Ο πολύπαθος Πηνειός έχει τώρα ΚΑΙ πετρέλαιο!

Μας τηλεφώνησαν κάποια στιγμή το πρωί της Παρασκευής.
-Ελάτε, στον Πηνειό υπάρχει μια μεγάλη πετρελαιοκηλίδα. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό.
Για να είμαι ειλικρινής δεν μου φάνηκε σοβαρό το θέμα. Πετρελαιοκηλίδα στον Πηνειό; Μάλλον επηρεάστηκαν από την BP και τον κόλπο του Μεξικό. Εν πάση περιπτώσει, υποσχεθήκαμε να πάμε αμέσως μετά την συνάντησή μας με το Νομάρχη Μαγνησίας. Στη 1:15 το μεσημέρι ξεκινήσαμε και μετά περίπου μισή ώρα είχαμε φτάσει στο χώρο όπου θα βρίσκαμε την πετρελαιοκηλίδα. Η εικόνα που αντικρίσαμε καθώς κατηφορίζαμε το χωματόδρομο προς την κοίτη του ποταμού και τη ράμπα που συνδέει τους οικισμούς Δασοχωρίου και Κουλουρίου ήταν η παρακάτω
Το μαύρο σημάδι στο κέντρο της φωτογραφίας και η έντονη μυρωδιά πτητικού υδρογονάνθρακα δεν άφηναν καμιά αμφιβολία: ναι, είχαμε να κάνουμε με κάποιου είδους πετρελαιοκηλίδα. Κάποιος είχε παροχετεύσει μέσα στο ποτάμι σημαντική ποσότητα πετρελαιοειδούς που είχε εξαπλωθεί σε μήκος δεκάδων μέτρων από όσα μπορούσαμε να δούμε από το σημείο όπου βρισκόμασταν και έφτανε τουλάχιστον μέχρι το (παράνομο) πρόχειρο φράγμα που κατασκευαζόταν την στιγμή εκείνη μέσα στην κοίτη του Πηνειού. Η ποσότητα της ουσίας ήταν τέτοια που μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι δεν ήταν ένα ατύχημα που είχε σαν αποτέλεσμα να πέσουν στο ποτάμι μερικά έστω βαρέλια πετρελαίου ή πίσσας, αλλά ότι υπήρχε κάποια πηγή συνεχούς παροχέτευσης μεγάλης

ποσότητας από την ουσία. Στην περιοχή, μαζί μ’ εμάς ήταν και κλιμάκιο υπαλλήλων της Νομαρχίας χωρίς εξοπλισμό ούτε διάθεση για δειγματοληψία. Από ότι μάθαμε το κλιμάκιο είχε αρκετή ώρα εκεί. Αποφασίσαμε να ελέγξουμε το χώρο με σκοπό να εντοπίσουμε (αυτονόητο) την πηγή της επικίνδυνης για τη ζωή στο ποτάμι ρύπανσης. Η εικόνα του ποταμού που αντικρίσαμε από το ύψος της όχθης απεικονίζεται στην τρίτη φωτογραφία
Φαίνεται καθαρά πως η ουσία έχει απλωθεί σε όλο σχεδόν το σώμα του ποταμού. Ύστερα από μερικά μέτρα και αφού διαπιστώσαμε ότι στην αριστερή κοίτη θα ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε, μεταφερθήκαμε απέναντι. Περπατήσαμε το ποτάμι για περίπου 4 χιλιόμετρα αναζητώντας την πηγή της ρύπανσης. Διαπιστώσαμε ότι τα τραύματα στο σώμα του ποταμού δεν ήταν μόνο τα προφανή. Αμμοληψίες με το πρόσχημα της διευθέτησης της κοίτης ακριβώς πάνω σ’ έναν μαιανδρισμό. Μια φανταστική αμμώδης παραλία μέσα σ’ ένα παραποτάμιο δάσος περίπου 100 στρεμμάτων δίπλα στο Δασοχώρι; Ναι! Α! και το μισό δάσος, καμένο είτε από καταπατητές είτε από κτηνοτρόφους. Φυσικά, σκουπίδια παντού! Κι εκεί δίπλα να δουλεύει το μηχάνημα για την ανακατασκευή του παράνομου φράγματος του ΤΟΕΒ Πηνειού! Και στην απέναντι μεριά, στην δεξιά όχθη, από την μεριά του Κουλουρίου, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα… Δέντρα κομμένα με τις ρίζες καμένες ώστε να μην ξαναφυτρώσουν, τα πάντα καμένα και οργωμένα. Οι καταπατητές σε πλήρη δράση πάνω στην όχθη του ποταμού λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πόλη της Λάρισας. Εικόνες ντροπής.

Φτάσαμε περπατώντας μέσα από σκουπίδια, στάχτες, μπάζα, αποκαΐδια μέχρι το αντλιοστάσιο του ΤΟΕΒ χωρίς να καταφέρουμε να εντοπίσουμε τίποτα. Στο μεταξύ διάστημα, την όλη μας προσπάθεια παρακολουθούσαν μέσα από το αυτοκίνητό τους την περισσότερη ώρα τα μέλη του κλιμακίου της Νομαρχίας. Λόγω της ποσότητας των καυσίμων, και επειδή γνωρίζαμε ότι κάπου εκεί υπάρχει αγωγός καυσίμων του στρατού, φροντίσαμε να ειδοποιηθεί. Περπατώντας προς τα πίσω ξανά και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα επιτέλους βρήκαμε τον αγωγό!
Μέλος του συλλόγου κατέβηκε την απότομη όχθη μέχρι το επίπεδο του αγωγού και φωτογράφισε το εσωτερικό του, όπου φαίνεται καθαρά ότι από εκεί μεταφέρθηκαν οι υδρογονάνθρακες στο ποτάμι.
Ειδοποιήσαμε τόσο το κλιμάκιο της Νομαρχίας όσο και το στρατό που είχε ήδη φτάσει στην περιοχή και τους καλέσαμε να κατέβουν στην όχθη. Ο υπάλληλος της Νομαρχίας μας δήλωσε ότι ο ίδιος γνώριζε την ύπαρξη του αγωγού ο οποίος ανήκε σε εταιρεία επεξεργασίας ζωικών λιπών και αποτελούσε την έξοδο της μονάδας επεξεργασίας λυμάτων της βιομηχανίας. Προφανώς, κάποιοι καθάρισαν δεξαμενές καυσίμων και χρησιμοποίησαν
τον αγωγό για να μεταφέρουν τους ρύπους στο ποτάμι. Αφού είχαμε και τις μαρτυρίες τόσο του στρατού όσο και του κλιμακίου της Νομαρχίας, ζητήσαμε από τον υπάλληλο της Νομαρχίας να καλέσει την αστυνομία ώστε να συλλάβει τον υπεύθυνο της βιομηχανίας και να δικαστεί με την αυτόφωρη διαδικασία. Μετά την άρνησή του να το κάνει, καλέσαμε εμείς την αστυνομία. Κι ενώ το κλιμάκιο της νομαρχίας πήγαινε στις εγκαταστάσεις της βιομηχανίας, οι στρατιώτες ζήτησαν να τους οδηγήσουμε σε σημείο της κοίτης όπου η συγκέντρωση της ουσίας ήταν μεγάλη. Τους οδηγήσαμε στη ράμπα που ενώνει το Κουλούρι με το Δασοχώρι από όπου πήραν δείγματα.

Στην επιστροφή μας, μετά από 15-20 λεπτά, συναντήσαμε το περιπολικό της αστυνομίας και μαζί πήγαμε ως τη βιομηχανία όπου έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι και το κλιμάκιο της Νομαρχίας είχε φύγει αλλά και η βιομηχανία είχε εκτάκτως κλείσει! Το έκτακτο του κλεισίματος το βεβαίωσε και οδηγός φορτηγού που κατέφθασε εκείνη τη στιγμή με σκοπό να ξεφορτώσει πρώτες ύλες όπως έκανε κάθε Παρασκευή «τέτοια ώρα, ίσως και αργότερα» όπως δήλωσε παρουσία και των αστυνομικών. Τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο λάθος ήταν να συνοδεύσουμε όλοι μας τους στρατιώτες στο σημείο δειγματοληψίας και να μην μείνει ένας έστω πίσω.