Ονειρεύομαι μια πόλη

Ονειρεύομαι μια πόλη…
Με ελεύθερους ανοιχτούς χώρους, μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων της. Πλατείες, πάρκα, πεζόδρομους, λειτουργικά κατανεμημένους σε ολόκληρο τον ιστό της. Όχι απλά «στοιχεία» διακόσμησης αλλά χώρους δημιουργίας. Εκεί που η γειτονιά δημιουργεί και σφυρηλατεί σχέσεις. Χώρους ζεστούς, φιλόξενους, ανθρώπινους.
Ονειρεύομαι διαδρομές που διαπερνούν την πόλη, διακλαδώνονται σ’ αυτή και ενώνουν τους ελεύθερους χώρους. Σαν αρτηρίες που μεταφέρουν τη ζωή σε κάθε κύτταρο. Διαδρομές πνιγμένες στο πράσινο, με γωνιές για μιαν ανάσα, με ασφαλείς ποδηλατόδρομους. Διαδρομές φιλικές, φωτεινές, ζωντανές.
Ονειρεύομαι μια πόλη που σέβεται τη φύση και δεν επιχειρεί να την καθυποτάξει. Αναγνωρίζει την φυσική ομορφιά και την ξεχωρίζει από την φτιασιδωμένη γυαλιστερή πολυτέλεια. Μια πόλη που σέβεται το παρελθόν της γιατί το γνωρίζει, το αγαπά και το τιμά.
Ονειρεύομαι μια πόλη που φτιάχνει σχολειά που ανασαίνουν. Όχι άψυχα κτίρια πνιγμένα στην άσφαλτο και το μπετόν. Με αίθουσες λουσμένες στο φως του ήλιου, αυλές μεγάλες όπου φυτρώνουν δέντρα και όχι μόνο μπασκέτες και κάγκελα. Όπου οι ώρες βιώνονται και δεν σπρώχνονται από δασκάλους και μαθητές.
Ονειρεύομαι μια πόλη όπου ο πολιτισμός δεν ταυτίζεται με την «εκδήλωση», όπου το «είναι» δεν πνίγεται κάτω από το ασήκωτο βάρος του φαίνεσθαι. Μια πόλη που γεννά, αναθρέφει και αγκαλιάζει δημιουργούς. Μια πόλη που προσκαλεί δημιουργούς και προκαλεί δημιουργίες. Ονειρεύομαι μια πόλη εργαστήρι. Μια πόλη που δεν ντρέπεται.
Ονειρεύομαι μια πόλη που στηρίζει τη γνώση και την έρευνα και στηρίζεται σ’ αυτές. Μια πόλη που δεν φοβάται τις προκλήσεις αλλά δίνει λύσεις. Μια πόλη που στηρίζεται με βεβαιότητα στην ιστορία της και ατενίζει με σιγουριά το μέλλον της.
Ονειρεύομαι μια πόλη που σέβεται τους κατοίκους της και τον εαυτό της. Φιλόξενη και ανοιχτή. Μια πόλη – αγκαλιά. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διακρίσεις. Μια πόλη που αναζητά και στηρίζει την διαφορετικότητα. Μια πόλη όπου λέξεις όπως «πλειοψηφία» και «μειονότητα» δεν έχουν κανένα νόημα.
Ονειρεύομαι μια πόλη βατή κι όχι αδιάβατη. Μια πόλη όπου το αυτοκίνητο είναι μέσο μεταφοράς και εργαλείο, όχι δυνάστης και βιαστής της καθημερινότητας. Μια πόλη – ανάσα. Μια πόλη – φως.
Ονειρεύομαι μια πόλη που δεν σου αρκούν οι μέρες να τη ζήσεις κι όχι που ψάχνεις μέρες να αποδράσεις από αυτή. Ονειρεύομαι μια πόλη ερωτική κι όχι χυδαία, μια πόλη ζωντανή κι όχι κραυγαλέα.
Ονειρεύομαι…
Κάποιοι θα πουν ότι ψάχνω την ουτοπία. Άλλοι πάλι θα πουν πως είμαι ρομαντικός και αιθεροβάμων. Εγώ θα πω ότι το αύριο το φτιάχνουν όσοι ονειρεύονται, και σ’ αυτούς ανήκει. Εγώ θα πω, πως αν υπάρχει ελπίδα βρίσκεται στα όνειρα που ζητούν να γίνουν πράξη. Εγώ θα πω ότι αν δεν αποφασίσουμε να χτίσουμε πέτρα την πέτρα τα όνειρά μας, είμαστε καταδικασμένοι να βιώσουμε τους εφιάλτες μας.

Αρθρο μου, από την σελίδα "Οικολογία" της εφημερίδας "ΘΕΣΣΑΛΙΚΗ ΗΧΩ" φύλλο Κυριακής 22 Νοέμβρη 2009

.