Αυτοκριτική

Τι μας πότισαν άραγε;  Με ποιον τρόπο μας έπεισαν ότι μπορεί να ειναι ήρωες ή άξιοι μίμησης ηγέτες  που ποδηγετούν το λαό τους στο όνομα της επανάστασης; Σε ποια ένστικτά μας πόνταραν ώστε να σηκώνουμε ψηλά τα πορτραίτα ανθρώπων όπως ο Καντάφι ή ο Στάλιν ή ο Μάο; Σε ποια ανεμελιά των 18 μας χρόνων έχτισαν την λατρεία του μίσους και της βίας; Σε ποια ανάγκη να ανήκουμε κάπου στηρίχθηκαν για να υψώσουν σε βάθρα σκυλιά σαν τον Τσάβες, τον Αραφάτ, τον Μιλόσεβιτς, τον Κάστρο;

                Παρακολουθήστε την αιμάτινη γραμμή και ανακαλύψτε την αρχή της. Κι ο Χίτλερ και ο Στάλιν, στο όνομα του λαού έδρασαν. Το ίδιο κι ο Σαντάμ Χουσεϊν, κι ο Χαφέζ Αλ Άσσαντ και δεκάδες άλλοι που μας δόθηκαν σαν παραδείγματα. Στο όνομα του λαού αλλά χωρίς τον λαό.  Ένα τεράστιο ψέμα χτισμένο σε κορμιά αθώων.

                Από ποιον να ζητήσουμε συγχώρεση όλοι εμείς που κατά καιρους αποκαλέσαμε «σύντροφο» τον φονιά; Ποια αυτοκριτική και ποια εξομολόγηση θα συνοδέυσει το δάκρυ που κυλάει για τους νεκρούς που κείτονται στους δρόμους της Τρίπολης;

                Είναι καιρός να ξαναδούμε τη ζωή μας από την αρχή. Είναι καιρός να ξαναδώσουμε καινούριους ορισμούς σε λέξεις. Καινούριο περιεχόμενο σε έννοιες.  «Αριστερός, προοδευτικός, αλληλεγγύη, σοσιαλισμός, ελευθερία, δημοκρατία».

                Καληνύχτα σύντροφοι