Όσες ελπίδες για την σωτηρία του πλανήτη κι αν εναποθέσουμε στην παγκόσμια συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή, θα είναι ανούσιες εάν δεν πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας για ουσιαστική πολιτική που θα αντιστρέψει ή θα επιβραδύνει την πορεία των τελευταίων χρόνων. Εάν δεν κατανοήσουμε ότι οι δεσμεύσεις μας ως χώρα για συμμόρφωση με τις αποφάσεις του Κιότο παλαιότερα και της Κοπεγχάγης πιθανά αύριο δεν μπορεί να αποτελούν την οροφή των προσπαθειών μας, αλλά την βάση για μια πράσινη πολιτική, θα είμαστε πάντα στην ουρά των εξελίξεων και θα παραμένουμε μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Ο παγκόσμιος χαρακτήρας του φαινόμενου της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία και απόψεις του τύπου «ας κάνουν πρώτα οι μεγάλοι ρυπαντές αυτά που πρέπει» είναι μίζερες, ηττοπαθείς και ίσως υποκρύπτουν νοοτροπίες ή υποκινούνται από συμφέροντα που μάχονται τις φιλοπεριβαλλοντικές πολιτικές.
Οι μάχες που πρέπει σαν πολίτες ή σαν οργανωμένες ομάδες ενεργών πολιτών να δώσουμε πρέπει να είναι μάχες τοπικές. Μάχες ενάντια σε κάθε λογική και πρακτική που υποσκάπτει τα θεμέλια της παγκόσμιας προσπάθειας. Αυτές τις μάχες είμαστε υποχρεωμένοι να τις κερδίσουμε αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανό το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο.
Η δική μας μάχη, όσων μας έτυχε να ζούμε στην περιοχή της Λάρισας, είναι αυτή ενάντια στη χρήση του πετ-κοκ ως καυσίμου από βιομηχανίες της περιοχής. Χρήση που με σκανδαλώδη τρόπο επιτράπηκε από τον άλλοτε υπουργό δημοσίων έργων Γιώργο Σουφλιά, πριν από πέντε χρόνια και που επεκτείνεται επικίνδυνα στο Νομό αλλά και στην υπόλοιπη χώρα. Δεν γνωρίζω πόσα κεραμοποιία ανά την Ελλάδα χρησιμοποιούν σήμερα το απόβλητο αυτό της πετρελαϊκής βιομηχανίας σαν καύσιμο. Γνωρίζω όμως ότι η ηγεσία του νεοσύστατου υπουργείου περιβάλλοντος θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα, υλοποιώντας και την από το 2007 δέσμευση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου για απαγόρευση της χρήσης του pet-coke, τουλάχιστον στα κεραμοποιία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου