Ας βγει κάτι καλό

Γ.Α. Παπανδρέου               

Το παρατηρήσατε κι εσείς ή είναι δική μου μόνο η αίσθηση ότι τελευταία υπήρξε μια σημαντική διαφοροποίηση στην ψυχολογία μιας ορισμένης κατηγορίας βουλευτών; Άνθρωποι που υπηρέτησαν το πιο σάπιο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος, πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μοντέλο για την κατασκευή ενός αγάλματος της πολιτικής παρακμής, πατριάρχες του παλαιοκομματισμού και του ρουσφετιού, πολιτικοί της κουμπαριάς και του χτυπήματος στην πλάτη, αριβίστες, οσφυοκάμπτες, γυμνοσάλιαγκες, άρχισαν ξάφνου να ξεμυτίζουν από τα λαγούμια τους και με περισσό θράσος να κανακεύουν τους αγανακτισμένους. Εκεί που έβλεπες τον τρόμο στα μάτια τους όταν άκουγαν τον κόσμο να φωνάζει για λαμόγια και απατεώνες, τώρα, σαν πήρανε χαμπάρι πόσο μομολο είναι το πόπολο, δεν διστάζουν να ξεμυτίζουν και να ζητούν ξεδιάντροπα την επιστροφή της πολιτικής στα προ της κρίσης χαρακώματα. Ποιες αλλαγές και κουραφέξαλα; Να φύγει το μνημόνιο και να κρεμάσουμε τον Παπακωνσταντίνου δήλωσε ο κ. Βρεττός. Έτσι είναι… Σε λίγο θα ζητήσει κι ο Τσοχατζόπουλος από τον Παπανδρέου να φύγει με ελικόπτερο. Αυτόματα θα αποδοθεί λευκός και άσπιλος στην πλατεία (μια είναι η πλατεία) και πιθανώς να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο ανάμεσα στους Αγανακτισμένους.

Αυτές οι παρενέργειες της κρίσης σε πολίτες και πολιτικούς είναι που με ανησυχούν. Που με κάνουν να φοβούμαι ότι τελικά δεν θα συμβεί τίποτα, καμιά τομή, καμιά αλλαγή, κανένα άλμα προς τα εμπρός τέτοιο που να δίνει ελπίδα ότι αυτός ο τόπος θα βρεθεί κάποτε ένα επίπεδο παραπάνω. Γι’ αυτό επιμένω ότι μια εθνική συνεννόηση είναι επιβεβλημένη. Μια συνεννόηση που θα υπερβαίνει τον κομματικό πατριωτισμό ο οποίος ανέθρεψε πολλούς από εμάς, τις προσωπικές εσωκομματικές μας επιλογές που μας σημάδεψαν βαθιά, τις ιδεολογικές μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις που στρέβλωσαν την πολιτική και τις δομές της κοινωνίας. Επιμένω με πάθος.

Το διπλό ναυάγιο προς αυτή την κατεύθυνση οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην απελπιστικά παλαιοκομματική νοοτροπία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θυμίζει έντονα κομματάρχη της δεκαετίας του ’50 παρά σύγχρονο πολιτικό ηγέτη. Είναι πραγματικά κρίμα, στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης μας ιστορίας, η συντηρητική παράταξη να έχει αυτόν τον άνθρωπο για ηγέτη.  

Οι σημερινές εξελίξεις πάντως, πέρα από την επιβεβαίωση του γεγονότος ότι ο Παπανδρέου μπορεί ακόμα να εκπλήσσει με τις αποφάσεις του, ανέδειξε την κενότητα του πολιτικού που τόσο συζητήθηκε τελευταία, του κ. Καρατζαφέρη. Με επιδεξιότητα πρίμα μπαλαρίνας ο πρόεδρος του ΛαΟΣ, από τη στιγμή που υποψιάστηκε ότι μένει έξω από ένα κυβερνητικό σχήμα (τι καημός!), δήλωσε ότι δεν ψηφίζει το μεσσοπρόθεσμο, μισεί το μνημόνιο και αγανακτεί. Επί τέλους γιατί αρχίσαμε να μπερδευόμαστε.

Ας κάνει ό,τι θέλει ο κ. Καρατζαφέρης, δεν μας αφορά όσο δεν υπάρχει περίπτωση να αναλάβει το υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής. Μας αφορούν όμως οι αποφάσεις του πρωθυπουργού. Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ακόμα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, όπως είχε δείξει το καλοκαίρι του 2009. Είναι όμως; Ένα πράγμα έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας σχετικά με τον κ. Παπανδρέου. Το έχει παραδεχθεί άλλωστε και ο ίδιος: δεν είναι καλός στο να κρατά ισορροπίες. Ας αδιαφορήσει λοιπόν! Ας κάνει την κυβέρνηση που αυτός θεωρεί ως την καλύτερη  χωρίς να λογαριάζει την εσωκομματική ή την κοινοβουλευτική αριθμητική. Ας διαλέξει ικανούς και αποτελεσματικούς ανθρώπους. Ας καταφύγει σε ολιγομελές και ευέλικτο σχήμα. Τι έχει να χάσει; Τίποτα απολύτως! Όλοι γνωρίζουν ότι η ελπίδα του είναι ο ανασχηματισμός να του προσφέρει εκείνη την αναπήδηση ποσοστού που θα τον διατηρήσει δημοσκοπικά κοντά στον αντίπαλό του. Επισφαλές στοίχημα! Τα κέρδη του όμως από μια ενδεχόμενη επιτυχία θα είναι τεράστια και θα είναι όλα δικά του!

Ας ελπίσουμε ότι αφού δεν επετεύχθη το καλύτερο, μιλώ για μια κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης, ότι θα βγει κάτι καλό υπό τις παρούσες συνθήκες.