Της σελήνης...

Λαμπρή πανσέληνος

Η «έκπαγλος σελήνη» τρυπώνει απ’ το παράθυρο και με τραβά απ’ το μανίκι στο μπαλκόνι. Η αναζωογονητικά ευχάριστη Μαγιάτικη δροσιά καθαρίζει το μυαλό και σηκώνει απ’ τους ώμους μου μέρος της κούρασης μιας μακριά μέρας. Ο καφές στην κούπα και στα ηχεία Calexico με Iron & Wine.

Υπάρχουν μέρες τόσο γεμάτες σε γεγονότα που στον απολογισμό τους θαρρείς πως ήταν περισσότερες της μιας και η σημερινή ήταν μια τέτοια. Μελαγχολική διαπίστωση: η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικά μυαλά κι έχει απεριόριστες δυνατότητες να παράξει έργο κι όμως οι Έλληνες αναλωνόμαστε σε λογομαχίες χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Μια προτροπή, μια θέση, μια γραμμή πλεύσης έχω να δώσω, αν ο λόγος μου έχει και την παραμικρή δύναμη, την ελάχιστη έστω αξία και θα το κάνω συνεχώς μέχρι να μας γίνει συνείδηση:  Μπορεί να βιώσουμε ταπεινώσεις, να καταπιούμε προσβολές, να εκλιπαρήσουμε βοήθεια αλλά ας κάνουμε τα πάντα ώστε ποτέ να μην ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση. Η επιτυχία μας κόντρα στις προβλέψεις ας είναι η «εκδίκησή» μας.

Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να αποδείξουμε για μια ακόμη φορά ότι η εθνική συνεννόηση επιτυγχάνεται μόνο δια της επιβολής. Δεν ξέρω γιατί την κρισιμότητα των στιγμών πρέπει να μας την δείχνουν με βίαιο τρόπο. Αυτή η πεισματική μας άρνηση να δεχτούμε την πραγματικότητα ως τέτοια, δεν γνωρίζω αν οφείλεται στη νοοτροπία μας ή είναι αποτέλεσμα του τρόπου που επί χρόνια εκλέγουμε όσους μας κυβερνούν. Ίσως δηλαδή καταλήξαμε να εκλέγουμε αποκλειστικά ανθρώπους που κινούνται πολύ χαμηλότερα του εθνικού μέσου όρου εξυπνάδας. Την αίσθηση αυτή την είχα έντονη παρακολουθώντας σήμερα βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσπαθούν να προβλέψουν τη στάση του αρχηγού τους ύστερα από την «παραίνεση» για συναίνεση εκ μέρους των δανειστών μας. Την ίδια αίσθηση είχα επίσης επί μήνες τώρα ζώντας πράξεις ή μη πράξεις υπουργών ή κυβερνητικών βουλευτών. Να δούμε αν μας επιβληθεί και η χάραξη εθνικής στρατηγικής, γιατί χωρίς τέτοια η έξοδος από την κρίση θα είναι απλά ένα διάλειμμα μέχρι την επόμενη.

Θα μου πεις, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που εκλαμβάνουν την «πάλη των τάξεων» σαν κλοτσοπατινάδα και ευχαρίστως θα έριχναν μπουνιές στον βιομήχανο γιατί αυτό επιβάλλει το «Κεφάλαιο» το οποίο έχουν μελετήσει επισταμένα, ε; Είναι οι ίδιοι οι οποίοι δεν αποκηρύσσουν τη βια σαν μέθοδο επίλυσης πολιτικών διαφορών διότι φοβούνται μη βγω εγώ όταν θα ξεκινήσουν την επανάσταση και τους κάνω ασφαλιστικά μέτρα στηριζόμενος στο γεγονός ότι κάποτε πήραν μέρος σε διαδήλωση κατά της βίας. Μετά από αυτό, το μόνο σίγουρο έλλειμμα που αποδέχομαι είναι σε ζουρλομανδύες. Πόσους να διαθέτουμε; Πέντε, δέκα, δεκαπέντε χιλιάδες; Που να φτάσουν παιδί μου! εδώ θέλουμε.... μισό λεπτό, μμμμ πόσο είναι το 10 τα εκατό του εκλογικού σώματος ρε παιδιά; Ε, τόσους!

Γι αυτό λέω, το φεγγάρι είναι η μόνη μου παρηγοριά απόψε....