούργια μέρα. Υπάρχει σκέψη να τους τσιμεντάρουν και να τους αφήσουν εκεί ως αγάλματα να στολίζουν την πλατεία. Άλλοι, τριγυρνούν και είτε μαζεύουν υπογραφές είτε ενορχηστρώνουν ηλίθια συνθήματα και ηλίθιες δράσεις. Στον ορυμαγδό αυτό, οι συνελεύσεις μετά βίας ξεφεύγουν – αν ξεφεύγουν – από την γραφικότητα.

Είναι βέβαιο ότι το πλήθος δεν έχει φτάσει στα ανώτερα όριά του. Θα δούμε περισσότερους συγκεντρωμένους τις επόμενες ημέρες. Είναι βέβαιο επίσης ότι οι κίνδυνοι εκτροπής θα αυξάνονται γεωμετρικά με την αύξηση των συγκεντρωμένων. Το δίλημμα των κατασκηνωτών είναι μεγάλο: αν προσπαθήσουν να «περιφρουρήσουν» τη συγκέντρωση θα χάσει το χαρακτήρα της, αν την αφήσουν ελεύθερη θα παρεκτραπεί. Είναι το πρόβλημα που συναντά ο κάθε αμεσοδημοκράτης όταν προσπαθεί να κάνει πράξη σε μεγαλύτερη κλίμακα τις απόψεις του. Είναι η αντίφαση που γεννιέται κάθε φορά που επιχειρείται το «πλάτεμα» (τι λέξη!) της δημοκρατίας.  Η αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες λειτουργούν καλύτερα σε ολιγαρχικό - αριστοκρατικό περιβάλλον. Αυτή η αποκάλυψη είναι ικανή να στείλει στον ψυχίατρο μεγάλη μερίδα των συγκεντρωμένων. Στον ψυχίατρο ή στην ζεστή και φιλόξενη αγκαλιά του Μιχαλολιάκου.  Ας είναι... Το θέμα μας παραμένει η οργή των πολιτών που πρέπει να εκφραστεί και να εκτονωθεί. Η οργή που είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει «φωτισμένες» ηγεσίες να προβούν στην υιοθέτηση πολιτικών που θα ικανοποιούν την κοινή γνώμη αλλά δεν θα λύνουν προβλήματα. Γιατί, μπορεί το κρέμασμα 50 – 100 βουλευτών να εκτονώσει το πλήθος χωρίς να λερώσει τα μάρμαρα της πλατείας (όπως ένας αποκεφαλισμός, φερ’ ειπείν) αλλά δεν θα κάνει το πολιτικό σύστημα λιγότερο διεφθαρμένο. Αντίθετα, αν αποφασισθεί η νομιμοποίηση της χορηγίας προς βουλευτές με την προϋπόθεση της φορολόγησής της, μπορεί να μειώσει τη διαφθορά αλλά δεν θα ικανοποιήσει τη δίψα του λαού για εκδίκηση.

Είναι αστείο πάντως να παρακολουθείς τις  κομματικές ηγεσίες σε κατάσταση πανικού να προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Αδύνατο φίλτατοι! Δεν έχετε τα προσόντα!