Από τα ταμειακά στα δομικά μέτρα

Γλυπτό με τίτλο DodecaPentafoil Tangle από τον Carlo H. Séquin

Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου ότι τα ταμειακά μέτρα ισοσκελισμού του προϋπολογισμού δεν λύνουν το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας.  Ότι όσα τέτοια μέτρα κι αν παρθούν, τα προβλήματα θα επανέρχονται εντονότερα. Ότι μπορεί τα ταμειακά μέτρα να είναι αναγκαία την δεδομένη στιγμή αλλά δεν είναι τα απαραίτητα, δεν είναι η λύση.

Ποια είναι η λύση; Μπορεί λύση να είναι η πτώχευση; Φυσικά. Οτιδήποτε βάζει ένα τέλος στην παρούσα προβληματική κατάσταση, μπορεί να θεωρηθεί λύση. Το αν είναι επιθυμητή και από ποιους, είναι ένα άλλο – εντελώς διαφορετικό – ερώτημα.

Προσωπικά δεν είμαι απόλυτα πεπεισμένος για την ορθότητα μιας και μόνης λύσης του προβλήματος, γι’ αυτό δεν θα επιχειρηματολογήσω υπέρ καμιάς. Θα πω όμως ότι έχω πεισθεί πως ανεξάρτητα από την λύση που θα επιλέξουμε (ή θα αναγκαστούμε  να ακολουθήσουμε) είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε. Να αλλάξουμε σαν κοινωνία και σαν κρατική δομή.

Είμαστε υποχρεωμένοι να επανασχεδιάσουμε εκ του μηδενός το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας, τον τρόπο άσκησης οικονομικής δραστηριότητας, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ατόμων ομάδων, επαγγελμάτων, τον τρόπο παροχής και  το είδος των  παρεχόμενων υπηρεσιών εκπαίδευσης,  το φορολογικό μας σύστημα, τους μηχανισμούς εφαρμογής και ελέγχου εφαρμογής του νόμου και των αποφάσεων. Είμαστε υποχρεωμένοι να παράγουμε νέα κοινωνική ηθική, νέο πολιτικό και κοινωνικό πολιτισμό Σε αυτόν τον πολιτισμό το κράτος δεν είναι εχθρός αλλά θα πρέπει να μην είναι εχθρός. Σε αυτόν τον πολιτισμό όλοι ελέγχουμε την εφαρμογή των νόμων αλλά οι νόμοι ισχύουν το ίδιο για όλους. Σε αυτή την ηθική είναι ύψιστη υποχρέωση η οικονομική μας συμμετοχή στα κοινωνικά έσοδα αλλά οι δομές σέβονται ως ιερό το δημόσιο χρήμα.

Είμαστε υποχρεωμένοι τέλος να μάθουμε από την αρχή να ζούμε με αυτά που παράγουμε και ότι πλούτος με δανεικά δεν υπάρχει.

Όσο γρηγορότερα κάνουμε πράξη τα παραπάνω τόσο ταχύτερα θα απεμπλακούμε από την ανάγκη καταφυγής σε ταμειακά μέτρα ή λογιστικά τερτίπια.

Όλοι το ξέρουν ότι στην οικονομία ο ψυχολογικός παράγοντας έχει θεμελιώδη σημασία. Η αβεβαιότητα στην αγορά, όπως και στην ατομική μας ψυχολογία, αντιστρέφεται μόνο με ριζικές αλλαγές και αποφασιστικές κινήσεις. Θα τις κάνει κανείς ή όλοι θα εξακολουθούν να επιμένουν να μας παρουσιάζουν μια πλασματική εικόνα της εσωτερικής και διεθνούς κατάστασης εκμεταλλευόμενοι το σύνδρομο της παρατεταμένης εφηβείας που χαρακτηρίζει την πατρίδα μας;