Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Κλείνω την πόρτα και βγαίνω στη ΖΩΗ

1η Νοέμβρη 1996. Ανοίγω την πόρτα διστακτικά σ’ έναν χώρο κακοβαμμένο, κακοφωτισμένο, κακοεπιπλωμένο, με μια μυρωδιά κλεισούρας και εγκατάλειψης. Δημόσια υπηρεσία.  
Χρησιμοποιούσαν καρφίτσες και όχι συρραπτικό, χαρτί περιτυλίγματος μπλε και σπάγκο για αρχειοθέτηση, φακαρόλες, καρμπόν, γραφομηχανές. Τα γραφεία ήταν μεταλλικά, σκεβρωμένα. Τα συρτάρια συνήθως δεν άνοιγαν και χαρτιά υπήρχαν μέσα από τη δεκαετία του ’60. Ποτέ δεν ήσουν μόνος στο γραφείο σου. Δεκάδες κατσαρίδες είτε έκοβαν βόλτες πάνω σ’ αυτό είτε ξεκουράζοντας νωχελικά μέσα στα συρτάρια.
Υπήρχε κι ένας υπολογιστής. Φασκιωμένος σε πλαστικά. Ήταν στημένος σ’ ένα γραφείο απέναντι από την είσοδο, σαν μπιμπελό, σαν άγαλμα υποδοχής. Κάποτε, λίγες ημέρες αφού είχα «αναλάβει υπηρεσία», κινήθηκα προς τα εκεί και άπλωσα το χέρι να τον ξεσκεπάσω. Μια κραυγή απ’ το γραφείο του διευθυντή με σταμάτησε:
-Μηηηη!!!! Είναι ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ!!!! Θα τον χαλάσεις!

ΣΕ λιγότερο από ένα χρόνο, πριν τελειώσει το 1997, είχα καταχωρίσει στο Excel 13.500 αγρότες (Ονοματεπώνυμα, διευθύνσεις κατοικίας, τηλέφωνα, ΑΦΜ) με την κατεχόμενη έκταση από τον καθένα. Το 1998 είχα ξεκαθαρίσει τις οφειλές του καθενός προς την υπηρεσία, τις είχα ταξινομήσει ανά έτος και εκτύπωνα ονομαστικές καταστάσεις οφειλών και οφειλετών. Παράλληλα, τα έγγραφα, τα πρακτικά συνεδριάσεων, οι αναφορές, σχεδόν τα πάντα τα έκανε ο υπολογιστής…
Ο υπολογιστής; Ο υπολογιστής δεν κάνει τίποτα! Ο Παντελής τα έκανε… Καθώς κανείς από τους άλλους υπαλλήλους δεν είχε την παραμικρή γνώση Υ/Η είχα καταφέρει μέσα σε 1,5 χρόνο να φορτωθώ τη δουλειά από τουλάχιστον 3 άτομα…

Τα χρόνια περνούσαν, η μηχανογράφηση προχωρούσε. 8 χρόνια από την πρόσληψή μου, ήρθε δεύτερο άτομο με γνώσεις υπολογιστών. Τότε άρχισαν και οι πρώτες απογοητεύσεις. Καθυστέρηση στην αναγνώριση του πτυχίου μου (6 μήνες μετά την αίτηση), μη αναγνώριση της ειδικότητας, 9 μήνες καθυστέρηση στον ορισμό μου ως προϊσταμένου στο τμήμα μου (ο μοναδικός πτυχιούχος), ορισμός δόκιμου υπάλληλου ως διευθυντή…
Από το 1997 είχα καταθέσει σειρά εισηγήσεων για την καλύτερη λειτουργία του Οργανισμού. Καμιά δεν έγινε αποδεκτή. Κάποτε άκουσα τον τότε πρόεδρο να λέει «δεν θα μας πει ένας υπάλληλος πως θα διοικήσουμε τον Οργανισμό…»

Σήμερα, 14 σχεδόν χρόνια μετά, είναι κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία μου ημέρα στον Γ.Ο.Ε.Β.  Σ.Ε. Θεσσαλίας. Συγκίνηση; Καμιά! Χαρά! Απερίγραπτη!
Η φυγή μου, απελευθέρωση! Η γνώμη μου για τους ΓΟΕΒ-ΤΟΕΒ, που την έχω εκφράσει δημόσια και ενυπόγραφα; Να κλείσουν! Δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα και εισπράττουν χρήματα για να πληρώνονται οι υπάλληλοί τους! Η γνώμη μου για τους συναδέλφους μου; Αυτοί που υπήρξαν τέτοιοι έχουν προ καιρού συνταξιοδοτηθεί. Οι τωρινοί είναι μια σειρά από εχθρικούς άγνωστους που θέλω να ξεχάσω ότι τους γνώρισα.

Ελεύθερος!  

11 σχόλια:

  1. Συγχαρητήρια! Από καρδιάς! Σε λαμβάνω απόλυτα.
    Σου εύχομαι στο μέλλον να έχεις τη χαρά να διοχετεύσεις ενέργεια και γνώση σε χώρο που θα αξίζει τον κόπο. Καλή τύχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαριάννα σ' ευχαριστώ για τις ευχές! Το παλεύω εδώ και μερικά χρόνια. Επιτέλους πήρα την απόφαση! Στα βαθιά πια! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή τύχη εκεί "έξω"
    Έχω "εμπειρία" ... 37 χρόνων στο Δημόσιο και σε νοιώθω . Γιατί δεν έφευγα κι εγώ όπως εσύ ;... Γιατί πίστευα στην αξία της Δημόσιας Ιατρικής ... Απογοητεύτηκα ... Δε βαριέσαι ... εδώ και δυο μήνες , είμαι συνταξιούχος .
    Σου εύχομαι τα καλύτερα . Να προσέχεις .
    ---------------------------
    Τί είναι ΓΟΕΒ-ΤΟΕΒ ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γενικοί και Τοπικοί Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων! Σ' ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΘΑΡΑΛΛΕΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΕ ΡΙΣΚΑ
    ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
    ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΚΛΕΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΚΑΒΟΥΚΙ ΜΑΣ
    ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
    ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
    ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΒΗΜΑΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΓΕΜΑΤΟΣ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΤΟ ΠΑΣ ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!!!
    ΙΣΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝ ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΛΕΨΗ ΤΟΥ ΠΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΜΕ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΣΟΥ ΤΟ' ΠΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ...
    ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟΝ ΒΟΛΕΥΕΙ.
    ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ.
    ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΟΣΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΟΥΝ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ ΑΝΑΛΟΓΑ.
    Ο ΠΡΩΗΝ ΔΟΚΙΜΟΣ Δ/ΝΤΗΣ ΣΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το "πρώην" που κολλάει; Στο δόκιμος ή στο διευθυντής; Πάντως "μου" δεν υπήρξε ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΣΤΟ ΄΄ΣΟΥ΄΄ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ ΞΕΧΝΑΣ.
    ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕΣ Ή ΌΧΙ ΑΚΟΜΑ;
    ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΡΙΟ.
    Ο ΠΡΩΗΝ ΔΟΚΙΜΟΣ Δ/ΝΤΗΣ ΣΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Νομιζω οτι κανεις ενα (σοβαρο) λαθος: δαγκωνεις το χερι που σε στηριζε (τάιζε) τοσα χρονια, μεχρι να ορθοποδησεις (αν ορθοποδησες). Η αχαριστια, γενικως, ειναι μεγιστο "μειον" στους ανθρωπους, ιδιως σε ικανους και ξυπνιους οπως εσυ! Τοσο σκλαβωμενος αισθανοσουν εκει μεσα; δε νομιζω αυτη η υπηρεσια να διαφερει απο αλλες Δ.Υ, της "ανοιχτης διακυβερνησης".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανωνύμως προσωπικές κριτικές και συμβουλές δεν θα δεχτώ άλλες. Επώνυμα, ναι. Ανώνυμα οχι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτή είναι η δική μου ματιά στη δική μου ζωή τα τελευταία 15 χρόνια μέσα σε μερικές αράδες. Αν ανέλυα κάθε πτυχή της 15χρονης ιστορίας θα ήθελα βιβλίο να γράψω. Όπως και να 'χει, χέρια ταϊζουν σκύλους και άλλα ζωντανά. Τέτοιο εγώ δεν υπήρξα ποτέ

    ΑπάντησηΔιαγραφή