Προς το Μνημόνιο IΙΙ

Ο Αλέξης οδεύει προς το Μαξίμου και το Μνημόνιο 3

Μετά την υπερψήφιση του μνημονίου ΙΙ, δήλωσα ότι πιθανότατα δεν είναι το τελευταίο που περνά από την Βουλή.  Να συμπληρώσω σήμερα ότι, όπως πάνε τα πράγματα το επόμενο θα το εισηγηθεί ο Τσίπρας.

Να εξηγήσω γιατί, τουλάχιστον ως προς το πρώτο μέρος της πρόβλεψης:

Με το μνημόνιο δυο, τέθηκαν σε ισχύ μια σειρά αποφάσεων οι οποίες έχουν διπλό στόχο: από τη μια να μαζέψουν χρήματα προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες λειτουργίας του κράτους σε βάθος δυο χρόνων και από την άλλη να «συμμαζέψουν» το κράτος ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει ως τέτοιο και να μπορεί να μαζέψει τα απαραίτητα για την λειτουργία του χρήματα.

Να κάνω μια παρένθεση και να επισημάνω εδώ ότι το κράτος δεν ταυτίζεται με τα κόμματα ούτε καλύπτεται ιδεολογικά από τον τρόπο που αυτά ασκούν την εξουσία. Να τονίσω επίσης ότι κράτος είναι ο υπάλληλος της βουλής, ο αστυνομικός των ματ, ο δάσκαλος στο Ελαφονήσι κι ο δασοφύλακας στο Βίτσι. Όλοι κράτος είναι.

Επιστρέφοντας στο μνημόνιο, η εμπειρία δείχνει ότι επειδή το πολιτικό προσωπικό το οποίο καλείται να διαχειριστεί (χρησιμοποιώ τη λέξη μετά λόγου γνώσεως) την εποχή και να διεκπεραιώσει πολιτικές είναι αυτό που είναι και οι δυνατότητές του είναι ασφυκτικά περιορισμένες, αδυνατεί να εφαρμόσει τις αλλαγές που θα οδηγούσαν στην δημιουργία αξιόπιστων κρατικών δομών με αποτέλεσμα να αποτύχει και ο ταμειακός στόχος. Αυτό το γεγονός οδηγεί με τη σειρά του τους δανειστές μας και τους εντεταλμένους διαπραγματευτές τους να μειώνουν όλο και περισσότερο το χρόνο που διαθέτουν για άσκοπες συζητήσεις και να οδηγούνται σε τηλεγραφικές εντολές. Με αυτά σαν δεδομένα, η αποτυχία εφαρμογής και αυτού του μνημονίου είναι δεδομένη όπως και δεδομένη είναι και η ανάγκη να εφευρεθεί το επόμενο.

Διότι, αν από την αρχή οι κυβερνήσεις έδειχναν ότι αποτελούν αξιόπιστο και ισότιμο συνομιλητή, οι συζητήσεις και οι εξελίξεις θα είχαν πάρει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο και η διαπραγμάτευση δεν θα ήταν πολιτική μπαρούφα αλλά καθημερινή πρακτική.

Θα πει κανείς, γιατί να ασχοληθούν οι δανειστές μας με την σωτηρία της Ελλάδας. Σωστή ερώτηση, δύσκολη απάντηση. Θα χρησιμοποιήσω πάλι τις …μαντικές μου ικανότητες. Χωρίς να έχω σχετικά δεδομένα, νομίζω ότι η Γερμανία κυρίως αλλά και η Ευρώπη γενικότερα έχει παγιδευτεί στην ίδια της την φύση. Όντας υπερβολικά αργή στην λήψη των αποφάσεων και γραφειοκρατική ως δομή, στάθηκε ανίκανη να χειριστεί ένα πολυπαραγοντικό και δυναμικό στην εξέλιξή του φαινόμενο με αποτέλεσμα να παγιδευτεί στις αποφάσεις της. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή έχει υπερβεί το σημείο μη επιστροφής και πλέον οφείλει να σώσει την Ελλάδα με κάθε κόστος. Γι’ αυτό και θα απαιτηθεί κι ένα τρίτο μνημόνιο.

Υπήρχε, θα αναρωτηθεί κανείς, άλλος δρόμος; Φυσικά και ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΛΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ. Αλλά σε δυναμικά, πολυπαραγοντικά και μονής κατεύθυνσης φαινόμενα, κάθε φορά που επιλέγεις ένα δρόμο μειώνεις τον αριθμό των επιλογών της επόμενης απόφασής σου. Οπότε, τι νόημα έχει πια να γυρίσουμε στο παρελθόν αφού αυτό δεν αλλάζει; Τι νόημα έχει να πούμε ότι αν η Ευρώπη και η Ελλάδα ήταν αρκούντως ώριμες το 2009, 2010 θα είχαν αποφασίσει για παράδειγμα την συντονισμένη και συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ με γενναία βοήθεια, πάγωμα των υποχρεώσεων, γενναίες διαρθρωτικές αλλαγές και ανοιχτή την επιστροφή της Ελλάδας στην ευρωζώνη χωρίς πρόσθετους όρους.  Αλλά είπαμε, δεν έχει νόημα…