Μια συγγνώμη από τις ερχόμενες γενιές

Vincent van Ghogh - Old Man in Sorrow

Η διαπίστωση επώδυνη:  η διαμορφωμένη και επικρατούσα κοινωνική ηθική στο ενεργό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, σέρνει τη χώρα ταχύτερα στην καταστροφή από την ίδια την οικονομική κρίση. Είναι εμφανές ότι βιώνουμε κυρίως μια κρίση αξιών παρά οικονομική. Οι άνθρωποι που θα περίμενε κανείς να βγουν μπροστά και να σύρουν τους υπόλοιπους στο δρόμο για την έξοδο από αυτήν, δίνουν τη μάχη της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης. Η συμβολή όλων μας στην διαμόρφωση αυτής της ηθικής, των κοινωνικών προτύπων,  των χαρακτήρων είναι μεγάλη και όμοια μεγάλη είναι η ευθύνη μας γι’ αυτό που παραδίνουμε στις επόμενες γενιές. Για τον λόγο αυτό, οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη.  

Συγγνώμη από τη νέα γενιά. Όχι τόσο για τον τρόπο που χειριστήκαμε τα οικονομικά και τους αφήσαμε ένα κράτος χρεωμένο αλλά για την άθλια πολιτική και κοινωνική ηθική που τους κληρονομούμε. Μια ηθική που με περηφάνια καλλιεργήσαμε και περιφέραμε στο παζάρι των ιδεών αλλά που αποδεικνύεται όχι ανάπηρη, όχι απλά λαθεμένη αλλά σε δεδομένες περιστάσεις, επικίνδυνη.

Συγγνώμη, για την ανοχή μας ή την στήριξή μας σε λογικές και φαινόμενα που καλλιέργησαν τον μη σεβασμό στους νόμους, τη δαιμονοποίηση του κέρδους, την αντιπαλότητα στην εργασία, την θεοποίηση της χωρίς όρους και όρια διεκδίκησης, την ερωτοτροπία με τη βία.

Συγγνώμη για στρεβλώσεις που οδήγησαν ώστε η κοινωνική ευθύνη να ταυτίζεται με τη ρουφιανιά, το κράτος με το απόλυτο κακό, ο μέσος πολίτης να αποκαλείτε μικροαστός και να ταυτίζεται με το διάβολο.

Συγγνώμη γιατί εξοβελίσαμε τον σεβασμό ως εκδήλωση μικροαστισμού και, συνεπώς, ως μέγιστη αμαρτία σύμφωνα με το ψευδοαριστερό μας ιδεολόγημα.

Συγγνώμη επειδή ηθελημένα προκαλέσαμε σύγχυση ανάμεσα στο δικαίωμα στην απεργία και τον εξαναγκασμό, την υποχρέωση στην παραγωγικότητα και την ταξική προδοσία.

Συγγνώμη επειδή ταυτίσαμε τον κοινωνικό έλεγχο με την συνδικαλιστική ασυδοσία. Την συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων με την συμμετοχή στην λεηλάτηση των κοινωνικών πόρων. Συγγνώμη επειδή αναδείξαμε την πολιτεία σε εν δυνάμει αντίπαλο και την κλοπή σε πράξη αντίστασης.

Συγγνώμη γιατί επιδιώξαμε την γιγάντωση του δημόσιου και την συρρίκνωση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας την ίδια στιγμή που κατηγορούσαμε το αστικό κράτος για κάθε δεινό της χώρας. Συγγνώμη γιατί χτίσαμε μια παιδεία στα θεμέλια του διορισμού και όχι της παραγωγής γνώσης. Συγγνώμη γιατί όπου μας δόθηκε ευκαιρία να ασκήσουμε εξουσία, επιδοθήκαμε σε όργιο διορισμών. Ήταν ένας τρόπος να εξαναγκάσουμε το αστικό κράτος σε κατάρρευση για να αποδείξουμε την υπεροχή των ιδεών μας ή απλά μια ακόμη απόδειξη της μωρότητας μας; Μάλλον το δεύτερο. 

Δεν γνωρίζω αν τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών μας θα μας συγχωρήσουν ποτέ. Αν ήμουν στη θέση τους δεν θα το έκανα.