Θυμάμαι...

Θυμάμαι. Τον πατέρα μου να κλείνετε με τους θείους μου που μόλις ήρθαν από Σουηδία  - μετανάστες στο Μπορας από το ’61 – στην καλή την κάμαρη και να συζητάνε μεγαλόφωνα. Κι ύστερα τη μάνα μου να μου ζητά να μην ακούω. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή έπαιρναν και το ράδιο μέσα κι άκουγαν.

Θυμάμαι. Χριστούγεννα ήταν, μάλλον το ’71. Ήρθαν και πήραν τον πατέρα μου. Αργότερα έμαθα ότι είχαν μαζέψει και όλα τα’ αδέρφια του. Για μια βδομάδα; Ο πατέρας ούτως ή άλλως έλειπε – δούλευε στην Αργολίδα εκείνη την εποχή και τον βλέπαμε κάθε Κυριακή – και δεν μου έγινε αισθητή η απουσία του. Μόνο το κλάμα της μάνας με ανησυχούσε και με λυπούσε.

Θυμάμαι. Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 1973. Μας ανακοίνωσε ο Γυμνασιάρχης , Περίνης ήταν το όνομά του, ότι το μάθημα δεν θα γινόταν. Δεν είμαι σίγουρος για τα υπόλοιπα που είπε – κάτι για αλήτες - επειδή η φωνή του χάθηκε στο γέλιο μας.

Θυμάμαι ότι φτάνοντας στο σχολείο πολύ πρωϊ μερικοί προλάβαμε και είδαμε σελίδες πολυγράφου κολλημένες σε κολώνες και πεταμένες στην είσοδο. Νομίζω ότι ήταν έργο του Κώστα. Ας το επιβεβαιώσει, διαψεύσει ή διορθώσει αν γνωρίζει κάτι.

Θυμάμαι ότι η μάνα μου με μάζεψε σπίτι προς μεγάλη μου απογοήτευση. Θυμάμαι να ακούγονται υπόκωφοι ήχοι από την μεριά της Αθήνας – προφανώς πυροβολισμοί και το κορμί της μάνας να συσπάται σαν να τους δέχεται το ίδιο. Μπαινόβγαινε στο μπαλκόνι, σταύρωνε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι και κλαίγοντας με λυγμούς ψιθύριζε:

«τα φάγανε τα παιδιά, πάνε, τα σκότωσαν Παναγία μου»

Θυμάμαι… Αργότερα μάζεψα τις ψηφίδες της μνήμης και τις ταίριαξα στην ιστορία και στα γεγονότα.