Για τον Κώστα Κονδύλη

«Έλα ρε. Που είσαι; Πάμε για ψάρι και τσίπουρο στο Λαύριο;»

Δεν το ήπιαμε το τσίπουρο Κώστα. Έτσι συμβαίνει πάντα. Η καθημερινότητα καταπίνει τις ανθρώπινες επαφές. Περιοριστήκαμε σε μια μπίρα, ένα ποτό στα πεταχτά στο εκατό. Κάναμε δυό σχόλια για την πολιτική επικαιρότητα, αφήσαμε σε εκκρεμότητα τα σχέδιά μας για την ανάπλαση της Ηλιούπολης και είπαμε καληνύχτα. Δεν μ’ άφησες να σε πάω σπίτι.

Το τηλεφώνημα του Αποστόλη μια εβδομάδα σχεδόν αργότερα άφησε ένα κενό στην ψυχή μου που ακόμα δεν έκλεισε και δεν ξέρω αν κλείσει ποτέ:

«Ο πατέρας μου, θείε, πάει…»

Ο Αδερφός μου, ο Φίλος μου, ο Σύντροφός μου, πάει…

Πάει σ’ εκείνο το ταξίδι που τον οδηγεί βαθύτερα στην καρδιά και στο νου μας. Χάραξε και ταξιδεύει εκείνο το ταξίδι που αφήνει ανεξίτηλο σημάδι – βαθιά αυλακιά – στην ύπαρξή μας.

Μετρήσαμε τριάντα χρόνια κοινής πορείας. Με κοινές πολιτικές αφετηρίες, κοινούς στόχους, κοινές αγωνίες. Με διαφορές ως προς τον δρόμο που ο καθένας μας επέλεγε κάθε φορά ν’ ακολουθήσει αλλά πάντα Σύντροφοι. Δάσκαλος στην αρχή, σημείο αναφοράς αργότερα, φίλος, ακροατής, σύμβουλος. Ο Αδερφός που δεν είχα κι απόχτησα. Ο Αδερφός που επέλεξα - γι’ αυτό ίσως σημαντικότερος. Απλός, ευθύς, έντιμος. Προσωπικότητα χωρίς φιοριτούρες και πολυπλοκότητες με μια καθάρια, ενστικτώδη, σχεδόν πρωτόγονη αριστερή πολιτική σκέψη που ξένιζε, ίσως και να απωθούσε τους βαρύθυμους και με πολυδαίδαλη σκέψη συντρόφους του, αλλά το δικό του μονοπάτι έβγαζε στα σίγουρα εκεί που οι άλλοι ρίσκαραν την ψυχή τους για να φτάσουν.

Υπηρέτης της αυτοδιοίκησης και όχι των τίτλων, αγάπησε την πόλη που μεγάλωσε κι ανδρώθηκε. Αντισυμβατικός όντας, κατάφερε με την επιμονή και τη συνέπειά του να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει και ν’ ανθίσει ο άλλος τρόπος στην πολιτική. Πέρα από την εικόνα, πέρα από την κενολογία, μακριά από τα επικοινωνιακά τρικ και το «κοινωνικό» πάρε – δώσε. Αγωνιστής που έπεφτε στη μάχη όχι για το αποτέλεσμα, ούτε για τη μάχη την ίδια αλλά για το δίκιο, τις αρχές και τα πιστεύω του.

Ο Κώστας έφυγε. Πάει. Ο Κώστας έφυγε. Εμείς, μείναμε πίσω μήπως μπορέσουμε να κάνουμε πράξη κάποια από τα πράγματα για τα οποία εκείνος πάλεψε.

Καλό ταξίδι Αδερφέ μου. Θα είμαι εδώ, να σταθώ στη Στέλλα, στον Αποστόλη, στην Αφροδίτη σου.

Καλό ταξίδι Φίλε μου. Θα αναζητώ στο νου και στην καρδιά τις συμβουλές σου.

Καλό ταξίδι Σύντροφε. Θα δώσω – θα δώσουμε – τις μάχες που άφησες στη μέση.


Δεν ξέρω αν κατάλαβες ποτέ την εκτίμηση, την αγάπη τον σεβασμό μου…

http://www.iliou-polis.gr/online/index.php?module=page&moduleId=281
http://www.inews.gr/81/anakoinosi-tis-kpe-tou-synaspismou-gia-to-thanato-tou-kosta-kondyli.htm
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=499663