Το Σεπτέμβριο του 2009, στις 11 και στις 25 του μήνα, είχα αναφερθεί στη δεινή οικονομική θέση στην οποία βρισκόταν η ελληνική οικονομία αναφερόμενος και στα όσα θα έβρισκε μπροστά της η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αν αυτό κέρδιζε – όπως κι έκανε – τις εκλογές του Οκτωβρίου.
Έλεγα τότε ότι τα χρέη φιμώνουν τη χώρα και ότι οι δυνατότητες χάραξης μιας ανεξάρτητης εθνικής οικονομικής πολιτικής έχουν μειωθεί σημαντικά. Τα γεγονότα που ακολούθησαν και που βιώνουμε σήμερα, δυστυχώς με επιβεβαιώνουν σε μεγάλο βαθμό.
Δεν είναι το τεράστιο έλλειμμα, το συνεχώς και ανεξέλεγκτα διογκούμενο εξωτερικό χρέος ή ο κίνδυνος κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων που με ανησυχεί περισσότερο αλλά η απώλεια της φωνής της χώρας, η απώλεια της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας, της δυνατότητας της να χαράσσει και να εφαρμόζει την πολιτική που αυτή αποφασίζει. Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να πισωγυρίσει σε εποχές δύσκολες, σκοτεινές, μακρινές. Σήμερα η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα να ξαναγίνει η «ψωροκώσταινα», η μικρή, φοβική, άφωνη, αμελητέα ελλαδίτσα. Τούτος ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από οποιονδήποτε άλλον και, δυστυχώς, έρχεται σαν παράπλευρη συνέπεια της κάκιστης διαχείρισης των οικονομικών της χώρας αλλά και του τρόπου που επί δεκαετίες δομήθηκε και λειτούργησε η δημόσια διοίκηση.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση δεν έχουν θέση αναιμικές και άνευρες πολιτικές. Δεν έχουν θέση διστακτικά βήματα, διαχειριστικές λογικές. Δεν έχουν θέση απόψεις που βάζουν πάνω από το εθνικό το κομματικό συμφέρον. Οι υπουργοί αυτής της κυβέρνησης πρέπει να κατανοήσουν (θα έπρεπε να το έχουν κάνει ήδη) ότι αυτός ο λαός είναι έτοιμος να δεχτεί τις όποιες θυσίες απαιτηθούν ώστε να βγει η χώρα από το τέλμα που βρίσκεται, αρκεί να δει κάποια βήματα βελτίωσης του κράτους. Και είναι έτοιμος να το κάνει παρά το γεγονός ότι για την κατάσταση που διαμορφώθηκε η ευθύνη βαρύνει σε συντριπτικό ποσοστό όλους τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τον τόπο.
Δυστυχώς, κάποιοι στο κυβερνών κόμμα, δείχνουν ανέτοιμοι να δράσουν και να υλοποιήσουν τα όσα ο πρωθυπουργός και οι ίδιοι διακήρυξαν προεκλογικά. Δυστυχώς, πελαγοδρομούν ανάμεσα στην απραξία και στη διαχείριση της επικαιρότητας. Δυστυχώς, οι απαραίτητες δομικές αλλαγές στον τρόπο διάρθρωσης και λειτουργίας της πολιτείας, καθυστερούν δραματικά ή περιορίζονται σε τριτεύουσες μικροδιορθώσεις. Η κυβέρνηση δείχνει να απώλεσε το συγκριτικό της πλεονέκτημα που ήταν η ισχυρή εντολή που έλαβε από το εκλογικό σώμα. Τρεις μήνες μετά την εκλογική νίκη κάποιοι ακόμα ενημερώνονται ενώ άλλοι λειτουργούν ως υπουργοί με ημερομηνία λήξης που παλεύουν να κρατηθούν λίγες μέρες παραπάνω στο πόστο τους. Η «τακτική» Αβραμόπουλου (δεν κάνω τίποτα για να μην εισπράξω τη φθορά της άσκησης πολιτικής) δείχνει να είναι η κυρίαρχη σε μια σειρά υπουργείων.
Το γκρέμισμα των προσδοκιών όμως δεν θα έρθει μόνο του. Θα παρασύρει μαζί του και τις ιδέες που ήταν πίσω από τις προσδοκίες και αυτό θα είναι η μεγαλύτερη απώλεια. Απώλεια που θα βαρύνει ένα ολόκληρο κίνημα και το σύνολο των ανθρώπων που στήριξαν τις ιδέες αυτές.
Υπάρχει καιρός ακόμη. Υπάρχουν ακόμη αποθέματα υπομονής. Ας περάσουν μερικοί στη δράση κι ας το κάνουν τώρα. Διαφορετικά θα μιλάμε ξανά για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου