Κουκουέ γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ο πατερούλης "ψηφίζει" για την ευτυχία του λαού!!!

-          Δεν θα σ’ αφήσουν να πετύχεις.

-          Ποιοι ρε φίλε;

-          Το σύστημα. Δεν θα σ’ αφήσει να πετύχεις.

-          Γιατί;

-          Γιατί το σύστημα είναι μόνο γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

-          Εγώ ρε φίλε ένα γραφείο ανοίγω...

-          Δεν θα πετύχεις σου λέω...,

(παύση, μακριά σιωπή)

-          Τι θα γίνει; Θα κάνετε κανένα παιδάκι;

-          Σε τι κόσμο ρε θα φέρω παιδί; Εδώ θα το φάνε ζωντανό!

-          Έλα! Τόσα παιδιά μεγαλώνουν...

-          Είναι ανεύθυνοι οι γονείς

(νέα παύση, μακριά σιωπή)

-          Ο διορισμός σου;

-          Ποιος διορισμός; Όλα φτιαχτά είναι! Αν δεν έχεις μέσο.

(κι άλλη παύση, μακριά σιωπή)

(μόνο σιωπή)

(σιωπή)

-          Να πηγαίνω, κι εγώ, θα έχεις δουλειά

-          Να περνάς ρε, να τα λέμε. Να έρθεις κι από το κόμμα...

-          Ναι, το σκέφτομαι. Καληνύχτα...

Σήκωσα τους γιακάδες και τυλίχτηκα στο τζάκετ. Φυσούσε ένα βοριαδάκι στην πλάτη που έκανε τ’ αυτιά να κοκκινίζουν. Δεν περίμενα λεωφορείο, ήθελα να περπατήσω. Από τον Αη Γιάννη έφτασα στους Καλογήρους με τα πόδια. Αυτή η μιζέρια, η άρνηση, η υποβόσκουσα οργή, η καχυποψία καλλιεργήθηκε ή είναι έμφυτη; Ο άνθρωπος γεννιέται κουκουέ ή γίνεται; Δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Δεν είναι φίλος, βαρίδι είναι. Έρμα που με κρατά στη γη κι εγώ θέλω να πετάξω. Δεν θα τον ξαναδώ.

Πέρασαν 17 χρόνια χωρίς επαφή. Τον βρήκα ένα δεκαπενταύγουστο στο χωριό. Περαστικός στον πηγαιμό για Χαλκιδική “κι είπα να στρώσω το Passat”. Δάσκαλος, διορισμένος. Γκρίζο μαλλί, κοιλίτσα και δυο κουτσούβελα. Όλη η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από μισθοδοσίες, επιδόματα, ωράρια, αυξήσεις, και από το σύστημα που «κρατά το δάσκαλο εργάτη της γνώσης αντί να τον υψώσει σε λειτουργό».

-          Άσε ρε που θα με κάνουν διευθυντή! Το σύστημα τρέφει τους δικούς του.

-          Έκανες αίτηση; Συμπλήρωσες τα χρόνια;

-          Έκανα ρε φίλε, αλλά, ξέρεις, το σύστημα δεν αφήνει ρε συ.

-          Η κόρη σου; Τι τάξη πάει; Τι σκέφτεται να κάνει;

-          Κλείνει τα 16, πάει για Δευτέρα λυκείου. Την προορίζω για την αστυνομία ή στρατιωτικές σχολές, αλλά, μπα... αν ψάξουν το φάκελλο του πατέρα της...

Η ίδια  μιζέρια σε άλλο περιτύλιγμα. Η ίδια αναίτια οργή κατά ενός αόριστου συστήματος. Δεν είναι ταξικό μίσος, είναι Καζαντζίδειος καημός, Ξανθοπούλειος σπαραγμός κατά της «κακούργας κοινωνίας».

Ισότητα

Τον βρήκα πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα. Μου μιλούσε για το διευθυντικό επίδομα που μειώθηκε, για το δώρο Πάσχα, για τις συγχωνεύσεις, για το σύστημα που κερδοσκοπεί σε βαρος του λαού, για κατοχικές κυβερνήσεις, για τους βρομιάρηδες τους αλβανούς, για τους σκούρους που γέμισαν την Αθήνα. για την κόρη του που υπηρετεί πια στην Αστυνομία «στις Σέρρες το έστειλαν το κορίτσι, δεν έχω μέσο εγώ βλέπεις...», για την ακρίβεια, το καινούργιο αυτοκίνητο που τόχει ανεξόφλητο, για το διαμέρισμα που τούμειναν σαρανταοχτώ δόσεις, για το σπίτι στο χωριό που δεν πρόκειται να το τελειώσει. Καθώς φώναζε «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» το μασελάκι έπαιζε στο στόμα και σάλια με πέτυχαν στο πρόσωπο. Κρατήθηκα να μην ξεράσω. Να μην ξεράσω.

Όλη τη μέρα με βασάνιζε η απορία, κι όλη νύχτα. Απάντηση δεν βρήκα ακόμα. Γεννιέσαι ή γίνεσαι;