Η περιφέρεια Θεσσαλίας είναι από τις μεγαλύτερες τυροκομικές περιφέρειες της χώρας, τόσο από πλευράς όγκου παραγωγής όσο και πλήθους τυροκομικών μονάδων. Τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει επίσης να καθιερώσει ονομασίες προέλευσης (πχ. “Τρικαλινό”, “Φέτα Ελασσόνας”) ως συνώνυμα πολλές φορές και ποιότητας. Είναι λοιπόν αυταπόδεικτο ότι η παραγωγή τυριών αποτελεί βασικό πυλώνα της τοπικής οικονομίας συνεισφέροντας επίσης στην οικονομική υγεία και της πρωτογενούς παραγωγής, άμεσα ή έμμεσα, καθώς εμπλέκεται στην κτηνοτροφία και στην καλλιέργεια κτηνοτροφικών φυτών.
Πόσο υγιής όμως είναι ο κλάδος της τυροκόμισης σε ότι αφορά τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο;
Όσοι γνωρίζουν καταστάσεις, εύκολα θα φτάσουν στο συμπέρασμα ότι όλη αυτή η ανάπτυξη γίνεται σε βάρος του περιβάλλοντος και έμμεσα της υγείας των πολιτών και σε βάρος της κοινωνίας από την πλευρά της κατασπατάλησης πόρων.
Γίνομαι σαφής. Κατά τη διαδικασία παραγωγής φέτας, μυζηθρών και άλλων τυριών, παράγεται ποσότητα βιομηχανικού νερού που ανάλογα με τον τρόπο ή το είδος των παραγόμενων τυριών, ονομάζεται τυρόγαλο ή απόγαλο. Το βιομηχανικό αυτό νερό όσο παραμένει εντός της παραγωγικής αλυσίδας δεν είναι παρά νερό που περιέχει προϊόντα. Από τη στιγμή που το νερό εγκαταλείψει το τυροκομείο, είναι απόβλητο με ιδιαίτερα υψηλό ρυπαντικό φορτίο και δυσκολία στην επεξεργασία του. Η δυσκολία αυτή, καθώς η τυροκόμιση είναι περιοδική παραγωγική διαδικασία, γίνεται μεγαλύτερη έως αδύνατη με κλασσικές μεθόδους επεξεργασίας λυμάτων.
Παρότι η αδυναμία αυτή ήταν γνωστή σε όσους ασχολούνται με την μελέτη και την κατασκευή εγκαταστάσεων βιολογικής επεξεργασίας αποβλήτων αλλά και στις αρμόδιες υπηρεσίες, εντούτοις αρκετά τυροκομεία έχουν “φορτωθεί' με άχρηστες μονάδες επεξεργασίας υψηλότατου μάλιστα κόστους. Αρκετά, γιατί τα υπόλοιπα διαχειρίζονται με αδιαφανείς διαδικασίες τα απόβλητά τους. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τεράστιες ποσότητες απόγαλου και τυρόγαλου καταλήγουν κάθε χρόνο σε ρέματα, ποτάμια, λίμνοδεξαμενές, δρόμους, ανάστροφες γεωτρήσεις, παλιά λατομεία, χωράφια και αλλού, προκαλώντας ανυπολόγιστου κόστους περιβαλλοντικές καταστροφές.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, έχει ξεκινήσει μια ατέρμονη συζήτηση ανάμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και στους τυροκόμους ή στην πολιτεία και σε αυτούς η οποία συζήτηση θα έπρεπε να καταλήξει σε λύση του σοβαρότατου προβλήματος. Δυστυχώς, η συζήτηση αυτή δεν έχει καταλήξει πουθενά και το πρόβλημα εξακολουθεί να υφίσταται. Τελευταία, μάθαμε ότι μια βιομηχανική μονάδα εγκαταστημένη στην περιοχή της Καρδίτσας η οποία ήταν μια διέξοδος επεξεργασίας του απόγαλου και του τυρόγαλου, ουσιαστικά έχει κλείσει ή έστω αναστείλει τις δραστηριότητές της! Είναι απαράδεκτο να κλείνουν όσοι φροντίζουν το περιβάλλον ενω την ίδια στιγμή κερδίζουν εις βάρος μας οι ρυπαντες!
Με την νέα διοικητική δομή της χώρας, το βάρος των περιβαλλοντικών ελέγχων έχει πέσει στην περιφέρεια η οποία καλείται πλέον να λύσει το χρονίζον πρόβλημα. Με την διάχυση της γνώσης και τις νέες τεχνολογίες και στον τομέα της επεξεργασίας των αποβλήτων, λύσεις υπάρχουν και μάλιστα περισσότερες ίσως των τριών.
Η δική μου πρόταση είναι
- Να αναλάβει το ΥΠΕΚΑ εντός μηνός από σήμερα να έχει καταλήξει στην πρόταση τριών ή τεσσάρων τεχνολογιών επεξεργασίας αποβλήτων.
- Η Περιφέρεια αφού ενημερώσει τους τυροκόμους, να τους καλέσει εντός μηνός, δηλαδή μέχρι 30 Απριλίου, να καταλήξουν σε αποφάσεις.
- Μέχρι 15 Μαίου να έχουν αναζητηθεί πόροι χρηματοδότησης, εάν υπάρχουν και
- Τον Ιούνιο να γνωρίζουμε όλοι ότι η λύση του προβλήματος έχει δρομολογηθεί με τον καλύτερο τρόπο.
Σε επόμενη ανάρτησή μου θα παρουσιάσω αναλυτικά μεθόδους επεξεργασίας των αποβλήτων τυροκομείων έτσι ώστε η κοινωνία να γνωρίζει το πρόβλημα και τις λύσεις και οι αρμόδιοι να βοηθηθούν στις συζητήσεις τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου