Η σύλληψη Στρος Καν δεν ξεπληρώνει τα χρέη

O Dominique Strauss-Kahn οδηγείται στο δικαστήριο με χειροπέδες

Τις μέρες αυτές έχω διαβάσει τα μύρια όσα σχετικά με το πουλί το Στρος Καν που μπούχτισα. Ο κάθε πικραμένος βρήκε να γράψει ότι κατεβάζει η κούτρα του. Ευφάνταστα «ρεπορτάζ» που ανακάλυπταν ...σοδομισμό, περιέγραφαν καμαριέρες ριγμένες στα τέσσερα, όργια και άλλα όμορφα. Αναρωτιέμαι αν οι «δημοσιογράφοι» ερευνούν ή φαντασιώνονται τελικά.

Ας βάλουμε όμως στο περιθώριο την ιστορία αυτή κι ας αφήσουμε την ανάκριση και τη δικαιοσύνη να αποφανθεί για τα γεγονότα και να επιβάλλει ποινές και ας ασχοληθούμε ξανά με τα δικά μας προβλήματα γιατί τα χρέη μας δεν θα πληρωθούν με αερολογίες αλλά με χρήμα κι αυτό πρέπει να το κερδίσουμε.

Έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος από τη στιγμή που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά με τα οικονομικά μας. Τότε περίπου μάθαμε ότι το ταμείον είναι πολύ μείον και κανείς δεν μας δανείζει πια ούτε νερό να πιούμε. Ένας χρόνος και στην ουσία εθνική θέση για την έξοδο από την δεινή θέση μας, δεν έχουμε. Διευκρινίζω ότι είναι άλλο πράγμα η διαπραγμάτευση μέτρων εξόδου από την κρίση χρέους με τους δανειστές ή η εφαρμογή ενός μνημονίου και άλλο η εθνική θέση η οποία περιγράφει την κατεύθυνση στην οποία κινείται η πολιτική της χώρας και με βάση την οποία διαπραγματεύεται στα διεθνή φόρα. Για παράδειγμα, τη δεδομένη στιγμή συζητούνται δεκάδες εναλλακτικές προτάσεις που αφορούν την κρίση χρέους στην ευρωζώνη και η επίσημη ελληνική θέση δεν έχει πέσει στο τραπέζι για συζήτηση. Η τακτική του βλέποντας και κάνοντας ή του αποφασίστε εσείς και ελάτε να μας το πείτε δεν είναι σοβαρή αντιμετώπιση ενός τόσο κρίσιμου ζητήματος.

Στην προσπάθεια να συζητήσουμε σοβαρά μπορούν πολλοί να συνεισφέρουν: πολιτικοί και κόμματα, επιστήμονες, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, αναλυτές, κοινωνικοί φορείς. Όλων η γνώμη πρέπει να ακουστεί και ίσως να ληφθεί υπόψη στη διαμόρφωση μιας εθνικής στρατηγικής. Αυτό που πρέπει να απορροφηθεί και να αποφευχθεί είναι μια φιλοσοφική και φιλολογική συζήτηση που δεν οδηγεί πουθενά. Για παράδειγμα, η επισήμανση ότι  το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, άδικο και ελέγχει έμμεσα την πολιτική σκηνή και απαιτείται μια υπερεθνική  πανστρατιά ώστε να επιβάλουμε την αλλαγή του, δεν λύνει το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας οπότε δεν έχει θέση στις συζητήσεις.

Άσχετα με τις επί μέρους θέσεις του κάθε προσώπου ή κόμματος ή κοινωνικής τάξης ή ομάδας στον τρόπο αντιμετώπισης της Ελληνικής κρίσης, είναι νομίζω κοινή διαπίστωση ότι βιώνουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο και βαθύτερο από μια κρίση χρέους. Βιώνουμε κρίση θεσμών και συστήματος σε σφιχτό εναγκαλισμό με την οικονομική κρίση. Η διαπίστωση αυτή από μόνη της επιτάσσει την εθνική, υπερκομματική συνεννόηση για τη χάραξη πολιτικών εξόδου από αυτήν.

Με αυτό σαν δεδομένο, τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν και είναι καίρια είναι:

Εμμένει η χώρα στην Ευρωπαϊκή της Στρατηγική; Συνδέει την πορεία της με την πορεία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών; Έχει άποψη για το μέλλον της ΕΕ και τις πιθανές μετεξελίξεις της; Εντάσσει σε αυτές την δική της κρίση; Έχει διαμορφώσει εναλλακτικές στρατηγικές σε περίπτωση που οι αρχικές της επιλογές δεν προχωρήσουν;

Στην γκάμα των λύσεων που ξεκινούν από την κήρυξη πτώχευσης  και φτάνουν μέχρι την άνευ όρων αποφυγή της, θα τραβηχτούν και που κόκκινες γραμμές; Η έξοδος από την ευρωζώνη είναι θέμα υπό συζήτηση; Αν ναι, με ποιες προϋποθέσεις; Ποια όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη μάχη εξόδου από την κρίση;

Σε πόσες και σε ποιες διαρθρωτικές αλλαγές που συνεισφέρουν διαπραγματευτικά και βοηθούν ουσιαστικά συμφωνούμε όλοι; Ποιο το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής τους;

Ποιες άλλες διαρθρωτικές αλλαγές σχετιζόμενες με την γενικότερη κρίση και όχι στενά με την κρίση χρέους προκρίνονται από την πλειοψηφία των κοινωνικών εταίρων; Πως και πότε πρέπει αυτές να δρομολογηθούν και υλοποιηθούν;

Τα παραπάνω αυτονόητα θα πρέπει να είναι το αντικείμενο ενός σύντομου, περιεκτικού και αποτελεσματικού διαλόγου. Οποιαδήποτε άλλη συζήτηση δεν συνεισφέρει το παραμικρό στην έξοδο από την κρίση. Απλά βοηθά στην ψυχική εκτόνωση όσων την ανοίγουν. Το εθνικό μας πρόβλημα όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να είναι η επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων ομάδων ή ατόμων. Διαβεβαιώ τον καθένα ότι όσο καθυστερούμε να πράξουμε τα αυτονόητα, η ανάγκη για ψυχολογική στήριξη θα γίνεται εντονότερη όπως και η ανάγκη για εκτόνωση. Μόνο που τότε η εκτόνωση θα είναι εκρηκτική.