Έξοδος

Έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι να αντιδρούν ή να αντιστέκονται σε μια σειρά συγκεκριμένων μέτρων ή στο σύνολο των αλλαγών που συμβαίνουν γύρω τους.  Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποδεχτούν ότι σχεδόν όλα αυτά πάνω στα οποία έχτισαν τη ζωή τους ή σχεδίασαν το μέλλον τους, δεν υπάρχουν πια. Άνθρωποι ανασφαλείς στο σήμερα και χωρίς προοπτική για αύριο είναι όχι απλά ,η δημιουργικοί αλλά μπορεί να γίνουν καταστροφικοί.

Έχει δίκιο μια πολύ μεγάλη μερίδα του λαού να αντιδρά στα μέτρα και στις αλλαγές.  Κανείς δεν αποδέχεται κάτι το οποίο δεν κατανοεί παρά μόνο με την άκριτη πίστη και η πολιτική απέχει από το να είναι θρησκεία. Πως λοιπόν να αποδεχτεί τη διάλυση της  ζωής του, χωρίς μάλιστα να υπάρχει συγκεκριμένος πραγματικά ένοχος τον οποίο να ψέξει;  Πως να αποδεχτεί τα γεγονότα που έρχονται με ταχύτητα μεγαλύτερη από την ικανότητά του να αφομοιώνει ή να ερμηνεύει, και ταυτόχρονα να υποψιάζεται ότι και ο ίδιος ίσως να έχει μερίδιο ευθύνης;

Είναι κατανοητή, εξηγήσιμη και δικαιολογημένη και η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου.

Τι υπάρχει όμως στον αντίποδα αυτών; Τι πράττουν οι πολιτικοί, οι άνθρωποι του πνεύματος και της επιστήμης;  Τι πράττουν οι οικονομικά δυνατοί Ε, λοιπόν, η μεγαλύτερη απογοήτευση έρχεται ακριβώς από αυτούς. Ανίκανοι να κατανοήσουν την κρισιμότητα των στιγμών και να μπουν μπροστά σε κάθε προσπάθεια ανάκαμψης, επιδεικνύουν μεγαλύτερο πανικό – αυτοί, οι καπετάνιοι  - από τους επιβάτες. Οι αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες  εντολές ή προτάσεις πολλαπλασιάζουν την απογοήτευση, την οργή, την αγανάκτηση.

Τι χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος;

Ανυπακοή λένε οι μεν, πλήρη υποταγή στις απόψεις μας οι δε. Όχι κύριοι. Αυτός ο τόπος χρειάζεται ό,τι χρειάζεται και ο λαός του. Από κάπου να πιαστεί και σε κάτι να πιστέψει. Δεν θα του προσφέρει αυτό η ανυπακοή. Αντίθετα, θα του εκτονώσει στιγμιαία την οργή ενώ ταυτόχρονα θα την πολλαπλασιάζει γιατί θα αντιλαμβάνεται ότι δεν του λύνει τα προβλήματα. Επειδή όμως και η οργή έχει όρια, στο τέλος και όσο δεν χορταίνει, οδηγεί στην απάθεια, την παράδοση, την αδιαφορία, την αντικοινωνικότητα.  Στην ανυπακοή στοιχηματίζουν όλοι οι αποτυχημένοι αριστεροί, οι ξεμωραμένοι και ύστεροι εθνοπατριώτες και νεοορθόδοξοι μαζί με όλο το συνονθύλευμα των «ανθρώπων του πνεύματος» που άνδρωσε και έχτισε η ανάπηρη σκέψη του ΚΚΕ μεταπολεμικά στην Ελλάδα.  Όχι, δεν χρειάζεται ανυπακοή ο τόπος.

Σκληρή οικονομία και αποδοχή των όσων αποφασίζουμε, λένε οι άλλοι. Όχι κύριοι. Πως να αποδεχτεί κάποιος άκριτα τις αποφάσεις σας όταν μάλιστα γνωρίζει ότι εσείς τον οδηγήσατε ως εδώ; Σας εμπιστεύθηκε στο παρελθόν, γιατί να το ξανακάνει τώρα;

Ο τόπος και ο λαός χρειάζεται σκοπό, κύριοι.  Χρειάζεται να πιστέψει ότι μπορεί να γκρεμίσει όλα όσα έγιναν λάθος μέχρι τώρα αλλά μπορεί και να χτίσει κα΄τι καλύτερο στη θέση του. Ο λαός θέλει κάποιος να τον κάνει να πιστέψει ότι η πολιτεία, οι πολιτικοί και οι άνθρωποι του πνεύματος εργάζονται ώστε ποτέ ξανά να μην ξαναβρεθούμε σε αυτή τη θέση. Θέλει να πιστέψει ότι όλοι μα ΟΛΟΙ υπηρετούν τον σκοπό με τον καλύτερο τρόπο. Ότι όλοι θυσιάζουν ανάλογα και αναλογικά προνόμια και όχι μόνο.

Ο τόπος δεν αντέχει ανισότητες στην κατανομή των βαρών. Δεν αντέχει μακριές περιόδους εσωτερικής αστάθειας, δεν αντέχει λογικές εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων ομάδων με δύναμη, δεν αντέχει λογικές ψηφοσυλλογής και κομματικά συμφέροντα. Δεν αντέχει επιχειρηματίες που με πρόφαση την κρίση προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, δεν αντέχει αεριτζήδες και κρατικοδίαιτους. Δεν αντέχει πανεπιστημιακούς και ακαδημαϊκούς που εξυπηρετούν εαυτούς και την οικογένεια, που παράγουν γνώση μόνο όσο και όταν συνδέεται άμεσα με τη μασέλα και την τσέπη τους.

Ο τόπος δεν θα ανεχτεί επί μακρόν λαϊκισμούς και χάιδεμα αυτιών. Δεν θα ανεχτεί διαφθορά ούτε σπατάλες. Δεν θα ανεχτεί πολιτικούς που είναι τόσο « κοντά στο λαό» όσο απαιτείται για να του κλέψουν την ψήφο.