Η κακιά τρόικα και τα 11.5 δις

Διαπιστώνω με λύπη μου ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών μου, ακόμα και αυτών που κάποιος θα αποκαλούσε ενήμερους γύρω από τις πολιτικές εξελίξεις, δεν μπορεί να εξηγήσει λογικά τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό και αφορούν μνημόνια, μέτρα και τρόικα.

Θα προσπαθήσω να βάλω μια τάξη ριψοκινδυνεύοντας να πέσω σε παρεξηγήσιμες απλοποιήσεις.

Καμιά τρόικα δεν ξύπνησε ένα πρωί με όρεξη να αφαιρέσει 11.5 δισεκατομμύρια ευρώ από την τσέπη μας. Απλά, διαπιστώσαμε ότι το έλλειμμα στα ταμεία διαμορφώνεται σε αυτό το ύψος και θα παρουσιαστεί πρόβλημα στην εκτέλεση του προϋπολογισμού μέχρι το τέλος του έτους. Τι σημαίνει αυτό; Το ακόλουθο παράδειγμα ίσως βοηθήσει να γίνει κατανοητό:

Είσαι στην ταβέρνα με την παρέα σου, έχετε παραγγείλει, έχετε φάει τα μισά, κάνετε μια σούμα αυτά που έχετε παραγγείλει, μετράτε και τα λεφτά στις τσέπες σας και ανακαλύπτετε ότι δεν θα μπορέσετε να πληρώσετε το λογαριασμό. Σας λείπουν πάνω – κάτω 11.5 δις. Από αυτό το τραπέζι. Το τωρινό. Το στρωμένο. Δεν έχει να κάνει με τη δόση για το αυτοκίνητο, το ενοίκιο ή την κάρτα αλλά με τον λογαριασμό στο τραπέζι που τρώτε.  

Με τον ίδιο τρόπο, τα 11,5 δις αφορούν τον τρέχοντα προϋπολογισμό, του 2012 και όχι ένα αόριστο γενικό χρέος. Ενώ δηλαδή είπαμε ότι θα προσέχουμε να μην ξεφεύγουμε στις δαπάνες το 2012 και να εισπράττουμε τα χρωστούμενα, πέσαμε έξω κατά 11,5 δις. Απλό; Μάλλον. Που εμπλέκεται η τρόικα σε αυτό; Μα, κάποιος πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό.  Ας κάνουμε μια ακόμα απλοϊκή υπόθεση εργασίας: έστω ότι η τρόικα μας έδινε τα 31 δις της δόσης, όπως περίπου είχαμε αποφασίσει (ξεχνώ για λίγο ότι υπήρχαν δεσμεύσεις και όροι που έπρεπε να τηρηθούν). Ξέραμε ότι τα χρήματα αυτά δίνονται για συγκεκριμένο σκοπό και σίγουρα όχι για κάλυψη τρεχουσών αναγκών. Δεν θα είχαμε λοιπόν λύσει το πρόβλημα με το έλλειμμα στον τρέχοντα προϋπολογισμό. Τι μπορούσαμε να κάνουμε; Περικοπές. Στο ύψος του ελλείμματος, άντε λίγο παρακάτω. Περικοπές που θα απέδιδαν τώρα, άμεσα αποτελέσματα. Όχι το 2014, όχι το 2015. Τώρα. Ή αυτό ή δεν θα πληρώναμε μισθούς, συντάξεις, φάρμακα και άλλα. Αυτό δεν είναι απειλή, δεν είναι εκβιασμός, δεν είναι παραμύθι. Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Αυτήν έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Την ίδια θα έχουμε και του χρόνου.  Όσο κινούμαστε πολιτικά στη λήψη ταμειακών μέτρων, μέτρων δηλαδή που μας λύνουν το πρόβλημα της επάρκειας μετρητών τη στιγμή που μας λείπουν, τόσο το πρόβλημα θα επανέρχεται και κάθε φορά θα γίνεται δυσκολότερο. Επειδή λοιπόν οι πολιτικοί μας είναι θρασύδειλοι και δεν τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους, δεν έχουν τα κότσια να βγουν και να πουν ότι τα έκαναν μπάχαλο και θα πρέπει να βρουν με κάποιο τρόπο 11.5 δις που μας λείπουν, το ρίξανε στην τρόικα. Την κακιά. Την άκαρδη. Λες και οι λογιστές τεχνοκράτες της τρόικα ήρθαν εδώ ως κοινωνικοί λειτουργοί με σκοπό να απαλύνουν τον πόνο του Αυτιά και του Κουβέλη. Κουβέντα όμως για τις ευθύνες τους και λέξη για την λύση.

Η λύση ποια είναι; Πολλές. Από την επίσημη κήρυξη πτώχευσης ως την υιοθέτηση δομικών αλλαγών στο κράτος και την οικονομία. Ο στόχος: ανάπτυξη, αύξηση του εθνικού προϊόντος, δημιουργία πλεονάσματος, σταδιακή αποπληρωμή του χρέους, δημιουργία συνθηκών οικονομικής (και κατ΄ επέκταση πολιτικής) σταθερότητας. Όλα τα παραπάνω ΜΑΖΙ με τα ταμειακά. Τα ταμειακά είναι αναγκαία, αυτά είναι απαραίτητα. Αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε σε επόμενη ανάρτηση.