…συγκρούσεις και στα νερά
Την εβδομάδα που πέρασε άνοιξε ένας νέος κύκλος έντονων συζητήσεων αναφορικά με το πολύπαθο και πολυτάραχο έργο της εκτροπής του Άνω ρου του Αχελώου προς την Θεσσαλική πεδιάδα. Το «νέο στοιχείο» που πυροδοτησε αυτές τις συζητήσεις ήταν η αναφορά της υπουργού Περιβάλλοντος στα Διαχειριστικά Σχέδια Υδατικών Πόρων των Υδατικών Διαμερισμάτων της χώρας.
Πόσο «νέο» είναι όμως αυτό το στοιχείο και πόσο σημαντικό ώστε να η επίκλησή του να μπορεί από μόνη της να ξεσηκώσει σχεδόν το σύνολο των Θεσσαλών πολιτικών και αγροτοσυνδικαλιστών εναντίον της κυρίας Μπιρμπίλη;
Με απλά λόγια διαχειριστικό σχέδιο είναι ο σχεδιασμός της κατανομής των αποθεμάτων του νερού στους δικαιούχους, ανάλογα με τα διαθέσιμα αποθέματα και τις ανάγκες του καθενός: Έχω στις αποθήκες μου – ποτάμια, λίμνες, ταμιευτήρες, στο έδαφος – μια ποσότητα νερού, κάθε χρόνο ξοδεύω ένα μέρος για διάφορους λόγους – να πιω, να ποτίσω, να πλύνω, να δουλέψω, να διασκεδάσω - αφήνω και την ποσότητα που χρειάζεται η φύση, υπολογίζω και πόσο θα «εισπράξω» - από χιόνια και βροχές και βγάζω έναν προϋπολογισμό. Απλό, θα μου πείτε, και αυτονόητο πράγμα. Ο καθένας μας το κάνει στο σπίτι του κάθε μέρα με τα οικονομικά του: Τόσα έχω, τόσα βγάζω, τόσα ξοδεύω. Δυστυχώς, τα απλά και αυτονόητα είναι ίσως τα πιο παρεξηγημένα και πιο δύσκολα να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο.
Η υποχρέωση της χώρας μας να συντάξει διαχειριστικά σχέδια για τα νερά δεν είναι καινούργια ούτε έχει μείνει εντελώς άπραγη σε αυτόν τον τομέα. Απλά, ως συνήθως, καθυστερεί δραματικά. Η ανάθεση σύνταξης των διαχειριστικών σχεδίων μετρά ήδη ίσως περισσότερα από έξι χρόνια. Το έργο ξεκίνησε από την προηγούμενη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σερνόταν επί των κυβερνήσεων Καραμανλή για να το βρεί μπροστά της η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Τα διαχειριστικά σχέδια αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του τότε Υπουργείου Ανάπτυξης για δημόσια διαβούλευση τον Αύγουστο του 2008. Έκτοτε αγνοείται η τύχη τους. Γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, λένε ότι ακόμη κι αν επιταχυνθεί η διαδικασία, θα χρειαστεί τουλάχιστον ένας χρόνος μέχρι τα διαχειριστικά σχέδια αυτά να ενταχθούν στην εθνική μας νομοθεσία. Εν τω μεταξύ, δεν θεωρείται απίθανο η χώρα μας να κληθεί να πληρώσει για την αδικαιολόγητη αυτή καθυστέρηση. Καθυστέρηση που το μεγαλύτερο μέρος της οφείλεται στην «αδιαφορία» των κυβερνήσεων Καραμανλή η οποία έχει σίγουρα να κάνει και με το έργο της εκτροπής του Αχελώου. Οι ίδιοι άνθρωποι λένε ότι ακόμα και να ολοκληρωθεί η διαδικασία, τα προβλήματα δεν θα έχουν τέλος, καθώς το διαχειριστικό σχέδιο για τη λεκάνη απορροής του Πηνειού συντάχθηκε θεωρώντας δεδομένη την εκτροπή του Αχελώου. Και μόνο αυτό κάνει τα σχέδια ανίσχυρα απέναντι σε προσφυγές στην εθνική και κοινοτική δικαιοσύνη και στην ουσία οδηγεί με βεβαιότητα το έργο σε νέες περιπέτειες και εμπλοκές.
Πέρα από την κατά παραγγελία μελέτη και καθ’ υποβολή αποδοχή δεδομένων, ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι συντάκτες τέτοιων μελετών σε όλη την επικράτεια και έχει να κάνει με την πληρότητά τους είναι η έλλειψη δεδομένων. Τα δίκτυα μετρήσεων των παραμέτρων, των δεδομένων εισόδου στα διαχειριστικά σχέδια, είναι ελλιπή, μη αξιόπιστα και τα δεδομένα πολλές φορές είτε δύσκολα προσβάσιμα είτε με απαράδεκτες ασυνέχειες. Όσοι επί σειρά ετών κραυγάζουν υπέρ της ανάγκης τυποποίησης των μετρήσεων και της καθιέρωσης εθνικής βάσης επιστημονικής πληροφορίας, δικαιώνονται καθημερινά
Το έργο της εκτροπής του Αχελώου τείνει να αποδειχτεί ο καθρέφτης της ελληνικής κρατικής μηχανής και να αντικαταστήσει το γεφυρι της Άρτας στη λαϊκή μυθολογία της χώρας. Έργο φαραωνικών διαστάσεων για τα ελληνικά δεδομένα, στον σχεδιασμό και τη σύλληψη του. Εκφραστής μιας σύγχρονης τοπικής «Μεγάλης Ιδέας» έθρεψε γενιές Θεσσαλών, γέννησε πόθους και πάθη, εξέλεξε πληθώρα πολιτικών όλων των βαθμίδων, εξαγγέλθηκε δεκάδες φορές, σχεδιάστηκε και επανασχεδιάστηκε άλλες τόσες, κατάπιε σαν αχόρταγη καταβόθρα πολύτιμους εθνικούς πόρους κι ακόμα η ολοκλήρωσή του είναι υπό αμφισβήτηση, το ίδιο και η χρησιμότητά του. Έργο – μνημείο της ελληνικής προχειρότητας, της πολιτικής εκμετάλλευσης, της διαπλοκής. Στο βαθμό που εξαπατήθηκαν, οι Θεσσαλοί αγρότες έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται. Και εξαπατήθηκαν πολλαπλά και κατ’ εξακολούθηση. Τόσο για τη χρησιμότητα όσο και ια την ολοκλήρωση του έργου. Άλλο τόσο δίκαια νοιώθουν εξαπατημένοι και αδικημένοι οι κάτοικοι των περιοχών της δυτικής Ελλάδας.
Θεωρώ λοιπόν άδικη την επίθεση που δέχτηκε η υπουργός περιβάλλοντος από μεγάλη μερίδα Θεσσαλών παραγόντων. Το δυσάρεστο μεν αλλά αυτονόητο είπε. Την κυρία υπουργό θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να την κρίνουμε. Ας το κάνουμε επί πραγματικών δεδομένων.
Αρθρο μου, από την σελίδα "Οικολογία" της εφημερίδας "ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΗΧΩ" φύλλο Κυριακής 29 Νοέμβρη 2009
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου